anthes έγραψε:Καλημέρα σας και καλώς σας βρήκα μια και ειμαι φρεσκο μέλος.! Εγώ εχω 3 παιδάκια, αλλά τα δυο μεγαλύτερά μου εχουν ακριβώς 18 μήνες διαφορά μεταξύ τους και ειχα ακριβως την ιδια ανησυχία με την Purple. Καθότι μοναχοπαίδι δεν ειχα εμπειρία προσωπική αλλά και η μαμά μου δεν ήξερε η καημένη να μου πεί τι και πως. Οι φίλες? Καριερίστες χωρίς παιδιά ακόμα τότε. Εψαξα και βρήκα μια κα-τα-πληκτική παιδοψυχολόγο ετών 60 παρακαλώ που ειχαν δεί τα μάτια της..πολλά! Για να μην σας κουράζω γιατί είπαμε πάρα πολλά το ρεζουμέ είναι ότι ναι μεν πρέπει να γίνεται πολλή προετοιμασία και δουλειά από μέρος μας για 9 μήνες στο πρώτο παιδί αλλά επειδή αυτό ειναι μόνο θεωρία, το κάθε παιδί αντιδρά αλλιώς. Το σίγουρο είναι ότι θα ζηλεψει Ο,ΤΙ και να κανουμε και αυτό ειναι υγιές. Μου έδωσε ενα παράδειγμα για να μου εξηγησει πως βιώνουν τα μεγαλύτερα παιδιά το σοκ : Ειναι σαν να χτυπάει μια μέρα την πόρτα ο αντρας μασ αγκαλιά ή παρέα τελοσ πάντων με μια άλλη γυναίκα και να μας ανακοινώνει ότι τώρα πια θελοντας και μη θα ζούμε και οι τρείς μαζί. Αλλα παιδάκια υποκρίνονται οτι ολα ειναι καλά .αλλά θα την βγάλουν την ζήλια καποια στιγμή, άλλα δεν κοιμούνται πια μόνα τους, αλλα βρέχουν το κρεββάτι τους ενώ το κόψανε, όχι επίτηδες αλλά το ψυχολογικό βλέπετε. Τελος παντων μην μακρηγορώ. Ο δικός μου γιος είχε εκρήξεις...αλλά ελεγχόμενες. Την μπέμπα την βαλαμε κατευθείαν στο δωμάτιό της και ειχε ο καθενας "το δικό του", για να μην εχουμε άλλα.Κουραστικό αλλα αναγκαίο. Επίσης όταν γυρίσεις από το μαιευτήριο καλό θα ήταν να εχεις ενα δωράκι τύπου γλυκάκι ας πούμε και να της το δώσεις εκ μερους του καινούργιου μωρού.