Καλησπέρα είμαι 34 ετών σε διαδικασία εξωσωματικής αυτή την περίοδο για πρώτη φορά. Η δοκιμασία είναι σκληρή η διαδικασία είναι σίγουρα ψυχοφθόρα, ίσως περισσότερο από ότι φαντάζονται οποίοι δεν έχουν περάσει τέτοιας διαδικασίας..

Είναι βέβαια μια διαδικασία που πρέπει να ακολουθήσει κάθε γυναίκα που αποφασίζει να κάνει εξωσωματική γονιμοποίηση. Ξέρει βαθειά μέσα της πολύ πριν αρχίσει, πως η διαδικασία αυτή είναι μια δοκιμασία που μπορεί να τη φέρει πιο κοντά στην πραγματοποίηση του ονείρου.

Θέλει πάρα πολύ να παλέψει για το θαύμα, χαίρεται που μπορεί να καταφύγει στην βοήθεια της τεχνολογίας να αποκτήσει ένα μωράκι.

Το παράπονο βέβαια πάντα θα υπάρχει και το ερώτημα:
«Γιατί εγώ να μην μπορώ να αποκτήσω ένα παιδί όπως η μάνα μου, η αδερφή μου, η ξαδέρφη μου;»,

«Γιατί να πρέπει να περάσω όλη αυτή τη διαδικασία για να μπορέσω, αν τα καταφέρω, να κρατήσω ένα μωρό στην αγκαλιά μου;»,

«Γιατί άλλες γυναίκες να κάνουν έκτρωση και εγώ που θέλω τόσο πολύ να μην μπορώ να αποκτήσω παιδιά;»

Έτσι κάπως ένιωσα η ιστορία μου ξεκινά κάπως έτσι με πολλαπλά χειρουργεία απο κυστικά μορφώματα και εν τέλη το χάσιμο της μιας σάλπιγγας στα 25 οι γιατροί μου διναν πιθανότητες τεκνοποίησης μόνο με εξωσωματική η υποβοηθουμενη τεκνοποίηση στα 28 μου παντρεύτηκα και δυο μίση χρόνια προσπάθειας παρόλο των αρνητισμό των γιατρό με πίστη και μια σκέψη μόνο με ακολουθούσε  ΟΤΙ ΜΟΝΆΧΑ ΜΑΚΡΙΆ ΑΠΟ ΤΟ ΌΝΕΙΡΟ ΜΑΡΑΊΝΕΤΑΙ Η ΕΛΠΊΔΑ.. καταφερα να φέρω στον κόσμο ενα αγοράκι που σήμερα ειναι 4 αρων ετών  με φυσιολογική σύλληψη χωρίς βοήθεια καμία..

Τώρα στα 34 μου αποφασίσαμε οτι θέλουμε αδελφάκι για τον μικρο μας ... Την τρίτη θα γίνει η εμβρυομεταφορα ειχα 11 ωαραρια και μόνο 6 κατάφεραν να ειναι γονιμοποιημενα

Έπρεπε να μπω τις διαδικασίας αυτη λογο το οτι ο σύζυγος μου χτυπήθηκε απο τον καρκίνο και περάσαμε δύσκολες πόρτες ολο αυτο τον καιρό.. Είναι η πρώτη μου εμπειρία σε εξωσωματική όλα τα ζω τώρα ήθελα πολυ να μοιραστώ την ιστορία μου με γυναίκες που περνάνε την διαδικασία της εξωσωματικής γιατι ολες έχουμε ενα κοινό σκοπό να κρατήσουμε μωρά στην αγκαλια μας γιατι κατάλαβα οτι τα τα αγαθά κόποις κτώνται..

εύχομαι σε όλες θετικά αποτελέσματα με την πρώτη φορά.
Η αναμονή μέχρι την ανακοίνωση του αποτελέσματος είναι που με κάνει να υποφέρω περισσότερο.

Συγνώμη αν σας κούρασα με την μεγάλη ιστορία μου

Θα ήθελα να ακούσω τις ιστορίες άλλων γονέων που πέτυχαν αυτό τον αγώνα και τώρα έχουν αγκαλιά τα αγγελούδια τους!!!!

Σου εύχομαι μεσα απο την καρδιά μου στις άγιες ημέρες που ερχοντε να πετύχεις τον στόχο σου εσυ και ολα τα κορίτσια που προσπαθούμε να πραγματοποιήσουμε το όνειρο ! Η Παναγία που ειναι και αυτή μητέρα να δώσει να νιώσουν όλες οι γυναίκες την μητρότητα .

Ευχαριστώ Αγγελικουλα μου     είχες εσύ εμπειρία εξωσωματικής??

p.s Στην παναγία ελπίζω σε εκείνη προσευχόμουν και μου έδωσε το μαριο που πήρε το όνομα της όπως είπα και στον τίτλο Ιερό καθήκον η τεκνοποίηση και πρέπει όλες η γυναίκες να το ζουν   

zenaki έγραψε:Καλησπέρα είμαι 34 ετών σε διαδικασία εξωσωματικής αυτή την περίοδο για πρώτη φορά. Η δοκιμασία είναι σκληρή η διαδικασία είναι σίγουρα ψυχοφθόρα, ίσως περισσότερο από ότι φαντάζονται οποίοι δεν έχουν περάσει τέτοιας διαδικασίας..

Είναι βέβαια μια διαδικασία που πρέπει να ακολουθήσει κάθε γυναίκα που αποφασίζει να κάνει εξωσωματική γονιμοποίηση. Ξέρει βαθειά μέσα της πολύ πριν αρχίσει, πως η διαδικασία αυτή είναι μια δοκιμασία που μπορεί να τη φέρει πιο κοντά στην πραγματοποίηση του ονείρου.

Θέλει πάρα πολύ να παλέψει για το θαύμα, χαίρεται που μπορεί να καταφύγει στην βοήθεια της τεχνολογίας να αποκτήσει ένα μωράκι.

Το παράπονο βέβαια πάντα θα υπάρχει και το ερώτημα:
«Γιατί εγώ να μην μπορώ να αποκτήσω ένα παιδί όπως η μάνα μου, η αδερφή μου, η ξαδέρφη μου;»,

«Γιατί να πρέπει να περάσω όλη αυτή τη διαδικασία για να μπορέσω, αν τα καταφέρω, να κρατήσω ένα μωρό στην αγκαλιά μου;»,

«Γιατί άλλες γυναίκες να κάνουν έκτρωση και εγώ που θέλω τόσο πολύ να μην μπορώ να αποκτήσω παιδιά;»

Έτσι κάπως ένιωσα η ιστορία μου ξεκινά κάπως έτσι με πολλαπλά χειρουργεία απο κυστικά μορφώματα και εν τέλη το χάσιμο της μιας σάλπιγγας στα 25 οι γιατροί μου διναν πιθανότητες τεκνοποίησης μόνο με εξωσωματική η υποβοηθουμενη τεκνοποίηση στα 28 μου παντρεύτηκα και δυο μίση χρόνια προσπάθειας παρόλο των αρνητισμό των γιατρό με πίστη και μια σκέψη μόνο με ακολουθούσε  ΟΤΙ ΜΟΝΆΧΑ ΜΑΚΡΙΆ ΑΠΟ ΤΟ ΌΝΕΙΡΟ ΜΑΡΑΊΝΕΤΑΙ Η ΕΛΠΊΔΑ.. καταφερα να φέρω στον κόσμο ενα αγοράκι που σήμερα ειναι 4 αρων ετών  με φυσιολογική σύλληψη χωρίς βοήθεια καμία..

Τώρα στα 34 μου αποφασίσαμε οτι θέλουμε αδελφάκι για τον μικρο μας ... Την τρίτη θα γίνει η εμβρυομεταφορα ειχα 11 ωαραρια και μόνο 6 κατάφεραν να ειναι γονιμοποιημενα

Έπρεπε να μπω τις διαδικασίας αυτη λογο το οτι ο σύζυγος μου χτυπήθηκε απο τον καρκίνο και περάσαμε δύσκολες πόρτες ολο αυτο τον καιρό.. Είναι η πρώτη μου εμπειρία σε εξωσωματική όλα τα ζω τώρα ήθελα πολυ να μοιραστώ την ιστορία μου με γυναίκες που περνάνε την διαδικασία της εξωσωματικής γιατι ολες έχουμε ενα κοινό σκοπό να κρατήσουμε μωρά στην αγκαλια μας γιατι κατάλαβα οτι τα τα αγαθά κόποις κτώνται..

εύχομαι σε όλες θετικά αποτελέσματα με την πρώτη φορά.
Η αναμονή μέχρι την ανακοίνωση του αποτελέσματος είναι που με κάνει να υποφέρω περισσότερο.

Συγνώμη αν σας κούρασα με την μεγάλη ιστορία μου

Θα ήθελα να ακούσω τις ιστορίες άλλων γονέων που πέτυχαν αυτό τον αγώνα και τώρα έχουν αγκαλιά τα αγγελούδια τους!!!!

Γεια σου zenaki μου! πραγματικα συγκινητικο το μηνυμα σου αλλα δεν το βλεπουμε ολες οι γυναικες ετσι. Με δυο εξωσωματικες στο ενεργητικο μου και με μια που κανω τωρα, συνολο 3, συμφωνω οτι η τεκνοποιηση ειναι ιερη αλλα σιγουρα οχι καθηκον! Μια γυναικα που δεν θα καταφερει ποτε να κανει παιδι ειναι πολυ αδικο να της πουμε οτι δεν εκανε το "καθηκον" της.

Απο αυτα που γραφεις θα ηθελα να σταθω στον Γολγοθα που περασε ο συζυγος σου, θεωρω οτι μπροστα σε αυτο η εξωσωματικη ειναι παιχνιδακι (εδω που τα λεμε αλλο να βαρας μια ενεσουλα την ημερα κι αλλο να κανεiς χημειοθεραπειες). Στην περιπτωση του αντρα σου τεθηκε θεμα επιβιωσης και στην περιπτωση τη δικη σου τεκνοποιηση. Δεν νομιζω οτι συγκρινεται το ενα με το αλλο!
Ιερο καθηκον -κατ εμε- ειναι να πολεμησεις για την ζωη σου οπως εκανε ο συζυγος σου για να ειναι κοντα στην οικογενεια του. Και ακομα πιο σημαντικο ειναι οτι παρολο το σταυρο που κουβαλησε, σε στηριζει σε αυτο που περνας για να αποκτησετε ενα δευτερο μωρακι.

Σου ευχομαι μια τεραστια χοριακη! Φιλια πολλα!

Ευχαριστώ πολύ, και εύχομαι οτι καλύτερο.