1 Σκεψεις .. Κυρ Ιουλ 18, 2010 5:04 am
Αννα Κ.
Πανταχού παρούσα!
Αναρωτιομουν εχτες τι σου ειναι το μυαλο και τι μπορει να ξεθαψει απο τα παλια. Εμενα προσωπικα ακομα και ενα αρωμα, μια τοποθεσια, ενα τραγουδι μπορει να μου αναπαραστησει στο μυαλο καποια εμπειρια προηγουμενων ετων και να την θυμηθω σα να την εχω μπροστα μου.
Η πιο γλυκια αναμνηση δεν ειναι μονο μια.Σιγουρα περα απο την γεννηση των παιδιων μας που ασυζητητι ειναι το τοπ και το αναλλοιωτο που φερνει ανατριχιλα και νοσταλγια στην καρδια μας, εχουμε και αλλα πραγματα στο μυαλο μας που θελουν μια αφορμη, μια σπιθα για να τα θυμηθουμε.
Εχω πιασει τον εαυτο μου να θυμαμαι τις καλοκαιρινες διακοπες που εκανα παιδακι μονο και μονο επειδη μυρισα πευκο και θαλασσα ή να αναπολω την φοιτητικη ζωη και τα βραδια του ατελειωτου ξενυχτιου οταν ακουω ενα ρεμπετικο τραγουδι ή βλεπω 20αρες να πηγαινουν "κοπαδια" στα μαγαζια και να γελανε δυνατα και να κοτσομπολευουν εχοντας το κινητο παραμασχαλα...
Δεν ξερω γιατι ανοιξα αυτο το θεμα - μαλλον γιατι η νοσταλγια υπαρχει ακομα και αν προχωρας μπροστα νιωθεις οτι κατι αφηνεις πισω. Δεν ξερω αν ειναι η φραση "μεγαλωσα πια" (τωρα κοντευω τα πρωτα -αντα)αλλα ειναι μια αισθηση πληροτητας σιγουρα. Λες εζησα καλα και γευτηκα πολλα και τωρα εχουν σειρα αλλα που μαλλον καποτε φανταζανε μακρινα. Ειμαι μαμα τωρα αλλα ναι...θα ξερω οτι στην κορη μου θα εχω πολλα να της διηγηθω οταν θα μεγαλωσει...
Τελικα τι γινεται ομως? Συμφιλιωση με τον χρονο που τρεχει ή μια ανακωχη προσωρινη? Ειναι αγχος αυτο το "περναει ο καιρος" που συχνα πυκνα λεμε? Η' μια προσπαθεια για να συνειδητοποιησουμε οτι ολα ειναι αλλιως πια? Ειμαστε ιδιοι? Χαμογελαμε λιγοτερο αλλα κανουμε πιο ουσιωδη πραγματα αλλα...θα ερθει ξανα πισω κατι απο αυτο το αρωμα της ξενοιασιας?
Just thinking...
Η πιο γλυκια αναμνηση δεν ειναι μονο μια.Σιγουρα περα απο την γεννηση των παιδιων μας που ασυζητητι ειναι το τοπ και το αναλλοιωτο που φερνει ανατριχιλα και νοσταλγια στην καρδια μας, εχουμε και αλλα πραγματα στο μυαλο μας που θελουν μια αφορμη, μια σπιθα για να τα θυμηθουμε.
Εχω πιασει τον εαυτο μου να θυμαμαι τις καλοκαιρινες διακοπες που εκανα παιδακι μονο και μονο επειδη μυρισα πευκο και θαλασσα ή να αναπολω την φοιτητικη ζωη και τα βραδια του ατελειωτου ξενυχτιου οταν ακουω ενα ρεμπετικο τραγουδι ή βλεπω 20αρες να πηγαινουν "κοπαδια" στα μαγαζια και να γελανε δυνατα και να κοτσομπολευουν εχοντας το κινητο παραμασχαλα...
Δεν ξερω γιατι ανοιξα αυτο το θεμα - μαλλον γιατι η νοσταλγια υπαρχει ακομα και αν προχωρας μπροστα νιωθεις οτι κατι αφηνεις πισω. Δεν ξερω αν ειναι η φραση "μεγαλωσα πια" (τωρα κοντευω τα πρωτα -αντα)αλλα ειναι μια αισθηση πληροτητας σιγουρα. Λες εζησα καλα και γευτηκα πολλα και τωρα εχουν σειρα αλλα που μαλλον καποτε φανταζανε μακρινα. Ειμαι μαμα τωρα αλλα ναι...θα ξερω οτι στην κορη μου θα εχω πολλα να της διηγηθω οταν θα μεγαλωσει...
Τελικα τι γινεται ομως? Συμφιλιωση με τον χρονο που τρεχει ή μια ανακωχη προσωρινη? Ειναι αγχος αυτο το "περναει ο καιρος" που συχνα πυκνα λεμε? Η' μια προσπαθεια για να συνειδητοποιησουμε οτι ολα ειναι αλλιως πια? Ειμαστε ιδιοι? Χαμογελαμε λιγοτερο αλλα κανουμε πιο ουσιωδη πραγματα αλλα...θα ερθει ξανα πισω κατι απο αυτο το αρωμα της ξενοιασιας?
Just thinking...