black beauty έγραψε:Γεια σου!

Πιστευω οτι ολες μας στο πρωτο μας παιδι ειμαστε και πολυ προστατευτικες και γενικα ισως υπερβαλλουμε λιγο!

Ειναι λογικο να αισθανεσαι ασχημα,γιατι τοσο καιρο ειχες συνηθισει με το μωρακι σου!Βεβαια ειναι καλο να ειναι κοντα και με αλλα προσωπα,ειναι καλο να ανεξαρτητοποιειται απο εσενα!Αυτο θα το δεις και αργοτερα,πχ οτι θα ειναι πιο ευκολο για σενα να πας καπου χωρις να εχεις την εγνοια του παιδιου,πως θα σε αναζηταει!

Ολες οι μαμαδες εχουν εναν ιδιαιτερο τροπο να μεγαλωνουν τα παιδια τους,νομιζεις οτι και η μαμα σου να το μεγαλωνε δεν θα της εκανες παρατηρησεις?χαχα ισα ισα επειδη θα ηταν μαμα πιο ευκολα θα της εκανες παρατηρησεις!

Οσον αφορα αυτο που λες οτι θα τον κανουν να μην σε θελει...πως γινεται αυτο?εισαι η μανουλα του,εισαι ο ανθρωπος που του χαρισε την ζωη,γνωριζει την φωνη σου απο οταν ζουσε μεσα στην κοιλια σου!Ειναι δυνατον να σε αντικαστησει με εναν τριτο ανθρωπο?


Παντως ολες οι γυναικες οταν επιστρεφουμε στην δουλεια γεμιζουμε τυψεις και ενοχες,ειδικα στην αρχη ειναι δυσκολο...αλλα τοσες τα καταφερνουνε εσυ δεν θα τα καταφερεις?

Να σκεφτεσαι οτι πας στην δουλεια για να του προσφερεις ενα καλυτερο αυριο!

Επισης εσυ δεν παιρνουσες χρονο με την γιαγια σου οταν ησουν μικρουλα?Εγω παντως εχω πολυ ωραιες αναμνησεις απο τοτε!Δωσε στο παιδακι σου αυτην την χαρα,εχουν δικαιωμα και οι παππουδες!Ολα αυτα αρκει βεβαια να ειναι σωστοι μαζι σου,εννοειται!
Προσεχε παντως να εισαι οσο πιο χαλαρη γινεται γιατι εμεις οι γονεις περναμε στα παιδια μας τους φοβους και τις ανησυχιες μας,αν γινεται να τον προετοιμασεις απο πριν για αυτη την αλλαγη!

Ποτε επιστρεφεις στην δουλεια και ποσο ειναι το μωρακι σου?

mariposa έγραψε:καταλαβαινω την ανυσηχια σου και εγω ετσι ενιωθα και να φανταστεις τον κραταει ο μπαμπας μου που ειναι και μπαμπας μου οχι πεθερα που σιγουρα θα ανυσηχουσα πιο πολυ καθως δεν ξερει το παιδι,ειναι μακρια,αλλα εδω που τα λεμε δεν τρελαινεται κιολας να τον δει απο οτι φαινεται τσπ.Εγω οταν πηγα πρωτη μερα για δουλεια που ηταν πριν μερικους μηνες την πρωτη εβδομαδα ηθελα να κλαιω,δεν μπορουσα να φανταστω πως θα ηταν να ειμαι μακρια του,να κυλαει η μερα του και εγω να λειπω.Επισης ημουν υπερβολικη στο τι τρωει,τι ωρα το τρωει,θα εχει φαει καλα μεχρι εγω να σχολασω και τοσα αλλα...Τωρα πλεον εχω ηρεμησει ειδα οτι με τον παππου εχουν αριστη σχεση,τον αγαπαει και αυτο ειναι το πιο σημαντικο,τον προσεχει και γενικα περναει καλα με τον παππου και αυτο φαινεται και εμενα αυτο μου φτανει.Ηρεμησε τον πρωτο καιρο θα εισαι υπερβολικη μετα που θα δεις οτι με την πεθερα σου ειναι καλα θα ηρεμησεις.Κατάλαβαινω οτι με την μαμα σου θα ησουν πιο ηρεμη σιγουρα αλλα τι να κανουμε πρεπει να συμβιβαζομαστε με αυτα που εχουμε και αυτους που μπορουν να μας βοηθησουν.

efoulitsa έγραψε:Ακριβως τα ιδια ενιωθα και εγω για πολυ καιρο ωσπου εφτασε η ωρα να παω στη δουλεια,και εμενα ειναι μακρυα η μαμα μου και μου τον κραταει η πεθερα,που οι σχεσεις μας ειναι τυπικες,δεν της τον εχω αφησει ουτε ενα λεπτο 9 μηνες τωρα αλλα επρεπε να παω στη δουλεια,λοιπον της εδωσα και καταλαβε οτι δεν μπορει να κανει οτι θελει,δηλ οχι συνεχεια αγκαλιες και να ειναι πανω απο το κεφαλι του γιατι μετα ουτε τουαλετα δεν θα πηγαινω αμα συνηθισει ετσι το παιδι εχει προγραμμα και θελω οσο μπορει να το τηρει και εκεινη,το θεμα ειναι οτι επειδη με ξερει γνωριζει οτι αμα γινει κατι κακο ξερει οτι θα γινει χαμος,και λεει απο μονη της οτι εχει πολυ μεγαλη ευθυνη,βεβαια μου τον εχει κρατησει 3 μερες τωρα μιας και τωρα πηγα στη δουλεια αλλα προς το παρον ολα καλα,μην αγχωνεσαι αν εξηγηθεις πιστευω οτι θα καταλαβει..κανενα παιδι δεν μπορεις να το κανεις να μη θελει τη μανα του ειναι φυση αδυνατο!!!μανα ειναι μονο μια..μολις με βλεπει οτι ερχομαι χτυπιεται απο τη χαρα του..μη φοβασαι...σου ευχομαι να τα ξεπερασεις ολα και να πας στη δουλεια σου και μετα θα δεις πως θα χαιρεσαι το παιδακι σου οταν γυρνας!!!

synnefo έγραψε:καλημερα σε ολες τις μανουλες....αποφασισα να γραψω γι αυτο το θεμα γιατι ειναι κατι που με απασχολει πολυ αυτες τις μερες...νομιζω οτι ειμαι πολυ προσκολλημενη στο παιδι μου σε μια βδομαδα επιστρεφω στην δουλεια μου κ δεν μπορω και μονο στην σκεψη οτι θα τον αποχωριστω....να τονισω σ αυτο το σημειο οτι δεν τον εχω αποχοριστει ποτε πανω απο 2 ωρες.Με τον συζυγο απο την μερα που γεννησα και λιγο πριν δεν τα πηγαιναμε και τοσο καλα τωρα προσπαθουμε να βρουμε τισ ισσοροπιες και αυτο γιατι κανω εγω πολλες υποχωρησεις κ προσπαθω να μην πληγωνομαι απο αυτα που μου λεει.Τον μικρο θα τον κραταει η πεθερα που οι σχεσεις ειναι επιφανειακα καλες αλλα εχω την εντυοπωση απο αυτα που λεει και απο την συμπεριφορα της οτι ζηλευει που το παιδι ειναι συνεχεια μαζι μου κ δεν της το αφηνα απο την μερα που γεννηθηκε να τον κοιταζει κ τωρα νοιωθω οτι περιμενει την μερα που θα γυρισω στην δουλεια πως κ πως...Προσπαθω να λεω στον ευατο μου οτι παρερμηνευω τις καταστασεις και οτι ειμαι υπερβολικη στον τροπο σκεψης μου και ισως φταιει που δεν εχω κ την μαμα μου οσο κοντα θα ηθελα κ που δεν θα τον κραταει κ αυτη λιγακι λογο του οτι με τον συζυγο οι σχεσεις τους δεν ειναι πολυ καλες και ο συζυγος δεν θελει να τον κραταει η μανα μου...αλλα καθε φορα που ηρεμω τον ευατο μου κατι που θα πει ο αντρας η πεθερα μου πχ οταν ερχεται το μωρο σε μενα η πεθερα μου τον περνει κ λεει ασε την μανα σου τωρα η αμα ερχεται σε μενα κ οχι στον αντρα μου εκεινος θυμωνει αλλα δεν λεει οτι ειναι απο αυτο κ προσπαθει να βρει τροπο να τσακωθουμε νευριαζοντας με αλλα εγω δεν δινω σημασια...δεν ξερω ισως ειμαι εγω υπερβολικη αλλα φοβαμαι οτι μπορει να τον κανουν να μη με θελει μετα σκεφτομαι οτι οι σκεψεις αυτες ειναι εγωιστικες και οτι το παιδι μου δεν το εφερα στον κοσμο για να καλυψει τισ δικες μου ανασφαλειες για αγαπη αλλα για να ακολουθησει τον δικο του δρομο και να ειναι ευτιχισμενο με οποιον αυτο του το προσφερει...μηπως ειμαι εγωιστρια εχει ν οιωσει καμια ετσι οπως νοιωθω εγω?χθες το συζητησα με τον αντρα μου και μονο που δεν σφαχτηκαμε γιατι αυτος πιστευει οτι εχω προβλημα με την μανα του που δεν ειναι αληθεια απλα δεν νοιωθω τοσο ησυχη οπως θα ενοιωθα αν τον κραταγε η μανα μου που θα μπορουσα με ποιο ανεση να τις περασω αυτα που θελω για την ανατροφη του παιδιου κ να ξερω οτι θα τα τηρησει τωρα δε μπορω να ειμαι σιγουρη....πειτε μου την γνωμη σασ θα ηθελα πολυ καποιος να με καθυσηχασει γιατι εδω νοιωθω εντελως μονη...σας ευχαριστω

miki2009 έγραψε:.Βρε κορίτσια συγνώμη που θα το πω αλλά αυτό με τις πεθερές είναι νομίζω αχαριστία.
Αν δεν σας καλύπτει η πεθερά πληρώστε γυναίκα να σας το κρατάει η πηγαίνετε το παιδί σε σταθμό .Σας ακούνε και μανούλες που δεν έχουν καμία βοήθεια (όπως εγώ).Μακάρι να είχα μια πεθερά να με βοηθάει .Αναγκάζομε να πληρώνω γυναίκα όταν δουλεύω . Και το πιο σημαντικό είναι ότι η γιαγιάδες λατρεύουν τα εγγόνια τους και λαχταράνε για αυτά .

synnefo έγραψε:καλημερα σε ολες τις μανουλες....αποφασισα να γραψω γι αυτο το θεμα γιατι ειναι κατι που με απασχολει πολυ αυτες τις μερες...νομιζω οτι ειμαι πολυ προσκολλημενη στο παιδι μου σε μια βδομαδα επιστρεφω στην δουλεια μου κ δεν μπορω και μονο στην σκεψη οτι θα τον αποχωριστω....να τονισω σ αυτο το σημειο οτι δεν τον εχω αποχοριστει ποτε πανω απο 2 ωρες.Με τον συζυγο απο την μερα που γεννησα και λιγο πριν δεν τα πηγαιναμε και τοσο καλα τωρα προσπαθουμε να βρουμε τισ ισσοροπιες και αυτο γιατι κανω εγω πολλες υποχωρησεις κ προσπαθω να μην πληγωνομαι απο αυτα που μου λεει.Τον μικρο θα τον κραταει η πεθερα που οι σχεσεις ειναι επιφανειακα καλες αλλα εχω την εντυοπωση απο αυτα που λεει και απο την συμπεριφορα της οτι ζηλευει που το παιδι ειναι συνεχεια μαζι μου κ δεν της το αφηνα απο την μερα που γεννηθηκε να τον κοιταζει κ τωρα νοιωθω οτι περιμενει την μερα που θα γυρισω στην δουλεια πως κ πως...Προσπαθω να λεω στον ευατο μου οτι παρερμηνευω τις καταστασεις και οτι ειμαι υπερβολικη στον τροπο σκεψης μου και ισως φταιει που δεν εχω κ την μαμα μου οσο κοντα θα ηθελα κ που δεν θα τον κραταει κ αυτη λιγακι λογο του οτι με τον συζυγο οι σχεσεις τους δεν ειναι πολυ καλες και ο συζυγος δεν θελει να τον κραταει η μανα μου...αλλα καθε φορα που ηρεμω τον ευατο μου κατι που θα πει ο αντρας η πεθερα μου πχ οταν ερχεται το μωρο σε μενα η πεθερα μου τον περνει κ λεει ασε την μανα σου τωρα η αμα ερχεται σε μενα κ οχι στον αντρα μου εκεινος θυμωνει αλλα δεν λεει οτι ειναι απο αυτο κ προσπαθει να βρει τροπο να τσακωθουμε νευριαζοντας με αλλα εγω δεν δινω σημασια...δεν ξερω ισως ειμαι εγω υπερβολικη αλλα φοβαμαι οτι μπορει να τον κανουν να μη με θελει μετα σκεφτομαι οτι οι σκεψεις αυτες ειναι εγωιστικες και οτι το παιδι μου δεν το εφερα στον κοσμο για να καλυψει τισ δικες μου ανασφαλειες για αγαπη αλλα για να ακολουθησει τον δικο του δρομο και να ειναι ευτιχισμενο με οποιον αυτο του το προσφερει...μηπως ειμαι εγωιστρια εχει ν οιωσει καμια ετσι οπως νοιωθω εγω?χθες το συζητησα με τον αντρα μου και μονο που δεν σφαχτηκαμε γιατι αυτος πιστευει οτι εχω προβλημα με την μανα του που δεν ειναι αληθεια απλα δεν νοιωθω τοσο ησυχη οπως θα ενοιωθα αν τον κραταγε η μανα μου που θα μπορουσα με ποιο ανεση να τις περασω αυτα που θελω για την ανατροφη του παιδιου κ να ξερω οτι θα τα τηρησει τωρα δε μπορω να ειμαι σιγουρη....πειτε μου την γνωμη σασ θα ηθελα πολυ καποιος να με καθυσηχασει γιατι εδω νοιωθω εντελως μονη...σας ευχαριστω