Φόρουμ
Αναζήτηση
Latest images
Εγγραφή
Σύνδεση
1
Έτσι γεννήθηκε ο άγγελος μου.. Κυρ Μαρ 11, 2012 10:27 am
Carrie
Πρωταγωνιστής!!
Βρήκα και εγώ χρόνο να γράψω την δική μου ιστορία τοκετού αν και δεν είναι τόσο συναρπαστική όσο άλλες που έχω διαβάσει,αφού δεν είχα ξαφνικό σπάσιμο νερών ή αστείες καταστάσεις..Θυμάμαι με μαύρα συναισθήματα τους τελευταίους μήνες μήνες της εγκυμοσύνης μου,συγκεκριμένα από τότε που έκανα αυτή την ρημάδα καμπύλη σακχάρου και χτύπησε κόκκινο.Από τότε κάπως ξεκίνησε να με παίρνει η κάτω βόλτα ψυχολογικά αλλά προσπαθούσα να μην το δείχνω. Είχα μπει σε διατροφή για το σάκχαρο,έτρεχα από ενδοκρινολόγο σε ενδοκρινολόγο μέχρι να βρω ποιος μου ταιρίαζει,μετά ήρθαν οι πρόωρες συσπάσεις που το νστ χτυπούσε 100άρια και ο γιατρός μου βαρούσε τις ενέσεις κορτιζόνης σε περίπτωση πρόωρου τοκετού. Οι συσπάσεις ήτανε τόσο δυνατές που με ξυπνούσαν στον ύπνο μου,ήτανε συσπάσεις γέννας..Έτρεχα κάθε βδομάδα οτυλάχιστον μία φορά στην κλινική για νστ και ενέσεις και μετά ήρθε και η ινσουλίνη γιατί το σάκχαρο είχε κάνει αυξημένο αμνιακό υγρό και μετά ήρθε και ο θυροειδής και εγώ έλεγα πως δεν θα την βγάλω αυτή την εγκυμοσύνη μέχρι τέλους.Ερχόταν στιγμές που θύμωνα με τον εαυτό που με έπαιρνε έτσι από κάτω θέματα τα οποία ήτανε αντιμετωπίσιμα στην πραγματικότητα και που δεν ήμουνα ευγνόμων που τουλάχιστον το μωρό ήτανε καλά..Και μετά μπήκα στον μήνα μου και ως δια μαγείας οι συσπάσεις εξαφανίστηκαν!Το σάκχαρο συνέχιζε να παίρνει την ανιούσα όσο η εγκυμοσύνη προχωρούσε, η εινσουλίνη προσαρμοζότανε και είχα πλεόν αρχίσει να βλέπω τον γιατρό 2 φορές τη βδομάδα μία για νστ στην κλινική και μία στο ιατρείο του για υπέρηχο. Από την πρώτη στιγμή που είχε διαγνωστεί ο διαβήτης ,είχαμε συζητήσει μαζί του για το τί είναι και τι μπορεί να προκαλέσει και ήξερα πως στο τέλος της εγκυμοσύνης υπήρχε ένα μικρό ενδεχόμενο (1/10.000) να κάνει ενδομήτριο θάνατο αλλά το είχα στριμώξει στο πίσω μέρους του μυαλού μου.Έπρεπε απλώς να θυμάμαι να μετράω τις κινήσεις του μωρού.Και διάβαζα στο ιντερνετ ότι άλλες εγκυούλες προγραμμάτιζαν τοκετό στις 38 βδομάδες λογω διαβήτη και έβλεπ πως ο δικός μου ο γιατρός με άφηνε για όσο πάει.Και ήρθε το Σάββατο 12/11 και το μωρό ήτανε πολύ ήσυχο.Σκέφτηκα πως μάλλον δεν θα είχε διάθεση και δεν πήρα τον γιατρό τηλέφωνο. Και μετά ήρθε η Κυριακή το πρωί και έκανε κάποιες κινήσεις και η ανυσηχία μου έφυγε.Και μετά ηρθε η Δευτέρα και ζήτημα να έκανε 2-3 κινήσεις όλη μέρα.Δεν είπα σε κανέναν τίποτα γιατί ήδη ήμουνα αρκετά χάλια ψυχολογικά εκείνες τις μέρες από την όλη κατάσταση,που το παιδί δεν κατέβαινε που ο ρημαδοτράχηλος δεν μαλάκωνε που δεν υπήρχε καμία εξέλιξη. Και όσο περνούσαν οι μέρες τότε με έζωναν τα φίδια..Και ήρθε η Τρίτη και αφού είχε τόση ησυχία στην κοιλίτσα μου είπα να πάρω τον γιατρό να τον ενημερώσω μπας και με δει νωρίτερα από την Πέμπτη που ήτανε προγραμματισμένο. Και μου λέει έλα αμέσως στην κλινική και εγώ μέσα στην αφέλεια μου και προσπαθώντας να κρατήσω την ψυχραιμία μου του είπα "εντάξει,κανω ένα μπανάκι και έρχομαι".Καταλαβαίνετε πως ένιωσα όταν μου είπε "όχι,έλα αμέσως" - ο γιατρός μας δεν φημίζεται για το άγχος του..Πήρα τους γονείς μου τηλέφωνο και τους είπα πως άλλαξα το ραντεβού γιατί δεν ήθελα να προκαλέσω τον πανικό. Στην κλινική τα πράγματα ήτανε τα ίδια. καμία εξέλιξη τίποτα,το μωρό καλά. Μετά ήρθε ο γιατρός στο δωμάτιο και αφού μείναμε μόνοι μας με έπιασε το κλάμα ότι δεν μπορώ να συνεχίσω έτσι,η ψυχολογία μου είναι χάλια,πως θα γεννησω με τέοιτα ψυχολογιά και δεν μπορώ να ξυπνάω και να κοιμάμαι με την σκέψη του αν κουνιέται το μωρό. Ο γιατρός μου είπε ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τοκετό με βάση την ψυχολογία μου,αν θέλω μπορούμε να περιμένουμε άλλη μία βδομάδα διαφορετικά θα μπαίναμε την επόμενη με καισαρική μιας και η πρόκληση θα με ταλαιπωρούσε και είχε μεγάλες πιθανότητες να καταλήξει σε καισαρική και εκείνη. Φεύγοντας από την κλινική και ενημερώνοντας τους γονείς μου μόνο που δεν έπεσαν να με φάνε..που θα με βάλει για καισαρική που γιατί να μην περιμένω άλλη μία βδομάδα που πρέπει να έχω πίστη και η 1/10.000 πιθανότητα είναι απειροελάχιστη.Μέσα μου είχα πάρει ήδη την απόφαση μου και ήξερα πως και ο άνδρας μου θα με στήριζε γιατί και εκείνος ήθελε να τελειώνουμε μία ώρα νωρίτερα και με όση μεγαλύτερη ασφάλεια γίνεται για εμένα και το μωρό.
Έτσι την επόμενη μέρα το πρωί στις 7 ήμασταν στο Ρέα. Φίλησα τον καλό μου στην είσοδο,φίλησα και την μαμά μου που με σταύρωνε καθώς έμπαινα στο ασανσέρ (ακόμη θυμάμαι το ζώον την μαία,ένα πιτσιρίκι, που μου είπε "Μα έλεος?!?γιατί σε σταυρώνει?") και κατέβηκα κάτω. Αφού έδωσα το ιστορικό μου 3-4 φορές,μου πήραν αίμα για εξετάσεις,με έντυσαν και περίμενα στην αίθουσα ωδίνων μαζί με τον άνδρα μου ακούγοντας jazz και την καρδούλα του μωρού μας στο νστ. Με πήρανε στις 8.40 στο χειρουργείο,μου έκαναν την επισκληρίδιο και η αλήθεια είναι πως τότε με έπιασε ένας μικρός πανικός και δεν μπορούσα να απανεύσω ίσως και από την νάρκωση που δεν ένιωθα το σώμα μου από το στήθος και κάτω..Άλλωστε είχα προσπαθήσει τόσο πολύ να πίσω τον άνδρα μου να είναι στον τοκετό μαζί μου μέσα για την πρώτη φορά που θα βλέπαμε το μωρό μας..Στις 9.05 άκουσα το κλάμα του και μου τον έδειξε ο γιατρός πάνω από τα πράσινα πανιά που κάλυπταν το χειροθργικό θέαμα. Δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από πάνω του και με έπιασε ένα κλάμα που τρανταζόταν όλο μου το σώμα. Όταν μου τον έβαλε η μαία πάνω στο στήθος μου σταμάτησε να κλαίει και πραγματικά δεν ξέρω να σας πω τι αισθανόμουνα τότε.Τον κοιτούσα και δεν ήξερα τι να του πω,δεν μπορούσα να τον αγγίξω γιατί στο ένα μου χέρι είχα τους ορούς και στο άλλο το πιεσόμετρο.Ήμουνα τόσο χαμένη που η μαία μου είπε να του δώσω ένα φιλάκι για να τον πάρουν να τον δείξουν στο σόι που περίμενε έξω. Δεν ήτανε έρωτας με την πρώτη ματιά αυτό που αισθάνομαι για τον γιο μου.Η επόμενη φορά που τον είδα ήτανε το βράδυ της ίδιας μέρας όταν κατέβηκα στην μονάδα που τον είχαν κρατήσει για παρακολούθηση. Τον κράτησα αγκαλιά μου ενώ κοιμότανε και τον μύριζα.Θεωρούσα πάντα υπερβολικούς όλους αυτούς που λέγανε πως όταν κάνεις παιδί δεν έχει τίποτα άλλο σημασία πια στην ζωή σου. Πόσο δίκιο έχουν..Βλέποντας τον τώρα σχεδόν 4 μήνες μετά ξέρω πως η αγάπη μου για εκείνον δεν έχει όρια.Το μόνο που θέλω είναι να είναι πάντα καλά και να μου χαμογελάει όπως κάνει κάθε φορά που τον παίρνω αγκαλίτσα..
Αγγελούδι μου σε λατρεύω..Είσαι το θαύμα της ζωής μου..!!
Έτσι την επόμενη μέρα το πρωί στις 7 ήμασταν στο Ρέα. Φίλησα τον καλό μου στην είσοδο,φίλησα και την μαμά μου που με σταύρωνε καθώς έμπαινα στο ασανσέρ (ακόμη θυμάμαι το ζώον την μαία,ένα πιτσιρίκι, που μου είπε "Μα έλεος?!?γιατί σε σταυρώνει?") και κατέβηκα κάτω. Αφού έδωσα το ιστορικό μου 3-4 φορές,μου πήραν αίμα για εξετάσεις,με έντυσαν και περίμενα στην αίθουσα ωδίνων μαζί με τον άνδρα μου ακούγοντας jazz και την καρδούλα του μωρού μας στο νστ. Με πήρανε στις 8.40 στο χειρουργείο,μου έκαναν την επισκληρίδιο και η αλήθεια είναι πως τότε με έπιασε ένας μικρός πανικός και δεν μπορούσα να απανεύσω ίσως και από την νάρκωση που δεν ένιωθα το σώμα μου από το στήθος και κάτω..Άλλωστε είχα προσπαθήσει τόσο πολύ να πίσω τον άνδρα μου να είναι στον τοκετό μαζί μου μέσα για την πρώτη φορά που θα βλέπαμε το μωρό μας..Στις 9.05 άκουσα το κλάμα του και μου τον έδειξε ο γιατρός πάνω από τα πράσινα πανιά που κάλυπταν το χειροθργικό θέαμα. Δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από πάνω του και με έπιασε ένα κλάμα που τρανταζόταν όλο μου το σώμα. Όταν μου τον έβαλε η μαία πάνω στο στήθος μου σταμάτησε να κλαίει και πραγματικά δεν ξέρω να σας πω τι αισθανόμουνα τότε.Τον κοιτούσα και δεν ήξερα τι να του πω,δεν μπορούσα να τον αγγίξω γιατί στο ένα μου χέρι είχα τους ορούς και στο άλλο το πιεσόμετρο.Ήμουνα τόσο χαμένη που η μαία μου είπε να του δώσω ένα φιλάκι για να τον πάρουν να τον δείξουν στο σόι που περίμενε έξω. Δεν ήτανε έρωτας με την πρώτη ματιά αυτό που αισθάνομαι για τον γιο μου.Η επόμενη φορά που τον είδα ήτανε το βράδυ της ίδιας μέρας όταν κατέβηκα στην μονάδα που τον είχαν κρατήσει για παρακολούθηση. Τον κράτησα αγκαλιά μου ενώ κοιμότανε και τον μύριζα.Θεωρούσα πάντα υπερβολικούς όλους αυτούς που λέγανε πως όταν κάνεις παιδί δεν έχει τίποτα άλλο σημασία πια στην ζωή σου. Πόσο δίκιο έχουν..Βλέποντας τον τώρα σχεδόν 4 μήνες μετά ξέρω πως η αγάπη μου για εκείνον δεν έχει όρια.Το μόνο που θέλω είναι να είναι πάντα καλά και να μου χαμογελάει όπως κάνει κάθε φορά που τον παίρνω αγκαλίτσα..
Αγγελούδι μου σε λατρεύω..Είσαι το θαύμα της ζωής μου..!!
Και συ με το καλο!! 
