1 Θέλω τη μαμά μου... Κυρ Απρ 03, 2011 7:11 am
Tziz
Πρωταγωνιστής!!
Σήμερα είμαι -σχετικά- στεναχωρημένη.
Και λέω σχετικά γιατί η οικογένειά μου μου δίνει απίστευτη χαρά!
Η κόρη μου σήμερα είναι 4 μηνών. Και κάθε μέρα που περνάει κάνει όλο και κάτι καινούριο!
Πέρα από αυτό όμως....
Με πήρε η αδερφούλα το πρωί και με ρώτησε αν σκοπεύουμε να πάμε καμιά βόλτα που έχει ωραίο καιρό. Επειδή όμως δεν είχαμε και πολύ όρεξη της είπα πως όχι.
Ωραία μου λέει μπορεί να ανέβουμε εμείς για καφεδάκι. Το "εμείς" είναι η αδερφή μου με την κόρη της και οι γονείς μου.
Ακούω λοιπόν τη μάνα μου από μέσα που φωνάζει: "Όχι! Δε θέλω να πάω στο σπίτι, έξω θέλω να βγω, που είμαι κλεισμένη εδώ μέσα δυο μήνες!"
"Α καλά" λέει και η αδερφή μου "κατάλαβες. Θα πάμε έξω"
Για την ιστορία, να αναφέρω για τις κοπέλες που δεν το γνωρίζουν, πως με την αδερφή μου μείναμε σχεδόν μαζί έγκυες. Εκείνης το μωρό είναι δύο μηνών και είναι ανύπαντρη μανούλα. Μένει με τους γονείς μου.
Τη μαμά μου την είχα εδώ για πέντε μέρες αφού βγήκα από το μαιευτήριο, πήγε για δυο μέρες σπίτι της και μετά ξανάρθε για άλλες δυο... Ήταν και η αδερφή μου σε προχωρημένη εγκυμοσύνη κι ήθελε κι εκείνη βοήθεια...
Αφότου γέννησε η αδερφή μου, έχει κλειστεί σπίτι και δε βγαίνει (η μάνα). Δεν ξέρει να οδηγεί κι αν χρειαστεί να πάει κάπου την πάει ή ο πατέρας μου ή η αδερφή μου (Σοφία τη λένε). Η Σοφία λοιπόν, βγαίνει έξω για δουλειές και για τέτοια, αλλά αναγκαστικά μένει η μαμά σπίτι να προσέχει τη μικρή.
Θέλω να πω πως και πριν να γεννήσω, δεν έρχονταν συχνά σπίτι μου, αλλά τώρα το κακό έχει παραγίνει. Θέλω κι εγώ τη μαμά μου!
Δεν την αδικώ που δεν ήθελε να έρθει σήμερα εδώ, αλλά ειλικρινά, αν δεν κατέβω εγώ με τη μικρή κάτω -στον Άλιμο, να μας δουν, ούτε θα ξέρανε πώς είναι το παιδί.
Έχω στεναχωρηθεί πολύ. Τα έχω πάρει σας λέω! Σκέφτομαι να μην πάω (ήδη έχω μία βδομάδα να τους δω) καθόλου αυτές τις μέρες, για να δω αν θα αξιωθούν να έρθουν να μας δουν...
Η αδερφή μου θέλει, κι έχει έρθει (χωρίς τη μικρή, την οποία φυσικά πρόσεχε η μάνα μου!) αλλά εκείνοι δεν ξεκουνάνε από το σπίτι!
Να έρθουν να πιουν έναν καφέ βρε αδερφέ!
Εγώ έμεινα μόνη με 15 ημερών μωρό και τα κατάφερα μια χαρά. Την αδερφή μου δε μπορούν να την αφήσουν για λίγο?
Ή τέλος πάντως, τέτοια βαρεμάρα έχουν, που δε μπορούν να κάνουν μια διαδρομή μισή ώρα-45 λεπτά να έρθουν??
Και κάθε φορά που πάω, παίρνει το Ντορίτο αγκαλιά και της λέει "Καρδούλα μου! Που σε άφησα μικρούλα κι έφυγα!" Ναι! Λες και δε μπορούσε αν ήθελε να ξανάρθει!
Ύστερα, σε μένα καμία σημασία! Μόνο τη μπέμπα κοιτάζει! ΕΓΏ δεν υπάρχω!!!
Μπαίνω στο σπίτι κ το πρώτο που κάνει είναι να μου αρπαξει το παιδί από την αγκαλιά!
Ρε κορίτσια, την αγαπάω πολύ τη μανούλα μου και μου λείπει...
Όμως με πιάνει το παράπονο. Και δε θέλω ούτε να μιλάω αλλά ούτε και να το δείχνω στον άντρα μου, γιατί θα δώσω αφορμή για σχόλια...
Πάντα το έπαιζα "δυνατή" αλλά κατά βάθος είμαι και πολύ μαμάκιας...
Και με πικραίνει...
Και λέω σχετικά γιατί η οικογένειά μου μου δίνει απίστευτη χαρά!
Η κόρη μου σήμερα είναι 4 μηνών. Και κάθε μέρα που περνάει κάνει όλο και κάτι καινούριο!
Πέρα από αυτό όμως....
Με πήρε η αδερφούλα το πρωί και με ρώτησε αν σκοπεύουμε να πάμε καμιά βόλτα που έχει ωραίο καιρό. Επειδή όμως δεν είχαμε και πολύ όρεξη της είπα πως όχι.
Ωραία μου λέει μπορεί να ανέβουμε εμείς για καφεδάκι. Το "εμείς" είναι η αδερφή μου με την κόρη της και οι γονείς μου.
Ακούω λοιπόν τη μάνα μου από μέσα που φωνάζει: "Όχι! Δε θέλω να πάω στο σπίτι, έξω θέλω να βγω, που είμαι κλεισμένη εδώ μέσα δυο μήνες!"
"Α καλά" λέει και η αδερφή μου "κατάλαβες. Θα πάμε έξω"
Για την ιστορία, να αναφέρω για τις κοπέλες που δεν το γνωρίζουν, πως με την αδερφή μου μείναμε σχεδόν μαζί έγκυες. Εκείνης το μωρό είναι δύο μηνών και είναι ανύπαντρη μανούλα. Μένει με τους γονείς μου.
Τη μαμά μου την είχα εδώ για πέντε μέρες αφού βγήκα από το μαιευτήριο, πήγε για δυο μέρες σπίτι της και μετά ξανάρθε για άλλες δυο... Ήταν και η αδερφή μου σε προχωρημένη εγκυμοσύνη κι ήθελε κι εκείνη βοήθεια...
Αφότου γέννησε η αδερφή μου, έχει κλειστεί σπίτι και δε βγαίνει (η μάνα). Δεν ξέρει να οδηγεί κι αν χρειαστεί να πάει κάπου την πάει ή ο πατέρας μου ή η αδερφή μου (Σοφία τη λένε). Η Σοφία λοιπόν, βγαίνει έξω για δουλειές και για τέτοια, αλλά αναγκαστικά μένει η μαμά σπίτι να προσέχει τη μικρή.
Θέλω να πω πως και πριν να γεννήσω, δεν έρχονταν συχνά σπίτι μου, αλλά τώρα το κακό έχει παραγίνει. Θέλω κι εγώ τη μαμά μου!
Δεν την αδικώ που δεν ήθελε να έρθει σήμερα εδώ, αλλά ειλικρινά, αν δεν κατέβω εγώ με τη μικρή κάτω -στον Άλιμο, να μας δουν, ούτε θα ξέρανε πώς είναι το παιδί.
Έχω στεναχωρηθεί πολύ. Τα έχω πάρει σας λέω! Σκέφτομαι να μην πάω (ήδη έχω μία βδομάδα να τους δω) καθόλου αυτές τις μέρες, για να δω αν θα αξιωθούν να έρθουν να μας δουν...
Η αδερφή μου θέλει, κι έχει έρθει (χωρίς τη μικρή, την οποία φυσικά πρόσεχε η μάνα μου!) αλλά εκείνοι δεν ξεκουνάνε από το σπίτι!
Να έρθουν να πιουν έναν καφέ βρε αδερφέ!
Εγώ έμεινα μόνη με 15 ημερών μωρό και τα κατάφερα μια χαρά. Την αδερφή μου δε μπορούν να την αφήσουν για λίγο?
Ή τέλος πάντως, τέτοια βαρεμάρα έχουν, που δε μπορούν να κάνουν μια διαδρομή μισή ώρα-45 λεπτά να έρθουν??
Και κάθε φορά που πάω, παίρνει το Ντορίτο αγκαλιά και της λέει "Καρδούλα μου! Που σε άφησα μικρούλα κι έφυγα!" Ναι! Λες και δε μπορούσε αν ήθελε να ξανάρθει!
Ύστερα, σε μένα καμία σημασία! Μόνο τη μπέμπα κοιτάζει! ΕΓΏ δεν υπάρχω!!!
Μπαίνω στο σπίτι κ το πρώτο που κάνει είναι να μου αρπαξει το παιδί από την αγκαλιά!
Ρε κορίτσια, την αγαπάω πολύ τη μανούλα μου και μου λείπει...
Όμως με πιάνει το παράπονο. Και δε θέλω ούτε να μιλάω αλλά ούτε και να το δείχνω στον άντρα μου, γιατί θα δώσω αφορμή για σχόλια...
Πάντα το έπαιζα "δυνατή" αλλά κατά βάθος είμαι και πολύ μαμάκιας...
Και με πικραίνει...