Φόρουμ
Αναζήτηση
Latest images
Εγγραφή
Σύνδεση
1
Τα δικά του δικά του και τα δικά σας πάλι δικά του! Πεμ Αυγ 23, 2012 1:19 am
newmama
Είναι σε καλό δρόμο!
Καλησπέρα μανούλες!
Ο μικρός μου είναι 21 μηνών. Ποτέ δεν ήταν ήσυχο παιδάκι έως τώρα.
Το θέμα είναι ότι τώρα συμπεριφέρεται έξω μερικές φορές ακριβώς όπως τα παιδιά που κορόιδευα πριν κάνω δικό μου...Κι έλεγα, μα τι κάνουν οι γονείς του, τίποτα?? Αχ και τα λούζομαι!
Όπου και να πάμε, αν υπάρχουν παιδιά με ποδήλατα, μπάλες, παιχνίδια κτλ πρέπει να πάει και να τους τα πάρει. Αν τον πάρω από εκεί υστεριάζει, κάθεται στο δρόμο τσιρίζοντας και γινόμαστε θέαμα.
Προσπαθώ ήρεμα να του εξηγήσω ότι δεν είναι όλα δικά μας αλλά εκείνη την ώρα δε με ακούει καν.
Το ίδιο βέβαια συμβαίνει αν περπατάμε και απλά δεν ακολουθήσουμε τη διαδρομή που θέλει αυτός, αν του κρατάω το χέρι κι αυτός θέλει να τρέχει κ.ο.κ. Κάποιες φορές που τον έχω πάρει αγκαλιά σε εκείνη τη φάση με έχει χαστουκίσει έτσι απλά ενστικτωδώς χωρίς ποτέ να έχει δει τέτοια σκηνή.
Είμαι η μόνη μαμά στην παρέα και δεν ξέρω αν φταίει και το ότι δεν έχει κοινωνικοποιηθεί ακόμα με άλλα παιδιά. Λέω από Σεπτέμβριο να πάμε σε κάποιο κέντρο δημιουργικής απασχόλησης μήπως βοηθήσει.
Να σας πω ότι τα πρωινά που δουλεύουμε με τον άντρα μου τον μικρό τον κρατάνε 3 μέρες η μαμά μου, η οποία με ακούει και τηρεί αυτά που της λέω και 2 η πεθερά μου η οποία τον αφήνει να κάνει ό,τι θέλει ότι μα ότι και να της λέω.
Εγώ γυρνάω από τη δουλειά κατά τις 4 και όλο τον υπόλοιπο χρόνο της ημέρας τον περνάμε μαζί. Δεν μπορώ να καταλάβω αφού κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ και προσπαθώ να βάζω και κάποια όρια γιατί δε με ακούει ποτέ. Κι αν με δει ότι θυμώνω πολύ τώρα τελευταία έρχεται με αγκαλιάζει, με φιλάει και μου κάνει τσαλίμια το τέρας!
Εσείς πώς αντιμετωπίζετε ανάλογες καταστάσεις? Εκτός από το χαρακτήρα τι άλλο μπορεί να παίζει ρόλο?
Ο μικρός μου είναι 21 μηνών. Ποτέ δεν ήταν ήσυχο παιδάκι έως τώρα.
Το θέμα είναι ότι τώρα συμπεριφέρεται έξω μερικές φορές ακριβώς όπως τα παιδιά που κορόιδευα πριν κάνω δικό μου...Κι έλεγα, μα τι κάνουν οι γονείς του, τίποτα?? Αχ και τα λούζομαι!
Όπου και να πάμε, αν υπάρχουν παιδιά με ποδήλατα, μπάλες, παιχνίδια κτλ πρέπει να πάει και να τους τα πάρει. Αν τον πάρω από εκεί υστεριάζει, κάθεται στο δρόμο τσιρίζοντας και γινόμαστε θέαμα.
Προσπαθώ ήρεμα να του εξηγήσω ότι δεν είναι όλα δικά μας αλλά εκείνη την ώρα δε με ακούει καν.
Το ίδιο βέβαια συμβαίνει αν περπατάμε και απλά δεν ακολουθήσουμε τη διαδρομή που θέλει αυτός, αν του κρατάω το χέρι κι αυτός θέλει να τρέχει κ.ο.κ. Κάποιες φορές που τον έχω πάρει αγκαλιά σε εκείνη τη φάση με έχει χαστουκίσει έτσι απλά ενστικτωδώς χωρίς ποτέ να έχει δει τέτοια σκηνή.
Είμαι η μόνη μαμά στην παρέα και δεν ξέρω αν φταίει και το ότι δεν έχει κοινωνικοποιηθεί ακόμα με άλλα παιδιά. Λέω από Σεπτέμβριο να πάμε σε κάποιο κέντρο δημιουργικής απασχόλησης μήπως βοηθήσει.
Να σας πω ότι τα πρωινά που δουλεύουμε με τον άντρα μου τον μικρό τον κρατάνε 3 μέρες η μαμά μου, η οποία με ακούει και τηρεί αυτά που της λέω και 2 η πεθερά μου η οποία τον αφήνει να κάνει ό,τι θέλει ότι μα ότι και να της λέω.
Εγώ γυρνάω από τη δουλειά κατά τις 4 και όλο τον υπόλοιπο χρόνο της ημέρας τον περνάμε μαζί. Δεν μπορώ να καταλάβω αφού κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ και προσπαθώ να βάζω και κάποια όρια γιατί δε με ακούει ποτέ. Κι αν με δει ότι θυμώνω πολύ τώρα τελευταία έρχεται με αγκαλιάζει, με φιλάει και μου κάνει τσαλίμια το τέρας!
Εσείς πώς αντιμετωπίζετε ανάλογες καταστάσεις? Εκτός από το χαρακτήρα τι άλλο μπορεί να παίζει ρόλο?
