Καλησπερα κοριτσια,
Ειπα να μοιραστω και εγω την ιστορια μου...

Ειμαι υπογονιμη... παντα ημουν, δεν εγινα. Ειναι κατι που το εχουμε στην οικογενεια μας. Απο τα 5 κοριτσια της προγιαγιας μου, μονο 2 κανανε παιδια, η θεια μου (ενα κοριτσι) και η γιαγια μου (την μαμα μου οταν ηταν 42 ετων μετα απο 20 χρονια προσπαθειων). Φαινεται το προβλημα "πηδηξε" μια γεννεα γιατι η μητερα μου εκανε τους τρεις μας χωρις προβλημα.
Εγω παλι ειχα θεμα απο την αρχη της περιοδου μου, ετων 12... που δεν με απασχολησε μεχρι που στα 25 μου συνειδητοποιησα οτι θα μου απαγορευε να κανω παιδια. Και εκει καπου ξεκινησε ο Γολγοθας μου. Να μην σας τα πολυλογω, τελικα μετα απο 20 κυκλους υποβοηθουμενης, εμεινα εγκυος και τον Νοεμβρη του 2005 εφερα στον κοσμο δυο υπεροχα (και λιγακι προωρα) αγορακια!

Θα ηθελα παρα πολυ να πω "Και ζησανε αυτοι καλα και εμεις καλυτερα", αλλα το ενα μου αγορακι υπεστει υποξια μεσα στην μητρα με αποτελεσμα να διεγνωστει με ελαφριας μορφης διπληγια και αργοτερα με αυτισμο (συνδρομο Ασπεργκερ) ενω το αλλο μου αγορακι ειχε αρχικα προβληματα λογου σοβαρα και ΔΕΠΥ. Ευτυχως μετα απο χροοονια θεραπειων και τα δυο πανε πολυ καλα.

Ηθελα και τριτο παιδακι... το ηθελα πολυ! Ομως τα πραγματα δεν πηγαιναν καλα με τον συζυγο απο την αρχη. Περισυ χειροτερεψαν και η λεξη "κακοποιηση" μπηκε στην ζωη μου. Ηταν σαν να αναψε ελα λαμπακι που ξαφνικα εριξε φως στα παντα! Σαν ενα κομματι παζλ που μπηκε στην θεση του! Εκανα τα σχεδια μου, μαζεψα τα μυαλα μου, εκανα πετρα την καρδια μου και ... τον αφησα. Συντομα βγαινει το διαζυγιο.

Καπου εκει αρχισε κατι να παιζει με τον καλυτερο μου φιλο... εκεινος τρελλος μαζι μου να με παρακαλαει, εγω τρομοκρατημενη γιατι ξερετε, εχω δυο παιδια! Τι πραγματα ειναι αυτα? Οταν χωριζεις, αφοσιωνεσαι στα παιδια σου και οοοοταν μεγαλωσουν, τοτε ισως, αν σε φωτισει ο Θεος, φτιαχνεις την ζωη σου... σωστα?
Λαθος! Οσο και να προσπαθησα, τον ερωτευτηκα... και ειμαστε μαζι μετα τον χωρισμο μου.

Εκεινος επισης χωρισμενος, δεν εχει παιδια αλλα ηθελε σαν τρελλος (η πρωην του οχι). Λατρευει τα αγορια μου και εκεινα τον λατρευουν. Εγω ειμουνα ειλικρινης απο την αρχη. "Καλε μου, εχω προβλημα, δεν μπορω να κανω παιδια, θελω ενα παιδι μαζι σου, αλλα μαλλον οταν ερθει η ωρα θα παμε με γιατρο παλι" και μετα το εβγαλα απο το μυαλο μου. Εκεινος καθε μηνα ειχε ελπιδες, εγω προσπαθουσα να τον γειωσω, μεχρι που... χωρις να εχω καθυστερηση, 13 Αυγουστου συνειδητοποιω οτι με ενοχλει η μυρωδια της μαγιονεζας! Επιμενει και παιρνουμε ενα τεστ απο το φαρμακειο. Εγω ΣΙΓΟΥΡΗ οτι μολις το κανω (και φυσικα ειναι αρνητικοτατο) θα αδιαθετησω μεσα σε μια ωρα.

Ξημερωνει 14η Αυγουστου και μισοκοιμισμενη εγω κανω το τεστ. Δεν προλαβαινει να βγει η γραμμη ελεγχου και τσουπ ενας μπλε σταυρος να βγαζει ματι.
Μου κοπηκαν τα γονατα! Το μυαλο μου αδειασε, δεν ενιωθα ουτε χαρα, ουτε τιποτα... μονο μουδιασμα. Παιρνω την αδελφη μου, την ξυπνησα (γιατι ειμαι και πρωινοτατο πουλακι τρομαρα μου, με τα κοκορια ξυπναω!). Μιλωντας στην αδελφη μου (με πανικο θα ελεγα), ξυπναω και τον Τζεημς. Σηκωνεται ο αμοιρος, ουτε τα γυαλια του δεν προλαβε να βαλει... "Ειμαι εγκυος" του λεω. Βαζει τα κλαματα αυτος... Ειμασταν για γελια, ευτυχως που τα παιδια ηταν διακοπες με τον μπαμπα τους!

Καπου εκει στρωνει το κεφαλι μου και παω για χοριακη. 108!
Μετα απο δυο ημερες, 262, μετα 976, 2052 και εκει παω για υπερηχο γιατι δεν εχω ιδεα ποσο ειμαι!! Οι περιοδοι μου ειναι αστατοι και εγω δεν θυμαμαι καθολου μα καθολου ποτε ηταν η τελευταια.
Στον υπερηχο ολα καλα εκτος απο μια αποκολληση (δεν ειχα αιμα) διπλασια του εμβρυου.
Ωχ... την Δευτερα παω σε εναν γιατρο που μου ειχαν συστησει τα κοριτσια απο ενα φορουμ. Μου κανει εναν υπερηχο 50 δευτερολεπτων σε ενα απαρχαιωμενο μηχανημα και μου λεει εν ολιγοις οτι θα αποβαλλω γιατι το εμβρυο δεν προχωρησε και με στελνει για χοριακη.
Τα βαφουμε μαυρα. Η χοριακη την επομενη ομως 14,000!! Τον παιρνω τηλ... "α τι καλα! Τελεια!! Τα λεμε σε μια βδομαδα".
Εν τω μεταξυ η Δευτερα 26/8 ηταν η χειροτερη μερα για μενα. Ηταν τα 2 χρονια του μπαμπα μου. Η καρδια του σταματησε κατω απο την παλαμη μου. Απο την στεναχωρια μου για το μωρο, εκανα μονο κολυβα και του αναψα ενα κερακι, δεν ειχα κουραγιο να παω στο νεκροταφειο.

Περνανε μερες, φτανει Παρασκευη. Κατι δεν μου κολλαγε με τον πρωτο γιατρο. Μου ειχαν συστησει εναν ακομα. Τον παιρνω 11 η ωρα τηλεφωνο και 12 ειμουνα στο ιατρειο του αυτη την φορα χωρις τον Τζεημς. Ειμουνα σιγουρη οτι θα ηταν κακα νεα και ηθελα να τα ακουσω μονη μου.

Δεν ηταν κακα νεα! Εχουμε ενα εμβρυακι 6ε και 3η (3 μερες μικροτερη απο ο,τι νομιζα αρα λογικα την Δευτερα καλως δεν ειδαμε κατι) με καρδουλα να χτυπαει δυνατα 115 παλμους, εμφυτευμενο ψηλα στην μητρα "στο καλυτερο σημειο" οπως ειπε ο δευτερος γιατρος.
Φυσικα με πηραν τα ζουμια!! Ηθελα να πεταχτω επανω και να τον αγκαλιασω!

Καταλαβαινω βεβαια οτι αυτο δεν σημαινει και πολλα... καθε μερα ομως ειναι και μια μικρη πετρουλα, ενα μικρο βηματακι... "Σημερα ειμαι εγκυος" λεω στον εαυτο μου και προχωρω. Μια ημερα την φορα. Θελω να πιστεψω οτι θα το κρατησω αυτο το μωρο στην αγκαλια μου τον Απριλη, ροδαλο, ζεστο και χαρουμενο!
Και καπως ετσι πηρα το "ζησανε αυτοι καλα..." μου.
Ξερω οτι θα εχω δυσκολες ημερες μπροστα μου... αλλα εχω περασει δυσκολα και δεν φοβαμαι. Ο Τζεημς δεν εργαζεται εδω στην Ελλαδα και εγω συντηρω την οικογενεια με κατι αντικειμενα που φτιαχνω και πουλαω.
Ξερω οτι το μωρακι μου θα εχει μονο μεταχειρισμενα αντικειμενα και ρουχα και παιχνιδια... και δεν πειραζει Με λιγα ή με πολλα, θα μεγαλωσει. Μπορει να μην εχω να παρω στα παιδια μου δευτερο ζευγαρι παπουτσια, μπορει να μην φορανε σουπερ ρουχα... αλλα τα αγαπω και ειμαστε ευτυχισμενοι και εχει ο Θεος.

Αυτη ειναι η ιστορια μου... θα σας βλεπω και θα σας γραφω συχνα ελπιζω!!
Καλημερα σε ολες και φιληστε μου τα παιδακια σας!