Ο ΓΙΟΣ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ 2.5 ΧΡΟΝΩΝ ΚΑΙ ΒΥΖΑΙΝΕΙ ΤΟΝ ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΕΙΡΑ ΟΤΑΝ ΕΡΧΕΤΑΙ Η ΩΡΑ ΤΟΥ ΥΠΝΟΥ. ΤΟ ΤΡΑΥΜΑΤΙΖΕΙ ΜΕ ΤΑ ΔΟΝΤΙΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΝΥΧΑΚΙ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΜΑΛΑΚΟ.ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΜΑΘΩ ΑΛΛΕΣ ΜΑΜΑΔΕΣ ΠΩΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΑΝ ΚΑΤΙ ΑΝΑΛΟΓΟ.ΕΧΕΙ ΣΥΜΒΕΙ ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΝΑ ΑΤΡΟΦΗΣΕΙ ΤΟ ΔΑΧΤΥΛΟ?

γεια σου μιμη εμενα ειναι 1 και δεν εχει πιασει ποτε πιπιλα μονο το δαχτυλακι της το τραυματιζει και εμενα και μαλιστα φιλοι οδοντιατροι που λενε πωσ δεν κανει καλο αλλα τροπο να τις το κοψω δεν μου εχουν πει και δεν ξερω τι να κανω καποιοι λενε πιπερι μανο αλλα δεν θελω να κανω τετοια πραγματα στο παιδι ολο και κατι θα υπαρχει

προσπαθηστε και οι δυο σας κοπελιες να το κοψετε γιατι μετα θα εχουν προβλημα με τα δοντακια και θα αρχισουν να πεταγονται !!!

Το αγαπημενο μου θεμα! χαχαχαχα

Κοριτσια μου δυσκολο να κοπει! Ο Δημητρακης μου ειναι 4+ και βυζαινει δαχτυλο! Ο δικος μου δεν μπορει να κατανοήσει ακομα οτι θα εχει προβλημα αργοτερα. Οσο αφορα το δαχτυλο σαφως και το σχημα του ειναι διαφορετικο αλλα για ατροφια δεν νομιζω. Για τα δοντια μας ειπε η οδοντιατρος οτι πρεπει να τον εξετάσει ορθοδοντικος. Επειδη πιεζει την ανω γναθο αυτο εχει ως αποτελεσμα τα δοντια να πετάγονται προς τα εξω. Συνηθως τους βαζουν μασελακι. Τα δοντια δεν ειναι τοσο μεγαλο θεμα γιατι βαζεις σιδερακια και διορθώνονται. Η γναθος ειναι το ζητουμενο γιατι απο την πιεση αλλαζει το σχημα της. Σε καταλαβαίνω απόλυτα! Δυστυχώς ομως δεν εχουμε επιλογες! Τουλαχιστον εγω! Ευχομαι ο δικος σου να καταλαβει και να το κοψει!

Γειά σας και απο εμένα. Είμαι ψυχοπαιδαγωγός - ειδική παιδαγωγός και παίρνω τη πρωτοβουλία να επέμβω στη συζήτηση απλά για να προσθέσω κάποια πράγματα που αφορούν στο θέμα.
Το παιδί περνά απο διάφορα στάδια που εξερευνά το σώμα του. Τα έμβρυα ήδη βυζαίνουν το δάχτυλο τους πριν έρθουν στο κόσμο (37η εβδομάδα)οπότε είναι μια κίνηση πολύ γνώριμη για αυτά. Εμφανίζεται κυρίως μετά τον απογαλακτισμό - και σε παιδιά που δεν θήλασαν επαρκώς μπορεί και νωρίτερα - και διαρκεί συνήθως μέχρι τα 4 χρόνια τους όπου το σταματούν μόνα τους.
Η κίνηση του θηλασμού είναι συνδεδεμένη με τα συναισθήματα της ζεστασιάς, της ασφάλειας και της ανακούφισης. Επομένως όταν ένα παιδάκι νιώθει κουρασμένο, κακοδιάθετο, στεναχωρημένο μπορεί να επιδοθεί σε αυτό για να αναπαράξει αυτή την εύχαριστη αίσθηση που του έδινε ο θηλασμός. Επίσης πολλές φορές το κάνουν πριν τα πάρει ο ύπνος αφού τότε το παιδί χρειάζεται μια ρουτίνα που το ηρεμεί και το χαλαρώνει ώστε να αποβάλλει το άγχος.
Κάποια απο τα πράγματα που καλό είναι να μη κάνουμε είναι: 1) να το βάζουμε τιμωρία στη προσπάθεια μας να του δείξουμε ότι αυτή η συνήθεια δε μας αρέσει. 2)να του κάνουμε κριτική (κοροιδεύουμε έστω και αστεία) για αυτό που κάνει. Συνήθως λέμε "κοιτα σου αρέσει αυτή η εικόνα?" 3) να το συγκρίνουμε με άλλα παιδιά που δεν το κάνουν ή το σταμάτησαν. 4) να του δείχνουμε ότι εξαρτάται απο το αν βυζαίνει το δαχτυλάκι του για το αν είναι ή όχι καλό παιδί 5)να του βάλουμε στο χέρι κάποια ανεπιθύμητη ουσία για να το αποθαρρύνουμε και 6) να το φοβίζουμε ότι αν το κάνει θα πάθει κάτι κακό αυτό ή κάποιος που αγαπάει
Όλα αυτά θα φέρουν το αντίθετο αποτέλεσμα αφού θα αυξήσουν το άγχος, το φόβο και τις ενοχές και θα αναζητήσει ακόμα πιο πολύ αυτό που το ανακουφίζει.
Τι μπορούμε να κάνουμε? 1)εκείνη τη στιγμή που το κάνει να του αποσπάμε τη προσοχή με κάποιο ερέθισμα χωρίς να αναφέρουμε καθόλου το γεγονός του πιπιλίσματος 2) σε μια στιγμή που δεν το κάνει μπορούμε να το πάρουμε και να του εξηγήσουμε χωρίς να το φοβίσουμε ότι αυτό που κάνει μπορεί να βλάψει τα δοντάκια του ή το στοματάκι του εξηγώντας του ότι καταλαβαίνετε ότι είναι κάτι που του αρέσει 3) να κάνετε μια άτυπη συμφωνία για το πότε και πόσο μπορεί να το κάνει πχ. για να το πάρει ο ύπνος 4) επιβραβεύουμε τις στιγμές που δεν το κάνει και αναγνωρίζουμε ότι προσπαθεί.
Όλα αυτά προσαρμόζονται σε κάθε παιδί και ανάλογα με τις συνθήκες που ζει ένα παιδί. Είναι κάποιες γενικές κατευθύνσεις. Περισσότερο χρησιμεύουν στο να καταλάβει λίγο περισσότερο ο κάθε γονιός το παιδί του και τους λόγους που κάνει κάθε παιδι κάτι, παρά για να τα ακολουθήσει κατα γράμμα.
Ότι θέλετε να ρωτήσετε στη διάθεση σας.

Ψυχοπαιδαγωγός - Ειδική Παιδαγωγός
amitrakaki@gmail.com

Αγαπητη ami πραγματικα πολυ ενδιαφεροντα ολα αυτα που μας ειπατε. Ευτυχώς ενστικτωδώς εχω τηρήσει αυτα που γράφεται. Το θεμα μου ειναι ο περιγυρος. Δυστυχώς στέκονται σε αυτο κάνοντας ανόητα σχολια μπροστα στο παιδι. Τις προάλλες στο σουπερ μαρκετ γυρισε μια υπαλληλος και του ειπε:
- Για κοιταξτε εναν αντρα που θα παει φανταρος.

Δεν βρηκα το θάρρος να της απαντησω και ομολογω οτι το εχω μετανιωσει. Θα ηθελα να μου πειτε την αποψη σας λοιπον στο πως αντιμετωπιζουμε τον περιγυρο και αν αξιζει να μπαίνουμε στη διαδικασια της αντιπαράθεσης.

Ευχαριστώ προκαταβολικά

Η ανοιχτή αντιπαράθεση δεν βοηθά κανέναν. Ειδικά αν αυτή γίνει μπροστά στο παιδί έχει σαν αποτέλεσμα να μεγενθύνεται το πρόβλημα. Αυτό αναφέρεται σε τέτοιου τύπου αντίδραση που προέρχεται απο κάποιον ξένο. Βέβαια αν νιώσουμε ότι το παιδί μας θίγεται σημαντικά ή κάποιος το κοροιδεύει ξεκάθαρα τότε οφείλουμε να το προστατέψουμε. Χωρίς όμως πάλι να δημιουργήσουμε την αίσθηση ότι ο κόσμος θέλει να του κάνει κακό. Μια πιο διπλωματική απάντηση σε μια τέτοια παρατήρηση είναι η πιο κατάλληλη ώστε απλά να αποφύγετε την επόμενη φορά που θα ξανασχολιάσει η συγκεκριμένη το γεγονός. Πχ. αν γίνεται χωρίς να ακούει το παιδί να της πεις ότι θα προτιμούσατε να μην ξαναγίνει ένα τέτοιο σχόλιο. Μερικές φορές τα παιδιά μπορεί να νιώσουν πιο άσχημα απο τη δική μας αντίδραση.
Η αντιμετώπιση μας όμως είναι διαφορετική όταν πρόκειται για το στενό περίγυρο το δικό μας και του παιδιού. Εκεί πρέπει και οφείλουμε να θέσουμε τα όρια που μπορεί ο καθένας να αυτενεργεί με το παιδί μας. Αν δηλ. βλέπουμε ότι κάποιος δικός μας κάνει μια συμπεριφορά που είμαστε σίγουροι ότι δεν βοηθά το παιδί πρέπει να ελέγξουμε την κατάσταση. Είναι σημαντικό να υπάρχει μια κοινή κατεύθυνση διαπαιδαγώγησης απο τους ανθρώπους που ασχολούνται με το παιδί. Και σε αυτές τις περιπτώσεις όμως αυτό θα πρέπει να γίνει χωρίς να είναι μπροστά το παιδί. Αυτό είναι σημαντικό γιατί είναι άσχημο για το παιδί να μιλάνε άλλοι για πράγματα που το αφορούν και γιατί δεν πρέπει να απαξιώνετε μπροστά του, τους ανθρώπους που το φροντίζουν και το αγαπάνε. Έτσι λοιπόν μιλάμε ιδιωτικά σε αυτόν που κάνει κάτι που δε μας αρέσει, προσπαθώντας να μην θίξετε τις προθέσεις του και να εξηγήσετε τους λόγους που πρέπει να αποφεύγει αυτό που κάνει. Οι τσακωμοί και οι διαπληκτισμοί θα έχουν αρνητικό αποτέλεσμα.
Τέλος αν το παιδί καταλάβει ότι το να βυζαίνει το δαχτυλάκι του είναι τόσο σημαντικό θέμα τότε δημιουργούμε μια αγχώδη κατάσταση γύρω απο το παιδί μας που φέρνει τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα.

Ψυχοπαιδαγωγός - Ειδική Παιδαγωγός
amitrakaki@gmail.com

Σας ευχαριστώ παρα πολυ! Την καλημερα μου!