Φόρουμ
Αναζήτηση
Latest images
Εγγραφή
Σύνδεση
1
Η Αγάπη άργισε 40 μέρες Δευ Ιουν 28, 2010 2:52 pm
maggy
Μμμμ, έχει αρχίσει να συμμετέχει!
Θέλω να σας πω μια ιστορια. Την δική μου ιστοριά.
Οταν έμαθα οτι ήμουν έγκυος έπαθα σοκ, είχα πάει σε 2-3 γιατρούς και μου είχαν πει οτι δε μπορώ να κάνω παιδί με φυσικό τρόπο και έγω έμεινα έγκυος στον δευτερο μήνα προσπαθειών. Δε το ηθέλα έιχα πάρει αντιβίωση και φοβομουν οτι το μωρο θα ήταν κάπως. έπεσα σε κατάθλιψη έχασα σε 1 βδομάδα 4 κιλά μόνο νερό έπινα.¨οσο περνόυσε όμως ο καιρός άρχισα να συνηθίζω. Με πίανουν πόνοι γεννάω μέτα απο 7 ώρες άφου έσπρωχνα 1 ώρα κια 45 λέπτα λεπτα είχα πάθει σοκ όταν έβαλαν το μωρό πάνω νου ελέγα από μέσα μου πως θα γινέι να το πάρουν, δε το ηθέλα. με βάζουν απο το δωμάτιο και το φέρνουν, έλεγα την μαμα μου πες να το πάρουν. εδ μπορούσα να το βλέπω ούτε να το ακούω. Τις μια κοπέλας που είχα μέσα στο δωμάτιο είχε πεθάνει το πρώτο παιδάκι της και μας έλεγε την ιστοριά, εκέι ήταν το αποκορύφωμα 4 μέρες δε βγηκά απο δωμάτιο εκλαίγα ο αντράς μου ερχόταν μόνο το απόγευμα και ο΄ταν έρχόταν η ώρα να φέρουν τα μωρά ενώ οι άλλες μανουλες περίμεναν την πόρτα έγω έκλαιγα δε ηθελα να μου το φέρουν. Ερχετε το προτελευταιο απόγευμα ο ΄αντρα μου και πάει να με κοροιδέψει που ήμουν έτσι και έκεινη την ώρα είχε έρθει ο γιατρός μου γιατι τον είχαν πει πως ήμουν να με δει και τον ακούει ,τον πέρνει έξω και του λέει (εγώ μετα το έμαθα) αν θέλεις να μέινει το παιδί σου ορφανό συνέχισε να μιλάς έτσι η γυναίκα σου έχει κατάθλιψη και π΄ρεέπι να την βοηθησεις (πως το θες) Ερχόμαστε στο σπίτι και έγω ακόμη χειροτερα να κλαίω να μη μπορώ το μωρο δεν μπορούσα να ούτε να θηλάζει αισθανόμουν οτι πνιγόμουν , δε μπορούσα να μέινω μόνη μου μαζί του όυτε λεπτό αλλα δε γινόταν η μαμα μου άρρωστη και η πεθερά μου στον κόσμο της, έβλέπα το μπαλκόνι και έλεγα οτι είναι η καλύετρη λύση. Ενα βραδύ η Χρύσα μου ήταν 20 ημέρων αρχίσε να κλαίει και δε σταμάτουσε δεν ήξερα τι να την κάνω, σηκώνεται ο άντρας μου ο πανέξυπνος με νεύρα και μου λεέι τι μάνα εισαι εσυ, μονο το δικό σου παιδι κανεί ετσι δε μπορείς να το κοιμήσεις και πάει στο σαλόνι να κοιμήθει, εγω είχα πάθει σοκ απο την συμπεριφορα του, βάζω το μωρό δίπλα στο κρεββάτι να σταματήσει και αύτο τίποτα, το πιάνω και έγω το ταρακουνάω και φωνάζω σταμάτα πια δεν αντέχω αλλο δεν ξέρω σε ποιον απο όλους φώναζα στο μωρο (που δεν έφταιγε σε τίποτα, στο άντρα μου που να μην πω, στους υπόλοιπους που δεν φοηθούσαν ή σε μένα ) το μωρό έιχε μέινει στήλη άλ ατος το πέρνω αγκαλία και άρχιζώ να κλαίωκαι εκέινο να με κοιτάει και χαμογελάει. ¨Εκει είπα τέλος είσαι εσυ και αυτό μπορεί να μην το αγάπας όπως ακους γύρω αλλα πρεέπι να το προστατέψεις. Ξέρετε κάτι αισθάνθηκα οτι το μωρό μου ητάν μόνο του, το λυπηθηκα, το ήθελα παρά πολυ και οταν ηρθέ έγω του γυρίσα την πλάτη, Ο μόνος σύμμαχος μου ήταν το ψυγειο, και νομίζω οτι παραμένει αν και εκαν αμαι προσπάθεια που με την πρώτη δυκσολειά με στέλνει πάλι εκει, Ακούω τον ευατό μου πολλές φορές να λέει στους άλλους δεν ξέρω γιατι δε μπορώ να χασω, εχώ πολύ πλάκα πάντως γιατι τρώω, και τρώω κρυφα , κρυ΄φα ακο΄μη και απο τον ίδιο μου το ευατό.
Η Χρύσα μου τωρα είναι 20 μηνών ειναι (για μένα πάντα) ένα πανέξυπνο μωρο που το λατρεύω δεν εχώ σκεφτεί την ζωή μου χωρίς αυτη πλεον, Ο
Ολα αυτά έχουν περάσει στο παρελθόν αλλα εμένα τσην καρδιά μου πάντα θα υπάρχει αυτο το αγκάθι οτι το μωρό μου δεν έιχε την μαμα που του άξιζε τις πρώτες μέρες τις ζωής του.
Συγγνώμη Χρυσά μου...
Υ.Γ. Στις μανούλες που περάσανε το ιδιό ή το περνάνε να ζητήσουν βόηθεα δεν είναι εύκολο πράγμα, έγω ευτυχώς ζητήσα και την είχα αλλίως τώρα δε που θα ήμουν ....
Οταν έμαθα οτι ήμουν έγκυος έπαθα σοκ, είχα πάει σε 2-3 γιατρούς και μου είχαν πει οτι δε μπορώ να κάνω παιδί με φυσικό τρόπο και έγω έμεινα έγκυος στον δευτερο μήνα προσπαθειών. Δε το ηθέλα έιχα πάρει αντιβίωση και φοβομουν οτι το μωρο θα ήταν κάπως. έπεσα σε κατάθλιψη έχασα σε 1 βδομάδα 4 κιλά μόνο νερό έπινα.¨οσο περνόυσε όμως ο καιρός άρχισα να συνηθίζω. Με πίανουν πόνοι γεννάω μέτα απο 7 ώρες άφου έσπρωχνα 1 ώρα κια 45 λέπτα λεπτα είχα πάθει σοκ όταν έβαλαν το μωρό πάνω νου ελέγα από μέσα μου πως θα γινέι να το πάρουν, δε το ηθέλα. με βάζουν απο το δωμάτιο και το φέρνουν, έλεγα την μαμα μου πες να το πάρουν. εδ μπορούσα να το βλέπω ούτε να το ακούω. Τις μια κοπέλας που είχα μέσα στο δωμάτιο είχε πεθάνει το πρώτο παιδάκι της και μας έλεγε την ιστοριά, εκέι ήταν το αποκορύφωμα 4 μέρες δε βγηκά απο δωμάτιο εκλαίγα ο αντράς μου ερχόταν μόνο το απόγευμα και ο΄ταν έρχόταν η ώρα να φέρουν τα μωρά ενώ οι άλλες μανουλες περίμεναν την πόρτα έγω έκλαιγα δε ηθελα να μου το φέρουν. Ερχετε το προτελευταιο απόγευμα ο ΄αντρα μου και πάει να με κοροιδέψει που ήμουν έτσι και έκεινη την ώρα είχε έρθει ο γιατρός μου γιατι τον είχαν πει πως ήμουν να με δει και τον ακούει ,τον πέρνει έξω και του λέει (εγώ μετα το έμαθα) αν θέλεις να μέινει το παιδί σου ορφανό συνέχισε να μιλάς έτσι η γυναίκα σου έχει κατάθλιψη και π΄ρεέπι να την βοηθησεις (πως το θες) Ερχόμαστε στο σπίτι και έγω ακόμη χειροτερα να κλαίω να μη μπορώ το μωρο δεν μπορούσα να ούτε να θηλάζει αισθανόμουν οτι πνιγόμουν , δε μπορούσα να μέινω μόνη μου μαζί του όυτε λεπτό αλλα δε γινόταν η μαμα μου άρρωστη και η πεθερά μου στον κόσμο της, έβλέπα το μπαλκόνι και έλεγα οτι είναι η καλύετρη λύση. Ενα βραδύ η Χρύσα μου ήταν 20 ημέρων αρχίσε να κλαίει και δε σταμάτουσε δεν ήξερα τι να την κάνω, σηκώνεται ο άντρας μου ο πανέξυπνος με νεύρα και μου λεέι τι μάνα εισαι εσυ, μονο το δικό σου παιδι κανεί ετσι δε μπορείς να το κοιμήσεις και πάει στο σαλόνι να κοιμήθει, εγω είχα πάθει σοκ απο την συμπεριφορα του, βάζω το μωρό δίπλα στο κρεββάτι να σταματήσει και αύτο τίποτα, το πιάνω και έγω το ταρακουνάω και φωνάζω σταμάτα πια δεν αντέχω αλλο δεν ξέρω σε ποιον απο όλους φώναζα στο μωρο (που δεν έφταιγε σε τίποτα, στο άντρα μου που να μην πω, στους υπόλοιπους που δεν φοηθούσαν ή σε μένα ) το μωρό έιχε μέινει στήλη άλ ατος το πέρνω αγκαλία και άρχιζώ να κλαίωκαι εκέινο να με κοιτάει και χαμογελάει. ¨Εκει είπα τέλος είσαι εσυ και αυτό μπορεί να μην το αγάπας όπως ακους γύρω αλλα πρεέπι να το προστατέψεις. Ξέρετε κάτι αισθάνθηκα οτι το μωρό μου ητάν μόνο του, το λυπηθηκα, το ήθελα παρά πολυ και οταν ηρθέ έγω του γυρίσα την πλάτη, Ο μόνος σύμμαχος μου ήταν το ψυγειο, και νομίζω οτι παραμένει αν και εκαν αμαι προσπάθεια που με την πρώτη δυκσολειά με στέλνει πάλι εκει, Ακούω τον ευατό μου πολλές φορές να λέει στους άλλους δεν ξέρω γιατι δε μπορώ να χασω, εχώ πολύ πλάκα πάντως γιατι τρώω, και τρώω κρυφα , κρυ΄φα ακο΄μη και απο τον ίδιο μου το ευατό.
Η Χρύσα μου τωρα είναι 20 μηνών ειναι (για μένα πάντα) ένα πανέξυπνο μωρο που το λατρεύω δεν εχώ σκεφτεί την ζωή μου χωρίς αυτη πλεον, Ο
Ολα αυτά έχουν περάσει στο παρελθόν αλλα εμένα τσην καρδιά μου πάντα θα υπάρχει αυτο το αγκάθι οτι το μωρό μου δεν έιχε την μαμα που του άξιζε τις πρώτες μέρες τις ζωής του.
Συγγνώμη Χρυσά μου...
Υ.Γ. Στις μανούλες που περάσανε το ιδιό ή το περνάνε να ζητήσουν βόηθεα δεν είναι εύκολο πράγμα, έγω ευτυχώς ζητήσα και την είχα αλλίως τώρα δε που θα ήμουν ....
)
