[Eνα από τα πιο ωραία παιδικά βιβλία.Ισωs το πιο ωραίο βιβλίο που έχει γράψει η Debi Gliori]


O Mικρόs ήταν κακόκεφοs. Κλείστηκε στο δωματιό του κι άρχισε να στριφογυρίζει κι όλα τα πράγματα να αναποδογυρίζει.Τιs ζωγραφίεs από τον τοίχο τιs ξεκολλούσε κι όλα τα παιχνίδια του χαλούσε. -Θεέ μου,είπε η μαμά,τι έχειs πάθει; -Είμαι έναs ανάποδοs και γκρινιάρηs μικρόs και κανείs δεν μ'αγαπάει,είπε ο μικρόs. -Miκρέ μου,είπε η μαμά,όπωs και να΄σαι,εγώ πάντα θα σ'αγαπώ. -Κι αν ήμουνα αρκούδοs,πάλι θα με φρόντιζεs και θα μ'αγαπούσεs;ρώτησε ο μικρόs. -Φυσικά,είπε η μαμά.Εγω πάντα θα σ'αγαπώ,ότι κι αν γίνει. -Αν όμωs γινόμουν πράσινο έντομο,πάλι θα μ'αγαπούσεs,πάλι θα μ'αγκάλιαζεs και θα με φιλούσεs; -Φυσικά,είπε η μαμά.Εγω πάντα θα σ'αγαπώ,ότι κι αν γίνει. -Οτι κι αν γίνει;είπε ο μίκροs και χαμογέλασε.Κι αν ήμουνα κροκόδειλοs; -Θα σε αγκάλιαζα και θα σ'αγαπούσα και τη νύχτα θα σου τραγουδούσα,είπε η μαμά. -Χαλάει ποτέ η αγάπη; ρώτησε ο μικρόs.Λυγίζει άραγε ποτέ και σπάει;Κι αν ναι,μπορείs άραγε να την κολλήσειs,να την φτιάξειs και να τη χτίσειs; -Α,δεν ξέρω είπε η μαμά,το μόνο που ξέρω είναι οτι θα σ'αγαπώ για πάντα. -Θα μ'αγαπάs ακόμα κι οταν πέφτει η σκοτεινία,οι σκιέs μαs τριγυρνάνε κι εσύ κοιμάσαι βαθιά;ρώτησε ο μικρόs. H μαμά πήρε στην αγκαλιά τηs τον μικρό και κοίταξαν μαζί τον ουρανό.Τ'αστέρια φώτιζαν τη σκοτεινιά και το φεγγάρι πρόβαλε στην καταχνιά. -Κοίτα μικρέ μου όλα αυτά τ'αστερια που φωτίζουν εκεί ψηλά στο σκοτεινό ουρανό και στη σιγαλιά.Βρίσκονται τόσο μακριά,κι όμωs το φωs τουs μαs δίνει τόση ζεστασιά.Oπου κι αν είμαι,όπου κι αν είσαι,τ'αστέρια αυτά,όπωs θα σε φωτίζουν,την αγάπη μου για σένα θέλω πάντα να σου θυμίζουν.

Λιτσα34 έγραψε:[Eνα από τα πιο ωραία παιδικά βιβλία.Ισωs το πιο ωραίο βιβλίο που έχει γράψει η Debi Gliori]


O Mικρόs ήταν κακόκεφοs. Κλείστηκε στο δωματιό του κι άρχισε να στριφογυρίζει κι όλα τα πράγματα να αναποδογυρίζει.Τιs ζωγραφίεs από τον τοίχο τιs ξεκολλούσε κι όλα τα παιχνίδια του χαλούσε. -Θεέ μου,είπε η μαμά,τι έχειs πάθει; -Είμαι έναs ανάποδοs και γκρινιάρηs μικρόs και κανείs δεν μ'αγαπάει,είπε ο μικρόs. -Miκρέ μου,είπε η μαμά,όπωs και να΄σαι,εγώ πάντα θα σ'αγαπώ. -Κι αν ήμουνα αρκούδοs,πάλι θα με φρόντιζεs και θα μ'αγαπούσεs;ρώτησε ο μικρόs. -Φυσικά,είπε η μαμά.Εγω πάντα θα σ'αγαπώ,ότι κι αν γίνει. -Αν όμωs γινόμουν πράσινο έντομο,πάλι θα μ'αγαπούσεs,πάλι θα μ'αγκάλιαζεs και θα με φιλούσεs; -Φυσικά,είπε η μαμά.Εγω πάντα θα σ'αγαπώ,ότι κι αν γίνει. -Οτι κι αν γίνει;είπε ο μίκροs και χαμογέλασε.Κι αν ήμουνα κροκόδειλοs; -Θα σε αγκάλιαζα και θα σ'αγαπούσα και τη νύχτα θα σου τραγουδούσα,είπε η μαμά. -Χαλάει ποτέ η αγάπη; ρώτησε ο μικρόs.Λυγίζει άραγε ποτέ και σπάει;Κι αν ναι,μπορείs άραγε να την κολλήσειs,να την φτιάξειs και να τη χτίσειs; -Α,δεν ξέρω είπε η μαμά,το μόνο που ξέρω είναι οτι θα σ'αγαπώ για πάντα. -Θα μ'αγαπάs ακόμα κι οταν πέφτει η σκοτεινία,οι σκιέs μαs τριγυρνάνε κι εσύ κοιμάσαι βαθιά;ρώτησε ο μικρόs. H μαμά πήρε στην αγκαλιά τηs τον μικρό και κοίταξαν μαζί τον ουρανό.Τ'αστέρια φώτιζαν τη σκοτεινιά και το φεγγάρι πρόβαλε στην καταχνιά. -Κοίτα μικρέ μου όλα αυτά τ'αστερια που φωτίζουν εκεί ψηλά στο σκοτεινό ουρανό και στη σιγαλιά.Βρίσκονται τόσο μακριά,κι όμωs το φωs τουs μαs δίνει τόση ζεστασιά.Oπου κι αν είμαι,όπου κι αν είσαι,τ'αστέρια αυτά,όπωs θα σε φωτίζουν,την αγάπη μου για σένα θέλω πάντα να σου θυμίζουν.

δακρυσα!!!!!!!!!!!!