MariaM έγραψε:Δεν θα αναζητούσα τους γονείς μου αν ήμουν υιοθετημένη νομίζω, αλλά επειδή δεν μπορώ να το πω με σιγουριά, ίσως να ήθελα να τους δω από περιέργεια. Παρόλ' αυτά δεν θα τους έβλεπα ποτέ ώς γονείς γιατί αφότου γέννησα συνειδητοποίησα κάτι. Ότι γονιός δεν γίνεσαι όταν γεννάς αλλά στην πορεία όταν μεγαλώνεις ένα παιδί.

supermama έγραψε:καλημερα σας! ναι και γω ξερω μια περιπτωση που εχουν υιοθετησει ενα παιδακι και τοχουν πει απο την αρχη οπως λες σαν παραμυθι. τωρα πια μεγαλωσε και εχει γινει κοπελιτσα και απλα το ξερει χωρις να την ενοχλει. την ειχε πει η μαμα της πως αυτη δεν ειναι το παιδι της κοιλιας αλλα της καρδιας..

supermama έγραψε:υπαρχει μια κοπελα που ξερω την ιστορια της. την εχουν υιοθετησει απο μωρακι. παρολο που κρατουσαν καλα το μυστικο η μητερα της την τονιζε παντα σε ασχετες συζητησεις οτι μαμα ειναι αυτη που μεγαλωνει κτλ... αυτο ολο ομως το μαθε η κοπελα ετσι. τα λογια της μητερας της εμειναν μεσα της και διδαχτηκε ετσι. τελικα παντρευτηκε εκανε παιδια και μια μερα εντελος τυχαια επεσε στα χερια της το χαρτι υιοθεσιας! προφανος οι γονεις (θετοι) αγνοουσαν οτι ειναι τοσο προσβασιμο αυτο το χαρτι η νομιζαν οτι δε τοχαν. τελος παντων η κοπελα εμαθε τα πραγματικα ονοματα των βιολογικων γονιων της, απο που ειναι κτλ. απο μικρη της ειχε περασει απτο μυαλο οτι ισως ναναι ετσι αλλα ποτε δεν τοψαξε. συγκινηθηκε παρα πολυ. τοπε και στον αντρα της γιατι καπου επρεπε να το πει. και επισης σε κατι οικογενειακους φιλους απο πολυ παλια για να βγαλει ακρη. τελικα μετα το σοκ το επιβεβαιωσαν και αυτοι οτι το ξεραν γιατι ηξεραν τους γονεςι απο παλια. ετσι λοιπον γεννηθηκε ενα ακομη μυστικο αναμεσα σε αυτην τον αντρα της και τους φιλους. ποτε δε το ειπε οτι τομαθε στους γονεις της. δεν την ενδιεφερε να ψαξει. οπως ειχα πει και πιο πανω. αποφασισε οτι δε θα κανει το παραμικρο τωρα. αφου δε θελουν να ξερει οι γονεις της θα κανει οτι δε ξερει για να μη τους φερει σε δυσκολη θεση. αν ποτε αποφασισουν να της το πουν τοτε απλα θα τους χαρισει το πιο μεγαλο χαμογελο της θα πει ποσο τους αγαπαει και να μην ανησυχουν για τιποτα... αστο καλο... μονο που τα γραψα σιγκινηθηκα

supermama έγραψε:με αφορμη μια εκπομπη που βλεπω αυτη τη στιγμη στην τβ σκεφτηκα να βαλω αυτο το θεμα.τι γνωμη εχετε? ξερετε καμια ιστορια απο γνωστο σας ατομο? πως θα αντιδρουσατε αν μαθαινατε οτι ειστε υιοθετημενες? λεπτο το θεμα αλλα πολυ ενδιαφερον...

koukida έγραψε:Πιστευω οτι ενα παιδι υιοθετημενο -σε περιπτωση που μαθει οτι ειναι υιοθετημενο σε προχωρημενη ηλικια ειναι λογικο να αντιδρασει ασχημα.
για τον απλουστατο λογο οτι ξαφνικα βιωνει την 'προδοσια' απο τους ιδιους τους γονεις του- γκρεμιζεται μια δεδομενη γιαυτο μεχρι πρότινος αληθεια--
τωρα - το πως θα το δεχτει στην πορεια πιστευω εξαρταται απο το αν εχει μια φυσιολογική και νορμαλ οικογενιακη ζωη χωρις προβληματα. Νομιζω οτι οι πιθανοτητες να το παρει στραβα και να αρχιζει να αναζητα τους φυσικους του γονεις ειναι πιο πολλες αν η μεχρι τωρα οικογενεια του εχει γενικοτερα θεματακια 'επικοινωνιας' μαζι του- οποτε και θελει να γεμισει τα 'κενα' επικοινωνίας κατα καποιο τροπο.
Αν περναει καλα, να το πω ετσι , και ειναι ευτυχισμενο- δεν νομιζω να μην μπορεσει να το δεχτει καθολου κ ποτέ.Σαυτη την περιπτωση ισως κ να μην νιωσει την αναγκη να αναζητησει κανενα.

Αλλα πάλι εξαρταται και απο ηλικιακους παραγοντες- αν ειναι στην εφηβεια...θα ειναι δυσκολοτερο για ευνοητους λογους.
Παντως οφειλει η οικογενεια που θα αποφασισει να υιοθετησει ενα παιδι να ειναι ειλικρινης μαζι του
εξ αρχης...ενα υγιες οικογενειακο περιβαλλον παρεχει αγάπη, και εμπνεει ασφαλεια.
Τα ψεμματα και η αποκρυψη της αληθειας δεν εχουν καμια θεση σε μια τετοια οικογενεια.

To έθεσες πολύ σωστά!

mamana έγραψε:Εμεις κοριτσια ειμαστε σε αναμονη για να υιοθετησουμε οποτε ρωτησαμε μια ψυχολογο για το τι θα πρεπει να πουμε στο παιδι μας,ειπε οτι σε μικρη ηλικια γυρω στα 2 με 3 να ξεκινησουμε να λεμε ενα παραμυθακι τ'οποιο θα ειναι ολη η ιστορια της υιοθεσιας,αυτο εχουμε σκοπο να κανουμε,στην αρχη ειχα αγχωθει πολυ τωρα ησυχασα.
Με τον αντρα μου εχουμε γραψει ενα παραμυθακι που θα πουμε οταν ερθει η ωρα.

mamana έγραψε:Εμεις κοριτσια ειμαστε σε αναμονη για να υιοθετησουμε οποτε ρωτησαμε μια ψυχολογο για το τι θα πρεπει να πουμε στο παιδι μας,ειπε οτι σε μικρη ηλικια γυρω στα 2 με 3 να ξεκινησουμε να λεμε ενα παραμυθακι τ'οποιο θα ειναι ολη η ιστορια της υιοθεσιας,αυτο εχουμε σκοπο να κανουμε,στην αρχη ειχα αγχωθει πολυ τωρα ησυχασα.
Με τον αντρα μου εχουμε γραψει ενα παραμυθακι που θα πουμε οταν ερθει η ωρα.

Μου ακουγεται πολυ ωραιο! Θα αρεσει στο παιδι να πρωταγωνιστει σε παραμυθι και μεγαλωνοντας θα γνωριζει την αληθεια.