Αδιάφορες θα έλεγα, τουλάχιστον από μέρους μου. Δεν μιλάμε και καθημερινά, με την μαμά μου έχω καλές σχέσεις αλλά επειδή τον δικαιολογεί σε ότι βλακεία κάνει δεν πολυμιλάμε τελευταία.
Είναι δύσκολο για ένα παιδί να βλέπει τελείως διαφορετική συμπεριφορά των γονιών απέναντι στο κάθε παιδί τους.

ak.fassa έγραψε:Αδιάφορες θα έλεγα, τουλάχιστον από μέρους μου. Δεν μιλάμε και καθημερινά, με την μαμά μου έχω καλές σχέσεις αλλά επειδή τον δικαιολογεί σε ότι βλακεία κάνει δεν πολυμιλάμε τελευταία.
Είναι δύσκολο για ένα παιδί να βλέπει τελείως διαφορετική συμπεριφορά των γονιών απέναντι στο κάθε παιδί τους.

Να σε ρωτήσω κάτι η μαμά σου όταν ζούσες εκείνες τις στιγμές εξευτελισμού από τον μπαμπά σου πως αντιδρούσε, δεν μιλούσε για να μην έρθει σε αντιπαράθεση μαζί του?Ήταν με το μέρος σου αλλά δεν μπορούσε να κάνει κάτι?

Δεν νομίζω ότι το θυμάται,πάνε 20 χρόνια πια... Σκέφτηκα να έκανα μια συζήτηση με τη μάνα μου κάποια στιγμή μπας και σταματήσει να με πρήζει να τους πηγαίνω το μωρό. Αλλά κι αυτή το μέρος του θα πάρει, θα τον δικαιολογήσει. Κι εκείνη με έδερνε τότε όταν έλειπε ο πατέρας μου. Μαζί τα έκαναν απλά σαν ζώων που είμαι, την νιώθω πιο κοντά μου εκείνη...

Δεν θυμάμαι να έκανε κάτι. Ειδικά μια σκηνή μου έχει μείνει και δεν θα την ξεχάσω ποτέ, μαζί το έκαναν... Σάββατο πρωί, με έγδυσαν εντελώς και με έβγαλαν έξω από το σπίτι. Στο γκαράζ δεν είχαμε πόρτα, συνόρευε με το δρόμο και κρυβόμουν πίσω από το αυτοκίνητο να μη με δει κανείς, αλλά περνούσε ένα παιδί από τη γειτονιά. Ποτέ δεν θα ξεχάσω το βλέμμα του όταν με κοίταξε...

Πω πω πραγματικά τραγικό να διαβάζω ότι σε έσπαγαν στο ξύλο...Εγώ στην θέση σου δεν ξέρω αν θα μπορούσα να έχω έστω και αυτές τις τυπικές και αδιάφορες σχέσεις, αλλά αν νιώθεις ότι δεν μπορείς να τους κάνεις συζήτηση τι να πω... να έβρισκες συνέχεια δικαιολογίες για να μην τους το πηγαίνεις?Στην τελική δεν νομίζω ότι σε νοιάζει και πολύ η γνώμη τους, τουλάχιστον εμένα δεν θα με αφορούσε, τι θα σου κάνουν θα σε διαγράψουν από παιδί τους, σιγά τα αυγά.Πάντως πέρα από αυτό που μόνο προσωρινή είναι ως λύση, μήπως να το συζητούσες με κάποια ψυχαναλύτρια, δεν είναι κακό, αυτό που θα σου πούμε εμείς για να νιώσεις καλύτερα σίγουρα δεν συγκρίνεται με την αγαλλίαση που θα σου προσφέρει η συζήτηση με μία ειδικό.

ak.fassa έγραψε:Δεν θυμάμαι να έκανε κάτι. Ειδικά μια σκηνή μου έχει μείνει και δεν θα την ξεχάσω ποτέ, μαζί το έκαναν... Σάββατο πρωί, με έγδυσαν εντελώς και με έβγαλαν έξω από το σπίτι. Στο γκαράζ δεν είχαμε πόρτα, συνόρευε με το δρόμο και κρυβόμουν πίσω από το αυτοκίνητο να μη με δει κανείς, αλλά περνούσε ένα παιδί από τη γειτονιά. Ποτέ δεν θα ξεχάσω το βλέμμα του όταν με κοίταξε...

συγγνώμη κιόλας είναι γονείς σου, αλλά αυτό είναι παντελώς ανισόρροπο για κάποιο γονιό. ΕΙΝΑΙ ΠΟΤΕ ΔΥΝΑΤΟΝ???

Η μάνα μου καμιά φορά πετάει στο άσχετο ότι έχει μετανιώσει που μου φερόταν έτσι. Βλέπεις τον αδερφό μου τον χάιδευαν για τον ίδιο λόγο, αλλά εκείνος ήταν το αγόρι που πάντα ήθελε! Εγώ ήμουν απλά η δεύτερη κόρη που ξεσπούσαν τα νεύρα τους...
Anyway, μην σας ψυχοπλακώνω βραδιάτικα...
Ευχαριστώ πολύ για τα λόγια σας, με βοήθησε πολύ που το έβγαλα από μέσα μου... Χρόνια με τρώει...
Το καλό είναι ότι τα έχω συζητήσει όλα αυτά με τον άντρα μου (με λεπτομέρειες που ντρέπομαι να γράψω εδώ), και έχω την ηθική υποστήριξη που χρειάζομαι...

Λοιπόν κοπέλα μου εσύ έχεις κάθε δίκιο να νιώθεις με αυτόν τον τρόπο αλλά πιστεύω πως ο πατέρας σου, χωρίς να είμαι ειδικός, δε πολυκατάλαβε το κακό που σου έκανε. Γι αυτόν μάλλον θα ήταν μια φυσιολογική συμπεριφορά γιατί κανένας μάλλον δεν τον έπεισε ποτέ για το αντίθετο.Πολλοί γονείς αρνούνται να δουν τη διαφορετικότητα των παιδιών τους και βλεπουν μέσα από αυτά δικά τους αποθημένα και όνειρα ανεκπλήρωτα (γι' αυτό και δημιουργούνται διακρίσεις). Και εγώ θα συμφωνήσω με τις κοπέλες πιο πάνω ότι πρέπει έστω και καθυστερημένα να κάνετε μια συζήτηση εσείς οι δυό. Μπορεί και πάλι να μη δεις βελτίωση ή σημάδια μεταμέλειας από πλευράς του αλλά σίγουρα θα λυτρωθείς εσύ που είναι και το πιο σημαντικο.
Σου εύχομαι να λυτρωθείς σύντομα από αυτό το συναίσθημα.!

ak.fassa έγραψε:Δεν θυμάμαι να έκανε κάτι. Ειδικά μια σκηνή μου έχει μείνει και δεν θα την ξεχάσω ποτέ, μαζί το έκαναν... Σάββατο πρωί, με έγδυσαν εντελώς και με έβγαλαν έξω από το σπίτι. Στο γκαράζ δεν είχαμε πόρτα, συνόρευε με το δρόμο και κρυβόμουν πίσω από το αυτοκίνητο να μη με δει κανείς, αλλά περνούσε ένα παιδί από τη γειτονιά. Ποτέ δεν θα ξεχάσω το βλέμμα του όταν με κοίταξε...

κοριτσι μου εχω μεινει αφωνη με την σκηνη αυτην που περιγραφεις.εγω δεν εχω ζησει τετιοεσ καταστασεις το αντιθετο θα ελεγα....αλλα εχω μια φιλη απο το σχολειο που θυμαμαι καποιες φορεσ και σημαδια στο σωμα της και οταν την ρωτουσα τι ειναι αυτα ?δεν απαντουσε...ωσπου μια μερα ανοιξε την καρδια της και μου ειπε πραγματα που εμεινα με το στομα ανοιχτο!!!εχει τετοιο μισος για τον πατερα της που εχουν κοψει επαφες πλεον ...αλλα δεν συνχωρει ουτε την μανα της.....

Το έχω σκεφτεί για ψυχολόγο αλλά τα οικονομικά μας δεν το επιτρέπουν. Ακόμα και που το συζήτησα μαζί σας με ανακούφισε...

ak.fassa έγραψε:Η μάνα μου καμιά φορά πετάει στο άσχετο ότι έχει μετανιώσει που μου φερόταν έτσι. Βλέπεις τον αδερφό μου τον χάιδευαν για τον ίδιο λόγο, αλλά εκείνος ήταν το αγόρι που πάντα ήθελε! Εγώ ήμουν απλά η δεύτερη κόρη που ξεσπούν σαν τα νεύρα τους...
Anyway, μην σας ψυχοπλακώνω βραδιάτικα...
Ευχαριστώ πολύ για τα λόγια σας, με βοήθησε πολύ που το έβγαλα από μέσα μου... Χρόνια με τρώει...
Το καλό είναι ότι τα έχω συζητήσει όλα αυτά με τον άντρα μου (με λεπτομέρειες που ντρέπομαι να γράψω εδώ), και έχω την ηθική υποστήριξη που χρειάζομαι...

Σίγουρα ότι έχεις την υποστήριξη του συζύγου σου θα είναι πολύ ωφέλιμο για σένα.Παρόλα αυτά αν νιώθεις να σε καταπιέζει πολύ όλη αυτή η κατάσταση κάνε όπως νιώθεις, νομίζω πολύ μεγαλύτερη ευχαρίστηση θα πάρεις αν τους περιορίσεις απέναντι στον μικρό. Και στην τελική αυτό δεν σε κάνει εσένα κακό άνθρωπο, η συμπεριφορά τους απέναντί σού όμως όντας μικρό κοριτσάκι, σίγουρα τους κάνει. Ποιος γονιός βγάζει ολόγυμνο το έφηβο παιδί του στους δρόμους για να πάρει την ευχαρίστηση της κοροιδίας, πραγματικά όταν το διάβασα έμεινα με το στόμα ανοιχτό. Όσα χρόνια και αν έχουν περάσει ήταν, είναι και θα είναι ανεπίτρεπτο, δεν ζούσες και στον Μεσαίωνα. Και φαντάζομαι πόσα άλλα ακόμα δεν μας έχεις αναφέρει.

Δεν ήμουν κακό παιδί,ούτε ζωηρό ούτε ατίθασο. Απλά είχα μια αδυναμία, κάτι που οι εξετάσεις έδειξαν ότι δεν ήταν οργανικό οπότε θεώρησαν πως με καθημερινό ξύλο θα το ξεπερνούσα...
Οσο το σκέφτομαι και θυμάμαι τα λόγια της μάνας μου όταν φώναζε, μάλλον ένιωθαν αποτυχημένοι σαν γονείς κι έτσι εξιλεώνονταν, τι να πω...

την δική τους αποτυχία ως γονείς σίγουρα την πλήρωσες εσύ, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Αυτό που ανέφερες για τον οικονομικό λόγο, ίσως μέσω της ασφάλειά σας να έβρισκες κάποια ψυχολόγο ή κάποιο κέντρο στήριξης που να είναι συμβεβλημένο με ταμεία?

η κακη συμπεριφορα και το ξυλο τον γονιων μας ειναι κατι που οσοι το εχουμε ζησει θα το κουβαλαμε για παντα στην ζωη μας...
κ εγω εχω φαει πολυ ξυλο μεχρι καποια ηλικια 13-14 απο την μητερα μου ομως(ο πατερας μου ειχε ηδη πεθανει )μεχρι που ο μεγαλος μου αδερφος της ειπε να παει σε ψυχολογο κ δεν το εκανε φυσικα και τοτε της ειπε οτι μιλησε με κοινωνικη λειτουργο κ αν το ξανακανει θα κανει ο ιδιος αιτηση να της παρουν εμενα κ τα 2 μικροτερα αδερφια μου...τοτε σταματησε να με χτυπαει.τους αλλους 2 δεν τους χτυπουσε γιατι η μια ηταν η αγαπημενη της κορη κ ο αλλος το μικρο αγορακι αλλα κ οταν τολμουσε να τον ακουμπησει τα εσπαγε ολα στο σπιτι....
μετα απο οοοολα αυτα ,δεν με χτυπουσε αλλα μου φεροταν τοσο απαξιωτικα...την ακουγα να μιλαει σε συγγενεις κ γειτονες για μενα που ουτε για εναν ξενο δεν θα μιλουσες ετσι...οταν πηγα να σπουδασω στα 18 μου κ καταλαβα τι θα πει οικογενεια απο αλλους φιλους εκανα πααααρα πολλες φορες κουβεντα μαζι της κ οταν την ρωτουσα γιατι με χτυπουσες μου απανταγε αφου με νευριαζες
για χρονια κουβενταζαμε μεχρι που καταλαβα οτι χαλαω φαια ουσια κ οξυγονο που ειναι πολυτιμο για το περιβαλλον.ΔΕΝ ΑΞΙΖΕ ΣΤΗΝ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΚΑΜΙΑ ΚΟΥΒΕΝΤΑ.-
δεν ξαναγυρισα σπιτι κ τα τελειταια 3 χρονια δεν μιλαμε ΠΟΤΕ. την καλεσα στον γαμο μου για το τυπικο της υποθεσης αλλα δεν ηρθε(χεστηκα)εμαθε οτι εκανα παιδι δεν με πηρε ποτε ουτε τηλ. δεν το εχει δει ποτε και καλυτερα δεν την χρειαζεται το παιδι μου....οτι δεν λυνεται κοβεται λεει μια παροιμια...με ποναει βεβαια.δεν το εχω διαλευκανει εντελως μεσα μου αλλα εχει ηρεμησει η ζωη μου τα τελαυταια χρονια....
συγνωμη αν σας κουρασα με το μεγαλο [ποστ

ισμηνη έγραψε:η κακη συμπεριφορα και το ξυλο τον γονιων μας ειναι κατι που οσοι το εχουμε ζησει θα το κουβαλαμε για παντα στην ζωη μας...
κ εγω εχω φαει πολυ ξυλο μεχρι καποια ηλικια 13-14 απο την μητερα μου ομως(ο πατερας μου ειχε ηδη πεθανει )μεχρι που ο μεγαλος μου αδερφος της ειπε να παει σε ψυχολογο κ δεν το εκανε φυσικα και τοτε της ειπε οτι μιλησε με κοινωνικη λειτουργο κ αν το ξανακανει θα κανει ο ιδιος αιτηση να της παρουν εμενα κ τα 2 μικροτερα αδερφια μου...τοτε σταματησε να με χτυπαει.τους αλλους 2 δεν τους χτυπουσε γιατι η μια ηταν η αγαπημενη της κορη κ ο αλλος το μικρο αγορακι αλλα κ οταν τολμουσε να τον ακουμπησει τα εσπαγε ολα στο σπιτι....
μετα απο οοοολα αυτα ,δεν με χτυπουσε αλλα μου φεροταν τοσο απαξιωτικα...την ακουγα να μιλαει σε συγγενεις κ γειτονες για μενα που ουτε για εναν ξενο δεν θα μιλουσες ετσι...οταν πηγα να σπουδασω στα 18 μου κ καταλαβα τι θα πει οικογενεια απο αλλους φιλους εκανα πααααρα πολλες φορες κουβεντα μαζι της κ οταν την ρωτουσα γιατι με χτυπουσες μου απανταγε αφου με νευριαζες
για χρονια κουβενταζαμε μεχρι που καταλαβα οτι χαλαω φαια ουσια κ οξυγονο που ειναι πολυτιμο για το περιβαλλον.ΔΕΝ ΑΞΙΖΕ ΣΤΗΝ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΚΑΜΙΑ ΚΟΥΒΕΝΤΑ.-
δεν ξαναγυρισα σπιτι κ τα τελειταια 3 χρονια δεν μιλαμε ΠΟΤΕ. την καλεσα στον γαμο μου για το τυπικο της υποθεσης αλλα δεν ηρθε(χεστηκα)εμαθε οτι εκανα παιδι δεν με πηρε ποτε ουτε τηλ. δεν το εχει δει ποτε και καλυτερα δεν την χρειαζεται το παιδι μου....οτι δεν λυνεται κοβεται λεει μια παροιμια...με ποναει βεβαια.δεν το εχω διαλευκανει εντελως μεσα μου αλλα εχει ηρεμησει η ζωη μου τα τελαυταια χρονια....
συγνωμη αν σας κουρασα με το μεγαλο [ποστ

πραγματικά πιστεύω ότι η λύση που επέλεξες ήταν και η καλύτερη. Από το να έπρεπε να καταπιέσεις τον εαυτό σου να είναι με έναν άνθρωπο που τόσο σε πόνεσε στην ζωή σου...Και στην τελική αφού μετά από τόσες συζητήσεις δεν κατάλαβε τι έκανε στραβά, έχεις δίκιο θα ήταν άδικο χάσιμο χρόνου.

Θα συμφωνήσω με τη Χρυσάννα, έκανες το καλύτερο που θα μπορούσες να κάνεις. Εγώ δεν έχω τόση δύναμη ακόμα, νιώθω τύψεις όταν μου λέει η αδερφή μου ότι κλαίει γιατί δεν βλέπει το παιδί. Είναι στιγμές που θυμώνω με τον εαυτό μου για την αδυναμία που δείχνω. Πολλές φορές της έχω πει ότι τα παιδιά δεν ξεχνούν ποτέ. Πολλές φορές έχει πει ότι έχει μετανιώσει για τα λάθη που έχει κάνει μαζί μου.
Τον πατέρα μου τον δικαιολογούσα μέχρι να κάνω δικό μου παιδί. Έλεγα ότι δεν έχει νιώσει αγάπη και δεν μπορεί να δώσει στα παιδιά του κάτι ανάλογο. Όμως ήρθε η ώρα που γέννησα το Νίκο μου. Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι δεν θα μπορούσα να δώσω όλο μου το είναι σε αυτό το πλάσμα!!! Το μόνο που εύχομαι και παρακαλάω είναι, αν με αξιώσει ο Θεός να κάνω δεύτερο παιδάκι, δεν θα το κάνω ποτέ να νιώσει παραγκωνισμένο, ή αδικημένο και θα του δώσω όση αγάπη έχω όπως και στο Νικολίδιό μου...
´Οταν ήμουν μικρή η μάνα μου με έλεγε κακιά κι ίσως είχε δίκιο. Έτσι αντιδρούσα σε αυτό που μου συνέβαινε κι ακόμα είμαι έτσι. Δεν έχω πει ποτέ στον άντρα μου ότι τον αγαπάω, όμως το ότι έγινα μαμά με έχει μαλακώσει πολύ και γίνομαι καλύτερος άνθρωπος καθημερινά.
Οπότε ένα έχω να πω στους γονείς μου : δεν με κατέστρεψαν ολοκληρωτικά, είμαι ακόμα άνθρωπος με αισθήματα...

Σας ευχαριστώ πολύ για την δωρεάν ψυχανάλυση, πάω να κοιμίσω το αγοράκι μου.
Καλή συνέχεια σε όλες, και πάλι ευχαριστώ!!!
Καληνύχτα.