1 Οταν ενας δικος μας ανθρωπος χρειαζεται στηριξη Παρ Φεβ 17, 2012 2:25 am
Νενεν
Η ψυχή της παρέας!
Αρκετες απο εσας ξερετε για την περιπετεια μου με τον καρκινο. Ευχομαι να μη χρειαστει ΠΟΤΕ να αντιμετωπισετε κατι τετοιο στο στενο σας κυκλο. Αν ομως συμβει, θελω να σας πω τι ηταν αυτο που βοηθησε εμενα να χειριστω την ολη κατασταση. Στην αρχη το σοκ ηταν τεραστιο. Ξαφνικα χανεις το βασικο δεδομενο που εχεις : την ιδια σου την υπαρξη. Δεν ηξερα αν θα ημουν, για ποσο θα ημουν και κυριως ΠΩΣ θα ημουν... Ζυγιζα τις πιθανοτητες, αξιζει να παλεψω και να εχω τις συνεπειες απο ολες τις παρενεργειες ή μηπως να μη μπω στη διαδικασια αυτη και να περασω τον καιρο που θα εχω στο σπιτι με την οικογενεια μου και οχι μεσα στα νοσοκομεια σε καραντινα και παραμορφωμενη; Καταλυτης ηταν η σταση των ανθρωπων γυρω μου ( και φυσικα συμπεριλαμβανομενων των κοριτσιων απο εδω). Αυτο που πηρα ηταν το εξης: θες να κλαψεις, κλαψε. Θες να θυμωσεις, θυμωσε. Θες να λυπασαι τον εαυτο σου; ΟΚ. ΑΛΛΑ ΜΗΝ ΤΑ ΠΑΡΑΤΗΣΕΙΣ. Μιλαγαμε ανοιχτα για ολα και δεν φοβηθηκαμε τις λεξεις. Δεν μου ελεγαν "η αρρωστια". Λεγαμε "ο καρκινος". Δεν φοβηθηκαμε ουτε τα συναισθηματα. Εκλαψαν μπροστα μου και εκλαψα μπροστα τους. Οταν κοιτας τον εχθρο στα ματια του δειχνεις οτι θες να τον νικησεις. Ακομα και στα πολυ δυσκολα, οταν ποναγα, οταν εκανα εμετους συνεχεια, οταν με ειδε πρωτη φορα η μικρη μου χωρις μαλλια, με βοηθουσαν να μη χανω το οποιο χιουμορ και αυτοσαρκασμο μου ειχε απομεινει. Μπορει να ακουστει σκληρο αλλα εμενα μου εκανε καλο οταν με φωναζε ο αδελφος μου Γιουλ (Μπρινερ). Οταν η κολλητη μου μου εφερε στο νοσοκομειο κατι τεραστιες ψευτικες βλεφαριδες και επεμενε να μου τις κολλησει . Οταν με επαιρνε τηλεφωνο και μου ζηταγε συνταγες ή με ρωταγε πως γραφεται καποια λεξη για την εκθεση του γιου της. Οταν ο αντρας μου μου ελεγε οτι θα μου παρει 10 περουκες και καθε βραδυ θα ειναι σαν να πηγαινει και με αλλη... Αυτο που θελω να καταληξω,γιατι σας κουρασα, ειναι οτι αυτη η αντιμετωπιση εμενα με κρατησε δυνατη. Εμεινα, οσο ηταν δυνατον, μεσα στην καθημερινοτητα μου, μεσα στη φυσιολογικη μου ζωη. Και βεβαια υπηρχαν στιγμες που λυγισαμε. Το δειχναμε ομως και αυτο μας λυτρωνε. Μη φοβηθητε ποτε να δειξετε αυτο που νιωθετε αλλα μην το αφησετε να σας παρει απο κατω.Και να βρισκετε παντα τροπο να περιγελατε το κακο... Για να το ξορκιζετε...