Ο δικός μου κινούνταν πάντα στην κατώτατη καμπύλη. Άγχος εγώ, και κλάμα με το κουτάλι μπροστά στο παιδί. Να κλαίει αυτός, να τον μαλώνω εγώ, να κλαίω κι εγώ μετα.. σκηνές απείρου κάλλους!! Άσε που κατάλαβε από 6 μηνών το σκασμένο ότι αυτό ήταν το αδύνατο σημείο μου και όποτε μου ήταν θυμωμένος για κάτι έκλεινε το στόμα του και έκανε και δυο μέρες να φάει!! Τελικά τον βρήκε το δρόμο του και είναι ένα υγιέστατο παιδάκι. Τι θα μπορούσα να περιμένω, από την άλλη, όταν πριν από τη γέννα ήμουν 55 κιλά με ύψος 170 και ο άντρας μου 65 κιλά με ύψος 168.
Αυτό που έχω να πω για τα σιροπάκια όμως, είναι ότι η πεθερά μου που έδωσε στο μικρό γιο της την πάτησε. Το παιδί έτρωγε λίγο, αλλά ως Ελληνίδα μάνα, κάτι έπρεπε να κάνει. Του κατέστρεψε τον μεταβολισμό. Από την εφηβία και μετά το παιδί, ενώ του άρεσε η υγιεινή διατροφή, έτρωγε άπειρες ποσότητες γιατί δεν μπορούσε να χορτάσει. Τώρα, λίγο μετά τα 25 του, ζυγίζει γύρω στα 100 κιλά με ύψος γύρω στο 170. Δεν ξέρω σε τι βαθμό φταίνε αυτά τα σιροπάκια, αλλά ο άντρας μου που δεν του έδωσε, είναι σε άψογη κατάσταση.
Τώρα που το πρόβλημα αυτό βρίσκετε δύο περίπου χρόνια πίσω μου (το άγχος με το φαγητό του γιου μου εννοώ), μπορώ με σιγουριά να πω ότι η υστερία που με έπιασε ήταν απολύτως ανόητη και μόνο κακό έκανε. Στην Ελλάδα έτσι είμαστε, αλλά κακώς. Οδηγούμε τα παιδιά μας (φυσικά βάζω και το εαυτό μου μέσα) στην παχυσαρκία και μετά προσπαθούμε να τους κάνουμε δίαιτα. Πρέπει να χαλαρώσουμε λίγο. Εγώ θυμάμαι να μην τρώω και ο παιδιατρος μου να λέει στη μάνα μου: Το παιδί θα φάει όταν και όσο έχει ανάγκη. Δεν παθαίνει τίποτα. Αφού το ήξεραν πριν από 25 χρόνια αυτό, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ακόμα να περάσει στη νοοτροπία μας...

Επίσης, το έχω ξανααναφέρει σε άλλο ποστ, όταν γύρισα στη δουλειά το μωρό ήταν 18 μηνών. Το ανέλαβε η προγιαγιά του. Εκεί να δείτε πόσο το είχε εκλάβει ως τεστ. Στη φάση εκείνη το παιδί έτρωγε ήδη τη μπανανούλα του χωρίς να τη λιώνω, μπισκοτάκια και ψωμάκι. Η προγιαγιά μας λοιπόν τον γύρισε στο αλεσμένο για ΝΑ ΦΦΦΦΑΕΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΝΑ ΦΦΦΦΑΕΙ και ύστερα κάναμε πάνω από ένα χρόνο για να αρχίσουμε να τρώμε στερεές τροφές. "Να δεις πώς θα σου τον κάνω εγώ... θρεφτάρι!!" μου έλεγε. Αποτέλεσμα; Πλασματικό βάρος που μόλις ήρθε το καλοκαίρι και τον ξαναπήρα το έχασε. Η γιατρός δεν παραξενεύτηκε καθόλου! Το περίμενε, μου είπε, γιατί ήταν αφύσικο για τον οργανισμό του.

Κοριτσια αυτη ειναι η αληθεια!!!Καποια στιγμη ο γιος μου το...κλειδωσε τελειως και ρωτησα και εγω για να του δωσω κατι για την ορεξη αλλα κανενας μα κανενας παιδιατρος δεν μου εδωσε λεγοντας μου οτι το παιδι θα μου γινει παχυσαρκο!