Λυπάμαι για αυτό που σου συνέβη, θυμάμαι την περίπτωσή σου και φαντάζομαι πόσο δύσκολα θα σου είναι να συνέλθεις ψυχολογικά, αλλά έχεις το παιδάκι σου και αυτό θα σου δίνει τη δύναμη να συνεχίσεις. Όσο για το ζήτημα που αναφέρεις, όλοι έχουν μάθει να κοιτάνε τον εαυτό τους, τη βολή τους και κανείς μα κανείς δε χαίρεται πια με τη χαρά του διπλανού του. Η όλη κατάσταση σου έδειξε απλώς ότι δεν έχεις φίλες στο χώρο της δουλειάς σου. Μόνο συναδέλφους με τις οποίες πρέπει να συνυπάρξεις και πάλι και να είσαι προετοιμασμένη για άκαιρα σχόλια και δήθεν ενδιαφέρον όταν επιστρέψεις.
Όπως και να έχει να σου ζήσει το παιδάκι σου. Θα βρεις τη δύναμη να συνεχίσεις και τη χαρά μέσα στην οικογένειά σου, μόνο αυτή αξίζει τελικά! Καλή χρονιά να έχεις!

arco iris
εχεις δικιο, βεβαια, στο οτι αν ειναι να μου συμπαρασταθουν ψευτικα, καλυτερα να μην μου συμπαρασταθουν καθολου, αλλα εγω ξεκινησα τη σκεψη μου βασιζομενη στο οτι αν καποιος σηκωσει το τηλεφωνο και πει δυο κουβεντες ομορφες σε αλλον που περνα δυσκολα, τουλαχιστον τις εννοει...και αυτο ειναι που με τρομαζει... το οτι ουτε καν μπροστα στο θανατο δεν εχουν τι να πουν με την καρδια τους...


antonia 32
δουλευω αρκετα χρονια σε διαφορα νοσοκομεια ( αλλαζω συχνα λογω της δουλειας του συζυγου) και, πιστεψε με, το εχω δει πολλακις να κακιωνουν με καποια που εμεινε εγκυος χωρις να τις ρωτησει ....Μπορει αυτο να συμβαινει στο αθανατο ελληνικο δημοσιο, οπου μερικοι το βλεπουν τσιφλικι τους...Παντως, εδω που ειμαι τωρα τα τελευταια 3 χρονια ηταν το χειροτερο.. Ομολογω οτι δεν ειχα ξανακουσει τετοιες...ευχουλες...

[quote="ΚΚΝ"]Καλησπέρα σε όλες..
Μερικες θα γνωριζετε ισως οτι πριν απο 2 μηνες εζησα την ασχημη εμπειρια του ενδομητριου θανατου.. Το παλευω, εχω ενα ακομα παιδακι που δεν του αξιζει να βλεπει τη μαμα του σε ασχημη κατασταση και που καταλαβαινει πολλα, με το δικο του τροπο βεβαια..Οποτε για χαρη της ειμαι καλα.
Αυτο που ηθελα να θιξω στο θεμα που ανοιξα ειναι η...υποκρισια.. Εργαζομαι σε νοσοκομειο, με κυκλικο ωραριο,ελλειψη προσωπικου, βαρια προγραμματα κλπ. Οταν εμεινα εγκυος το Μαιο, οι πρωτες κουβεντες που ακουσα απο τις συναδελφισσες μου - μητερες και οι ιδιες - ηταν:

"Ωχ..τον ηπιαμε με την εγκυμοσυνη σου τωρα !" η μια....
" Δεν πιστευω να παρεις αναρρωτικη αμεσως!" η αλλη...
και το ..θεΙκο " Αλλο κακο να μη μας βρει!!" η τριτη....

Καταλαβαινετε βεβαια οτι οι...ευχες τους αφορουσαν στη δυσκολια που θα αντιμετωπιζαν στο να βγει το προγραμμα και οι αδειες, καθως ερχοταν και το καλοκαιρι... Εγω αρχισα δυστυχως να εχω αιμορροια απο την 5η εβδομαδα, οποτε η αναρρωτικη ηταν ακρως απαραιτητη.. γυρισα στο πατρικο μου, αφησα το συζυγο στο μερος εκεινο και εμεινα ξαπλωμενη για ποοολλους μηνες.
Σε ολη τη διαρκεια καμια δε με πηρε ουτε ενα τηλεφωνο, ετσι για να δει πως τα παω.. Η γκρινια μονο συνεχιζοταν, καθως δεν εβγαιναν οι αδειες ευκολα. ( βλεπετε, υπαρχουν και οι...καλοθελητες που σου μεταφερουν το κλιμα και χωρις να ρωτησεις, οπότε μαθαινα..).
Ωσπου περασε και το καλοκαιρι, με αιμα, συσπασεις και εναν β επιπεδου με ασχημη διαγνωση για το μωρο.. Εφτασε ο Νοεμβριος και ξαφνικα.. ολα τελειωσαν. Καθως ημουν 7,5 μηνων περιπου δικαιουμουν την αδεια λοχειας και αυτη διανυω μεχρι σημερα. Ομως, ουτε μια συναδελφισσα δε με πηρε να μου πει ενα...συλλυπητηρια..ΟΥΤΕ ΜΙΑ... Με εχει πειραξει απιστευτα αυτο.. Δεν το περιμενα, αλλα..ναι! Οταν αρχιζε η εγκυμοσυνη μου οοολες ειχαν κατι να πουν....... Οταν εχασα το παιδακι μου ολες λενε "..να, δεν την παιρνω τηλεφωνο, γιατι δεν ξερω τι να της πω..." Τωρα θα μου πειτε: 'μα καλα, εχασες το παιδι σου και σε νοιαζει τοσο που δε σε πηραν τηλεφωνο;;' Σωστα...αλλα πρεπει να προχωρησω παρακατω, ετσι; Ετσι δε λεμε ολοι σε μια γυναικα που παθαινει αυτο που επαθα;;..πρεπει συντομα να επιστρεψω εκει, στην ιδια δουλεια, με τα ιδια προσωπα να συναναστρεφομαι και η "αποκαλυψη" των πραγματικων τους προσωπων, των αδιαφορων, μου προκαλει ...μεχρι και φοβο....
Ποσο υποκριτες ειμαστε; Ποσο δεν μας ενδιαφερει ο διπλανος μας πραγματικα ομως;;; Ποσο κοιταζουμε μονο την παρτη μας;;; Οταν ακομα και μπροστα στο θανατο ενος παιδιου γυναικες που ειναι ΜΑΝΕΣ και οι ιδιες δεν λυγιζουν, ΤΙ υπαρχει απο εκει και περα ρε παιδια;;;
Και, επιτελους, οταν μια γνωστη μας, φιλη μας, συναδελφος, οτιδηποτε, μενει εγκυος ας μαθουμε να χαιρομαστε για τη νεα ζωη, την πολυτιμη που ερχεται και ας μην σκεφτομαστε τι αντικτυπο αυτο θα εχει σ'εμας...
Συγγνωμη για το...παραλληρημα, τα γραφω οπως μου βγαινουν..



akrivws to idio pragma anarwtiomoun kai egw kkn otan apevala...vevaia den imoun toso minwn oso esy..pragmatika lupamai poly gi ayto pou sou sinevei...dystixws symvenoun kai auta ta asxima sth zwi!opws kai na exei prepei na statheis sta podia sou kai na mi xaseis to kouragio sou!itan apla mia atyxi stigmi..den mporeis na kaneis kati allo..emena na fadasteis stin douleia eixa mpei sto mati merikwn merikwn...to ti me evazan na kanw egyos gynaika den sou lew...edaxei tha mou peis,etsi einai i douleia alla an todeis apo alli optiki gwnia tha peis..ti na peis?zileia?kakia?ypokrisia?opws kai na xei na koitaxeis ton eyato sou kai esy,na to pw kai apla..grapse tous olous kanonikotata kai otan eisai etoimi swmatika kai psyxologika xanaprospathise na kaneis ayto pou theleis pragmatika esy...kai ayti ti fora na min afiseis tous allous na sou metadwsoun tin arnitiki tous gnwmi!den exeis anagi kanena...k kati teleytaio :to oti douleveis me kapoious kai sunanastrefesai kathimerina de simenei oti einai kai filoi sou...stin periptwsh mou argisa na to katalavw san koinoniki pou eimai kai pleon den thelw na exw me kanena polla polla...doxa to theo files exw kai exw apo ti douleia mou!

καλησπερα κ χρονια πολλα!ειμαι καινουργια κ δεν ηξερα για την περιπετεια σου..λυπαμαι πολυ.διαβασα αυτα που ειχες γραψει κ εφριξα.ελεος!επρεπε να τις ελεγες..συγγνωμη κιολας που ειμαι εγκυος ρε κοριτσια.την αλλη φορα θα σας ρωτησω..να νου δωσετε την αδεια.να κανονισετε ποτε σαςβολευει.. ντροπη τους.τελ.παντων μην δινεις σημασια κοπελα μου ολοι την παρτη τους κοιτανε δυστυχως.να χαιρεσαι το παιδακι σου!

bouboukitsa
εχεις κι εσυ δικιο,
τα εχω σκεφτει και απο αυτη την πλευρα, απλα ηθελα να αντιπαραθεσω το πως βρισκουν ΠΟΛΛΑ να πουν οταν εχεις χαρα, το πως βρισκουν τροπο να σου τη μολυνουν τη χαρα σου, να στη μειωσουν.... και απο την αλλη το πως δεν ξερουν τι να πουν οταν εχεις λυπη...

Constantin@ έγραψε:Λυπάμαι για αυτό που σου συνέβη, θυμάμαι την περίπτωσή σου και φαντάζομαι πόσο δύσκολα θα σου είναι να συνέλθεις ψυχολογικά, αλλά έχεις το παιδάκι σου και αυτό θα σου δίνει τη δύναμη να συνεχίσεις. Όσο για το ζήτημα που αναφέρεις, όλοι έχουν μάθει να κοιτάνε τον εαυτό τους, τη βολή τους και κανείς μα κανείς δε χαίρεται πια με τη χαρά του διπλανού του. Η όλη κατάσταση σου έδειξε απλώς ότι δεν έχεις φίλες στο χώρο της δουλειάς σου. Μόνο συναδέλφους με τις οποίες πρέπει να συνυπάρξεις και πάλι και να είσαι προετοιμασμένη για άκαιρα σχόλια και δήθεν ενδιαφέρον όταν επιστρέψεις.

Και εκει ειναι που φοβαμαι τον εαυτο μου.....

Λυπάμαι πολύ για ότι σου συνέβη,δεν μπορώ ούτε να το φανταστώ.Δυστυχώs τέτοιεs συμπεριφορέs υπάρχουν μέσα σε εργασιακούs χώρουs και ιδιαίτερα όταν υπάρχουν περισσότερεs γυναίκεs.Άκουσα και εγώ αρκετά όταν χρειάστηκε να λείψω στην εγκυμοσύνη μου,όλοι φαντάζονται ότι το κάνειs γιατί θέλειs να μείνειs σπίτι,λίγοι σκέφτονται ότι μπορεί να υπάρχει πρόβλημα.Να χαίρεσαι το παιδάκι σου, να παίρνειs δύναμη και αισιοδοξία από αυτό.Σου εύχομαι προσωπική γαλήνη και οικογενειακή ευτυχία.

κοριτσακι μου κ εγω ειχα μια ατυχη εγκυμοσυνη πριν απο λιγες μερες κ ολες στην δουλεια μου ηξεραν ποσο πολυ το ηθελα αυτο το παιδι κ ποσο καιρο προσπαθουσα κ ομως ουτε ασχοληθηκανε με την κατασταση μου ουτε ενα τηλ ασε που εγω πιστευω οτι χαρηκανε κιολας τι να πω δεν το ειχα κλεψει κ ομως με κοιταγανε με κακια στην κοιλια κ στο τελος τους εγινε κ η χαρα τεσπα κ εγω δεν θελω να τις δω μπροστα μου αλλα τι να κανουμε θα σηκωσω το κεφαλι κ θα τις αγνοησω αυτο κανε κ εσυ κοπελα μου να ειναι καλα το παιδακι σου κ τιποτα αλλο

Καλησπέρα κοπέλα μου! Με άγγιξε η ιστορία σου γιατί κι εγώ βίωσα μια παρόμοια κατάσταση. Όταν έμεινα έγκυος, οι πιο πολλοί συνάδελφοί μου, ενδιαφέρθηκαν να μη λείψω από την υπηρεσία και πως θα βγει το πρόγραμμα, αδιαφορώντας για το ότι το ωράριο είναι ανύπαρκτο, οι διασκέψεις ατέλειωτες και σημειωτέον υπάρχει και έλλειψη χώρου όπου θα μπορούσα να φέρω το νεογέννητο- ένα μεγάλο δωματιο με 4 γραφεια που μπαινοβγαινει συνεχεια κόσμος- και υπάρχει μόνο μια τουαλέτα εκτός του γραφείου (αφήνω στην άκρη ότι πρεπει να κουβαλάω όλη τη χαρτουρα της εταιρείας σε βαλίτσες τουλάχιστον 15 κιλά για να φτιάξω τα σχέδια των συμβολαίων και τις τροποιποιήσεις των καταστατικών- απολογητικά υπομνήματα, αγωγές, προτάσεις και δε συμμαζεύεται (είμαι νομική σύμβουλος με πάγια αντιμισθία). Όταν είδα την πρώτη αιμορραγια, σοκαρίστηκα ε, όχι είπα δε θα σας κάνω τη χάρη, να χάσω το μωρό μου και πήρα αναρρωτική. Με έβριζαν από πίσω μου και τα μάθαινα αλλά σκασίλα μου! Γέννησα το κοριτσάκι μου και συνεχισα να δουλευω αλλα όπως μπορούσα, χωρίς υπερβολικα ξενυχτια και κουραση. Κάποια στιγμη με ζητησε ο Προεδρος για να δει κάποια σχέδια αγωγών. Του ειπα ότι δεν έχω τελειωσει και του εδειξα ό,τι ετοίμασα. Συγγνώμη του λέω, δούλεψα πολύ αλλα έχω θεμα με τα μωρα και πιο πριν με την εγκυμοσύνη μου...Νομιζα πως θα με κατσαδιάσει... Και ξέρεις τί μου είπε; "Κοπέλα μου όταν γεράσεις και έχεις ανάγκη ενα ποτήρι νερό ούτε οι συνάδελφοι θα στο δωσουν ούτε η εταιρεία, αλλά ΤΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΣΟΥ. Τα παιδάκια σου λοιπόν και τα μάτια σου." Και είχε τόσο δίκιο. Και αυτή εν τέλει είναι η αλήθεια, ό,τι και αν λένε οι 'συνάδελφοι'. Σου εύχομαι όλα να πάνε καλά την επόμενη φορά και 'τα παιδάκια σου και τα μάτια σου' ας τους να λένε ό,τι θέλουν --ΞΥΔΑΚΙ!. Σε φιλώ και ας μη σε ξέρω...