Φόρουμ
Αναζήτηση
Latest images
Εγγραφή
Σύνδεση
1
ορμονες ή επιλοχειος καταθλιψη??? Παρ Ιαν 06, 2012 5:08 am
ισμηνη
Πανταχού παρούσα!
καλησπερα σε ολεςκαι χρονια πολλα!!!!
δεν ξερω αν τοποθετω στην σωστη ενοτητα το θεμα ομως λιγο πολυ αφορα ολες τις μαμαδες με νεογεννητα μωρακια...
θα ηθελα τις γνωμες εμπειριες σας ή ακομα καλυτερα αν υπαρχει ιατρικη αποψη σχετικα με το γεγονος οτι λιγο μετα τον τοκετο οι περισσοτερες κλαιγαμε ασταματητα και για καποιο χρονικο διαστημα..
συγκεκριμενα 2-3 μερες μετα τον τοκετο αρχισα ξαφνικα να κλαιω χωρις λογο,με πειραζαν τα παντα ακομα καιστο μαιευτηριο.πηγαινοντας μετα στο σπιτι ημουν τοσο ευσυγκινητη που οταν καποιος μου μιλουσε για το μωρο η για το πως νιωθω δεν μπορουσα να σταματησω τα δακρυα απο τα ματια μου.για να μην τα πολυλογω ολο αυτο το σκηνικο κρατησε περιπου 1 μηνα.συζητώντας το με την κουμπαρα μου και την αδερφη μου η οποιες γεννησαν η μια μαιο και η αλλη ιουνιο(πολυκοντα σε σχεση με εμενα που γεννησα οκτωβριο)μου ειπαν πως και αυτες το ιδιο αντιμετωπησαν και καταληξαμε στο συμπερασμα οτι μαλλον ειναι ορμονικο το ολο θεμα.εγω ομως εχω μια φιλη(στην οποια κ στηριζομουν για βοηθεια τον πρωτο καιρο καθως δεν εχω μαμα η πεθερα)η φιλη μου αυτη λοιπον απο την πρωτη στιγμη μου ελεγε με επιτακτικο και ψιλοαποτομο τροπο πως εχω ψυχολογικο προβλημα με το παιδι πως περναω καταθλιψη και πως πρεπει να μιλησω μετον γιατρο για να παρω φαρμακα φυσικα εγω ενιωθα μια χαρα με το παιδι και με τον εαυτο μου απλως δεν μπορουσα να συγκρατησω την συγκινηση μου και την λαχταρα μου..τωρα εχουν περασει τρεις μηνες εχουν σταματησει τα κλαματα πριν τις 40 μερες αλλα ακομα σκεφτομαι τι πραγματικα συμβαινει στην αρχη...φιλια πολλα
δεν ξερω αν τοποθετω στην σωστη ενοτητα το θεμα ομως λιγο πολυ αφορα ολες τις μαμαδες με νεογεννητα μωρακια...
θα ηθελα τις γνωμες εμπειριες σας ή ακομα καλυτερα αν υπαρχει ιατρικη αποψη σχετικα με το γεγονος οτι λιγο μετα τον τοκετο οι περισσοτερες κλαιγαμε ασταματητα και για καποιο χρονικο διαστημα..
συγκεκριμενα 2-3 μερες μετα τον τοκετο αρχισα ξαφνικα να κλαιω χωρις λογο,με πειραζαν τα παντα ακομα καιστο μαιευτηριο.πηγαινοντας μετα στο σπιτι ημουν τοσο ευσυγκινητη που οταν καποιος μου μιλουσε για το μωρο η για το πως νιωθω δεν μπορουσα να σταματησω τα δακρυα απο τα ματια μου.για να μην τα πολυλογω ολο αυτο το σκηνικο κρατησε περιπου 1 μηνα.συζητώντας το με την κουμπαρα μου και την αδερφη μου η οποιες γεννησαν η μια μαιο και η αλλη ιουνιο(πολυκοντα σε σχεση με εμενα που γεννησα οκτωβριο)μου ειπαν πως και αυτες το ιδιο αντιμετωπησαν και καταληξαμε στο συμπερασμα οτι μαλλον ειναι ορμονικο το ολο θεμα.εγω ομως εχω μια φιλη(στην οποια κ στηριζομουν για βοηθεια τον πρωτο καιρο καθως δεν εχω μαμα η πεθερα)η φιλη μου αυτη λοιπον απο την πρωτη στιγμη μου ελεγε με επιτακτικο και ψιλοαποτομο τροπο πως εχω ψυχολογικο προβλημα με το παιδι πως περναω καταθλιψη και πως πρεπει να μιλησω μετον γιατρο για να παρω φαρμακα φυσικα εγω ενιωθα μια χαρα με το παιδι και με τον εαυτο μου απλως δεν μπορουσα να συγκρατησω την συγκινηση μου και την λαχταρα μου..τωρα εχουν περασει τρεις μηνες εχουν σταματησει τα κλαματα πριν τις 40 μερες αλλα ακομα σκεφτομαι τι πραγματικα συμβαινει στην αρχη...φιλια πολλα
