Μετα απο τοσες ιστοριες που διαβασα πιστευω πως ηρθε η ωρα να γραψω και εγω την δικια μου ιστορια τοκετου... Ολα ξεκινησαν στισ 21-12-10 οταν εμαθα προς εκπληξη μου πως ειμαι εγκυος...Με τον ανταρ μου δεν ειχαμε παντρευτει ακομα και δεν ειχαμε σκοπο γιατι ειμασταν μονο ενα χρονο μαζι. Ο μπεμπης μας ομως ειχε αλλα σχεδια...Μεσα σε ενα πανικο αποφασιζουμε να παντρετουμε αρων αρων..μετα απο ενα μιση μιηνα και με απιστευτο τρεξιμο και εγω με αναγουλες και εμετους ολη μερα...παντρευτηκαμε. Απο εκει και περα οοολα κυλησαν βασανιστικα αργα....δεν μπορορυσα να περιμενω για να γεννησω...τελικα μπαινω στον ενατο μηνα τελη ιουλιου...ακομα αναγουλες και εμετος, με απιστευτη ζεστη και καουρες...ε συνεχεια ελεγα πως δεν μπορει, καποια απο αυτεσ τις μερες θα γεννησω...κ ομως φτανει η πητ 25/08 κ εγω ακομα εγκυος..τα νευρα μου ζαρτιερες...εχουμε κανονισει με τον γιατρο να βρεθουμε στο ρεα για να κανω καρδιοτοκογραφημα και να δουμε τη θεση του παιδιου.. με κοιταει κ αυτος και ενας αλλος γιατρος... μου λεει "τιποτα Κατερινα, το παιδι ειναι ψηλα, δεν εχει εμπεδωθει ακομα, ο τραχηλος σκληρος, θα περιμενουμε 2-3 μερες και βλεπουμε".. Εγω πια κουρελι, ειχα φτασει να μην πιστευω πως θα γεννησω ποτε..Τελικα γυριζουμε σπιτι μεσημερι και λεμε να παραγγειλουμε κατι να φαμε γιατι δεν ειχα προλαβει να μαγειρεψω. Ε λεω στον αντρα μου μισο να παω μια τουαλετα και παραγγελνω...μισο λεπτο πριν ειχα ξαναμιλησει με τον γιατρο για κατι ασχετο...παω οντως τουαλετα...κ οπως σηκωνομαι αρχιζουν να τρεχουν λιγα νερα..ωρα 17κ30...φωναζω τον αντρα μ να δει...αρχιζει να χλωμιαζει..περνω ο γιατρο κ μου λεει ραντεβου στο ρεα..φτανουμε εκει μεσα στη χαρα κ την ανυσηχια χωρις να το πιστευουμς...ουτε ο γιατρος ουτε εμεις.. με βαζουν μεσα ξυρισμα κλπ..και ξεκινανε ολα...με το που παταω εκει ηρθε ο πρωτος πονος..ωρα 7 διαστολη δυο και εγω με απιστευτους πονους.. αφου θυμαμαι απο την μια φισαγα απο την αλλη εκλαιγα...στις 8 ηρθε ΜΑΓΙΚΟΣ ανθρωπος που λεγεται αναισθησιολογος και μου πατησε μια επισκληρηδιο...τα ξεχασα ολα και μου εμεινε η πεινα(δεν ειχα προλαβει να φαω ολη μερα)....στις 10 και 20 με 2 σπρωξιματα ακουσα το πιο γλυκο κλαμα , την πιο ομορφη φωνη.. ειδα τις πιο μεγαλες βλεφαριδες που εχω δει ποτε....ηρθε ο γιος μου...το απιστευτο πλασμα που αλλαξε τα παντα...τον ακουμπησαν πανω μου και ηταν τοσο ζεστος και απαλος και εγω εκλαιγα οπως δεν εχω κλαψει ποτε...Τον πηγαν στον αντρα μου και στο τσουρμο που περιμενε απ εξω..μετα μας πηγαν στο δωματιο και μου τον εφεραν...απο εκεινη την στιγμη ειμαστε μαζι...τωρα κοιμαται στην κουνια του 7 μηνων και ακομα δεν το πιστευω ποση ευτυχια μπορει να σου φερει ενα πλασμα....

να σου ζήσει το παιδάκι σου!
αχ, τι μου θύμησες...έχω 2 κορούλες, 2,5 ετών και 11,5 μηνών (το πού σε 10 μέρες θα περπατήσει).τις υπεραγαπάω και δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αυτές.η στιγμή της γέννας μαγική...η κάθε καινούργια μέρα...απερίγραπτη.
και ο μικρούλης σου είναι μόλις 7 μηνών...έχεις να δεις ακόμα...!!!!πω,πω θα ξετρελαθείς!
να είσαι καλά και βουρ για το αδερφάκι!

Να σου ζήσει το αστέρι σου !Πραγματικά το να έχεις ένα μικρό πλασματάκι και να το βλέπεις μέρα με την μέρα να μεγαλώνει είναι απερίγραπτο συναίσθημα ! Και τα καλύτερα έρχονται !!!

katerinabio έγραψε:Μετα απο τοσες ιστοριες που διαβασα πιστευω πως ηρθε η ωρα να γραψω και εγω την δικια μου ιστορια τοκετου... Ολα ξεκινησαν στισ 21-12-10 οταν εμαθα προς εκπληξη μου πως ειμαι εγκυος...Με τον ανταρ μου δεν ειχαμε παντρευτει ακομα και δεν ειχαμε σκοπο γιατι ειμασταν μονο ενα χρονο μαζι. Ο μπεμπης μας ομως ειχε αλλα σχεδια...Μεσα σε ενα πανικο αποφασιζουμε να παντρετουμε αρων αρων..μετα απο ενα μιση μιηνα και με απιστευτο τρεξιμο και εγω με αναγουλες και εμετους ολη μερα...παντρευτηκαμε. Απο εκει και περα οοολα κυλησαν βασανιστικα αργα....δεν μπορορυσα να περιμενω για να γεννησω...τελικα μπαινω στον ενατο μηνα τελη ιουλιου...ακομα αναγουλες και εμετος, με απιστευτη ζεστη και καουρες...ε συνεχεια ελεγα πως δεν μπορει, καποια απο αυτεσ τις μερες θα γεννησω...κ ομως φτανει η πητ 25/08 κ εγω ακομα εγκυος..τα νευρα μου ζαρτιερες...εχουμε κανονισει με τον γιατρο να βρεθουμε στο ρεα για να κανω καρδιοτοκογραφημα και να δουμε τη θεση του παιδιου.. με κοιταει κ αυτος και ενας αλλος γιατρος... μου λεει "τιποτα Κατερινα, το παιδι ειναι ψηλα, δεν εχει εμπεδωθει ακομα, ο τραχηλος σκληρος, θα περιμενουμε 2-3 μερες και βλεπουμε".. Εγω πια κουρελι, ειχα φτασει να μην πιστευω πως θα γεννησω ποτε..Τελικα γυριζουμε σπιτι μεσημερι και λεμε να παραγγειλουμε κατι να φαμε γιατι δεν ειχα προλαβει να μαγειρεψω. Ε λεω στον αντρα μου μισο να παω μια τουαλετα και παραγγελνω...μισο λεπτο πριν ειχα ξαναμιλησει με τον γιατρο για κατι ασχετο...παω οντως τουαλετα...κ οπως σηκωνομαι αρχιζουν να τρεχουν λιγα νερα..ωρα 17κ30...φωναζω τον αντρα μ να δει...αρχιζει να χλωμιαζει..περνω ο γιατρο κ μου λεει ραντεβου στο ρεα..φτανουμε εκει μεσα στη χαρα κ την ανυσηχια χωρις να το πιστευουμς...ουτε ο γιατρος ουτε εμεις.. με βαζουν μεσα ξυρισμα κλπ..και ξεκινανε ολα...με το που παταω εκει ηρθε ο πρωτος πονος..ωρα 7 διαστολη δυο και εγω με απιστευτους πονους.. αφου θυμαμαι απο την μια φισαγα απο την αλλη εκλαιγα...στις 8 ηρθε ΜΑΓΙΚΟΣ ανθρωπος που λεγεται αναισθησιολογος και μου πατησε μια επισκληρηδιο...τα ξεχασα ολα και μου εμεινε η πεινα(δεν ειχα προλαβει να φαω ολη μερα)....στις 10 και 20 με 2 σπρωξιματα ακουσα το πιο γλυκο κλαμα , την πιο ομορφη φωνη.. ειδα τις πιο μεγαλες βλεφαριδες που εχω δει ποτε....ηρθε ο γιος μου...το απιστευτο πλασμα που αλλαξε τα παντα...τον ακουμπησαν πανω μου και ηταν τοσο ζεστος και απαλος και εγω εκλαιγα οπως δεν εχω κλαψει ποτε...Τον πηγαν στον αντρα μου και στο τσουρμο που περιμενε απ εξω..μετα μας πηγαν στο δωματιο και μου τον εφεραν...απο εκεινη την στιγμη ειμαστε μαζι...τωρα κοιμαται στην κουνια του 7 μηνων και ακομα δεν το πιστευω ποση ευτυχια μπορει να σου φερει ενα πλασμα....

Να σας ζησει...