Φόρουμ
Αναζήτηση
Latest images
Εγγραφή
Σύνδεση
1
Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΙΣΤΟΡΙΑ.... Κυρ Ιαν 13, 2013 3:21 am
siaki85
Είναι σε καλό δρόμο!
Διαβαζω πολυ καιρο το θεματακι κι ειπα να γραψω κι εγω την ιστορια μου...
ΠΗΤ 17/9/2012
Ειχα μια πολυ ομαλη κ φυσιολογικη εγκυμοσυνη χωρις ναυτιες κ κανενα προβλημα. Στις 8/8 χασαμε την πεθερα μου απο καρκινο η οποια δεν ειχε δει αλλο εγγονι κ περιμενε πως κ πως να συναντησει την εγγονουλα της καθως το ειχε κ καημο αφου ειχε 4 αγορια. Δυστυχως δεν τα καταφερε... Ο αντρας μου ο οποιος την λατρευε ηταν χαλια κι εγω λιγες μερες πριν μπω στο μηνα μου επρεπε να του σταθω γιατι με ειχε απολυτη αναγκη. Ειχε μεγαλο παραπονο γιατι δεν καταφερε η μητερα του να δει την κορουλα μας κ παρακαλουσε μονο να γεννηθει στις 17/9 που εχει κι αυτος γενεθλια.
Οι μερες περνουσαν κι εγω χωρις κανενα προβλημα εκανα τις επισκεψεις μου στο γιατρο ο οποιος προς το τελος κι αφου με εξετασε μου ανακοινωσε οτι θα εχουμε δυσκολο τοκετο. Εγω δεν φοβηθηκα γιατι πιστευα οτι ολα θα κυλησουν ομαλα.
Στις 16/9 ειχαμε τα σαραντα της πεθερας μου. Κατα τις 7 το πρωι ξυπνησα κ πηγα τουαλετα βλεποντας λιγα υγρα παραπανω χωρις ομως να ανησυχησω. Δεν ενιωθα πολυ καλα αλλα υπεθεσα οτι ηταν απο τη στεναχωρια κ την νηστεια γιατι ηθελα να κοινωνησω. Οταν με ειδε η μητερα μου, μου ειπε οτι θα γεννησω αλλα εγω δεν εδωσα σημασια. Πηγαμε στο μνημοσυνο κ το μεσημερι οι γονεις μου εφυγαν με βαρια καρδια για το χωριο. Ειχα λιγα πονακια πολυ αραια αλλα πιστευα οτι ηταν απο την κουραση. Ξαπλωσα λιγο κ κοιμηθηκα. Ο αντρας μου εφυγε το απογευμα για μια δουλεια κ ηρθε η κουμπαρα μου για παρεα.
Οσο βραδιαζε οι πονοι ηταν πιο συχνοι αλλα υποφερτοι κι εγω εσφιγγα τα δοντια να περασουν λιγες ωρες ακομα μονο κ μονο για να γεννησω στις 17/9...
Οταν ηρθε ο αντρας μου, φαγαμε κατι κ αφου πηγα τουαλετα ειδα αιμα. Ηταν περιπου 11. Του το ειπα, εκανα ενα μπανακι κ ετοιμαστηκαμε σιγα σιγα για το νοσοκομειο.
Φθασαμε, με εβαλαν μεσα, ειδαν οτι εχει ξεκινησει διαστολη (περιπου 3 ηταν) κ φωναξαν τον αντρα μου να φερει τη βαλιτσα. Οτν μου εφερε τα πραγματα με πηρε αγκαλια κ μου ειπε ποσο με αγαπαει κ με ευχαριστει. Τοτε ξεκινησα να τρεμω κ να φοβαμαι για το τι θα ακολουθησει. Τον εβγαλαν εξω κ περιμενε να ερθουν οι γονεις μου αλλα κ τα αδερφια του για παρεα...
Εμενα με ετοιμασαν κ με εβαλαν στο μηχανημα. Ερχονταν συνεχεια να με κοιτανε για διαστολη (2 γιατροι κ 2 μαιες). Ηταν ολα υποφερτα κ ηρεμα. Ο γιατρος μου δεν ειχε ερθει ακομα, περιμεναν να φτασει σε τελικο σταδιο να τον ειδοποιησουν.
Κατα τις 3 ζητησα να ερθει μεσα ο αντρας μου ο οποιος ηταν αγχωμενος αλλα με ηρεμησε κ μονο που μου κρατησε το χερι. Ηθελε να μπει κ η μητερα μου, εγω δεν ηθελα, κ ηρθε. Ηταν πολυ αγχωμενη κ προσπαθουσα να της κρυψω την αγωνια μου αλλα ενω ηταν μεσα ξαφνικα η μπεμπα κατεβαινει αποτομα κ ξεκινανε οι μεγαλοι πονοι...
Ηρθε η μαια (η μια ηταν αψογη κ την ευχαριστω), εδιωξε τη μητερα μου κ μου εδειχνε πως να σπρωχνω, μου αλλαζε στασεις, κοιταζε τη διαστολη με πολυ προσοχη. Δυστυχως ομως οι υπολοιποι (καθως κ δημοσιο νοσοκομειο) ηταν πολυ αποτομοι κ μου φωναζαν κ ηταν πολυ αγαρμποι...
Οι πονοι ηταν ανυποφοροι καθε 2 λεπτα. Κατα τις 5 ηρθε ο γιατρος μου ηρεμος, με ειδε κ με καθησυχασε. Με βοηθησε οσο μπορουσε αλλα εγω ειχα πλεον εξαντληθει κ το μονο που φωναζα ηταν οτι θελω καισαρικη. Δεν μπορουσα να συγχρονισω το σπρωξιμο με τους πονους κ δε βοηθουσα καθολου.
Μετα απο καμια ωρα, εφτασε διαστολη 10, με πηγαν στην αιθουσα τοκετου κ μου ειπε οτι θα μου το παρει με βεντουζα... Με εκοψε κ μεσα σε δευτερολεπτα ξαλαφρωσα... Ακουσα το πιο ομορφο κλαμα, κοιταξα το ρολοι κ ηταν 6κ15, τη σηκωσαν ψηλα κ ειδα ενα πλασμα καταμελανο κ πρησμενο κ ταλαιπωρημενο. Αμεσως το περιποιηθηκαν οι παιδιατροι μεχρι να περιποιηθει εμενα ο γιατρος ο οποιος μου ειπε οτι τον περιμενε οτι θα ειναι δυσκολα. Μετα απο καμια ωρα ειδα τον αντρα μου, που με ευχαριστουσε για το ομορφοτερο δωρο γενεθλιων κ τους δικους μου οι οποιοι ειχαν τρελαθει!!!
Ηταν δυσκολος τοκετος κι αν μπορουσα θα εκανα επισκληριδιο οχι για να μην περασω τους πονους αλλα να μην ακουω τις φωνες των ειδικευομενων οι οποιοι μου δημιουργησαν ψυχολογικο κι ακομα κ τωρα, σχεδον 4 μηνες μετα, βλεπω εφιαλτες κ κλαιω. Πιστευω πως καποια στιγμη θα το ξεπερασω... Ο γιατρος μου ηταν αψογος κ δε ρισκαρε καθολου ουτε για μενα ουτε για το παιδακι μου!!
Πλεον η ζωη μου εχει αλλαξει... Με τα δυσκολα της αλλα αξιζει...
ΠΗΤ 17/9/2012
Ειχα μια πολυ ομαλη κ φυσιολογικη εγκυμοσυνη χωρις ναυτιες κ κανενα προβλημα. Στις 8/8 χασαμε την πεθερα μου απο καρκινο η οποια δεν ειχε δει αλλο εγγονι κ περιμενε πως κ πως να συναντησει την εγγονουλα της καθως το ειχε κ καημο αφου ειχε 4 αγορια. Δυστυχως δεν τα καταφερε... Ο αντρας μου ο οποιος την λατρευε ηταν χαλια κι εγω λιγες μερες πριν μπω στο μηνα μου επρεπε να του σταθω γιατι με ειχε απολυτη αναγκη. Ειχε μεγαλο παραπονο γιατι δεν καταφερε η μητερα του να δει την κορουλα μας κ παρακαλουσε μονο να γεννηθει στις 17/9 που εχει κι αυτος γενεθλια.
Οι μερες περνουσαν κι εγω χωρις κανενα προβλημα εκανα τις επισκεψεις μου στο γιατρο ο οποιος προς το τελος κι αφου με εξετασε μου ανακοινωσε οτι θα εχουμε δυσκολο τοκετο. Εγω δεν φοβηθηκα γιατι πιστευα οτι ολα θα κυλησουν ομαλα.
Στις 16/9 ειχαμε τα σαραντα της πεθερας μου. Κατα τις 7 το πρωι ξυπνησα κ πηγα τουαλετα βλεποντας λιγα υγρα παραπανω χωρις ομως να ανησυχησω. Δεν ενιωθα πολυ καλα αλλα υπεθεσα οτι ηταν απο τη στεναχωρια κ την νηστεια γιατι ηθελα να κοινωνησω. Οταν με ειδε η μητερα μου, μου ειπε οτι θα γεννησω αλλα εγω δεν εδωσα σημασια. Πηγαμε στο μνημοσυνο κ το μεσημερι οι γονεις μου εφυγαν με βαρια καρδια για το χωριο. Ειχα λιγα πονακια πολυ αραια αλλα πιστευα οτι ηταν απο την κουραση. Ξαπλωσα λιγο κ κοιμηθηκα. Ο αντρας μου εφυγε το απογευμα για μια δουλεια κ ηρθε η κουμπαρα μου για παρεα.
Οσο βραδιαζε οι πονοι ηταν πιο συχνοι αλλα υποφερτοι κι εγω εσφιγγα τα δοντια να περασουν λιγες ωρες ακομα μονο κ μονο για να γεννησω στις 17/9...
Οταν ηρθε ο αντρας μου, φαγαμε κατι κ αφου πηγα τουαλετα ειδα αιμα. Ηταν περιπου 11. Του το ειπα, εκανα ενα μπανακι κ ετοιμαστηκαμε σιγα σιγα για το νοσοκομειο.
Φθασαμε, με εβαλαν μεσα, ειδαν οτι εχει ξεκινησει διαστολη (περιπου 3 ηταν) κ φωναξαν τον αντρα μου να φερει τη βαλιτσα. Οτν μου εφερε τα πραγματα με πηρε αγκαλια κ μου ειπε ποσο με αγαπαει κ με ευχαριστει. Τοτε ξεκινησα να τρεμω κ να φοβαμαι για το τι θα ακολουθησει. Τον εβγαλαν εξω κ περιμενε να ερθουν οι γονεις μου αλλα κ τα αδερφια του για παρεα...
Εμενα με ετοιμασαν κ με εβαλαν στο μηχανημα. Ερχονταν συνεχεια να με κοιτανε για διαστολη (2 γιατροι κ 2 μαιες). Ηταν ολα υποφερτα κ ηρεμα. Ο γιατρος μου δεν ειχε ερθει ακομα, περιμεναν να φτασει σε τελικο σταδιο να τον ειδοποιησουν.
Κατα τις 3 ζητησα να ερθει μεσα ο αντρας μου ο οποιος ηταν αγχωμενος αλλα με ηρεμησε κ μονο που μου κρατησε το χερι. Ηθελε να μπει κ η μητερα μου, εγω δεν ηθελα, κ ηρθε. Ηταν πολυ αγχωμενη κ προσπαθουσα να της κρυψω την αγωνια μου αλλα ενω ηταν μεσα ξαφνικα η μπεμπα κατεβαινει αποτομα κ ξεκινανε οι μεγαλοι πονοι...
Ηρθε η μαια (η μια ηταν αψογη κ την ευχαριστω), εδιωξε τη μητερα μου κ μου εδειχνε πως να σπρωχνω, μου αλλαζε στασεις, κοιταζε τη διαστολη με πολυ προσοχη. Δυστυχως ομως οι υπολοιποι (καθως κ δημοσιο νοσοκομειο) ηταν πολυ αποτομοι κ μου φωναζαν κ ηταν πολυ αγαρμποι...
Οι πονοι ηταν ανυποφοροι καθε 2 λεπτα. Κατα τις 5 ηρθε ο γιατρος μου ηρεμος, με ειδε κ με καθησυχασε. Με βοηθησε οσο μπορουσε αλλα εγω ειχα πλεον εξαντληθει κ το μονο που φωναζα ηταν οτι θελω καισαρικη. Δεν μπορουσα να συγχρονισω το σπρωξιμο με τους πονους κ δε βοηθουσα καθολου.
Μετα απο καμια ωρα, εφτασε διαστολη 10, με πηγαν στην αιθουσα τοκετου κ μου ειπε οτι θα μου το παρει με βεντουζα... Με εκοψε κ μεσα σε δευτερολεπτα ξαλαφρωσα... Ακουσα το πιο ομορφο κλαμα, κοιταξα το ρολοι κ ηταν 6κ15, τη σηκωσαν ψηλα κ ειδα ενα πλασμα καταμελανο κ πρησμενο κ ταλαιπωρημενο. Αμεσως το περιποιηθηκαν οι παιδιατροι μεχρι να περιποιηθει εμενα ο γιατρος ο οποιος μου ειπε οτι τον περιμενε οτι θα ειναι δυσκολα. Μετα απο καμια ωρα ειδα τον αντρα μου, που με ευχαριστουσε για το ομορφοτερο δωρο γενεθλιων κ τους δικους μου οι οποιοι ειχαν τρελαθει!!!
Ηταν δυσκολος τοκετος κι αν μπορουσα θα εκανα επισκληριδιο οχι για να μην περασω τους πονους αλλα να μην ακουω τις φωνες των ειδικευομενων οι οποιοι μου δημιουργησαν ψυχολογικο κι ακομα κ τωρα, σχεδον 4 μηνες μετα, βλεπω εφιαλτες κ κλαιω. Πιστευω πως καποια στιγμη θα το ξεπερασω... Ο γιατρος μου ηταν αψογος κ δε ρισκαρε καθολου ουτε για μενα ουτε για το παιδακι μου!!
Πλεον η ζωη μου εχει αλλαξει... Με τα δυσκολα της αλλα αξιζει...
