Οταν αποφασισαμε με τον αντρα μου οτι ειμασταν ετοιμοι να κανουμε παιδακι ξεραμε οτι ο μονος τροπος να γινει αυτο ηταν η εξωσωματικη.Κανονιζουμε το ραντεβου, ανεβαινουμε Αθηνα και ξεκιναμε εναν μαραθωνιο με επιπονες και ακριβες εξετασεις για να καταληξουμε το Μαρτιο του 11 να κανουμε την πρωτη μας προσπαθεια.Για καλη μας τυχη η αδερφη μου μενει στην Αθηνα οπωτε ειχαμε τουλαχιστον ενα σπιτι.Παμε λοιπον ενα ωραιο Σαββατο πρωι, εμφυτευουν τα γονιμοποιημενα πλεον ωαρια και ξεκιναει ο μαραθωνιος...2 εβδομαδες εμεινα στην αδερφουλα μου,ξαπλα να σηκονωμαι μονο για τουαλετα.Η μανα μας ειχε ερθει μαζι να μας φροντισει και ο αντρας μου εφυγε για την πολη μας γτ ηταν και η δουλεια στη μεση.15 ημερες χωρις να κανω τιποτα μεσα σε ενα δωματιο και με την αγωνια θα μεινω δεν θα μεινω???Εφτα βιβλια διαβασα σε 2 εβδομαδες!!!Και ερχεται η μερα του τεστ.Ξυπναω με εναν τεραστιο ερπη απο το αγχος,παω δινω αιμα και το μεσημερακι στελνω τη μανα μου να παρει τα αποτελεσματα.Ηταν θετικο!!!Κλαματα και γελια εγινα ενα!!!Κανω τον 1 υπερηχο στην κλινικη που εγινε η εξωσωματικη, βλεπουμε το μωρο και ξεκιναμε για το σπιτι μας.Σε ολο αυτο το διαστημα ειχα και τους δικους μου να μου λενε ''τωρα κομμενο το θεατρο (επαιζα ερασιτεχνικα), κομμενη η γιογκα, κομμενες οι βολτες''.Τα ειχα παρει τρελλα, εγκυος ημουν οχι αρρωστη!!!Ελεος δλδ!Τελοσπαντων ερχομαι στο γυναικολο μου κανουμε ολες τις εξετασεις κανουμε και υπερηχο και τι μου λεει?''Ελενιτσα συγχαρητηρια εχεις 2 μωρακια!!!''Ηρθε το πρωτο πλαγιο!2 μωρα?Πως θα κουμανταρα 2 μωρα?Εδω το ενα κια τα παιζεις!!!Να σκεφτειετ οτι το ιδιο βραδυ ειδα ονειρο οτι ξανακανα υπερηχο και ο γιατρος μου εβγαλε και 3!!!Τελικα αφου βεβαιωσαμε οτι ηταν μονο 2 αρχισαν οι απαγορευσεις.Ο καλος μου ο γιατρος αυστηρος οπως ειναι μου απαγορευσε τις μετακινησεις, την οδηγηση, το θεατρο και γενικα με ηθελε ξαπλα.Αντε παλι νευρα εγω, και μαζι με ολα αυτα σκαει μυτη και ενας διαβητης κυησης ετσι να μην μεινω παραπονεμενη!!!Και αφου ειχα τρελαθει μεσα στο σπιτι αποφασισα να παω στην κουμπαρα μου ενα βραδυ.Τι το θελα που δεν εχει ανσασερ?Το αλλο πρωι σηκωνομαι και βλεπω ενα εσωρουχο κατα κοκκινο, ενω κανονικα ηταν (η οποια ερχοταν καθημερινα και φροντιζε το σπιτι και εμας) παμε στη κλινικη.Μεχρι να ερθει ο γιατρος να μου κανει υπερηχο απλα δεν ζουσα απο τον φοβο μου.Τελικα ηταν μια μικρη αποκολληση του πλακουντα και επειδη επαιρνα ασπιρινη η αιμοραγια ηταν μεγαλη.3 ημερες στην κλινικη και μετα σπιτι αυστηρα ξαπλωμενη, ουτε στον καναπε δεν με αφηνε.Τι να κανω και εγω αρχιζω παλι την βιβλιοθεραπεια.Φτανουμε στον 4 μηνα και επιτελους εχω ελευθερας αλλα με μετρο παντα.Αλλα για να πουμε και του στραβου το δικιο αυτο το μετρο 2 μηνες (ιουλιο-αυγουστο)δεν το τηρησα,καθε μερα μπανακι και συχνα πυκνα εκανα και καμια βολτα.Βεβαια ολο αυτο το διαστημα ειχα κατι πονους στη μεση αλλα δυδιμα ηταν ειμαι και ολιγον τι παχουλοκομψη λεω απο το βαρος θα ειναι.Αργοτερα καταλαβα οτι ηταν συσπασεις...Την 26 εβομαδα εχω ραντεβου για τον καθιερωμενο ελεγχο.Κοιταμε τα μωρα ολα αψογα.Παμε για τον κολπικο υπερηχο.Μια που βαζει το εργαλειο ο γιατρος μια που παθαινει αυτος το πλαγιο...Διαστολη τραχηλου!Στο παρατσακ να γεννησω...Μου λεει πηγαινε σπιτι παρε τα πραγματα σου και ελα στην κλινικη.Παω και εγω χωρις να εχω καταλαβει καλ καλ τι συμβαινει, μονο οτι ειναι σοβαρα τα πραγματα.Καποια στιγμη ερχεται και ο γιατρος και ερχεται και η κεραμιδα μαζι του...''Η μενεις εδω μεχρι να γεννησεις η ανεβαινεις Αθηνα σε δημοσιο μαιευτηριο.Υπαρχει μεγαλος κινδυνος να γεννησεις πρωωρα και τα παιδια να χρειαστουν ΜΕΝΝ (ΑΝ ΖΗΣΟΥΝ)''Παγωμαρα και κλαματα.Ποσο ηλιθια ημουν?Γιατι δεν εβαλα τον κ...ο μου κατω και γυρναγα?Τι μου εφταιγαν τα παιδακια μου?Αποφασιζω να μεινω.Δεν ηθελα να ειμαι μακρια απο τον αντρα μου, την οικογενεια μου και κυριως απο τον γιατρο μου.Δεν ξερω γιατι αλλα αφου περασε το πρωτο σοκ ηξρε οτι ολα θα πηγαιναν καλα,ειχα απεριοριστη εμπιστοσυνη στον γιατρο μου.Ετσι λοιπον περναγαν οι μερες μεσα στη κλινικη, με τους δικους μου να πηγαινοερχονται,με εμενα συνεχως ξαπλα και με ενα βιβλιο ή το λαπτοπ στο χερι (οταν δεν κοιμομουν λογω των φαρμακων), με 3 καρδιοτοκογραφηματα τη μερα για να ακουμε τα αγγελουδια μου, με μονη θεα απο τον εξω κοσμο τα μπαλκονια της απεναντι πολυκατοικιας, να με κανει μπανιο η μανα μου καθιστη μεσα στη ντουζιερα, να σηκωνωμαι μονο για τουαλετα, να ερχονται και αλλες εγκυες και να φευγουν μετα απο λιγο με τα μωρα τους και εγω να αναρωτιεμαι αν θα τα καταφερω, εννοειτε μονιμως με ορο στο χερι για να μην κανω συσπασεις και το φαρμακο να μου κανει ταχυκαρδιες και να ποναει το στηθος μου, με τα πανω και τα κατω μου περασαν 10 εβδομαδες μεσα στη κλινικη!!!2μιση μηνες μεσα σε ενα νοσοκομειο.Μπηκα Αυγουστο και βγηκα Νοεμβρη...Οταν εφτασα στην 36 εβδομαδα τα διαμαντακια μου αποφασισαν οτι ηρθε η ωρα, ο τραχηλος ειχε διασταλει πληρως .10/11/11 9:40 ακουσα τα κλαματα τους και αυτες το δικο μου...Οταν μου τις εφεραν τους υποσχεθηκα οτι θα κανω οτι μπορω καλυτερο για να ειναι ευτυχησμενες.Ελπιζω να με φωτισει ο Θεος να τα καταφερω...
Αφου λοιπον μετα απο ολα αυτα καταφερα να εχω τα αγγελουδια μου ειμαι σιγουρη πως ολες οι γυναικες μπορουν.Επιμονη, υπομονη και απεριοριστη αγαπη χρειαζεται...
Θελω πραγματικα να ευχαριστησω την μητερα μου που μου σταθηκε σα βραχος, τον αντρουλη μου που ηταν η εκπληξη σε ολο αυτο και ολη μου τη οικογενεια αλλα κυριως τον γιατρο μου που πανω απ'ολα ειναι ανθρωπος!!!

twinlotus έγραψε:Οταν αποφασισαμε με τον αντρα μου οτι ειμασταν ετοιμοι να κανουμε παιδακι ξεραμε οτι ο μονος τροπος να γινει αυτο ηταν η εξωσωματικη.Κανονιζουμε το ραντεβου, ανεβαινουμε Αθηνα και ξεκιναμε εναν μαραθωνιο με επιπονες και ακριβες εξετασεις για να καταληξουμε το Μαρτιο του 11 να κανουμε την πρωτη μας προσπαθεια.Για καλη μας τυχη η αδερφη μου μενει στην Αθηνα οπωτε ειχαμε τουλαχιστον ενα σπιτι.Παμε λοιπον ενα ωραιο Σαββατο πρωι, εμφυτευουν τα γονιμοποιημενα πλεον ωαρια και ξεκιναει ο μαραθωνιος...2 εβδομαδες εμεινα στην αδερφουλα μου,ξαπλα να σηκονωμαι μονο για τουαλετα.Η μανα μας ειχε ερθει μαζι να μας φροντισει και ο αντρας μου εφυγε για την πολη μας γτ ηταν και η δουλεια στη μεση.15 ημερες χωρις να κανω τιποτα μεσα σε ενα δωματιο και με την αγωνια θα μεινω δεν θα μεινω???Εφτα βιβλια διαβασα σε 2 εβδομαδες!!!Και ερχεται η μερα του τεστ.Ξυπναω με εναν τεραστιο ερπη απο το αγχος,παω δινω αιμα και το μεσημερακι στελνω τη μανα μου να παρει τα αποτελεσματα.Ηταν θετικο!!!Κλαματα και γελια εγινα ενα!!!Κανω τον 1 υπερηχο στην κλινικη που εγινε η εξωσωματικη, βλεπουμε το μωρο και ξεκιναμε για το σπιτι μας.Σε ολο αυτο το διαστημα ειχα και τους δικους μου να μου λενε ''τωρα κομμενο το θεατρο (επαιζα ερασιτεχνικα), κομμενη η γιογκα, κομμενες οι βολτες''.Τα ειχα παρει τρελλα, εγκυος ημουν οχι αρρωστη!!!Ελεος δλδ!Τελοσπαντων ερχομαι στο γυναικολο μου κανουμε ολες τις εξετασεις κανουμε και υπερηχο και τι μου λεει?''Ελενιτσα συγχαρητηρια εχεις 2 μωρακια!!!''Ηρθε το πρωτο πλαγιο!2 μωρα?Πως θα κουμανταρα 2 μωρα?Εδω το ενα κια τα παιζεις!!!Να σκεφτειετ οτι το ιδιο βραδυ ειδα ονειρο οτι ξανακανα υπερηχο και ο γιατρος μου εβγαλε και 3!!!Τελικα αφου βεβαιωσαμε οτι ηταν μονο 2 αρχισαν οι απαγορευσεις.Ο καλος μου ο γιατρος αυστηρος οπως ειναι μου απαγορευσε τις μετακινησεις, την οδηγηση, το θεατρο και γενικα με ηθελε ξαπλα.Αντε παλι νευρα εγω, και μαζι με ολα αυτα σκαει μυτη και ενας διαβητης κυησης ετσι να μην μεινω παραπονεμενη!!!Και αφου ειχα τρελαθει μεσα στο σπιτι αποφασισα να παω στην κουμπαρα μου ενα βραδυ.Τι το θελα που δεν εχει ανσασερ?Το αλλο πρωι σηκωνομαι και βλεπω ενα εσωρουχο κατα κοκκινο, ενω κανονικα ηταν (η οποια ερχοταν καθημερινα και φροντιζε το σπιτι και εμας) παμε στη κλινικη.Μεχρι να ερθει ο γιατρος να μου κανει υπερηχο απλα δεν ζουσα απο τον φοβο μου.Τελικα ηταν μια μικρη αποκολληση του πλακουντα και επειδη επαιρνα ασπιρινη η αιμοραγια ηταν μεγαλη.3 ημερες στην κλινικη και μετα σπιτι αυστηρα ξαπλωμενη, ουτε στον καναπε δεν με αφηνε.Τι να κανω και εγω αρχιζω παλι την βιβλιοθεραπεια.Φτανουμε στον 4 μηνα και επιτελους εχω ελευθερας αλλα με μετρο παντα.Αλλα για να πουμε και του στραβου το δικιο αυτο το μετρο 2 μηνες (ιουλιο-αυγουστο)δεν το τηρησα,καθε μερα μπανακι και συχνα πυκνα εκανα και καμια βολτα.Βεβαια ολο αυτο το διαστημα ειχα κατι πονους στη μεση αλλα δυδιμα ηταν ειμαι και ολιγον τι παχουλοκομψη λεω απο το βαρος θα ειναι.Αργοτερα καταλαβα οτι ηταν συσπασεις...Την 26 εβομαδα εχω ραντεβου για τον καθιερωμενο ελεγχο.Κοιταμε τα μωρα ολα αψογα.Παμε για τον κολπικο υπερηχο.Μια που βαζει το εργαλειο ο γιατρος μια που παθαινει αυτος το πλαγιο...Διαστολη τραχηλου!Στο παρατσακ να γεννησω...Μου λεει πηγαινε σπιτι παρε τα πραγματα σου και ελα στην κλινικη.Παω και εγω χωρις να εχω καταλαβει καλ καλ τι συμβαινει, μονο οτι ειναι σοβαρα τα πραγματα.Καποια στιγμη ερχεται και ο γιατρος και ερχεται και η κεραμιδα μαζι του...''Η μενεις εδω μεχρι να γεννησεις η ανεβαινεις Αθηνα σε δημοσιο μαιευτηριο.Υπαρχει μεγαλος κινδυνος να γεννησεις πρωωρα και τα παιδια να χρειαστουν ΜΕΝΝ (ΑΝ ΖΗΣΟΥΝ)''Παγωμαρα και κλαματα.Ποσο ηλιθια ημουν?Γιατι δεν εβαλα τον κ...ο μου κατω και γυρναγα?Τι μου εφταιγαν τα παιδακια μου?Αποφασιζω να μεινω.Δεν ηθελα να ειμαι μακρια απο τον αντρα μου, την οικογενεια μου και κυριως απο τον γιατρο μου.Δεν ξερω γιατι αλλα αφου περασε το πρωτο σοκ ηξρε οτι ολα θα πηγαιναν καλα,ειχα απεριοριστη εμπιστοσυνη στον γιατρο μου.Ετσι λοιπον περναγαν οι μερες μεσα στη κλινικη, με τους δικους μου να πηγαινοερχονται,με εμενα συνεχως ξαπλα και με ενα βιβλιο ή το λαπτοπ στο χερι (οταν δεν κοιμομουν λογω των φαρμακων), με 3 καρδιοτοκογραφηματα τη μερα για να ακουμε τα αγγελουδια μου, με μονη θεα απο τον εξω κοσμο τα μπαλκονια της απεναντι πολυκατοικιας, να με κανει μπανιο η μανα μου καθιστη μεσα στη ντουζιερα, να σηκωνωμαι μονο για τουαλετα, να ερχονται και αλλες εγκυες και να φευγουν μετα απο λιγο με τα μωρα τους και εγω να αναρωτιεμαι αν θα τα καταφερω, εννοειτε μονιμως με ορο στο χερι για να μην κανω συσπασεις και το φαρμακο να μου κανει ταχυκαρδιες και να ποναει το στηθος μου, με τα πανω και τα κατω μου περασαν 10 εβδομαδες μεσα στη κλινικη!!!2μιση μηνες μεσα σε ενα νοσοκομειο.Μπηκα Αυγουστο και βγηκα Νοεμβρη...Οταν εφτασα στην 36 εβδομαδα τα διαμαντακια μου αποφασισαν οτι ηρθε η ωρα, ο τραχηλος ειχε διασταλει πληρως .10/11/11 9:40 ακουσα τα κλαματα τους και αυτες το δικο μου...Οταν μου τις εφεραν τους υποσχεθηκα οτι θα κανω οτι μπορω καλυτερο για να ειναι ευτυχησμενες.Ελπιζω να με φωτισει ο Θεος να τα καταφερω...
Αφου λοιπον μετα απο ολα αυτα καταφερα να εχω τα αγγελουδια μου ειμαι σιγουρη πως ολες οι γυναικες μπορουν.Επιμονη, υπομονη και απεριοριστη αγαπη χρειαζεται...
Θελω πραγματικα να ευχαριστησω την μητερα μου που μου σταθηκε σα βραχος, τον αντρουλη μου που ηταν η εκπληξη σε ολο αυτο και ολη μου τη οικογενεια αλλα κυριως τον γιατρο μου που πανω απ'ολα ειναι ανθρωπος!!!

Να σου ζησουν κοπελα μου τα κοριτσακια σου και να τα δεις οπως επιθυμεις

Να σου ζησουν κοριτσι!