Φόρουμ
Αναζήτηση
Latest images
Εγγραφή
Σύνδεση
1
ΟΙ ΔΙΚΟΙ ΜΟΥ ΞΕΝΟΙ... Σαβ Φεβ 12, 2011 9:16 am
nopi30
Η ψυχή της παρέας!
Ειμαι 31 ανεργη, απολυμενη λογο οικονομικης κρισης και εχω μπει σε ενα σεμιναριο του ΟΑΕΔ. Απο το σεμιναριο μας εστειλαν σε μια απο τις μεγαλυτερες εταιρειες ανελκυστηρων στην Ελλαδα για πρακτικη.
Εκτος ομως απο αυτο κανω και αλλα πραγματα. Πηγαινω στο Κεντρο Εκμαθησης Ενηλικων και μαθαινω Ιταλικα. Ειναι 2 φορες την εβδομαδα και ειναι δωρεαν. Επισης μια φορα την εβδομαδα πηγαινω σε μαθηματα λατιν, τα οποια λατρευω. Περιμενω πως και πως να ερθει η Τεταρτη και να παω.
Προσωπικα δεν νιωθω ασχημα που εχω ζωη και εκτος σπιτιου και ασχολουμαι με διαφορα αλλα εχω αντιληφθει οτι αυτο εκνευριζει το περιβαλλον μου. Εκτος βεβαια του αντρα μου ο οποιος με στιριζει στα παντα.
Χρονο για το παιδι μου διαθετω δεν τον παραμελλω αλλωστε ειναι σε ηλικια που θα μου το ελεγε, μιας και δεν μας χαριζεται πια, οτι σκεφτετε και νιωθει το λεει.
Για την ακριβεια τον παω θεατρο, κινηματογραφο και σε καθε εκδηλωση για παιδια.
Το κακο ειναι οτι εγω περναω καλα και ειμαι ευτυχησμενη αλλα νιωθω καπως περιεργα απενατη σε καποιες γυναικες.
Ας πουμε η μαμα μου ποτε δεν με ρωτησε "πως παει με τον χορο;" Και καθε φορα που θα μιλησω γι' αυτο κανει διαφορες γκριματσες και δεν κανει σηζητησει μαζι μου.
Και με τις κοπελες που παω μαζι στην δουλεια καμια που εχει παιδια δεν κανει κατι για τον εαυτο της μονο.
Εγω προσωπικα περασα απο διαφορα ψυχοσωματικα τα τελευταια 3 χρονια, απο καταθλιψη και νευρικη ανορεξια μεχρι κρισης αγχους. Ολοι οι γιατροι και η ψυχοθεραπευτρια μου μου ειπαν κοιτα να κανεις πραγματα που σε ευχαριστουν.Ολα αυτα που αζησα δεν ηταν μια απλη γριπη που περασε, εκανα χρονο να ξεπερασω καποια πραγματα και θελει δουλεια για να ην ξαναζησω οτι εζησα. Ειναι δυνατον οι δικοι μας ανθρωποι να μην μας στηριζουν;
Βεβαια ευτυχως ο αντρας μου ειναι δυπλα μου, δεν εχω παραπονο.
Εσεις εχετε ζησει κατι παρομοιο;
Πειραζει που ειμαι ευτυχησμενη;
Εκτος ομως απο αυτο κανω και αλλα πραγματα. Πηγαινω στο Κεντρο Εκμαθησης Ενηλικων και μαθαινω Ιταλικα. Ειναι 2 φορες την εβδομαδα και ειναι δωρεαν. Επισης μια φορα την εβδομαδα πηγαινω σε μαθηματα λατιν, τα οποια λατρευω. Περιμενω πως και πως να ερθει η Τεταρτη και να παω.
Προσωπικα δεν νιωθω ασχημα που εχω ζωη και εκτος σπιτιου και ασχολουμαι με διαφορα αλλα εχω αντιληφθει οτι αυτο εκνευριζει το περιβαλλον μου. Εκτος βεβαια του αντρα μου ο οποιος με στιριζει στα παντα.
Χρονο για το παιδι μου διαθετω δεν τον παραμελλω αλλωστε ειναι σε ηλικια που θα μου το ελεγε, μιας και δεν μας χαριζεται πια, οτι σκεφτετε και νιωθει το λεει.
Για την ακριβεια τον παω θεατρο, κινηματογραφο και σε καθε εκδηλωση για παιδια.
Το κακο ειναι οτι εγω περναω καλα και ειμαι ευτυχησμενη αλλα νιωθω καπως περιεργα απενατη σε καποιες γυναικες.
Ας πουμε η μαμα μου ποτε δεν με ρωτησε "πως παει με τον χορο;" Και καθε φορα που θα μιλησω γι' αυτο κανει διαφορες γκριματσες και δεν κανει σηζητησει μαζι μου.
Και με τις κοπελες που παω μαζι στην δουλεια καμια που εχει παιδια δεν κανει κατι για τον εαυτο της μονο.
Εγω προσωπικα περασα απο διαφορα ψυχοσωματικα τα τελευταια 3 χρονια, απο καταθλιψη και νευρικη ανορεξια μεχρι κρισης αγχους. Ολοι οι γιατροι και η ψυχοθεραπευτρια μου μου ειπαν κοιτα να κανεις πραγματα που σε ευχαριστουν.Ολα αυτα που αζησα δεν ηταν μια απλη γριπη που περασε, εκανα χρονο να ξεπερασω καποια πραγματα και θελει δουλεια για να ην ξαναζησω οτι εζησα. Ειναι δυνατον οι δικοι μας ανθρωποι να μην μας στηριζουν;
Βεβαια ευτυχως ο αντρας μου ειναι δυπλα μου, δεν εχω παραπονο.
Εσεις εχετε ζησει κατι παρομοιο;
Πειραζει που ειμαι ευτυχησμενη;
