Μετά από τόσο καιρό που σας διαβάζω, αποφάσισα να σας γράψω κι εγώ 3 ιστορίες τοκετών. Τις δικές μου!

Έχω τρία αγοράκια, 6μιση, 5μιση και 4μιση χρονών. Κάθε εγκυμοσύνη ήταν και μια όμορφη περιπέτεια, ένα υπέροχο ταξίδι με τη γαλήνη και την τρικυμία του. Κι όπως καταλάβατε, ένα συνεχόμενο ταξίδι μιας και τα πουλάκια μου έρχονταν κάθε χρόνο!

Ας ξεκινήσω όμως τις ιστοριούλες μου...
Η ανακοίνωση της εγκυμοσύνης έγινε στο γήπεδο Καραϊσκάκη κατά τη διάρκεια ενός ποδοσφαιρικού αγώνα των Ολυμπιακών Αγώνων! Ο άντρας μου (αρραβωνιαστικός μου τότε) άρχισε να χοροπηδάει από τη χαρά του! Για να μην τα πολυλογώ, επισπεύσαμε το γάμο, κάναμε τα πάντα σε χρόνο ρεκόρ, ώστε να είμαστε έτοιμοι και ήρεμοι να υποδεχτούμε το αγγελάκι μας. Εγώ δούλευα κανονικά, δεν είχα προβλήματα στην εγκυμοσύνη αν εξαιρέσουμε τις ναυτίες, τις αναγούλες και τον εμετό που με ταλαιπώρησαν μέχρι και την τελευταία μέρα. Όμως δεν με ένοιαζε! Οι πιο ωραίες στιγμές ήταν όταν έβλεπα το σποράκι μου στον υπέρηχο κι όταν τον ένιωθα να κινείται μέσα μου και να μου δίνει τρελές κλωτσιές! Μ’ αυτά και μ’ αυτά, φτάνουμε στις 13 μέρες πριν την ΠΗΤ. Εκείνη την ημέρα, είχα γυρίσει όλο το Περιστέρι. Ο γιατρός μου, μου είχε πει να αρχίσω το περπάτημα με το που θα μπω στον μήνα μου. Εκείνη τη μέρα λοιπόν περπάτησα όσο δεν είχα περπατήσει σ’ όλη μου την εγκυμοσύνη! Το μεσημέρι, έπεσα να κοιμηθώ. Μέσα στον ύπνο μου ένιωσα ένα “κρακ” και σαν κάτι να γυρνάει μέσα μου. Σηκώθηκα πάνω, πήγα στην τουαλέτα αλλά δεν παρατήρησα κάτι... λίγη παραπάνω ροή υγρών αλλά πού να πάει το μυαλό μου; αφού τον τελευταίο καιρό είχα συχνοουρίες! (Τελικά, είχε σπάσει ένα αγγείο στον αμνειακό σάκο και είχα αυτή την παραπάνω ροή). Στις 8 το απόγευμα, και μετά από συνεχή γκρίνια του άντρα μου (να ‘ναι καλά δηλαδή) αποφάσισα να πάρω τον γιατρό. “Τι έγινε;;; και μου το λες τώρα;; Ξεκινήστε για το νοσοκομείο και θα σας περιμένω”... η θεϊκή μου απάντηση “Γιατρέ μου, μπορώ να κάνω ένα μπανάκι πριν έρθω;”!!!! Αν και ο γιατρός μου είπε να μην κάνω, εγώ έκανα και μπάνιο και λούστηκα και ξέβαψα τα νύχια μου... και φτάσαμε στο νοσοκομείο στις 22.10! Με ετοιμάσανε (το χειρότερό μου σε όλες μου τις γέννες) και με πήγαν στις αίθουσες αναμονής έξω από τα χειρουργεία. Η μαία του γιατρού μου ήταν εκεί, μου έβαλε τον καρδιοτοκογράφο και αρχίσε η αναμονή. Η μαία είχε πάρει τοστ και τσάι και είχε κάτσει δίπλα μου, και θυμάμαι ότι είχα σκεφτεί ότι δεν μπορεί, για να φέρνει φαγητό θα κάτσουμε πολύύύ! Κι όμως, ο αγγελάκος μου βιαζόταν να έρθει! Οι πόνοι έρχονταν κι έφευγαν. Μετά από λίγο, με μετέφεραν στα χειρουργεία και ο μπεμπούλης μου έκανε την εμφάνισή του με το πρώτο σπρώξιμο. Η ώρα; 22.55!!! Χωρίς επισκληρίδειο, χωρίς τίποτα, γέννησα όντως με έναν πόνο. Όταν τον έβαλαν στην αγκαλιά μου και σταμάτησε να κλαίει ήταν το πιο όμορφο συναίσθημα του κόσμου! Και φυσικά, όταν είδα τον άντρα μου, το πρώτο πράγμα που του είπα ήταν “Φτου!!! Δεν τα κατάφερα να σε κάνω να περιμένεις!!!”
Δεν πρόλαβαν να περάσουν 4 μήνες και μαθαίνω ότι είμαι έγκυος στο δεύτερο τζουτζουκάκι μου. Η ίδια εγκυμοσύνη, η ίδια ταλαιπωρία με τους εμετούς και τις ναυτίες, όμως δεν καταλάβαινα τίποτα. Και πάλι δούλεψα μέχρι την τελευταία μέρα... Ήταν το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος, 13 μέρες πριν την ΠΗΤ και πάλι! Αυτή τη φορά, είδα ροζ... πήρα τη μαία του γιατρού μου! Ξεκίνα, μου λέει, κι εγώ θα έρθω. Ο γιατρός μου? στην Άνδρο για το τριήμερο! Αγχώθηκα, πρέπει να το ομολογήσω, αλλά η αντικαταστάτριά του ήταν πολύ καλή! ‘Ωσπου να φτάσω στο νοσοκομείο, η μαία είχε έρθει, η γιατρός με περίμενε. Η γέννα μου? Καλύτερη από την πρώτη! Μπήκα στο νοσοκομείο στις 11.20 το πρωί και 11.45 είχα γεννήσει και πάλι χωρίς φάρμακα κι επισκληρίδειο!
Πέρασαν άλλοι 4 μήνες... στο μεταξύ, περάσαμε μια τεράστια δοκιμασία με τον μεγάλο μου γιο ο οποίος πέρασε μινιγγίτιδα βαριάς και καλπάζουσας μορφής (δόξα τω Θεώ, το παιδάκι μου “αγνόησε” όλες τις αρνητικές προβλέψεις - 5 λεπτά να είχαμε καθυστερήσει θα τον είχαμε χάσει - και ζει και βασιλεύει χωρίς κανένα απολύτως πρόβλημα... αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία που ίσως σας τη διηγηθώ κάποια στιγμή αν και ΠΟΝΑΕΙ!) και το μυαλό μου δεν ήταν στο αν μου ήρθε περίοδος και πότε! Και ναι... ήμουν έγκυος κατά τη διάρκεια της περιπέτειας χωρίς να το έχω πάρει είδηση! Το σποράκι νούμερο τρια, μετά από συμβούλια των γιατρών για το κατά πόσο μπορεί να επηρεάστηκε από τα φάρμακα που είχα πάρει προληπτικά για τη μινιγγίτιδα και μια σειρά εξετάσεων, θα ερχόταν πανηγυρικά στον κόσμο! Και πως ήρθε! Μέσα στην περιπέτεια!
13 μέρες (αυτό το 13 μας κυνηγάει!!!) πριν την ΠΗΤ, έσπασαν τα νερά! Μπήκαμε στο αυτοκίνητο με τον άντρα και τον πατέρα μου και φύγαμε για το Έλενας. Στο δρόμο, ο μπαμπάς μου κορνάριζε αλλά κανείς δεν έκανε στην άκρη! Και ω! τι θαύμα! ένα ασθενοφόρο εμφανίστηκε από το πουθενά, κατάλαβαν οι άνθρωποι ότι κάτι δεν πήγαινε καλά και μας πήραν, εμένα και τον σύζυγο, να μας πάνε στο Έλενα. Φτάνουμε, λοιπόν, στο νοσοκομείο και να νιώθω το κεφαλάκι του μωρού να με πιέζει. Δυστυχώς, η προϊσταμένη δεν γνώριζε την κατάστασή μου και το πόσο γρήγορα γεννάω. Πήρε λοιπόν το γιατρό τηλέφωνο και μπροστά μου του είπε να μη βιαστεί να έρθει γιατί έχω ώρα. Τι λέτε κυρία μου, της λέω, γεννάω!!!!! Σιγά να μη με άκουγε... Με βάζουν στο χειρουργείο. Ο άντρας μου, απ’ έξω τα είχε πάρει με τη συμπεριφορά της εν λόγω κυρίας. Τέλος πάντων, μέσα στο χειρουργείο, είμασταν εγώ, η προϊσταμένη και ένας ειδικευόμενος. Εγώ τους έλεγα ότι πονάω και γεννάω, η προϊσταμένη μου είχε γυρίσει την πλάτη και συγύριζε και ο ειδικευόμενος χάζευε μέχρι να έρθει ο δόκτωρ. Αρχίζει, που λέτε η προϊσταμένη (με γυρισμένη την πλάτη) να μου κάνει ερωτήσεις για να με απασχολήσει. Να μην ξεχάσω να σας πω ότι με είχαν βάλει σε πλάγια θέση με κλειστά τα πόδια... όχι ότι αυτό σταμάτησε τον Μαγκάιβερ αλλά λέμε τώρα...!!!! Με ρωτάει λοιπόν από πού είναι η μαμά μου.
“Από την Κάλυμνο” της απαντώ.
“Ο μπαμπάς σου;”
“Από Αθήνα” “
Οι γονείς του άντρα σου;”
” Η μάνα του απο Κεφαλονιά, ο πατέρας του από Νότιο Αφρική... βγήκε το παιδίιιιιιιιιιιιι!!!!!!”
“Δεν βγήκε ακόμα, θα βγει!”
“Τι λες καλέ;;;; ΒΓΗΚΕ ΣΟΥ ΛΕΩ ΤΟ ΠΑΙΔΙ!!!!!”. Γυρνάει και τι να δει... ο Μαγκάιβερ είχε βγει μέχρι τους ώμους με μένα να είμαι ακόμη πλάγια!!!! Πετάχτηκε ο ειδικευόμενος, και “έβγαλε” τον ξανθομπόμπιρά μου!!! Ο γιατρός ακόμα δεν είχε έρθει! Μπήκε μέσα ο άνθρωπος μετά από λίγο, άρχισε να με φιλάει και να γελάει! Εμ βέβαια... δεν νομίζω ότι του είχε ξανατύχει να βγάλει το “μεροκάματο” μόνο με ένα φιλί στη μανούλα!!!! Ο χρόνος? 10 λεπτά από την εισαγωγή μου στο νοσοκομείο! Αφού οι άλλοι μελλοντικοί μπαμπάδες τρελάθηκαν στην αναμονή μια και δεν πρόλαβε ούτε τσιγάρο να κάνει ο σύζυγος και τον φώναξαν να τον ενημερώσουν ότι γέννησα!

Αυτές ήταν οι δικές μου τοκετοϊστορίες... Εύχομαι σε όλες τις μελλοντικές μανούλες να έχουν τις γέννες μου, κι ακόμα πιο ανώδυνες και γρήγορες! Κι αν δεν είναι, δεν πειράζει... το μωράκι σας να είναι γερό και όλα τ’ άλλα χαλάλι! Και μια συμβουλή... μην αγχώνεστε με ιστορίες που μπορεί να σας τρομάξουν! Δεν είναι όλες οι εγκυμοσύνες ίδιες, δεν περνάμε όλες την ίδια ταλαιπωρία. Κι αν είστε από τις γυναίκες που αγχώνονται, μια είναι η λύση. Κλείστε τα αυτιά σας και μην ακούτε!!!!

Αγορομάνα να σου ζήσουν οι άντρες σου!! Πολύ μου ερέσει να διαβάζω ιστορίες απλά γραμμένες αλλά γεμάτες αγάπη και αισιοδοξία!!!!

Σ' ευχαριστώ πολύ panta!
Τους καμαρώνω και τους χαίρομαι τους άντρες της ζωής μου! Έχει και τα καλά του να είσαι το μοναδικό θηλυκό στο σπίτι... νιώθω σαν βασίλισσα!!!!