ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙΑ ΜΟΥ!!ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΟΛΕΣ ΚΑΛΑ...
ΕΧΩ ΕΝΑ ΣΟΒΑΡΟ ΘΕΜΑ ΜΕ ΤΟ ΓΙΟ ΜΟΥ:(22 ΜΗΝΩΝ) ΕΧΕΙ ΚΟΛΛΗΣΕΙ ΠΑΝΩ ΜΟΥ ΣΑΝ ΒΔΕΛΛΑ...ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΟΣΟ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΑΛΛΑ ΕΚΤΟΣ...ΔΝ ΚΑΝΕΙ ΜΕ Κ Α Ν Ε Ν Α !!ΤΟΝ ΑΠΩ ΣΤΑ ΠΕΘΕΡΙΚΑ..ΜΟΛΙΣ ΒΡΑΔΙΑΣΕΙ ΤΟ ΠΑΙΡΝΩ ΠΙΣΩ,ΤΟ ΠΑΩ ΣΤΗ ΜΑΜΑ ΜΟΥ ΤΟ ΙΔΙΟ...ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΕΙ 12 ΓΙΑ ΝΑ ΚΟΙΜΗΘΕΙ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΞΑΠΛΩΜΕΝΗ ΔΙΠΛΑ ΤΟΥ..ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ Ο ΜΠΑΜΠΑΣ ΤΟΥ ΤΟ ΠΑΙΡΝΕΙ ΝΑ ΤΟ ΠΑΕΙ ΒΟΛΤΑ ΚΛΑΙΕΙ ΚΑΙ ΟΔΥΡΕΤΑΙ ΚΑΙ ΘΕΛΕΙ ΤΗ ΜΑΜΑ ΤΟΥ...ΤΟ ΘΕΜΑ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΡΚΕΤΑ ΖΩΗΡΟΣ,ΕΧΩ ΧΑΣΕΙ ΠΟΛΛΑ ΚΙΛΑ ΚΑΙ ΓΕΝΙΚΑ ΝΙΩΘΩ ΕΞΑΝΤΛΗΜΕΝΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΛΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ..ΑΦΟΥ ΔΝ ΕΧΩ ΚΑΘΟΛΟΥ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΧΡΟΝΟ..ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΜΠΑΝΙΟ ΔΝ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΜΑΙ ΣΑΝ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΑΦΟΥ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΘΑ ΚΟΙΜΗΘΕΙ ΕΙΜΑΙ ΚΟΜΜΑΤΙΑ...ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ ΜΟΥ ΕΠΙΣΗΣ ΕΧΟΥΜΕ ΧΑΘΕΙ ΤΕΛΕΙΩΣ...ΑΝΤΕ ΝΑ ΠΑΜΕ ΣΕ ΚΑΝΑ ΠΑΙΔΟΤΟΠΟ ΚΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟ...ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ ΝΙΩΘΩ ΚΟΥΡΑΣΜΕΝΗ!!!!!!!!!!!!!!!

Κοριτσακι μου καλημερα.Οπως τα περιγραφεις τα πραγματα εγω θα σου ελεγα οτι το παιδακι σου βιωνει ΄΄το αγχος του αποχωρισμου΄΄.Κατι το οποιο συμβαινει σε ολα τα παιδακια λιγο πριν τον 1ο χρονο,κορυφωνεται απο τους 18 εως τους 20 μηνες περιπου και αρχιζει να υποχωρει γυρω στα 2 με 2,5 χρονια,απλα ο τροπος που αντιδρα το καθε παιδακι αλλαζει..ή μαλλον η ενταση του τροπου αλλαζει..Συνηθως αυτο συμβαινει με την μητερα καθωτι εκεινη ειναι που φροντιζει περισσοτερο το μωρο απο οποιονδηποτε αλλον.Μην ανησυχεις,ειναι μια φαση η οποια θα περασει με τον καιρο..Σου βαζω και ενα σχετικο αρθρο να το διαβασεις...
http://www.babyspace.gr/Article/family-adherence-stress/158-447.html


Και για να κανω και λιγη πλακα...δεν μου τον στελνεις και μενα κανα 2μηνο μηπως χασω κι εγω καποια κιλακια που θελω?

ΑΑΑΧΧΧΧ.....ΚΑΙ ΓΩ ΤΟ ΖΩ ΑΥΤΌ,ΛΕΣ ΚΑΙ ΈΧΩ ΜΑΓΝΉΤΗ ΠΆΝΩ ΜΟΥ ΚΑΙ ΔΕΝ ΞΕΚΟΛΛΆΕΙ.ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΎ ΚΟΥΡΑΣΤΙΚΌ ΟΝΤΩΣ.ΘΑ ΈΡΘΕΙ ΟΜΩΣ ΜΙΑ ΜΈΡΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΜΟΥ ΠΟΥ ΘΑ ΓΥΡΊΣΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΆΚΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΘΑ ΜΑΣ ΠΟΥΝ "ΡΕ ΜΆΝΑ ΘΈΛΩ ΝΑ ΦΎΓΩ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΊΤΙ",ΚΑΙ ΚΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΔΩ ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣΚΟΛΛΗΜΕΝΟΣ ΚΑΙ ΠΟΙΟΣ ΌΧΙ!!!!ΟΠΌΤΕ ΑΣ ΔΟΎΜΕ ΤΗ ΘΕΤΙΚΉ ΠΛΕΥΡΆ ΤΟΥ ΘΕΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΑΣ ΧΑΡΟΎΜΕ ΠΟΥ ΕΊΜΑΣΤΕ ΤΌΣΟ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΕΣ ΓΙ'ΑΥΤΆ ΤΑ ΠΛΑΣΜΑΤΑΚΙΑ.

Λοιπόν,να σου πω περιληπτικά (και θεωρητικά επίσης,γιατί κάθε παιδάκι είναι ξεχωριστό)ότι αυτό που του συμβαίνει όντως λέγεται άγχος αποχωρισμού και είναι όπως τα είπε η aggelikh.Είναι φυσιολογικό και υγιές,το έζησα με την κόρη μου περίπου από τα δεύτερα γενέθλιά της και για ένα μήνα περίπου.Δεν την έδιωχνα καθόλου από επάνω μου,της εξηγούσα κάθε φορά που έπρεπε να φύγω και έκλαιγε ότι πρέπει να πάω στη δουλειά κλπ και ότι ΘΑ ΞΑΝΑΓΥΡΙΣΩ οπωσδήποτε.Στην αρχή αγχωνόμουν κ τα έλεγα κάπως σαν ποίημα και το παιδί το ένιωθε κ αναστατωνόταν.Μετά όταν ρώτησα έναν ψυχολόγο τι στο καλό συμβαίνει ξαφνικά και μου εξήγησε κ ηρέμησα,ήμουν πιο σίγουρη κ ήρεμη όταν της μιλούσα κ με τις μέρες ηρέμησε και το κοριτσάκι μου.Εντωμεταξύ μιλάμε για σούπερ κοινωνικό παιδί,εγώ είχα απορήσει για το τι να της συμβαίνει.
Επίσης πολύ σημαντικό,ο άνθρωπος που μένει μαζί της όταν φεύγεις να είναι ικανός να κάνει το παιδί να νιώσει ασφάλεια και να το ηρεμεί γιατί εμένα το κρατούσε η πεθερά μου η οποία είχε πάρει προσωπικά τη συμπεριφορά της μικρής και την είχε πιάσει πανικός κ την έκανε να νιώθει ΧΑΛΙΑ.Όταν όμως ήρθε η μάνα μου για λίγες ημέρες που ήταν ήρεμη κ δεν της πέρναγε από το μυαλό ότι το παιδί την μισεί(!),τότε μέρα με τη μέρα ηρέμησε κ η μικρούλα.Ο Ψυχολόγος απ'ότι νθυμάμαι είχε πει ότι αυτό κρατάει λίγο κ σταματάει μόνο του,δεν υπάρχει κάτι που μπορώ να κάνω εκτός από το να της εξηγώ ότι φεύγω,ότι θα γυρίσω κλπ κλπ και αν δε σταματήσει μετά από καιρό τότε μόνο λέμε ότι υπάρχει κάποιο πρόβλημα.Αυτά...Οπότε ηρέμησε,είναι φυσιολογικό.Κ θα δεις ότι όταν χειρίζεσαι σωστά αυτά τα μικρά βηματάκια ανεξαρτητοποίησης του παιδιού σου,μετά που θα πάει σταθμό,σχολείο ή δεν ξέρω πού...θα είναι γεμάτος αυτοπεποίθηση κ ασφάλεια γιατί θα ξέρει ότι τον αγαπάς κ ότι πάντα θα είσαι εκεί για εκείνον.

aggeliki5579 έγραψε:
Και για να κανω και λιγη πλακα...δεν μου τον στελνεις και μενα κανα 2μηνο μηπως χασω κι εγω καποια κιλακια που θελω?

Χαχαχα! Αν έχει αποτέλεσμα πείτε μου και μένα!

Πέρα από την πλάκα φίλη μου, είναι μία φάση που την περνάμε όλοι νομίζω, περισσότερο ή λιγότερο, πιο νωρίς ή πιο αργά ανάλογα το παιδί. Υπομονή και θα περάσει, φρόντισε να εξηγείς κάθε φορά στο παιδάκι σου γιατί το αφήνεις στην γιαγιά ή όπου αλλού και ότι μόλις τελειώσεις την δουλειά θα πας να το πάρεις αμέσως. Όταν το παιδάκι νιώσει σιγουριά θα σταματήσει μόνο του. Αυτό έχω καταλάβει από τις δύο μικρές μου τουλάχιστον, και θέλει υπομονή, το ξέρω. Και εγώ έκανα καιρό να ευχαριστηθώ ένα μπανάκι σαν άνθρωπος!

koritsia sas euxaristw para polu!!!nai ame opoia thelei diaita,xwris na stereitai tpt apolutws!! einai diathesimo!!!!!xaxaxaxa!!!!!filiaaaa