MariaM έγραψε:Και εμένα πηγε να το κάνει αλλά πλέων δεν τολμάει. Πρέπει να του κοψεις τον αέρα απο την αρχή και να του δείξεις ότι αυτα δεν τα σηκώνεις ούτε εσύ, ούτε η μαμά σου,ούτε ο άντρας σου. Για εμενα λύση ήταν η τιμωρία. Τον έβαζα στο πάρκο και του έλεγα "θα κάτσεις εδώ μέσα γιατί χτύπησες την μαμά. Η μαμά δεν σε χτυπάει ποτέ!" Μετά τσίριζε για λίγο και τον αγνοούσα μέχρι που ηρεμούσε και μετα ξεκινούσε τις γλύκες. Έχει καταλάβει έτσι ότι με το άγριο δεν παίρνω και αν θέλει να κερδίσει κάτι μπορεί μονο με καλό τρόπο να το διεκδικήσει. Καπου εκεί και εγώ τον έβγαζα. Για εμάς το πάρκο όμως έχει πάψει απο καιρό να σημαίνει παιχνίδι οπότε είναι ένας χώρος για περιορισμό κάτι τετοιες στιγμές που παρεκτρεπόμαστε μόνο, που δεν είναι και συχνες ευτυχώς. Αλλά και εγώ δεν θα τον βάλω με το παραμικρό και με την πρώτη σκανταλια που θα κάνει. Κατανοώ την ζωηράδα της ηλικιας του αλλά υπάρχουν όρια. Στο πάρκο μπαίνει μονο όταν κάνει χοντράδα. Μπορω να πω ότι το πρόβλημα έχει λυθεί. Τώρα αν θυμώσει έρχεται κατά πάνω μου δήθεν ότι θα με χτυπήσει και μετά το θυμάται και απλά μου κάνει "ωωω,ωωω,ωωω" (με χαιδεύει), χαχαχα! Και άμα θυμώσει πολύ μπορεί να χτυπήσει το χέρι πάνω σε ένα έπιπλο και εκεί αδιαφορώ γιατί με κοιταει για να δει αν κατάφερε να με προκαλέσει, γιατί είναι και πονηρούλης! Είναι και πολύ νευρικούλης από τότε που γεννήθηκε! Τι λέω; Από την κοιλιά μου ήταν νευρικος,χαχα! Σε εμάς αυτού του είδους η τιμωρία μας κάνει καλό και λειτουργεί μια χαρά. Σε άλλα παιδάκια μπορεί να μην λειτουργήσει. Είναι ανάλογα με τον χαρακτήρα του παιδιού. Για εμένα στόχος είναι να μην σου πάρει τον αέρα και το "πάνω χέρι". Καλή-καλή η μαμά αλλά έχει και τα όρια της.