Καλησπέρα,

Απορώ με τον εαυτό μου, που έστω και ανώνυμα, μοιράζομαι την ιστορία μου.
Αν βοηθήσει όμως έστω και μια γυναίκα, στη διαδικασία να πάρει δύσκολες αποφάσεις, τότε αξίζει τον κόπο.

θα είμαι σύντομη και τα πικρά θα τα κρατήσω για μένα.
Γέννησα στα εικοσιεπτά μου δύο υπέροχα πλάσματα με εξωσωματική γονιμοποίηση.
Δεκαέξι χρόνια πριν. Ο γάμος μου ήταν με έναν άντρα λίγο μεγαλύτερό μου με τον οποίο μας συνέδεε φιλία και σεβασμός αλλά όχι έρωτας. Γιατί προχωρήσαμε σε γάμο? Γιατί και οι δυο δεν πιστεύαμε στον έρωτα. Δεν μας είχε τύχει, ίσως γιαυτό. Όμως τον επέλεξα και με επέλεξε. Μια απόφαση στα δεκαοκτώ που με σκληρό τρόπο κατάλαβα ότι ήταν η σοφότερη απόφαση στη ζωή μου. Και την απαρνήθηκα...
Στα τριάντα μου, με τριών ετών μωρά, γνωρίζω τον *έρωτα-εφιάλτη* της ζωής μου. ΤΡΕΛΑΙΝΟΜΑΙ!!!! Παντρεμένος σαν και μένα και πάρα πολλά χρόνια μεγαλύτερός μου. Πεπειραμένος στον έρωτα και στην...απιστία. Έδιωξα τον άντρα μου από το σπίτι στα τριάντα δύο μου, πιστεύοντας, τα υπέροχα ψέμματα του εραστή μου για μελλοντικό γάμο μας, για τον υπέροχο έρωτα που θα ζούσαμε σ΄όλη μας τη ζωή. Βέβαια, έπρεπε *να περιμένω λίγο...*. Είχε παιδιά στην εφηβεία, μην ήμουν και αναίσθητη. Ο άντρας μου έφυγε, χωρίς ποτέ να με κατηγορήσει. Κύριος. Κι ας είχε βουίξει η μικρή πόλη που ζω για το παράφορο πάθος που ζούσαμε. Μάζεψε τα πράγματα του, φίλησε τα παιδιά του και έφυγε. Νόμιζα ότι ήμουν στον παράδεισο. Μόνο όμως για λίγο καιρό... Φανταζόμουν μια ζωή γεμάτη τρελό πάθος, φανταζόμουν το νέο γάμο μου, φανταζόμουν την τέλεια σχέση που θα είχε αυτός ο άνθρωπος με τα παιδί α μου.
Μόνο όμως τα φανταζόμουν. Και μόνο εγώ, όπως αποδείχθηκε. Η δεκαετία που ακολούθησε με βρήκε να παλεύω να μεγαλώσω ολομόναχη δυο παιδιά. Ο άντρας μου έφυγε από την πόλη μας. Πληγωμένος αλλά περήφανος.Εγώ έμεινα να παρακαλάω για λίγη προσοχή, για λίγη αγάπη από έναν άντρα που δε δίστασε ούτε στιγμή να με εγκαταλείψει όταν έμεινα έγκυος από αυτόν(εντελώς φυσικά!) και να επιστέψει όταν είχα *ξεμπερδέψει*. Να με εγκαταλείψει σε τρακάρισμα για να μην μπλέξει (για σένα το κάνω αγάπη μου). Όταν ακούω το *σ΄αγαπώ* ανατριχιάζω...
Πέρασα μείζονα κατάθλιψη. Φυσικά μόνη μου. Παρέμεινα η πιστή ερωμένη του που τον στήριζε σε ότι περνούσε, με το γάμο και με τα παιδιά του. ΄
Για τον άντρα μου δεν έκλαψα ούτε μια φορά που χωρίσαμε, εκτός από εχθές. Δώδεκα χρόνια μετά! Δεν έχω τόπο να σταθώ... Τί έκανα? Γιατί τα έκανα όλα αυτά? Τα παιδία μου που μεγαλώσαν χωρίς πατέρα, γιατί δεν τα σκέφτηκα? Δώδεκα χρόνια μετά, θα έδινα και το δεξί μου χέρι να γύριζε ο χρόνος πίσω. Ξέρω όμως ότι δεν γίνεται. Ο ένας μου ο γιος έχει αδυναμία να εκδηλώσει τα συναισθήματά του. Γιατί άραγε? Μήπως δεν ξέρω?
Ξέρω ότι δεν συγχωρούμε κι ούτε ο έρωτας μπορεί να είναι η δικαιολογία για τα πάντα. Το ξέρω τώρα αυτό όμως. Κι είναι αργά για μένα.
Αν αυτή η επιστολή βοηθήσει έστω και μια μόνο άλλη γυναίκα, θα σκεφτώ ίσως ότι δεν πήγαν όλα χαμένα.
Μη φανταστείτε ούτε λεπτό ούτε όλα αυτά τα χρόνια δεν είχα είτε προτάσεις, είτε ανθρώπους να με φλερτάρουν. Εγώ παρέμεινα πιστή σε ψεύτικες υποσχέσεις.
Μιλάει μια γυναίκα στα σαράντα δύο της, που έχασε δώδεκα γιορτές, δώδεκα διακοπές, αγάπη, τρυφερότητα και συντροφικότητα. Μια γυναίκα που κάθε μέρα ακόμα και σήμερα, ακούει πόσο απίστευτα όμορφη είναι... Μα δεν βλέπουν?

καλη μ φαινεσαι πικραμενη κ ειναι λογικο.Το λαθος σ για μενα συμφωνα με αυτα που ειπες χωρις να εχω προθεση να παραστησω τον κριτη ηταν η επιλογη σ να παντρευετεις εναν ανθρωπο που νε μεν δε σε απογοητευσε σε τιποτα αλλα δεν υπηρχε ερωτας.
Οι ερωτικες σχεσεις σ αυτο ακριβως το σημειο διαφερουν πχ απο τις φιλικες.Σε διαφορετικη περιπτωση θα παντρευομασταν οποιονδηποτε μας φεροταν καλα κ μας σεβοταν(πραγμα απολυτως απαραιτητο)αλλα δε θα ειχαμε αυτη τη σπιθα στο βλεμμα κ την αναστατωση που σ προκαλει ο ερωτας τουλ στην αρχη.Μιλαμε δηλ για μια ζωη που βασιζεται σε μια μετριοτητα.
Λαθος που δε πιστεψες στον ερωτα,αδυναμια,φοβος οτι θα μεινεις μονη???Οπως κ να το πεις εκανες μια αρχη που για μενα(πες με ρομαντικη η οτι αλλο θες)δεν ειχε τις καταλληλες βασεις.Ηταν επομενο λοιπον καποια στιγμη να γνωρισεις αυτο π ελειπε απο τη ζωη σ κ ετσι εγινε.Οταν ερωτευεσαι τα δινεις ολα χωρις να περιμενεις παντα τα αντιστοιχα ανταλλαγματα.
Μονο που ο κυριος φανηκε οτι επαιζε το παιχνιδι απο την αρχη πολυ καλα.Εσυ διελυσες ολη την προηγουμενη ζωη σ χωρις σκεψη ενω εκεινος κρατουσε παντα μια πισινη κ σ εταζε διαφορα εκ του ασφαλους.Αυτο απο μονο τ θα επρεπε εξ αρχης να σε βαλει σε υποψιες και να σκεφτεις ωριμα εφ οσον κ την καταλληλη ηλικια ειχες για να βαλεις κατω τα πραγματα κ να αναλογιστεις αλλα το σπουδαιοτερο ησουν μητερα κ τα παιδια ειναι η προτεραιοτητα μιας μανας.
Θελω να ρωτησω αφου σκεφτεσαι τον πρωην σ τοσο πολυ δεν υπαρχει πιθανοτητα επανασυνδεσης?Εχει προχωρησει στη ζωη τ?Αν οχι το εχεις προσπαθησει?Καλλιο αργα παρα ποτε.Η ζωη σ χρωσταει ευτυχισμενες κ ξεγνοιαστες στιγμες κ πιστευω πως ποτε δεν ειναι αργα για να κανουμε ενα restart στη ζωη μας.

Δε θέλω να κρίνω!Πολλές από μας ίσως ακολουθούσαν τον ίδιο δρόμο.Έτσι κι αλλιώς στον έρωτα ρισκάρεις.Απλά εσύ τα έπαιξες όλα για όλα και δυστηχώς έχασες!Το οτι δεν εκτίμησες τις καταστάσεις δε θα το σχολιάσω καθόλου!θα σου πω όμως ότι είναι κρίμα τα λάθη του παρελθόντος να μολύνουν το μέλλον μας!Έχεις ολοκληρη ζωή μπροστά σου για να ζήσεις,να επανορθώσεις με τα παιδιά σου και να χαρείς.Και γιατί όχι να ξαναερωτευτείς.Ποτέ δεν ξέρεις!Ότι έγινε έγινε.Προσπάθησε για το μέλλον!Μπορεί κάπου παρακάτω να σε περιμένει μια χαρά,μικρή ή μεγάλη και να δεις τα πράγματα πιο θετικά!

ΚΑΛΗΜΕΡΑ!
ΜΕ ΤΟΝ ΠΡΩΗΝ ΣΥΖΗΓΟ ΣΟΥ ΚΑΤΑΛΑΒΑ ΑΠΟ ΤΑ ΛΕΓΟΜΕΝΑ ΟΤΙ ΗΣΟΥΝ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ,ΗΡΕΜΗ ΑΣΧΕΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΕΡΩΤΑΣ ΜΕΤΑΞΥ ΣΑΣ..ΣΕ ΚΑΤΑΝΟΩ ΔΙΟΤΙ ΕΖΗΣΕΣ ΜΕ ΤΟΝ ΕΡΑΣΤΗ ΣΟΥ ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΝΤΟΝΟ,ΤΟ ΠΑΡΑΛΟΓΟ,ΤΟ ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΧΕΣ ΜΕ ΤΟΝ ΣΥΖΗΓΟ. ΔΕΝΞΑΝΑΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕΣ ΝΑ ΠΛΗΣΙΑΣΕΙΣ ΤΟΝ ΑΝΔΡΑ ΣΟΥ? ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΠΛΕΟΝ ΕΠΑΦΕΣ ΜΑΖΙ ΤΟΥ? ΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΔΕΝ ΣΥΝΑΝΤΙΕΤΑΙ?

Λένε ότι ό,τι δε ζήσεις μικρός θα το ζήσεις μεγάλος...
Αυτό ακριβώς συνέβει σε σένα... Αφού απ' ότι έχω καταλάβει έχεις πλέον σταθεί στα πόδια σου κ έχεις ξεμπερδέψει ώρα να πας παρακάτω...Ώρα να κάνεις πράγματα που δεν έχεις κάνει μέχρι τώρα...Μην κοιτάς πίσω μην κρίνεις τον εαυτό σου...Προχώρα....