tsipita!! έγραψε:Πριν 11 μήνες χάσαμε τον πεθερό μου (τον παππού των παιδιών) και τους είπαμε ότι πέθανε και έγινε αστεράκι στον ουρανό. Απο τότε με έχουν ρωτήσει κανά-δυο φορές πότε θα πάνε κι αυτά στον ουρανό να τον δούνε ή γιατί δε καταβαίνει ο παππούς απ' τον ουρανό αλλά ομολογώ ότι η χθεσινή του ερώτηση "Μαμά πότε θα πεθάνω;" με σόκαρε

Maya έγραψε:Εγω θα του ελεγα οτι ο Θεουλης μας εστειλε στη γη να περασουμε με την οικογενεια μας πολλα πολλα χρονια και μετα θα μας καλεσει ολους παλι κοντα του να περασουμε πολλα πολλα περισσοτερα χρονια με την οικογενεια μας στον παραδεισο, που ειναι ενα πολυ ομορφο μερος. Απο εκει βλεπουμε κατω στη γη, ειμαστε αστερακια και φυλαμε τους αγαπημενους μας μεχρι να ερθουν κι αυτοι και να ειμαστε ολοι μαζι. Το ποτε μας καλει ο Θεουλης δεν το ξερουμε αλλα σιγουρα εκει μαζι του ειναι πολυ ομορφα, μερικες φορες καλυτερα και απο τη γη, γιατι εκει δεν ποναμε και δεν στενοχωριομαστε ποτε. Δηλαδη θα του εδινα να καταλαβει οτι ο θανατος ειναι ενας τροπος να συνεχισουμε την υπαρξη μας, αλλα καπου αλλου. Αυτη την εννοια μου ειχε δωσει ο θεολογος μου στο γυμνασιο και με ειχε αγγιξει και την πιστευω (γιατι ειμαι και αρκετα 'της εκκλησιας΄θα ελεγα) και αυτο θα πω και στο παιδακι μου οταν ερθει η ωρα να ρωτησει..

Maya έγραψε: εκει μαζι του ειναι πολυ ομορφα, μερικες φορες καλυτερα και απο τη γη, γιατι εκει δεν ποναμε και δεν στενοχωριομαστε ποτε.

etoile! έγραψε:

Maya έγραψε: εκει μαζι του ειναι πολυ ομορφα, μερικες φορες καλυτερα και απο τη γη, γιατι εκει δεν ποναμε και δεν στενοχωριομαστε ποτε.

Αυτο δεν ειναι λιγο επικινδυνο;; Να θεωρησει το παιδι οτι πεθαινοντας ειναι ολα καλυτερα;;; Και αμα το ''δεσει'' και μετα αρχισει να λεει κουλα του τυπου ''μαμα θελω να πεθανω για να μη στεναχωριεμαι'' κτλ;;; Σορρυ που το γραφω ετσι,αλλα διαβαζοντας το αυτο μου ηρθε στο μυαλο και αγριευτηκα λιγο, παρολο που μου αρεσε σαν ''ιστορια''.

adeline έγραψε:Στην προπτυχιακή και μεταπτυχιακή εργασία μου ασχολήθηκα με το θέμα...δεν είμαι ψυχολόγος, αλλά νη[πιαγωγός, ωστόσο ερεύνησα τις αντιλήψεις των παιδιών σχολικής ηλικίας για το θάνατο μέσα από ερωτηματολόγιο και ζωγραφική....παρόλα τα εργαλεία που χρησιμοποίησα, έπρεπε να βρω και βιβλιογραφία και απ'όσα θυμάμαι και διάβασα θα ήταν καλό,σχετικά με το θάνατο, να λέμε την πραγματικότητα...δλδ όχι ότι ..."πέθανε και έγινε αστέρι στον ουρανό..", γιατί λογικά θα σκεφτεί το παιδί "να πάρουμε το αεροπλάνο και να πάμε στον ουρανό να δουμε τον...". καλύτερα να πούμε "...πέθανε, γιατί ήταν πολύ άρρωστος. ξέρεις...όταν κάποιος άνθρωπος μεγαλώνει πάρα πολύ και αρρωσταίνει, το σώμα του δεν αντέχει και πεθαίνει....το σώμα του μένει εδώ στη γη, αλλά η ψυχή του πάει κοντά στο Θεό...".
να σας δώσω μία βιβλιογραφία όποια ενδιαφέρεται να την ψάξει

Anthony, S. (1941). The child’s discovery of death. London: Penguin.

Anthony, S. (1971). The discovery of death in childhood and after. London: Penguin.

Bacque, M. – F. (2001). Πένθος και υγεία. Άλλοτε και σήμερα. Το σοκ της απώλειας. Οι ψυχολογικές επιπτώσεις. Η αντιμετώπιση. Αθήνα: Θυμάρι.

Baum, H. (2003). Η γιαγιά πήγε στον ουρανό; Το παιδί και ο Θάνατος. Διαχείρηση του πένθους. Αθήνα: Θυμάρι.

LeShan, E. (2003). Μαθαίνοντας να λέμε αντίο στο γονιό που χάνεται. Αθήνα: Θυμάρι.

Lonetto, R. (1980). Children’s conceptions of death. New York: Springer.

Επίσης βρήκα και κάποια παραμύθια στα ελληνικά:

Helping Hands, «Παππού θα σε θυμάμαι για πάντα», των Ann de bode και Rien Broere (εκδόσεις Γλαύκη, 2000)

«Ο παππούς του Ρόκο» της Βησσαρίας Ζορμπά-Ραμμοπούλου, (εκδόσεις Μικρή Μίλητος, 2003)

Δέντρο από αγάπη
(Τασούλα Τσιλιμένη, εικον. Δέσποινα Καραπάνου, εκδ. Παπαδόπουλος, Αθήνα 2007)

Ο Μελένιος και ο παππούς που έφυγε
(Νάιτζελ Γκρέι, εικον. Βανέσα Καμπάν, εκδ. Ψυχογιός, Αθήνα 1999)

Ο παππούς πετάει
(Ζίγκριντ Λάουμπε, εικον. Μαρία Μλαζεγιόφσκι, μτφρ. Χαρά Στρώνη, εκδ. Κάστωρ, Aθήνα 2000)

koukida έγραψε:

adeline έγραψε:Στην προπτυχιακή και μεταπτυχιακή εργασία μου ασχολήθηκα με το θέμα...δεν είμαι ψυχολόγος, αλλά νη[πιαγωγός, ωστόσο ερεύνησα τις αντιλήψεις των παιδιών σχολικής ηλικίας για το θάνατο μέσα από ερωτηματολόγιο και ζωγραφική....παρόλα τα εργαλεία που χρησιμοποίησα, έπρεπε να βρω και βιβλιογραφία και απ'όσα θυμάμαι και διάβασα θα ήταν καλό,σχετικά με το θάνατο, να λέμε την πραγματικότητα...δλδ όχι ότι ..."πέθανε και έγινε αστέρι στον ουρανό..", γιατί λογικά θα σκεφτεί το παιδί "να πάρουμε το αεροπλάνο και να πάμε στον ουρανό να δουμε τον...". καλύτερα να πούμε "...πέθανε, γιατί ήταν πολύ άρρωστος. ξέρεις...όταν κάποιος άνθρωπος μεγαλώνει πάρα πολύ και αρρωσταίνει, το σώμα του δεν αντέχει και πεθαίνει....το σώμα του μένει εδώ στη γη, αλλά η ψυχή του πάει κοντά στο Θεό...".
να σας δώσω μία βιβλιογραφία όποια ενδιαφέρεται να την ψάξει

Anthony, S. (1941). The child’s discovery of death. London: Penguin.

Anthony, S. (1971). The discovery of death in childhood and after. London: Penguin.

Bacque, M. – F. (2001). Πένθος και υγεία. Άλλοτε και σήμερα. Το σοκ της απώλειας. Οι ψυχολογικές επιπτώσεις. Η αντιμετώπιση. Αθήνα: Θυμάρι.

Baum, H. (2003). Η γιαγιά πήγε στον ουρανό; Το παιδί και ο Θάνατος. Διαχείρηση του πένθους. Αθήνα: Θυμάρι.

LeShan, E. (2003). Μαθαίνοντας να λέμε αντίο στο γονιό που χάνεται. Αθήνα: Θυμάρι.

Lonetto, R. (1980). Children’s conceptions of death. New York: Springer.

Επίσης βρήκα και κάποια παραμύθια στα ελληνικά:

Helping Hands, «Παππού θα σε θυμάμαι για πάντα», των Ann de bode και Rien Broere (εκδόσεις Γλαύκη, 2000)

«Ο παππούς του Ρόκο» της Βησσαρίας Ζορμπά-Ραμμοπούλου, (εκδόσεις Μικρή Μίλητος, 2003)

Δέντρο από αγάπη
(Τασούλα Τσιλιμένη, εικον. Δέσποινα Καραπάνου, εκδ. Παπαδόπουλος, Αθήνα 2007)

Ο Μελένιος και ο παππούς που έφυγε
(Νάιτζελ Γκρέι, εικον. Βανέσα Καμπάν, εκδ. Ψυχογιός, Αθήνα 1999)

Ο παππούς πετάει
(Ζίγκριντ Λάουμπε, εικον. Μαρία Μλαζεγιόφσκι, μτφρ. Χαρά Στρώνη, εκδ. Κάστωρ, Aθήνα 2000)

αχ Αδελαίδα ευχαριστούμε πολύ- θα τα ψαξω ολα!

etoile! έγραψε:

Maya έγραψε: εκει μαζι του ειναι πολυ ομορφα, μερικες φορες καλυτερα και απο τη γη, γιατι εκει δεν ποναμε και δεν στενοχωριομαστε ποτε.

Αυτο δεν ειναι λιγο επικινδυνο;; Να θεωρησει το παιδι οτι πεθαινοντας ειναι ολα καλυτερα;;; Και αμα το ''δεσει'' και μετα αρχισει να λεει κουλα του τυπου ''μαμα θελω να πεθανω για να μη στεναχωριεμαι'' κτλ;;; Σορρυ που το γραφω ετσι,αλλα διαβαζοντας το αυτο μου ηρθε στο μυαλο και αγριευτηκα λιγο, παρολο που μου αρεσε σαν ''ιστορια''.

koukida έγραψε:

adeline έγραψε:Στην προπτυχιακή και μεταπτυχιακή εργασία μου ασχολήθηκα με το θέμα...δεν είμαι ψυχολόγος, αλλά νη[πιαγωγός, ωστόσο ερεύνησα τις αντιλήψεις των παιδιών σχολικής ηλικίας για το θάνατο μέσα από ερωτηματολόγιο και ζωγραφική....παρόλα τα εργαλεία που χρησιμοποίησα, έπρεπε να βρω και βιβλιογραφία και απ'όσα θυμάμαι και διάβασα θα ήταν καλό,σχετικά με το θάνατο, να λέμε την πραγματικότητα...δλδ όχι ότι ..."πέθανε και έγινε αστέρι στον ουρανό..", γιατί λογικά θα σκεφτεί το παιδί "να πάρουμε το αεροπλάνο και να πάμε στον ουρανό να δουμε τον...". καλύτερα να πούμε "...πέθανε, γιατί ήταν πολύ άρρωστος. ξέρεις...όταν κάποιος άνθρωπος μεγαλώνει πάρα πολύ και αρρωσταίνει, το σώμα του δεν αντέχει και πεθαίνει....το σώμα του μένει εδώ στη γη, αλλά η ψυχή του πάει κοντά στο Θεό...".
να σας δώσω μία βιβλιογραφία όποια ενδιαφέρεται να την ψάξει

Anthony, S. (1941). The child’s discovery of death. London: Penguin.

Anthony, S. (1971). The discovery of death in childhood and after. London: Penguin.

Bacque, M. – F. (2001). Πένθος και υγεία. Άλλοτε και σήμερα. Το σοκ της απώλειας. Οι ψυχολογικές επιπτώσεις. Η αντιμετώπιση. Αθήνα: Θυμάρι.

Baum, H. (2003). Η γιαγιά πήγε στον ουρανό; Το παιδί και ο Θάνατος. Διαχείρηση του πένθους. Αθήνα: Θυμάρι.

LeShan, E. (2003). Μαθαίνοντας να λέμε αντίο στο γονιό που χάνεται. Αθήνα: Θυμάρι.

Lonetto, R. (1980). Children’s conceptions of death. New York: Springer.

Επίσης βρήκα και κάποια παραμύθια στα ελληνικά:

Helping Hands, «Παππού θα σε θυμάμαι για πάντα», των Ann de bode και Rien Broere (εκδόσεις Γλαύκη, 2000)

«Ο παππούς του Ρόκο» της Βησσαρίας Ζορμπά-Ραμμοπούλου, (εκδόσεις Μικρή Μίλητος, 2003)

Δέντρο από αγάπη
(Τασούλα Τσιλιμένη, εικον. Δέσποινα Καραπάνου, εκδ. Παπαδόπουλος, Αθήνα 2007)

Ο Μελένιος και ο παππούς που έφυγε
(Νάιτζελ Γκρέι, εικον. Βανέσα Καμπάν, εκδ. Ψυχογιός, Αθήνα 1999)

Ο παππούς πετάει
(Ζίγκριντ Λάουμπε, εικον. Μαρία Μλαζεγιόφσκι, μτφρ. Χαρά Στρώνη, εκδ. Κάστωρ, Aθήνα 2000)

αχ Αδελαίδα ευχαριστούμε πολύ- θα τα ψαξω ολα!