ειμαι σιγουρη πως παιρνατε μια φαση και ολα γρηγορα θα στρωσουν.απλα μιληστε για οτι σας αποσχολει και εξηγηστε πως αισθανεστε.οταν μας ερχονται ολα μαζι (παιδι-γαμος-δουλεια) θολωνουμε λιγακι αλλα αυτα ειναι ευχαριστα γι αυτο θα πρεπει να ειστε εννωμενει και να χαρειται αυτο που σας συμβαινει!!παντος και εγω τους 4 πρωτους μηνες με τους εμετούς περισσότερο άρρωστη αισθανόμουνα παρα εγκυος .και μην ξεχναμε οτι οι αντρες ποτε δεν θα μας καταλαβουν απολυτα σε μια εγκυμοσυνη οσο και αν προσπαθουν.ισως αισθανεται και λιγακι παραμελημενος.ειναι σαν παιδια θελουν παντα να τους προσεχουμε

marg έγραψε:κορίτσια γεια σας!!είμαι 25 χρ και έγκυος στην 12η εβδομάδα..είμαι με τον σύντροφο μου 1 χρόνο μαζί και τον Φεβρουάριο με τον καλό σκοπεύουμε να παντρευτούμε!Η εγκυμοσύνη προέκυψε τυχαία και ομολογώ ενώ από μικρή πάντα μέσα μου ήξερα ότι ο σημαντικότερος ρόλος της ζωής μου θα είναι αυτός της μητέρας σοκαρίστηκα..Η αλήθεια είναι ότι με τον σύντροφο μου τους 3 αυτούς μήνες δεν τα πάμε καλά..μία έτσι μία αλλιώς..είναι φυσιολογικό??συνεχώς μου λέει ότι απομακρύνομαι από αυτόν ότι έχω γίνει αναίσθητη με αυτόν..Η αλήθεια είναι ότι λίγο οι ναυτίες,οι ανακατωσούρες,λίγο που δεν μπορούσα ούτε να τον φιλήσω γτ είχα την εντύπωση ότι με ανακατεύει η ανάσα του(όλο με τσίχλες και λιστεριν ήταν) λίγο ότι δεν κάνουμε σεξ γιατί με τους εμετούς το τελευταιο που με ενδιέφερε ήταν αυτό αλλά και γιατί δεν σας κρύβω ότι φοβάμαι χώρίς να υπάρχει κπ πρόβλημα..τον έχω φτάσει στα όρια του (είχε και θέματα με την δουλεια και περίμενε στήριξη από μένα) και εγώ όμως νιώθω ότι δεν με καταλαβαίνει..και εκείνος μου λεει οτι έχω αφεθεί και το περναω λες και είμαι αρρωστη..είμαι υπερβολική ρε κορίτσια?μήπως έχει δίκιο??έχουμε απομακρυνθεί το ξέρω αλλά δεν θέλω να τον χάσω..

se katalabainw apolyta...eimai 24 kai emas to mwraki mas proekypse kai eimastan polu ligotero kairo mazi...na ksereis kati..oi antres den kseroun ti shmainei egkumosunh kai ti to akolou8ei olo ayto..prospa8hse na kaneis thn daskala oso dyskolo kai an einai..kai arxise na ton proetimazeis kai gia meta giati kai meta 8a exete 8emata otan esy olh mera 8a trexeis gia to mwro kai 8a eisai kourasmenh kai 8a 8elei kai ekeinos thn prosoxh sou..koubenta..polu koubenta..ola kala 8a pane..me to kalo to nini sou..

κατα την εγκυμοσυνη οντως τα πραγματα φαινοντα λιγο χειροτερα απο οτι ειναι. σιγουρα καποια προβληματα προυπαρχουν αλλα επειδη ειναι μια περιοδος που η γυναικα θελει στηριξη και ο αντρας νομιζει οτι δενθα αλλαξει τιποτα στη ζωη του και θα συνεχισει να λειτουργει ακριβως οπως πριν (τουλαχιστον αυτο εχω δει σε αρκετους φιλους κ σε εμας) θα υπαρχει μια γκρινια παραπανω μεχρι να προαρμοστειτε στα νεα δεδομενα. μην αγχωνεσαι! ολα με τονκαιρο θα φτιαξουν! εγω φαντασου με τον αντρα μου τρωγομουν για το αν θα βγω εξω με τη βροχη η οχι μπας και σκονταξω λεει πουθενα η γλυστρισω. τωρα τα ακους κ γελας αλλα εκεινη την ωρα τραβας τα μαλλια σου και θες [Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτή την εικόνα.]αλλα καταληγεις απλα [Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτή την εικόνα.].

Ο πρωτος καιρος την εγκυμοσυνης μου περασε με αναγουλα ολη μερα, εμετους και ημικρανια καθε μερα. Η ημικρανια μαλιστα κρατησε περισσοτερο κι απο τις αναγουλες. Ο αντρας μου με φροντιζε οσο μπορουσε αλλα ειχε συνεχεια μουτρα. Καποια στιγμη μου ειπε οτι δεν μπορει αλλα να με βλεπει να σερνομαι απο το κρεβατι στον καναπε και τουμπαλιν κι οτι καποτε ειχα ενεργεια και ασχολιομουν με ενα σωρο πραγματα ενω τωρα ειμαι ενα φυτο που δε με αναγνωριζει. Δεν ειχα καταλαβει πιο πριν πώς βιωνει αυτος την δικη μου κατασταση και προφανως αυτος δεν ειχε ιδεα για το τι περνουσα εγω.
Του εξηγησα οσο πιο ηρεμα μπορουσα (και οχι, δεν ηταν οσο ηρεμα θα ηθελα) οτι δεν ειναι κατι που επιλεγω να κανω. Το οτι δεν μπορω να φροντισω ουτε το σπιτι, ουτε αυτον, ουτε εμενα, και δεν εχω πια ζωη ακυρωνει εμενα σαν γυναικα και προσωπικοτητα και μου ριχνει την ψυχολογια (ετσι ενιωθα εγω, δεν κερω αν ολες το νιωθουν αυτο). Οτι δεν το κανω επιτηδες, ουτε "βολευομαι" για να φροντιζουν αλλοι τις δικες μου εκκρεμοτητες αλλα περναω μια δυσκολη περιοδο με αναμεικτα συναισθηματα και αν κανει λιγο υπομονη θα δει πως ουσιαστικα ειμαι αυτη που ημουν. Οτι δεν εχω αλλαξει απλα πρεπει και να περασω τις αναγουλες και τις ημικρανιες μου και να δεχτω την νεα πραγματικοτητα.
Του ηταν δυσκολο αλλα του εξηγησα οτι οσο φοβαται αυτος αυτες τις αλλαγες και τι θα γινει με μας, αλλο τοσο φοβαμαι κι εγω. Κι απο κει και περα προσπαθησα να του μιλαω περισσοτερο για το πως νιωθω για να μην νιωθει ξεκομμενος.
Ευχομαι να τα ξεπερασετε ολα τα προβληματα, οπως κι εμεις και να χαρειτε το υπολοιπο της αναμονης μεχρι να ερθει το παιδακι σας.

Συγνωμη για το μεγαλο ποστ...ξυπνησε η συγγραφεας παλι μεσα μου...

κορίτσια μου σας ευχαριστώ πολύ πολύ..μου φτιάξατε την διάθεση και κατάλαβα ότι σε όλες μας πάνω κάτω συμβαίνουν αντίστοιχα πράγματα!!με το καλό να έρθουν τα νινάκια μας!!!!!!!!

Κοριτσια βοηθεια!!!Ειμαι πολυ χαρουμενη που ειμαι εγκυος και δοξαζω το Θεο.Ομως εχω τοσες πολλες φοβιες.Οι φοβιες μου ξεκινησαν με το θετικο τεστ-σκεφτομουν οτι κατι θα παει στραβα.Μετα ηρθε ο προγεννετικος ελεγχος και παλι αγχος για τα αποτελεσματα.Και εκει που ημουν αποροφημενη με το να φοβαμαι τα ΠΑΝΤΑ στο καπακι απολυουν τον αντρα μου.Ε αυτο με αποτελειωσε.Πειτε μου σας παρακαλω απο που μπορω να αντλησω δυναμη και χαρα-οπως ολοι με συμβουλευουν?Οι σκεψεις μου απο την ωρα που θα ξυπνησω ειναι απαισιοδοξες.Και πολυ κλαμα ,ολη μερα,συνεχεια.Φοβαμαι μην παθει κατι το μωρο αλλα ειναι πανω απο τις δυναμεις μου,ειναι η πραγματικοτητα που με εχει κυκλωσει.

Αν "τριγυρισεις" λιγο στο φορουμ θα δεις και αλλες υποψηφιες μανουλες ανεργες ή με ανεργους συζυγους. Ειναι σημαντικος λογος να εισαι χαλια, αλλα δεν ειναι και το τελος του κοσμου. Εσυ να αντλησεις δυναμη απο την ζωουλα που εχεις μεσα σου, να εχεις θετικη σκεψη και πιστη. Μπορει να ακουγονται απλα λογια ολα αυτα, ομως πρεπει να εχεις το κεφαλι ψηλα. Υπαρχει καποιος να σας βοηθησει αυτην την περιοδο?
Κι οσο για τις εξετασεις, θα κανεις πολλες ακομη, ολες κανουμε... και ευχομαι παντα να χεις καλα και μονο καλα αποτελεσματα!!!
Με το καλο το μωρακι σας να ερθει και μαζι του ολα τα καλα του κοσμου!

discordia,σε ευχαριστω πολυ για την απαντηση.Ξερω οτι υπαρχουν πολυ χειροτερες περιπτωσεις απο τη δικη μου και εχεις δικιο οτι αρκει να κανω μια βολτα στο forum και να δω και αλλες περιπτωσεις.Το μονο που μου δινει κουραγιο οταν νιωθω το κεφαλι μου ετοιμο να σπασει ειναι να βλεπω στις φωτο απο τον υπερηχο το μωρακι μου και να πεισμωνω.

Aν το πεισμα σε βγαλει απο την στεναχωρια, τοτε με το πεισμα να πας!!!
Υπαρχουν παντα και χειροτερα, υπαρχουν και καλυτερα. τα χειροτερα να τα βλεπουμε για να μην νιωθουμε οτι ειμαστε οι μονοι και τα καλυτερα για παιρνουμε δυναμη!!!

Μην επιτρεψεις σε καμια αναποδια, κακια, ατυχια να σου στερησει την χαρα απο αυτο που ζεις! Αυτην την στιγμη φτιαχνουμε ζωη! Κι αυτο ειναι μαγικο απο μονο του!!! Κι αν ο αντρας σου ειναι στεναχωρημενος, το δικο σου χαμογελο περιμενει για να παρει δυναμη. οσο δυσκολο κι αν ειναι, χαμογελα!

Ειμαι ακομα στην αρχη και ο γιατρος μου που του εξεφρασα την κακη ψυχολογια μου ,ειπε οτι ειμαιαυτοκαταστροφικη και οτι πλεον δεν εχω αυτο το διακαιωμα.Εχω ανεβασει πιεση και οπως μου ειπε το ενα φερνει το αλλο.Σημερα αρχισα να παρακολουθω το Forum και τις συζητησεις που γινονται για διαφορα θεματα και πιστευω οτι ηδη αισθανομαι διαφορετικα προς το καλυτερο.

Α, μα καλα, πες του γιατρου σου να μην βιαζεται να σου βαλει ταμπελα! τι παει να πει αυτοκαταστροφικη?
Λες και ολος ο κοσμος ειναι μεσα στην καλη χαρα και εισαι η μοναδικη που σου ετυχε κατι ασχημο και το πηρες πιο βαρια απο οτι θα επρεπε. ΟΧΙ, δεν ειναι ετσι. Ολοι ειναι χαλια, κι οπου και να γυρισεις ασχημα ακους. Και αυτο καλως ή κακως μας επηρεαζει και μας ριχνει ολους!
Ο γιατρος μας πρεπει να μας καθησυχαζει! Δεν εισαι αυτοκατασροφικη, φοβισμενη εισαι και εχεις καθε δικαιωμα! Αλλα επισης εχεις καθε δικαιωμα και να το ξεπερασεις!!! Και θα το κανεις!!! Με λιγη δυναμη και θεληση, θα το ξεπερασεις!!!

σε ευχαριστω πολυ,πραγματικα μου εδωσες πολυ δυναμη.Τη δυναμη μας τη δινει το περιβαλλον μας αλλα καμια φορα η γνωμη "τριτων" εχει τη δικη της βαρυτητα

Οι άντρες δεν προκειτε να καταλάβουν ποτέ!!!!
Από τη στιγμή που έμαθα πως είμαι έγκυος δεν με ακουμπάει.... Όχι μόνο για τρελίτσες, αλλά ούτε καν ένα φιλάκι μια αγκαλία κάτι!!!!
Λόγω του ότι ζούμε σε διαφορετική πολή με τους γονείς μου, με έφερε στη μαμα μου για να είμαι καλύτερα (που κάθε άλλο παρά καλύτερα δεν είμαι), σε αυτό φταίει βέβαια η πεθερούλα μου (αλλά αυτό είναι άλλο θέμα).
Γενικά παρόλο που έχω πάρα πολλους εμετούς έχω μια καλή εγκυμοσύνη. Είμαι πολύ ήρεμη και δεν αφήνω να με επηρεάζουν τα διάφορα γεγονότα που συμβαίνουν γύρω μου. Ζω σε μια Νιρβανα!!!
Δε θυμάμαι τι θα πει η λέξη "Νεύρα"
Ο άντρας μου είναι όλη μέρα μέσα στα νευρα και ξέρω πως αυτό είναι από το άγχος του. Δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο από το να τον αγνοώ (διακριτικά) γιατί δεν θέλω να ταράζω το μωρακι μου!!!
Και ύστερα λένε πως φταίνε οι δικές μας ορμόνες!!!
Μ