florentiab έγραψε:εχω και άλλα περιστατικά, αλλά ντρέπομαι να τα πω. θα με πάρετε με τις λεμονόκουπες

Χαααα!! Άκου και μένα:
Όσο ήμουν έγκυος ο άντρας μου δε με άφηνε ούτε το μικρό μου δαχτυλάκι να σηκώσω. Ταλαιπωρήθηκα πολύ κιόλας, είναι αλήθεια, αλλά κι εκείνος ήταν υπερβολικός ώρες ώρες. Από την άλλη εγώ, είχα και τα ψυχολογικά μου, αλλά με τόση στήριξη δεν είχα αφορμή να τα βγάλω. Το θεωρούσα αχαριστία απέναντί του.
Οπότε ένα βράδυ γυρίζει κατάκοπος από τη δουλειά, συμμαζεύει, σκουπίζει, σφουγγαρίζει κι εγώ σηκώνομαι για να φάω σπόρια. Μου ανοίγει λοιπόν το σακουλάκι και πέφτουν κάτω. Το τι κλάμα, το τι λυγμό έριξα (που δε σεβάστηκα τον κόπο του, θαρρείς και το έκανα επίτηδες) δε λέγεται κορίτσια!! Να μην ξέρει τι να κάνει ο άνθρωπος να με ηρεμήσει!!
Όχι, όχι, δεν παιζόμαστε στην εγκυμοσύνη μας...

ΚΑΙ ΤΟ ΑΛΛΟ ΚΟΡΥΦΑΙΟ...ΟΣΟ ΘΗΛΑΖΕΙΣ ΔΕΝ ΜΕΝΕΙΣ ΕΓΚΥΟΣ!!!!ΞΕΡΩ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ 3 ΤΕΤΟΙΕΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ ΠΟΥ ΕΝΩ ΘΗΛΑΖΑΝ ΚΑΙ ΧΑΙΡΟΝΤΟΥΣΑΝ ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ ΤΟΥΣ Ο ΠΕΛΑΡΓΟΣ ΤΟΥΣ ΕΠΙΣΚΕΦΤΗΚΕ 9 ΜΗΝΕΣ ΜΕΤΑ

Δεν ξέρω τι λέτε εσείς κορίτσια αλλά εγώ όταν ήμουν έγκυος εκτός του ότι ξεκίνησα 50 κιλα και πήρα 22
είχα πολύ καλή εγκυμοσύνη (χωρίς εμετούς, ζαλάδες, τίποτα).Και ο άντρας μου στα πόδια μου....Βέβαια επειδη είμαι από την φύση μου λίγο νευρική δεν τον άφηνα πολλές φορές να κάνει και πολλά....Αλλά πάντως με βοηθούσε...
Έχουν περάσει 4 μήνες από τότε που γέννησα και θήλαζα για δύο....Και θελω να πώ πως έχασα αυτομάτως 15 κιλά μέσα σε ένα μήνα και έπειτα άλλα τέσσερα.Όσο θήλαζα το μωρό μου είχε ελάχιστους κολοικούς και ήταν τόσο χορτασμένο που δεν μου ξύπναγε ούτε και το βράδυ!
Το θέμα μου είναι άλλο και μιλάω ανοιχτά.....Το σώμα μου χαλάρωσε κατά πολυ...γέμισα ραγάδες λόγω πολλών κιλών,το στήθος από την χαλάρωση ψάχνω να το βρω !!! Και γενικώς το σώμα χάλια, μαύρα χάλια!
Δεν λέω η μητρότητα είναι ένα από τα μεγαλύτερα δώρα που μας έδωσε η φύση και δεν θα το άλλαζα με τίποτα....Γι'αυτό όποια γυναίκα γίνει μητέρα πρέπει να ξέρει ότι θα θυσιάσει την καριέρα της, τον χρόνο της και γενικά την ελευθερία της...

Συμπέρασμα: Αξίζει γιατί μέσα από εσένα βγαίνει μια ΖΩΗ!

αχ επιτέλους....νομιζα οτι εγώ είμαι η τρελλή που δεν τα βλέπω ετσι.η χειρότερη περίοδος της ζωής μου-την οποία ακόμα διανύω-ειναι η περίοδος της εγκυμοσύνης μου.και των δύο.δεν θέλω να θυμάμαι.ακόμα δεν γέννησα το δεύτερο και θέλω να κάνω delete σε όλους αυτούς τους μήνες.απο που να αρχίσω.το σώμα τα κιλά που δεν χωράς πουθενά,ασε οι αναγούλες και οι ξυνίλες.τα νεύρα?το οτι ολοι σε κοιτάνε λες και είσαι ουφο?το ανυπαρκτο σεξ?ή μάλλον το σεξ χωρίς συμμετοχή ουσιαστική?το οτι ολοι πλέον σε θεωρούν ανίκανη για οτιδήποτε?-καλά οδηγάς?καλά σκουπίζεις?καλά βάφεσαι?αχ θα σταματήσω γιατί ειναι ενα θέμα που με πονάει και μπορεί να μιλάω ατελείωτες ώρες.δεν ειμαι και καλά ψυχολογικά γιατί θέλω να τελειώνω και δεν ερχεται η ώρα αυτή.....
λοιπον το Νο1 σχετικά με το παιδί ψεμα μεγάλο.ασε που αν η μαμά κολλήσει αγρια με το μωρό της-που ειναι πολύ συχνό φαινόμενο-ο μπαμπάς έρχεται σε πολύ δευτερη μοίρα στη ζωή της και εκεί χάνουν την μπάλα.ασε που νομίζουν οτι ενα δεύτερο παιδί θα τα φτιάξει τα πράγματα και έρχεται και τα κάνει χειρότερα.αν ειναι να εισαι δεμένή οικογένεια είσαι και χωρίς παιδιά.και πολλές φορές ζευγάρια ατεκνα ειναι πολύ αγαπημένα και ευτυχισμένα και σε βάθος χρόνου.οσο για το τρίτο με το σώμα υπάρχουν περιπτώσεις που τα καταφέρνουν με κόπο και θυσίες και επανέρχονται στην προ γέννας μορφή.οι υπόλοιπες που βαριόμαστε ή δεν γουστάρουμε τελος παντών ε εχουμε καποια υπολείματα.ε και?ουτε για μοντέλα πάμε ουτε για πρωταθλητισμό.απλά να επιβιώσουμε προσπαθούμε να είμαστε καλά και πρωπάντος να είναι τα παιδια΄μας καλά

Γι'αυτό όποια γυναίκα γίνει μητέρα πρέπει να ξέρει ότι θα θυσιάσει την καριέρα της, τον χρόνο της και γενικά την ελευθερία της...

Συμπέρασμα: Αξίζει γιατί μέσα από εσένα βγαίνει μια ΖΩΗ![/quote]


Πολύ σοφή κουβέντα..αν κ όπως όλες γνωρίζεται μαμά δεν έχω υπάρξει ακόμα αλλά που θα μου πάει;Θα υπάρξω!

ΕΓΩ ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ ΜΟΥ ΗΜΑΣΤΑΝ 6 ΧΡΟΝΙΑ ΜΑΖΙ ΠΡΙΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΠΑΙΔΙ.ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΤΑ 5 ΜΕΝΑΜΕ ΜΑΖΙ.ΤΑ 3 ΗΜΑΣΤΑΝ ΑΡΡΑΒΩΝΙΑΣΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΤΑ 2 ΠΑΝΤΡΕΜΕΝΟΙ!!!!ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΑΝ ΜΑΣ ΕΦΕΡΑΝ ΠΙΟ ΚΟΝΤΑ ΑΛΛΑ ΕΔΩΣΑΝ ΝΟΗΜΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ.ΠΛΕΟΝ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΑΝ ΟΙ 2 ΜΑΣ ΑΛΛΑ ΕΜΕΙΣ ΚΑΙ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΚΑΙ ΑΡΓΟΤΕΡΑ ΑΚΟΜΑ ΕΝΑ.ΦΙΛΙΚΗ ΣΥΜΒΟΥΛΗ ΓΙΑ ΟΛΑ ΤΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΒΓΑΔΙΖΟΥΝ ΜΕ ΤΟ ΕΤΑΙΡΟΝ ΗΜΙΣΗ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ:ΠΟΤΕ ΜΑ ΠΟΤΕ ΝΑ ΜΗΝ ΠΗΓΑΙΝΕΤΕ ΜΑΛΩΜΕΝΕΣ ΣΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ!!!!ΛΥΣΤΕ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ Ή ΤΙΣ ΔΙΑΦΩΝΙΕΣ ΣΑΣ ΠΡΙΝ ΠΑΤΕ ΓΙΑ ΥΠΝΟ!!!ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΣΚΕΦΤΕΣΤΕ ΤΟΝ ΧΩΡΙΣΜΟ ,ΝΑ ΠΑΙΡΝΕΤΕ ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΑΝΑΣΑ ΚΑΙ ΝΑ ΑΝΑΛΟΓΙΖΕΣΤΕ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΣΟΒΑΡΟΣ Ο ΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΧΩΡΙΣΕΤΕ.ΣΚΕΦΤΕΙΤΕ ΓΙΑ ΜΕΡΙΚΑ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΑ ΤΗ ΖΩΗ ΣΑΣ ΧΩΡΙΣ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΔΙΠΛΑ ΣΑΣ!!!

Εγω παλι δεν χρειαζοταν να πω σε κανεναν οτι η περιοδος της εγκυμοσυνης,(εκτος την ημερα που εκανα τα τεστ.τις κλωτσιες και τους υπερηχους που ηταν συγκλονιστικες στιγμες)ηταν η χειροτερη μου περιοδος,ηξεραν οτι ξερνοβολαγα 20 φορες την μερα,χωρια τα 16 χαπια την ημερα λογω συσπασεων, χωρια η ινσουλινη που τρυπιομουνα καθε βραδυ λογω διαβητη εκγυμοσυνης,που να τολμησουν να μιλησουν για ωραιοτερη περιοδος,προσεχε μην κανεις 3ο μου λεγαν και ταλαιπωρηθεις

και ουτε μια στιγμη δεν εκανα 'ουφ' γιατι κλειστηκα μεσ, γιατι εχασα τους φιλους μου και την κοινωνικη ζωη μου.
μην μας ισοπεδώνεις ετσι - [/quote]ουτε εγω δυσανασχετησα καθολου και ολοι γυρω μου απορουσαν και ο αντρας μου ελεγε οτι αν δεν θελω 2ο παιδι μην κανω γιατι παιδευτηκα αλλα τωρα που ολα τελειωσαν δεν το θυμαμαι και ως την καλυτερη περιοδο της ζωης μου.

οσον αφορα το νουμερο 1,μπορω να πω οτι μας εφερε κοντα,αλλα μας απομακρυνε κιολας!!να κανω επεξηγηση για να μην σας μπερδευω!!μας εφερε κοντα γιατι ειχαμε αναμεσα μας μια νεα ζωουλα που δημιουργηθηκε απο μας,απ'την αγαπη μας!!θυμαμαι τον αντρα μου να ανυπομονει να γυρισει απ'τη δουλεια κ να λεει ''μου λειψατε'' κ ''τι τυχερη που εισαι που εχεις το μωρακι ολη μερα κοντα σου''!!νιωθαμε ακομα πιο ευτυχισμενοι απ'οτι πριν!!κ ακομα πιο ευτυχισμενοι οταν ηρθε κ τον 2ο κ το 3ομας παιδακι!!καθε φορα νιωθαμε κ πιο γεματοι,σαν να εχουμε βρει το νοημα κ την ουσια της ζωης!!

ειπα οτι μας απομακρυνε επειδη δεν ειχαμε πια χρονο για τους 2 μας,δεν μπορουσαμε να παμε μια βολτα,ειδικα στην αρχη!!δεν μπορουσαμε να χουχουλιασουμε οταν θελαμε κ για οση ωρα θελαμε,να δουμε μια ταινια,να καθισουμε με τις ωρες τη νυχτα να συζηταμε οπως παλιοτερα!!αλλα κ οι δυο το αποδεχτηκαμε,χωρις γκρινιες κ τσακωμους!!ξεραμε οτι θα συμβει κ θελαμε να συμβει!!ειχαμε κ τα δυσκολα μας βεβαια,ξενυχτια εγω,ολη μερα δουλεια εκεινος κ καπου χανομασταν η' μιλουσαμε με ενταση!!παει περασαν αυτα!!γνωριζαμε οτι ηταν φυσιολογικα ολα αυτα,γιατι η προσοχη μας ειχε πεσει στο μωρακι!!!

για το νουμερο 2,μπορω να πω οτι οι 9 μηνες της εγκυμοσυνης μου ηταν οι καλυτεροτεροι!!ενιωθα πως να το πω,σπουδαια,οτι ειμαι ευλογημενη,αξια!!καταλαβαινετε πως το λεω!ευχαριστιομουνα απιστευτα οταν με ρωτουσαν ποσο μηνων ειμαι,τι μωρακι εχω,ποτε γενναω!!ευχαριστιομουν απιστευτα οτι μπορουσα να τρωω συνεχως κ ανελεητα,επειδη δεν μπορουσε να παρεξηγησει κανεις μια εγκυουλα!!ευχαριστιομουνα που ολοι με προσεχαν κ με φροντιζαν!!!ευχαριστιομουνα το γεγονος οτι αξιωθηκα να μεινω εγκυος,να ακουσω την καρδουλα τους να χτυπα μεσα στην κοιλιτσα μου,να νιωσω τις κλωτσουλες τους κ να πιανω ποδαρακια κ χερακια που εμφανιζοταν στα ξαφνικα στην επιφανεια της κοιλιας μου κ να νιωθω οτι μονο ενα στρωμα δερματος με χωριζει απ'τις αγαπες μου!!
ηταν υπεροχη η περιοδος κ στις 3 εγκυμοσυνες μου!!!

τωρα οσο για το σωμα....ειμαι 4 κιλα κατω απ'οτι ημουνα οταν εμεινα εγκυος στο πρωτο! σε 7 ζυγαριες πηγα οταν το ειδα,γιατι νομιζα οτι ειχαν χαλασει!!
ΑΛΛΑ...το στηθος μου εχει πεσει κατα πολυ κ μερικες φορες δεν θελω να το βλεπω,σαν να μην υπαρχει!!
εχω ραγαδες σε μπουτια,κοιλια κ στηθος...οχι φοβερες,αλλα ορατες!!
στο 1ο μου παιδακι δεν θηλασα πανω απο 1 μηνα κ εκανα να χασω τα κιλα...ΑΙΩΝΕΣ!!
στο 2ο κ το 3ο μεσα σε 6-7 μηνες ημουν στα φυσιολογικα μου!δεν ξερω αν αυτο οφειλεται στον θηλασμο οπως λενε,αλλα μου συνεβη....ΕΥΤΥΧΩΣ!!

κ τελος να πω οτι οσο κ ν'αλλαζει το σωμα μας,η σχεση με τον συζυγο μας.....ολα ξεχνιουνται μπροστα σ'αυτο που αντικριζουμε καθημερινα!!η' καλυτερα να πω αντεχεται,ειναι ανεκτη η οποιαδηποτε αλλαγη!!
δηλαδη φανταστειτε οτι ετσι κ ειχε γινει ετσι το σωμα μου κ επαιρνα 18 κιλα παραπανω..απο ατασθαλιες στα φαγητα..πραγματικα θα εδενα μια πετρα στο λαιμο!!
τωρα ομως υπαρχει λογος που εγιναν αυτες οι αλλαγες κ μπροστα σάυτο το λογο οι αλλαγες φαινονται σαν λεπτομερειες!!

αυταααααα!!καλεεεεε ποσα εγραψα παλιιιι???κυριοι δικαστες,κυριοι ενορκοι...απλα...παρασυρθηκα!!

Να πω κ εγω τη γνωμη μου...Καταρχας πισετυω οτι καθε γυναικα βιωνει τη μητροτητα διαφορετικα και εχει να κανει πολυ και με τα προηγουμενα βιωματα. Θα συμφωνησω ομως οτι υπαρχει (για τις περισσοτερες γυναικες) ενα ειδος πιεσης να ειμαστε συνεχεια σε ενα ροζ συννεφακι και αν δεν εισαι τοτε αναρωτιεσαι τι πηγε στραβα...
Λοιπον εγω οσον αφορα τη σχεση με το συζηγο δεν αλλαξε ιδιαιτερα διοτι δεν ζουμε μαζι (για να εξηγηθω, δουλευει στην Ουγκαντα, και ερχεται καθε 2 μηνες ενω ενδιαμεσα ταξιδευω πολυ με το μικρο για να τον δω σε διαφορες χωρες)..Οποτε υπο αυτες τις συνθηκες δεν εχουμε πιεστει ακομα..Θα δειξει οταν μετακομισουμε μαζι τον Μαρτιο. Εχω ομως πιεστει εγω πολυ και η ζωη μου αλλαξε οχι παντα προς το καλυτερο. Και δεν αναφερομαι σε βολτες και εξοδους (διοτι εχω ενα βολικο μωρο και μπορω ανετα να το αφησω στην αδερφη μου η σε φιλη κ να βγω)..Πιστευω ειναι λαθος οταν μιλαμε για πραγματα που μας λειπουν να σκεφτομαστε μονο τις βολτες κ τις εξοδους..Εμενα η ζωη μου αλλαξε ως προς την αισθηση της ελευθεριας που ειχα κ ως προς τις ευκαιριες που εχω πλεον να παω σε καποια μερη που θα πηγαινα (πχ αν δεν ειχα παιδι θα ημουν ηδη στην Ουγκαντα κ θα δουλευα εκει).
Οσον αφορα την εγκυμοσυνη..εμενα ηταν φρικτη περιοδος. Σωματικα ημουν πολυ καλα, ποτε δεν ειχα εμετους η ζαλαδες..Εβαλα ομως κοντα στα 30 κιλα , ενιωσα το σωμα μου να αλλαζει τραγικα, βιωσα την εγκυμοσυνη κα το μωρο σαν ενα εισβολεα, ειχα τραγικη καταθλιψη, δεν μπορουσα με τιποτα να συμφιλιωθω και να ταυτιστω με την εικονα μου. Οταν γεννηθηκε το μωρο δεν επαθα καταθλιψη αλλα ποτε δεν ημουν στο ροζ συννεφακι μου..
Τωρα τα κιλα, παρολα τα 30+ τα εχασα ολα..Μου πηρε ενα χρονο, θηλαζα αλλα παραλληλα εκοψα τις μεγαλες ποσοτητες φαγητου (δεν εκανα αυστηρη διαιτα ποτε) και αρχισα να τρεχω γυρω στα 5χμ καθε πρωι (σε διαδρομο κ εξω οποτε μπορουσα), εκανα κ βαρακια κ ετσι επανηλθα..χωρις ραγαδες κ η περιφερεια εγινε οπως πριν (μπαινω σε ολα τα προ εγκυμοσυνης ρουχα ανετα). Θελω λιγο ακομα να σφιξω κοιλιακους..Το στηθος μου εξαφανιστηκε κ με δεδομενο οτι θηλαζω ακομα (ειναι 16μηνων το μικρο) μαλλον θα αργησει να επανελθει...

τον αντρουλη μου τον αγαπαω σαν τρελλη ειμαστε αρκετα χρονια μαζι μια ολοκληρη 10ετια εχουμε περασει πολλα δεν ξερω εαν το παιδι μας θα μας φερει πιο κοντα αλλα ξερω οτι θα ολοκληρωση αυτη την σχεση
εαν το σωμα δεν επανελθει πληρως δεν με νοιαζει θα προσπαθησω οσο μπορω για το δικο καλο αλ΄λα κ για να αρεσω σε εκεινον τωρα για τα υπολοιπα θα σας απαν τησω μολις γεννηθει το μωρο