euphoria έγραψε:Πλησιάζει η μεγάλη στιγμή. Μπήκα στον ένατο μήνα....Οκτώ ολόκληρους μήνες που έχω μέσα μου το μικρό αγγελάκι μου προσπαθώ να συνειδητοποιήσω το μέγεθος αυτού του θαύματος...Μα δεν τα καταφέρνω. Ευχαριστώ καθημερινά το Θεό που τόσο απλόχερα με ευλόγησε να κυοφορήσω το μωράκι μου...Αισθάνομαι κάθε κίνησή του, κλωτσιές, τούμπες, κατακεφαλιές,μπουνιές...όλα!!!! Και κάθε φορά χαμογελώ κι ας πονάω. όλα σχεδόν είναι έτοιμα...δωμάτιο,ρουχαλάκια...Μα εξακολουθώ να φοβάμαι...την ίδια ώρα που είμαι ενθουσιασμένη και χαμογελώ...φοβάμαι...Πρώτη φορά νοιώθω τόσο ανάμεικτα συναισθήματα και νοιώθω κάποιες φορές να τα χάνω...Φοβάμαι αν θα τα καταφέρω γενικά...φοβαμαι όταν θα με πιάσουν οι πόνοι αν θα καταφέρω να φτάσω από Ναύπλιο Αθήνα....Φοβάμαι την ιδέα της πιθανής καισαρικής...και πολλά ακόμα. Θέλω να πάνε όλα καλά....Ανυπομονώ να γνωρίσω τον μικρούλη μου και χαίρομαι τόσο γι αυτό...αλλα δεν παύει να με φοβίζει και λίγο...Είναι φυσιολογικά όλα αυτά ή να με κοιτάξει κανένας γιατρός????

euphoria έγραψε:Σας ευχαριστώ όλες κορίτσια. Με ανακούφισαν τα λόγια σας.... Pelio, Πητ έχω στις 30/11/2010. Αν κι έχω την δυνατότητα να ανέβω Αθήνα νωρίτερα (πριν 2 χρόνια μετακόμισα Ναύπλιο...,οπότε΄το σπίτι μου με περιμένει ακόμη...,καθως και όλοι οι συγγενείς και φίλοι σε περίπτωση ανάγκης)...,ο γιατρός μου είπε οτι τώρα που μπήκα στο μήνα μου θα χρειάζεται να με παρακολουθεί κάθε βδομάδα και με απέτρεψε απο το να ανέβω Αθήνα. Μου είπε επιπλέον οτι αυτός θα καταλάβει πότε περίπου θα έρθει η ώρα για να μην αγχώνομαι. Τι να πω...εγω το άγχος μου το έχω πάντως....χαχαχα...λες να γεννήσω μες το αυτοκίνητο???? Κι έχω και ψύχραιμο άντρα...αααααχαχαχαχα

euphoria έγραψε:Πλησιάζει η μεγάλη στιγμή. Μπήκα στον ένατο μήνα....Οκτώ ολόκληρους μήνες που έχω μέσα μου το μικρό αγγελάκι μου προσπαθώ να συνειδητοποιήσω το μέγεθος αυτού του θαύματος...Μα δεν τα καταφέρνω. Ευχαριστώ καθημερινά το Θεό που τόσο απλόχερα με ευλόγησε να κυοφορήσω το μωράκι μου...Αισθάνομαι κάθε κίνησή του, κλωτσιές, τούμπες, κατακεφαλιές,μπουνιές...όλα!!!! Και κάθε φορά χαμογελώ κι ας πονάω. όλα σχεδόν είναι έτοιμα...δωμάτιο,ρουχαλάκια...Μα εξακολουθώ να φοβάμαι...την ίδια ώρα που είμαι ενθουσιασμένη και χαμογελώ...φοβάμαι...Πρώτη φορά νοιώθω τόσο ανάμεικτα συναισθήματα και νοιώθω κάποιες φορές να τα χάνω...Φοβάμαι αν θα τα καταφέρω γενικά...φοβαμαι όταν θα με πιάσουν οι πόνοι αν θα καταφέρω να φτάσω από Ναύπλιο Αθήνα....Φοβάμαι την ιδέα της πιθανής καισαρικής...και πολλά ακόμα. Θέλω να πάνε όλα καλά....Ανυπομονώ να γνωρίσω τον μικρούλη μου και χαίρομαι τόσο γι αυτό...αλλα δεν παύει να με φοβίζει και λίγο...Είναι φυσιολογικά όλα αυτά ή να με κοιτάξει κανένας γιατρός????

Pelio έγραψε:Otan epiasan oi ponoi mia fili mou o antras tis panikovlithike toso pou odigise ekeini mexri to maieytirio kai ton koroideve se oli ti diadromi. Eytyxos pigan prin arxisoun oi treles syspaseis, parkare kyrile, ksefortose ton kalo tis kai pige na gennisei!!!