Κοριτσια σας γραφω την ιστορια μου οχι για να με συμβουλεψετε απλα γιατι καποιες απο σας μπορει και να βρεθειτε στη θεση μου.
Ενω ο μικρος μου 5 χρονων ξεκινησε ολος χαρα το ποδοσφαιρο την προηγουμενη εβδομαδα με προφαση οτι ποναει η κοιλιτσα του δεν ηθελε να παει. Τον εβαλα να κανει τα κακακια του και μετα πηγαμε... Χθες ομως δεν ηθελε με τιποτα... Ειπε πως η δασκαλα του τοςυ ειπε πως πρεπει να ξεκουραζονται μετα το σχολειο και γι' αυτο δεν θελει να παει γιατι ειναι κουρασμενος... Επειδη ηταν να παρουμε και το γειτονοπουλο μαζι, αποφασισαμε με τον αντρα μου να παρουμε το παιδακι και να το παμε... Στον δικο μου ειπα πως αφου ειναι κουρασμενος τοτε θα πρεπει να ξαπλωσει στο δωματιο του...
Οταν γυρισαμε απο την προπονηση εγω ειχα να παω σε ενα σεμιναριο για εθελοντισμο οπου εκει ειναι δυο νεες και αξιολογες κοπελες, ψυχολογοι.
Ημουν μεσα στα νευρα... ειχα θυμωσει παρα πολυ... Πλησιασα λοιπον στο τελος του σεμιναριου τη μια κοπελα και τη ρωτησα τι να κανω... Εκεινη με ρωτησε για πιο λογο ειμαι θυμωμενη και οτι το οτι δεν θελει να παει στο ποδοσφαιρο δεν ειναι τελικα και το τελος του κοσμου...
Ημουν θυμωμενη γιατι εγω σαν παιδι ημουν πολυ κλειστη και ηθελα για εκεινον να βγαινει ποιο πολυ απο το σπιτι. Να εχει ευκαιρειες για χομπι κατι που εγω δεν ειχα... Αλλα δεν μπορουν οι δικες μου προσδοκιες να κανουν δυστηχησμενο το παιδι μου... Ετσι αποφασισα πως δεν εχει νοημα να τον παω με το ζορι εκει...
Ειμαι ακομη θυμωμενη και δεν ξερω πως ακριβως να διαχειριστω αυτον τον θυμο, αλλα τουλαχιστον αναγνωριζω το συναισθημα μου και προσπαθω να πισω τον εαυτο μου πως ειμαι αδικη με το παιδι μου...
Ο καθε ανθρωπος που κανει κατι που δεν θελει ειναι δυστηχησμενος... Πιστευα πως το να αθλειτε θα του κανει καλο αλλα δεν σκεφτηκα ποτε οτι μπορει αυτο να μην το κανει ευτυχισμενο...
Εν κατακλειδι πρεπει να ακουμε τα παιδια μας... δεν εχει νοημα να τα πιεζουμε γιατι αυτο θα φερει τα αντιθετα αποτελεσματα...
Να προσθεσω οτι δεν εγινε κατι στην προπονηση γιατι ημαστε παροντες οταν τα παιδια προπονουνται και δεν φευγουν στιγμη απο τα ματια μας...