1 ΜΑΜΑΔΕΣ ΜΟΝΕΣ Τετ Φεβ 22, 2012 12:33 pm
αννουλα
Σιωπηλή δύναμη
Καλησπερα κοριτσια, μανουλες και μανουλες to be!Ηθελα καπου να πω τον πονο μου και γω...
Εχω ενα ζουζουνι 17 μηνων. Ολη την εβδομαδα, απο τριτη ξημερωματα μεχρι παρασκευη βραδυ ή και σαββατο απογευμα ειμαστε τα 2 μας. Ο μπαμπας μας απουσιαζει εκτος αθηνων λογω δουλειας. Απ' οτι φαινεται αυτη η ιστορια θα συνεχιστει μεχρι το καλοκαιρι. Σιγουρα δεν μπορω να μιλησω, το κανει για εμας και λογω της γενικοτερης καταστασης που καθε μερα απολυεται κοσμος και κοσμακης καταπινω πολλα.. Καταρχην μας λειπει. Το οτι ερχεται σκ και αυτο οχι ολοκληρο, μιας και σαββατο και δευτερα δουλευει παλι οποτε μας μενει μια κυριακη γεματη κ αν, δεν φτανει. Κατα δευτερον ασχετως τις αναγκες του παιδιου να ειναι μαζι με τον πατερα του, έχω επωμιστει ευθυνες που ουτε φανταζομουν. Πριν ολα ηταν απο κοινου. Μαζι σε ολα. Τωρα μονο αννουλα βλεπω. Και το χειροτερο.. αυτες οι νυχτες..Δεν μετραω - σαν τους φυλακισμενους- μερες αλλα νυχτες.. Μονη, με την ευθυνη ενος παιδιου και ο,τι συνεπαγεται, με τον φοβο μην μπουν και σε μας (το τελευταιο διαστημα ολο ακουω για διαρρηξεις) και τρελαινομαι.. Το μονο που με ηρεμει ειναι να βλεπω το βλασταρι μου να κανει νανι..Και να περιμενω την αγκαλια του μπαμπα μας..
Ξερω πως υπαρχουν κι αλλες μανουλες που οι μπαμπαδες δουλευουν μακρυα πιο πολυ διαστημα. Οι γυναικες ναυτικων ή στρατιωτικων τι να πουν? και μιλαω εγω?
Εχω ενα ζουζουνι 17 μηνων. Ολη την εβδομαδα, απο τριτη ξημερωματα μεχρι παρασκευη βραδυ ή και σαββατο απογευμα ειμαστε τα 2 μας. Ο μπαμπας μας απουσιαζει εκτος αθηνων λογω δουλειας. Απ' οτι φαινεται αυτη η ιστορια θα συνεχιστει μεχρι το καλοκαιρι. Σιγουρα δεν μπορω να μιλησω, το κανει για εμας και λογω της γενικοτερης καταστασης που καθε μερα απολυεται κοσμος και κοσμακης καταπινω πολλα.. Καταρχην μας λειπει. Το οτι ερχεται σκ και αυτο οχι ολοκληρο, μιας και σαββατο και δευτερα δουλευει παλι οποτε μας μενει μια κυριακη γεματη κ αν, δεν φτανει. Κατα δευτερον ασχετως τις αναγκες του παιδιου να ειναι μαζι με τον πατερα του, έχω επωμιστει ευθυνες που ουτε φανταζομουν. Πριν ολα ηταν απο κοινου. Μαζι σε ολα. Τωρα μονο αννουλα βλεπω. Και το χειροτερο.. αυτες οι νυχτες..Δεν μετραω - σαν τους φυλακισμενους- μερες αλλα νυχτες.. Μονη, με την ευθυνη ενος παιδιου και ο,τι συνεπαγεται, με τον φοβο μην μπουν και σε μας (το τελευταιο διαστημα ολο ακουω για διαρρηξεις) και τρελαινομαι.. Το μονο που με ηρεμει ειναι να βλεπω το βλασταρι μου να κανει νανι..Και να περιμενω την αγκαλια του μπαμπα μας..
Ξερω πως υπαρχουν κι αλλες μανουλες που οι μπαμπαδες δουλευουν μακρυα πιο πολυ διαστημα. Οι γυναικες ναυτικων ή στρατιωτικων τι να πουν? και μιλαω εγω?