....9 Οκτωβριου 2009,12:10 τα μεσανυχτα και εχασα τον κοσμο ολο...3 χρονια περασαν και ακομη ο ιδιος πονος..οταν ανοιξε η πορτα της εντατικης και ειπαν το ονομα μου παγωσα..απο το βλεμμα τους καταλαβα οτι εφυγες...μεχρι να φτασω κοντα σου τα βηματα μου ηταν ατελειωτα..και εσυ εκει,αμιλητη,ανεκφραστη,χωρις τα καλωδια γυρω σου ομως..το δωματιο ειχε μια ησυχια που με τρελαινε,το μυαλο μου δεν χωρουσε αυτο που επρεπε να αντιμετωπισω..δεν μπορουσα να κλαψω,δεν μπορουσα να ουρλιαξω..δεν ειχα φωνη..δεν το πιστευα,δεν ησουν εσυ!
3 μηνες εξω απο αυτη την παγωμενη πορτα περιμενα να γινει το θαυμα..δεν με πειραζε που κοιμομουν στην ξυλινη καρεκλα,που δεν πηγαινα στην δουλεια μου,που σταματησα την ζωη μου...ειχα βαλει σκοπο να σε σωσω..νομιζα οτι αν ειμαι εξω απο το κρυο σου δωματιο,θα μπορεις να ακους την ανασα μου και εγω την δικη σου..θα νιωθεις την παρουσια μου και θα το παλεψεις...
3 χρονια περασαν ΜΑΜΑ και αλλαξαν τοσα πολλα..το πιο σημαντικο απ΄ολα..εγινα και εγω μανα..εχω τον Λουκα μου..να ξερες ποσο σου μοιαζει μαμα..εχει το γελιο σου,το κενο αναμεσα στα μπροστινα του δοντακια οπως εσυ,την αθωωοτητα απο το βλεμμα σου...και το ονομα σου...
Μου λειπεις ΜΑΝΟΥΛΑ..μου λειπει το χαμογελο σου,οι ατελειωτες συζητησεις μας,οι πλακες που καναμε η μια στην αλλη..μου λειπει η αγκαλια σου και η κουβεντα σου στα δυσκολα..παντα η ιδια κουβεντα..΄΄μην φοβασαι τιποτα,ειμαι διπλα σου για παντα!΄΄...μου λειπει η μυρωδια σου ρε μαμα...3 χρονια και λες και ολα ηταν χθες..ο πονος ο ιδιος..να μην σου πω και δυνατοτερος...σε χρειαζομαι περισσοτερο απο ποτε!!!
Θελω να ξαναφωναξω κι εγω ΜΑΜΑ..να ανηκω καπου...να χτυπησει το τηλεφωνο μου και η πιο γλυκια φωνη του κοσμου να μου πει ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ...
Θελω να ησυχασω μαμα μου..οχι να σε ξεχασω..απλα να ησυχασω...να φυγει επιτελους απο την μυτη μου η μυρωδια της εντατικης...δεν την αντεχω αλλο...
Ομως μην ανησυχεις για μενα...εχω μια ευτυχισμενη οικογενεια και ειμαι καλα...εχω τον αντρα μου(τον γιο σου οπως ελεγες),εχω τον Λουκα μου και καθε φορα που με φωναζει μαμα...ξαναγεννιεσαι κι εσυ για μενα μεσα απο το στοματακι του...

Σε ευχαριστω για οσα σου χρωστω....
Το Αγγελικακι σου...

ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΠΟΣΟ ΜΕ ΣΥΓΚΙΝΗΣΕΣ ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΜΟΥ ΛΥΠΑΜΑΙ ΠΟΥ ΕΧΑΣΕΣ ΤΗΝ ΜΑΝΟΥΛΑ ΣΟΥ,ΑΥΤΑ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΣΟΥ ΗΤΑΝ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΚΑΡΔΙΑΣ,ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΑΝ ΙΣΧΥΕΙ ΑΛΛΑ ΜΕΤΑ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΜΑΝΑ ΜΑΣ..ΑΥΤΑ ΕΛΕΓΑ ΧΘΕΣ ΣΕ ΜΙΑ ΦΙΛΗ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΜΕ ΠΗΡΑΝ ΤΑ ΖΟΥΜΙΑ,ΚΙ ΕΓΩ ΤΗΝ ΑΓΑΠΑΩ ΠΟΛΥ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΗΝ ΙΔΕΑ ΠΩΣ ΙΣΩΣ ΚΑΤΙ ΤΗΣ ΣΥΜΒΕΙ ΤΡΕΜΩ..ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΚΤΙΜΗΣΑ ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΟΤΑΝ ΕΓΙΝΑ ΜΑΝΑ ΚΙ ΕΓΩ... ΤΩΡΑ ΞΕΡΩ ΤΙ ΠΕΡΑΣΕ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΜΕΓΑΛΩΣΕΙ..ΕΥΧΟΜΑΙ Η ΜΑΝΟΥΛΑ ΣΟΥ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙ ΨΗΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΑΒΑΖΕΙ ΤΑ ΟΣΑ ΕΓΡΑΨΕΣ ΜΕ ΤΟΣΗ ΑΓΑΠΗ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΠΟΝΟ ΚΑΙ ΝΑ ΕΡΘΕΙ ΣΤΟΝ ΥΠΝΟ ΣΟΥ ΝΑ ΣΕ ΓΛΥΚΟΦΙΛΗΣΕΙ.. ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΣΤΕΝΑΧΩΡΙΕΣΑΙ..ΝΑ ΣΟΥ ΠΑΡΕΙ ΤΗΝ ΘΛΙΨΗ ΚΑΙ ΠΟΥ ΞΕΡΕΙΣ??ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΗΝ ΟΝΕΙΡΕΥΤΕΙΣ ΚΙΟΛΑΣ...

μας τσάκισες... δεν υπάρχουν λόγια...

πόσο σε καταλαβαίνω αγγελική μου. τα λόγια σου μου εφεραν στην μνήμη τόσα πολλα. η μανα δεν ξεχνιέται ποτέ, είτε την χάσεις μικρή, είτε πιο μεγάλη. απλά σιγά σιγά ο χρόνος θα απαλύνει τον πόνο σου. μη μου στεναχωριέσαι, η μαμά σου είναι εκεί ψηλα και είναι περήφανη για σένα.δεν θα ήθελε να στεναχωριέσαι.

πόσο πόσο σε καταλαβαίνω αγγελική μου...........
η μανα δεν ξεχνιέται ποτέ!!! την εχω χασει την μαμα μου 12 χρονια και ο πονος ειναι ιδιος.. μου λειπει η αγκαλια της η μυρωδια της τα λόγια της! μιλαω συχνα στο γιο μου για την γιαγια του που δεν γνωρισε και τωρα που τα γραφω αυτα κλαιω...
κουραγιο κοπελα μου και να'σαι καλα να την θυμασαι!

Μόλις διάβασα το κείμενο σου, μου ήρθαν δάκρυα. Πάντα πίστευα ότι ο Θάνατος είναι το τέλος. Ο άνθρωπος πεθαίνει και τέλος, δεν υπάρχει τίποτα μετά. Είναι απίστευτο πως μπορεί να αλλάξεις γνώμη μέσα σε λίγους μήνες. Πως αρχίζεις να πιστεύεις πως υπάρχει ένα καλύτερο μέρος ψηλά στον ουρανό. Εγώ με την μαμά μου έχουμε 19 χρόνια διαφορά. Πάντα θεωρούσα ότι είναι δεδομένο ότι θα είναι μαζί μου μέχρι να γεράσω. Πάντα την φώναζα ΜΑΝΑ. Πριν 4 Μήνες, ο μοναδικός της αδερφός μπήκε στο χειρουργείο για όγκο στον εγκέφαλο και έμεινε στην εντατική για 4 μήνες. Δεν έφυγε από δίπλα του στιγμή. Την έβλεπα να λιώνει μέρα με την μέρα. Δεν κατάλαβα πως, αλλά πλέον την φώναζα ΜΑΜΑ ΜΟΥ. Πριν Λίγες μέρες ο αδερφός της έφυγε και δυο μέρες μετά έγινε διάγνωση πως η μαμά μου πάσχει από τι ίδιο πράγμα. Η ΜΑΝΟΥΛΑ ΜΟΥ. Τρέμω στην ιδέα μήπως την χάσω. Είναι μόνο 49 ετών. Αγγελική μου καλή, δεν ξέρω τι μπορεί να σε παρηγορήσει……. Ποια λόγια……. Ξέρω μόνο πως μπορώ να δω ξεκάθαρα τον πόνο που έχεις στην καρδιά σου. Ένα αγκάθι που σφήνωσε και μένει εκεί……… Ξέρω επίσης, ότι κάθε φορά που κλείνεις τα μάτια σου το βράδυ, μπορείς να συναντάς την μανούλα σου στην χώρα των ονείρων……. Μείνε δυνατή και όπως είπες κι εσύ, μέσα από το στοματάκι του μωρού σου, ξαναγεννιέται η μανούλα σου!!!! Να είσαι καλά και να χαμογελάς…….