marisak έγραψε:Καλησπέρα σε όλες τις μανούλες και σε όσες βρίσκονται στην προσπάθεια να γίνουν. Εύχομαι μέσα από καρδιάς τα καλύτερα σε όλες σας. Ειλικρινά αν και ξέρω ότι έχει τύχει σε πολλά ζευγάρια και η δικιά μου ιστορία, εγώ ούτε στον χειρότερο εχθρό μου δεν εύχομαι να χάσει το παιδί του έτσι απλά όπως εγώ.... Είμαι 26 χρονών, πριν 4 μήνες και 4 ημέρες με το κλασικό τεστ εγκυμοσύνης συνειδητοποίησα ότι είμαι έγκυος..... με τον σύντροφό μου δεν είχαμε συζητήσει ποτέ για τέτοιο ενδεχόμενο αλλά έλα όμως που έτυχε.... όταν διάβασα το αποτέλεσμα στο τεστ πανικοβλήθηκα, τα έχασα, το ομολογώ... σκεφτόμουν τώρα ξεκίνησα να δουλεύω, τα οικονομικά μου δεν είναι ακόμα καλά και είμαι έγκυος... εκείνος μου είπε ότι με καταλαβαίνει σε οποιαδήποτε ανησυχία έχω και θέλει να είμαι ήρεμη ανεξάρτητα αν κρατήσουμε το μωρό ή όχι... επόμενο βήμα ήταν η επιβεβαίωση από τον γιατρό, "Είσαι έγκυος 5 εβδομάδων. Σκεφτείτε και οι δύο τι θέλετε να κάνετε και τα λέμε σε λίγες μέρες". Ο σύντροφός μου ήταν πεπεισμένος ότι δεν θέλω το μωρό και εγώ απλά παρακαλούσα κλαίγοντας να μου πει αν το θέλει εκείνος ή όχι λέγοντας ότι αντέδρασα έτσι γιατί δεν ήταν κάτι προγραμματισμένο και πανικοβλήθηκα, όλη αυτή η ιστορία στεναχώριας και ατέλειωτων δακρύων κράτησε 10 μέρες...Το μωρό το θέλω....Το ήθελε και αυτός όπως αποδείχτηκε μετά... Ζητώ μια εβδομάδα να ηρεμήσουμε και να το ανακοινώσουμε μετά στις οικογένειες μας με ηρεμία... και πάλι δεν με άκουσε και το ανακοίνωσε την ίδια μέρα... Αναγκάστηκα να δώσω εξηγήσεις σε όλο τον κόσμο.... ατέλειωτες ερωτήσεις και απαντήσεις "Πώς; Γιατί; Δεν πρόσεχες;" Την επόμενη μέρα απέβαλλα...χωρίς πόνο, χωρίς τίποτα,απλά αίμα και πάλι αίμα...Ο γιατρός δεν μπορούσε να το πιστέψει όταν του μίλαγα στο ιατρείο, στην εξέταση μου είπε ¨"παλινδρόμησε το έμβρυο και πρέπει να σε καθαρίσω τώρα άμεσα". Ούτε καν θυμάμαι πως στεκόμουν, ούτε καν θυμάμαι το πρόσωπο της μαίας, ξύπνησα χάλια στο ανσανσέρ την ώρα που με μετέφεραν στο δωμάτιο κλαίγοντας και το μόνο που άκουγα είναι "μην κλαις κοπέλα μου, μην στεναχωριέσαι" και μετά δάκρυα μόνο.....δάκρυα, δάκρυα, δάκρυα και πόνος... δεν με ενδιέφερε τίποτα, δεν είχα κουράγιο ούτε να μιλήσω...και όχι ούτε να χαμογελάσω μπορώ ούτε να καταλάβω όλο τον κόσμο γύρω μου που με πιέζει να το ξεχάσω με το ζόρι...Δικαίωμα μου να στεναχωριέμαι και δικός μου λογαριασμός αν το ξεχάσω ή όχι... κάθε βράδυ ζω εκείνη την ανατριχιαστική μέρα με κάθε λεπτομέρεια αλλά έχω προχωρήσει παρακάτω και παρακαλώ το Θεό κάθε μέρα κάθε ώρα να μου προσέχει το παιδάκι μου εκεί ψηλά κι ας μην πρόλαβα να το κρατήσω ούτε να το χαρώ...εύχομαι σύντομα να ξαναμείνω έγκυος...εύχομαι σε όλες τις γυναίκες του κόσμου τα καλύτερα για εκείνες και τα παιδιά τους...εύχομαι μία μέρα να στεγνώσουν τα δάκρυα σε όποια γυναίκα έχει παρόμοια εμπειρία με τη δικιά μου....

Να είστε όλες και όλοι καλά ΕΣΥ που μας προσέχεις όλους πρόσεχε και το δικό μου το μωρό, είναι κάπου εκεί κοντά σου.