Παρασκευή 12/3, στις 8.30 το πρωί νιώθω ότι θέλω να πάω τουαλέτα και καθώς σηκώνομαι από το κρεβάτι αισθάνομαι μια διαρροή… σκέφτομαι πως δεν μπορεί να είναι από την κύστη… τέτοια ακράτεια πια; Παίρνω τηλ μια φίλη και μου λέει πως αν ξαναφύγουν πολλά υγρά, θα είναι αμνιακά και να πάω στο νοσοκομείο. Κάθομαι λίγη ώρα και με το που πάω να σηκωθώ πάλι, έτρεξαν κι άλλα! Δεν πανικοβάλλομαι, χαμογελάω. Μπαίνω να κάνω ένα ντους και κατεβαίνω στα πεθερικά μου για να πάω με τον πεθερό μου στο νοσοκομείο. Ο Γιώργος δούλευε και απλά του είπα ότι θα πάμε να δούμε τι είναι… δεν ήθελα να τον αναστατώσω και να φύγει χωρίς λόγο, αν τελικά δεν ήταν η ώρα. Μέχρι να πάμε είχα λερώσει 3 εσώρουχα! Και λίγο πριν φύγουμε από το σπίτι, πήγα πάλι τουαλέτα και να σου η περίφημη βλέννα με λίγο ροζ αιματάκι!!! Εκεί πια σιγουρεύτηκα… ένιωθα μόνο χαρά και καθόλου φόβο! Χαμογελούσα και σκεφτόμουν «επιτέλους έρχεται!». Στις 9 ήμουν στο νοσοκομείο. Με βλέπει μια μαία και αφού βάλαμε ένα στικ είδαμε ότι όντως σπάσαν τα νερά ( εγώ δεν κατάλαβα πάντως αυτό το -τσακ- σα να σκάει μπαλόνι ούτε έτρεξαν ποτάμι τα υγρά!). Με βλέπει μια γιατρός στον υπέρηχο, η θέση του μωρού καλή (μέχρι εκείνη τη στιγμή). Ήρθε και ο γιατρός μου, παρόλο που δεν δούλευε εκείνη τη μέρα… με βλέπει από κάτω, διαστολή 2 στις 9.30. Κάθομαι στον παλμοτοκογράφο μισή ώρα (ο πεθερός μου έρχεται σπίτι και παίρνει βαλίτσες) και μετά αλλάζω, βγαίνω και κάνω βόλτες! Στο μεταξύ είχαν έρθει και ο Γιώργος και οι γονείς μου!! Κάθε μισή ώρα μπαίνω μέσα, ακούμε την καρδούλα του και βγαίνω πάλι και περπατάω. Από πόνους… ΤΙΠΟΤΑ! Ένα μικρό τράβηγμα στη μέση, σαν πόνος περιόδου. Στις 12 μπαίνω πάλι να ακούσουμε καρδούλα. Με βλέπει ο γιατρός και η διαστολή παραμένει στο 2… από κει και μετά δεν ξαναβγήκα στους δικούς μου. Μου βάλαν ορό ωκυτοκίνης για να ξεκινήσουν οι πόνοι οι οποίοι ήταν πολύ ήπιοι. Γύρω στις 15.00 άρχισα να πονάω πιο δυνατά, η διαστολή 4 και μέχρι τις 17.00 είχε κολλήσει εκεί! Από τις 17.00 και μετά άρχισα να τα ψιλοπαίζω… κουράστηκα πολύ ψυχολογικά και παρακαλούσα τον γιατρό να κάνουμε καισαρική!!! Όχι επειδή δεν άντεχα τους πόνους αλλά γιατί ήμουν πολλές ώρες και δεν προχωρούσαμε και επίσης με έπιασε πανικός ακούγοντας τη διπλανή να ουρλιάζει λες και τη σφάζανε! Με αποσυντόνιζε, ούτε τις αναπνοές μου δεν έκανα σωστά! Στα ενδιάμεσα των πόνων κοιμόμουν και όταν ξυπνούσα και έβλεπα το ρολόι έλεγα «μόνο 2 λεπτά πέρασαν γμτ;;;» Μέχρι τις 20.00 οι πόνοι έρχονταν και έφευγαν αλλά όχι πάντα σε τακτά διαστήματα. Μια ερχόταν ανά λεπτό και μια ανά 5λεπτο. Στις 20.00 είχα φτάσει 9 διαστολή αλλά το μωρό γύρισε με το μουτράκι προς τα πάνω και ήταν σφηνωμένος στα αριστερά μου, δεν μπορούσε να μπει το κεφαλάκι του. Κάναμε προσπάθειες για εξώθηση με τον γιατρό μου και μια μαία μπας και τον ξεκολλήσουμε από κει που είχε σφηνώσει αλλά τίποτα. Οι πόνοι μου είχαν υποχωρήσει και η μήτρα ήταν πια σχεδόν αδρανής. Τελικά 20.45 λέει ο γιατρός ότι θα μπούμε για καισαρική γιατί δεν γίνεται. Ζορίστηκε και το μωρό και σε κάποια φάση ανέβασε παλμούς. Με ετοιμάζουν, μπαίνω στο χειρουργείο και θυμάμαι τα πάντα μέχρι να κοιμηθώ… εκτός απ’ το πώς κοιμήθηκα! Από όταν ξύπνησα τα θυμάμαι όλα αλλά είναι σαν να ήμουν μεθυσμένη… έτσι τα θυμάμαι, σαν όνειρο, σαν παραίσθηση! Κρύωνα πολύ, έτρεμα! Στις 21.10 είχε γεννηθεί ο πρίγκηπάς μου, 3050 και 51 εκ. Στις 23.00 ξύπνησα εγώ και με πήγαν στο δωμάτιο και μισή ώρα μετά μου τον φέρανε και μου τον ακούμπησαν στην αγκαλιά μου… η πιο συγκλονιστική στιγμή της ζωής μου (μέχρι τότε!!!). Έβαλα τα κλάματα από χαρά. Μέχρι και τώρα κλαίω όταν το θυμάμαι! Εκείνο το βράδυ δεν κοιμήθηκα. Τον κοιτούσα συνεχώς και κάθε τόσο έκλαιγα…
Από εκείνη την πρώτη στιγμή που τον κράτησα μέχρι και σήμερα, νιώθω όλο και πιο ευτυχισμένη, όλο και πιο γεμάτη!!
Τώρα πια... γελάμε, "μιλάμε"... ΕΥΤΥΧΙΑ!

ΥΓ. σας κουρασα, συγνώμη!