Με όλα όσα έχω διαβάσει εδώ μέσα ένιωσα την ανάγκη να μοιραστώ μαζί σας όλα όσα έζησα μέχρι να αντικρύσω και να πάρω στην αγκαλιά μου το μικρό μας αγγελούδι. Θέλω να δώσω ένα μήνυμα στις κοπέλες που προσπαθούν, ότι όλα μπορούν να συμβούν εκεί που δεν το περιμένουν. Η ιστορία μου είναι μεγάλη και ελπίζω να μην σας κουράσω. Με τον άντρα μου κάναμε ελεύθερα έρωτα με την προοπτική και την ελπίδα μιας εγκυμοσύνης. Δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι θα ήταν τόσο δύσκολο, από μικρή είχα στο μυαλό μου ότι όταν θέλεις να κάνεις παιδί απλά δεν χρησιμοποιείς προφυλάξεις και τσουπ φουσκώνει η κοιλίτσα. Αμ που δεν.. πέρναγε ο ένας μήνας μετα τον άλλον και τίποτα.. μίλαγα με φίλες μου και μου έλεγαν πρέπει να είσαι χαλαρή, κάτι που δεν μπορούσα να το καταλάβω, κάναμε έρωτα και μετά εγω σκεφτόμουν διάφορα..ξεκίναγα από την εγκυμοσύνη και πολλες φορές έφτανα μέχρι τη βάπτιση...ονειροπολούσα..πως είναι δυνατόν έλεγα στον άντρα μου να μην σκέφτομαι κάτι που θέλω τόσο πολύ?? ευτυχώς η κουβέντα και τα ατελείωτα βράδια αγκαλιάς και κατανόησης από τον άντρα μου, έσωσαν τη σχέση μας. Μετά από δύο χρόνια σχεδόν έπρεπε να δούμε τι συμβαίνει γιατί ηλικιακά είμασταν αρκετα νέοι για να μπορέσουμε να πιστέψουμε ότι έχουμε κάποιο πρόβλημα. Ο πρώτος γυναικολόγος που με είδε εντώπισε το πρόβλημα (όπως εκείνος πίστευε). Ινωμοίωμα έξι εκκατοστών, δύσκολα να κάνεις παιδί μου είπε. Δεύτερος γιατρός (καθηγητής πανεπιστημίου) άμμεσα χειρουργείο δεν υπάρχει περιπτωση να πιάσεις έτσι παιδί...Με τρέλαναν ο ένας χειρουργείο μαχαίρι ο άλλος λαπαροσκοπικά, πήγα σε τόσους, όλοι αποκλείεται η καλύτερη μέθοδος αφαιρεση. Και όταν τους έλεγα, μου το βγαζεται και μέχρι να μείνω έγκυος βγαίνει κιάλλο (εφόσον είναι κάτι που το "γεννάει" ο οργανισμός μου) τότε τι γίνεται?? Καμία απάντηση από κανέναν. Δεν μπορούσα να το πιστέψω, βρισκόμουν πολύ πριν τα 30 και για να φέρω στο κόσμο το καρπό του έρωτα μας έπρεπε να κάνω χειρουργείο και βλεεεεεπουμε.. Κάποια στιγμή θυμάμαι ένα γιατρό που είχα πάει όταν ήμουν πιο μικρή και ήξερα ότι ήταν από τους καλύτερους και πάνω απ΄όλα άνθρωπος. Μου λέει ο άντρας μου δεν πάμε και εκεί? όταν με είδε με θεώρησε καταρχην ¨φυσιολογική¨ και το μονο που μας ζήτησε είναι να κάνω εγώ μια σαλπιγγογραφία και ο άντρας μου ενα σπερματοδιάγραμμα (κάτι που κανένας δεν μας το είχε πει μέχρι στιγμης) και μετα τα αποτελέσματα θα σας πω. Όταν του τα πήγα στο ιατρείο ήταν κάθετος. Το ινωμύωμα δεν είναι σε σημείο που εμποδίζει τη σύλληψη και τα αποτελέσμα του άντρα σου είναι μια χαρά. Τρελαθήκαμε από τη χαρά μας!! και προπάντων ηρεμήσαμε. Ο καιρός όμως πέρναγε και εμείς τίποτα ακόμα με είχαν ζώσει τα φίδια και υπήρχαν στιγμές που σκεφτόμουν μήπως πρέπει να το κάνω το χειρουργείο και χάνω χρόνο μη πιστεύοντας τους πολλούς. Απογοήτευση και πάλι αφού είχε περάσει σχεδόν ενας χρόνος ήθελα να κάνω ένα τεστ παπ και βρήκα αυτή τη φορά έναν άλλο γιατρό (γιατί ο προηγούμενος βλέπει κυρίως εγκυμονούσες και δύσκολα περιστατικά, για ενα απλό παπ μπορεί να σου κλείσει ρ/β και σε δυο μήνες) που πήγαινε η κουνιάδα μου, έκανα το παπ ολα καλά τον ρώτησα για το ινωμύωμα και ήταν αδιάφορος λέγοντάς μου ότι μάλλον δεν υπάρχει καλό ταιμινγκ.. Εκείνο το καιρό σχεδιάζαμε με τον άντρα μου ενα μεγάλο ταξίδι, σχεδόν τον γύρω της ευρώπης με αυτοκίνητο. Ειληκρεινά σας μιλάω ηταν η πρώτη φορά που δεν ήθελα να μείνω έγκυος γιατι είχαμε κλείσει εισητήρια και ηταν κάτι που το θέλαμε πάρα πολύ. Μετά από 20 ημέρες ταξίδι και στο τέλος, πρίν πάρουμε το καράβι από ιταλία για την επιστροφή εγώ ήδη είχα τρείς μέρες καθυστέρηση, ο άντρας μου δεν κρατιόταν μέχρι την ελλάδα και πήρε ένα τεστ που δεν πρόλαβαν να περάσουν κάποια δευτερόλεπτα από την χρήση του η ένδειξη της εγκυμοσύνης ήταν ολοφάνερη!!! Ευτυχία!!!! Χαζογελάγαμε σαν τα μικρά παιδια..!! Αμέσως πήρα τον τελευταιο γιατρο που είχα κάνει το τεστ παπ (μεγάλο λάθος!!) και έκλεισα ραντεβου το ίδιο απόγευμα που θα φτάναμε. Στο ραντεβού μας όμως, μας εφυγε η γη κάτω από τα πόδια μου.. αφού με εξέταζε κολπικά κανα μισάωρο (πόναγα τρελα!!!) χωρίς να μιλάει, κάποια στιγμή με κοιτάει και μου λεεί μάλλον είναι εξωμήτριο. Δεν μπορούσα να σταματήσω να κλαίω με έβλεπε και μου έλεγε μην κάνεις έτσι δεν είναι τίποτα με μια απάθεια, τι να του πω!!?? Μου ζήτησε να κάνω μια χοριακή και να μιλήσουμε τηλεφωνικά. Την επόμενη πήγα και μου πήραν αίμα, ευτυχώς δεν είχαμε προλάβει να το πούμε σε κανέναν και γλιτώσαμε εξηγήσεις και άλλα πολλά. Είχαμε κλειστεί στο σπίτι, εγώ έκλαιγα και έλεγα στον άντρα μου, δεν είναι δυνατόν μετά από τόσα να έρχετε με αυτόν το τρόπο.. την επόμενη το πρωί πηρα τα αποτελέσματα, μου φαίνονταν κινέζικα.. 5000 μονάδες χοριακή, δεν μπορούσα να καταλάβω τι συμβαίνει και αμέσως πήρα τον γιατρό τηλέφωνο με την ελπίδα να ακούσω κάτι ευχάριστο. Μου έπεσε το ακουστικό από τα χέρια "είναι πολύ λίγο, μάλλον συμβαίνει αυτό που φοβόμασταν, κάνε άλλη μια και αύριο και βλέπουμε" . Πήγα στη δουλειά με μαύρα μάτια από το κλάμα, μια πολύ καλή μου φίλη από τη δουλειά και πλέον νονά του ζουζουνιού μου κατάλαβε και της είπα αμέσως τι μου συμβαίνει. Με κοίταζε σαν χαζή, δεν ξέρω μου λεέι τι είναι αυτός ο γιατρός αλλα εγώ στη κόρη μου που το έμαθα όταν ήμουν σχεδόν ενάμησι μηνών είχα πιο λίγο χοριακή από τη δική σου, κάτι δεν πάει καλά. Μου χτύπησαν κουδουνάκια και τα μάτια μου έκαναν σαν τις εικονίτσες του κουλοχέρι..πέρνω τον άντρα μου και μου λέει δεν ξέρω τι θα κάνεις πάρε αμέσως τον άνθρωπο που είχαμε κάνει τις εξετάσεις και ήταν ο πρώτος και ο μόνος που μας είπε ότι είμαστε μια χαρά. Την επόμενη και χωρίς να του πω ότι μου είπαν για εξωμήτριο, καθόμουν στην καρέκλα (στη γνωστή σταση) με τον άντρα μου δίπλα να μου κρατά το χέρι σφιχτα. Με το που μου έβαλε τον κολπικό υπέρυχο (χωρίς να ψάχνει με τις ώρες, σαν τον άλλον..!!) μας λέει ¨να το!!, το βλέπετε??¨ , όλα καλά γιατρέ? ναι μια χαρά απλά ακόμα για την καρδούλα του να την ακούσουμε είναι νωρίς να ξαναέρθετε την άλλη εβδομαδα. Κοιταχτήκαμε με τον άντρα μου και τον είδα να μου χαμογελά πλατιά και να βουρκώνει. Τον προηγούμενο γιατρό ούτε που ήθελα να τον ξαναδώ στα μάτια μου, το καταλαβαίνω ότι λάθη γίνονται αλλά δεν μπορείς να λές στον ασθενή σου αρλούμπες χωρίς να είσαι σίγουρος. Ώρες-ώρες μου έρχετε να πάρω την κόρη μου και να πάω στο ιατρείο του και να του πω καμάρωσε το εξωμήτριο. Ο υπέροχος γιατρός μου, ήταν δίπλα μου σε όλη την εγκυμοσύνη, που δεν ήταν και από τις πιο εύκολες αλλά χάρη στην εμπειρία του και στην εμπιστοσύνη που του είχα όλα πήγαν τέλεια και όπως είπε όταν την έβγαζε από μέσα μου ¨τόσος κόπος και σε τίποτα δεν σου έμοιασε, ίδια ο άντρας σου, πάρτην!!¨ και μου την άφησε στην αγκαλιά μου. Αυτά τα μάτια που έκλαιγαν και με κοίταγαν με απορία, δεν θα τα ξεχάσω ποτε.