maro28 έγραψε:Σεβαστες οι αποψεισ κοριτσια.εγω ειμαι 29 κ ο αντρας μου 35 απλα σκεφτομαι να ξεκιναηαμε προσπαθειες τωρα πριν το μωρο μας βαρυνει πολυ κ δεν μπορω να το σηκωνω κ παθουμε κανα κακο τωρα ειναι8 κιλα ο μπεμπησ παλευεται...κ ο αντρασ μου δεν θελει να φτασει 40 γιατι λεει οσο περναει ο καιρος βαραινει ο ανθρωπος κ αλλωστε θελουμε να προλαβουμε κ εγγονακια αν θελει ο θεος χιχι

Δεν κάνεις παιδιά κορίτσι μου για να σκέφτεσαι αν θα γίνεις γιαγιά.Μακάρι να γίνεις αλλά αλλιώς τα σχεδιάζουν οι άνθρωποι και αλλιώς ο Θεός.Επομένως μη λέτε μεγάλες κουβέντες.Ο άνθρωπος δεν βαραίνει σε πληροφορώ γιατί εξαρτάται από τον άνθρωπο.Ο άντρας μου είναι 47 και σε πληροφορώ γουστάρει να ασχολείται όλη μέρα με τα παιδιά ακόμα και αν η κούραση από το γραφείο τον έχει καταβάλει ,με τα παιδιά γίνεται αρνάκι, τον ηρεμούν όπως λέει. Το ίδιο και εγώ. Βλέπεις άλλους γονείς μικρότερους και βαριούνται και άλλους μεγαλύτερους να μην βαριούνται.Το αντίδοτο στην βαρεμάρα δεν είναι η ηλικία αλλά η ποιότητα των ανθρώπων σε ότι έχει να κάνει και με την ευθύνη.
Επομένως αντικρούω τον ισχυρισμό σου με αυτό το επιχείρημα,έχω δει μαμά 19 ετών να μην θέλει να βγάλει βόλτα το μωρό της και να το πασάρει στη μάνα της γιατί αυτή θέλει να πάει για μπάνιο με τις φίλες της και πολλά άλλα πράγματα που θα ήθελα δέκα σελίδες για να σου πω.
Αν θέλει ο Θεός , εγγονάκια βλέπεις και στα σαράντα και στα πενήντα και στα ενενήντα αρκεί να ζήσετε σαν τα ψηλά βουνά εσύ και ο άντρας σου και όλοι μας,δεν είναι αυτοσκοπός να γίνει κανείς γιαγιά ή παππούς ,μακάρι να γίνουμε όλοι και να σου πω και μια οικονομική διάσταση στο θέμα.
Είτε είμαι σαράντα και ήμουν γιαγιά και όχι μαμά είτε θα είμαι γιαγιά στα εβδομήντα μου περισσότερο οικονομικά μπορώ να βοηθήσω τα παιδιά μου και τα εγγόνια μου τότε παρά να τα πηγαίνω στη παιδική χαρά εγώ και ο άντρας μου και τα παιδιά μου να βολτάρουν σαν εργένηδες.Γάμος και Παιδιά είναι ταυτισμένα με την λέξη ΕΥΘΥΝΗ και ΥΠΕΥΘΥΝΟΤΗΤΑ.
Και εμείς δεν είμαστε οι άνθρωποι που και σαράντα ετών να γινόμασταν γιαγιά και παππούς θα πάσαραν το εγγονάκι μας ή τα εγγονάκια μας τα παιδιά μας για να ξελασπώνουν αυτά και εμείς να δεσμευόμαστε,ίσα ίσα σκεφτόμαστε να κάνουμε ταξίδια ,να περνάμε καλά όσο ο Θεός θα μας δίνει αυτό το πολύτιμο αγαθό που είναι η ΥΓΕΙΑ μας.

Ξέρουμε ανθρώπους που παντρεύτηκαν στα είκοσι , έκαναν παιδιά και ο Θεός αποφάσισε να πεθάνει ο μπαμπάς ,ετών 43 και δεκάδες άλλες περιπτώσεις γι αυτό κούκλα μου, μη σχεδιάζετε μακροπρόθεσμα και μην λέτε μεγάλες κουβέντες, στο λέω ξεκάθαρα φιλικά όπως μιλάω με την αδελφή μου , τον άντρα μου ,τους φίλους που μας ξέρουν.

καλημέρα maro

νομιζω ότι η ιδανικη διαφορα ειναι τ 3 χρονια περιπου αν δ εχεις καθολου βοηθεια, αλλα εξαρτάται κ από τ παιδακι, δηλ. μπορει τ πρωτο σ παιδακι ν είναι <ευκολο> ή <δυσκολο>


παντως προσωπικη μ γνωμη εφόσον τ θελετε θ τ καταφέρετε μ χαρα κ ειλικρινα δ νομιζω τελικα ότι αξιζει ν περιμενουμε τις ιδανικες συνθηκες γ οτιδήποτε γτ απλα δεν ερχονται ποτε

maro28 έγραψε:Στεβι ζητησα γνωμες γιατι θελω πολυ ενα δευτερο μωρακι κ νωρυτερα απο ατυχιεσ ειχα χασει 2 στις εγκυμοσυνες κ φοβαμαι πολυ μην παθω κ τα ιδια απλα θελω να ναι ιδανικες οι συνθηκες οσο γινεται γισ τα παιδια μασ ακριβωσ επειδη βοηθεια υπαρχει ελαχιστη κ με γονεισβπεθερικα που πρηζουν αρ....α

Και εγώ τη γνώμη μου σου είπα.Σε καταλαβαίνω για τις ατυχίες και όλα αυτά,τώρα αν γονείς και πεθερικά σας πρήζουν όπως λες τ' αρ.......α είναι μια άλλη παράμετρος.Εμείς δεν αντιμετωπίσαμε κάτι τέτοιο και άρα δεν μας αφορά αυτή η παράμετρος. Σου είπα τη γνώμη μου, τι πιστεύω εγώ και ο άντρας μου για το θέμα.
Έχω δει πολλά γύρω μου και έχω άλλη άποψη για πολλά θέματα συνονόματη από το Μαρία δεν βγαίνει ; Δηλαδή να καταλάβω, σας πρήζουν οι γονείς σας για να κάνετε δεύτερο παιδί ; Αυτά μόνο στην Ελλάδα γίνονται.

maro28 έγραψε:Οι γονεισ μου αντιθετα δεν ηθελαν να κανω παιδια γιατι δεν ηθελαν τον αντρα μου μεγαλη ιστορια αλλα τελικα βοηθησε ο θεοσ κ δεν εχασα τη  μεγαλητερη χαρα του κοσμου..κ με τον αντρα που ηθελα

Κάτι κατάλαβα αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία, πολύ οικογενειακή και προσωπική και άρα μην γενικεύουμε, αυτό σου λέω.

Τελικα οι αποψεις και οι γνωμες ειναι τοσο διαφορετικες απο αναθρωπο σε ανθρωπο. Εγω πιστευω οτι ειναι πολυ καλυτερα η μικρη διαφορα. Γυρω στο ενα με εναμιση ετος. Τα τριαμιση χρονια για εμενα ηταν βασανιστηριο. Ενω το δευτερο με το τριτο ειναι καπως καλυτερα που εχουν 2 και κατι. Δυσκολιες υπαρχουν σε ολες τις ηλικιες αυτο ειναι δεδομενο. Εμενα με κουρασε απιστευτα να εχω μωρο 6 μηνων και να πηγαινω μαζι του το μεγαλο στο σχολειο. στις δραστηριοτητες του. Κουραστηκαμε γιατι ενω το μεγαλο ηταν σε μια φαση να δει και να παρακολουθησει διαφορα πραγματα οπως σινεμα ,θεατρο . παρτι φιλων κλπ και δεν μπορουσαμε να παμε λογο του μωρου. Ενω οταν η διαφορα ειναι μικρη μεγαλωνουν μαζι και σε λιγο καιρο μπορουν να κανουν τα ιδια πραγματα και να εσυ να εισαι πιο ξεγνοιαστη. Ασε το θεμα παιχνιδια. Ο μεγαλος ηθελε να παιξει με παιχνιδακια που αποτελοντουσαν απο μικρα κοματια και να εχεις ενα μωρο να βαζει τα παντα στο στομα. προσωπικα προτιμω 2 ''μωρα'' παρα ενα παιδακι και ενα μωρο.