Καλησπέρα κορίτσια.
Ειμαι 33 και προσπαθώ να μείνω έγκυος εδώ και μερικούς μηνες αλλα μάταια. Εχω κατάθλιψη οn/off εδω και μερικά χρόνια, αλλα επειδή πλέον έχει γινει κομμάτι του εαυτού μου, τη διαχειρίζομαι καλά χωρίς φαρμακευτική αγωγή.
Τα ερωτηματικά μου ειναι πολλά και όχι ιατρικής φυσης. Θα ήθελα να ανταλλάξω απόψεις με μανουλες που είτε είχαν κατάθλιψη στο παρελθόν είτε είχαν επιλόχια κατάθλιψη ή ακόμα και μετέπειτα, οταν το μωρό τους μεγάλωσε.
Να προσδιορίσω οτι κατάθλιψη δεν εννοώ την κακοκεφιά ουτε τον μαρασμό λόγω εξωτερικών παραγόντων ,όπως πολύς κόσμος τείνει να πιστευει οτι ειναι η κατάθλιψη. Αναφέρομαι στην κλινικη κατάθλιψη που δεν έχει σχέση με εξωγενείς παράγοντες.
Ευχαριστώ και περιμένω νέα σας

Eγώ προσωπικά δεν έχω καμία επαφή με το θέμα "κατάθλιψη" και δεν ξέρω πως λειτουργεί.Όμως αν θα ξέρω να απαντήσω σε κάποιο ερώτημά σου και μπορώ πολύ ευχαρίστως θα το κάνω.Αλλά ακόμα και απλά για παρέα είμαστε εδώ και πιστεύω ότι μιλάω για όλες τις κοπέλες του φορουμ.

ουτε εγω εχω καποια εμπειρια αλλα σιγα-σιγα ΘΑ ΔΙΑΒΑΣΤΕΙ ΤΟ ΘΕΜΑ ΚΑΙ ΘΑ ΑΠΑΝΤΗΣΟΥΝ ΚΟΠΕΛΕΣ ΠΟΥ ΙΣΩΣ ΕΧΟΥΝ ΠΕΡΑΣΕΙ.ΣΗΜΑΣΙΑ ΕΧΕΙ ΟΤΙ ΕΙΣΑΙ ΔΥΝΑΤΗ ΚΑΙ ΚΟΝΤΡΟΛΑΡΕΙΣ ΤΟΝ ΕΥΑΤΟ ΣΟΥ.ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΥΚΟΛΟ ΠΡΑΓΜΑ.ΓΙΑΤΙ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΩ ΤΙ ΕΝΝΟΕΙΣ 'ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ' !!ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΚΟΛΟ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΤΕΙ.ΕΙΧΕ ΠΑΘΕΙ ΜΙΑ ΓΝΩΣΤΗ ΜΑΣ ΚΑΙ Η ΚΟΠΕΛΑ ΕΚΑΝΑ ΜΗΝΕΣ ΝΑ ΣΥΝΕΛΘΕΙ...

εποχιακη καταθλιψη την οποια αντιμετοπισα σε καποια φαση της ζωης μου οπου πραγματικα ειχα οτι ηθελα και μειναν ολες οι κακες στιγμες πισω.. μετα την εγκυμοσυνη επιλοχειος καταθλιψη 1 χρονο.. τραγικο.. και τωρα δεν ειμαι σιγουρη αν μου εχει χτυπησει τη πορτα καποιο ειδος καταθλιψης παλι αλλα νιωθω συνεχεια πως δε θελω να δω ανθρωπο.. κλεισμενη στο σπιτι για μερες και γενικα μαυρο χαλι ψυχολογικα.. πιστευω οτι παιζει ρολο η ψυχολογια στη προσπαθεια του να μεινεις εγκυος και σιγουρα δε βοηθαει.. προσπαθησε να χαλαρωσεις..

Μετά απο χρόνια προσπαθειών για την απόκτηση του 2ου παιδιού μου,μετά απο πάμπολλες απογοητεύσεις,πίκρες και δάκρυα και μετά απο μια αποβολή έπαθα κατάθλιψη.
Για περίπου 2 χρόνια ήμουν ένα ζόμπι.Καταλαβαίνεις...με πολύ προσπάθεια και μεγάλη στήριξη και βοήθεια απο το σύζηγο και τον ψυχολόγο κατάφερα να αφήσω πίσω μου τα σκοτάδια...
Ήθελα πάρα πολύ άλλο ένα παιδί και για να το κατάφερνα θα έπρεπε πρώτα να νικήσω το τέρας που μου έτρωγε το μυαλό και την ψυχή.
Αυτό είναι δεδομένο.Πρώτα πρέπει να καταφέρεις να ξεπεράσεις εντελώς το πρόβλημα της κατάθλιψης και μετά να προσπαθήσεις για μωρό.Ο ψυχολόγος σου τι σου λέει,το έχετε συζητήσει;;Η εγκυμοσύνη είναι μια ιδιαίτερη φάση στη ζωή της γυναίκας και φυσικά ο τοκετός και οι μέρες που ακολουθούν μετά μαζί με το μωρό.Θέλει αρκετα ψυχικά αποθέματα.Απαιτεί 24ωρη επαγρύπνηση και φροντίδα.Είσαι σίγουρη πως θα ανταπεξέλθεις σε όλα αυτά;;
Συγνώμη μην παρεξηγηθώ δεν προσπαθώ να σε αποτρέψω απ΄το να κάνεις παιδί και ποιά είμαι εγώ άλλοστε;;Αλλά επειδή το γνώρισα πολύ καλά το θέμα της κατάθλιψης και ξέρω πόσο σοβαρό μπορεί αν γίνει..απλά τονίζω κάποια σημεία που απαιτούν προσοχή και που και εμένα μου τόνισαν όταν ήμουν μέσα στο πρόβλήμα.
Η κατάθλιψη μπορεί αν ξεπεραστεί εντελώς.Αυτό πιστεύω το γνωρίζεις.Τώρα το αν καταφέρνεις και το κοντρολάρεις όπως λες μόνη σου και δεν χρειάζεσαι ούτε φάρμακα,ούτε έστω κάποιες συνεδρίες...δεν ξέρω...κατά πόσο είναι σωστό αυτό που κάνεις.Βέβαια εξαρτάται και απο το βαθμό κατάθλιψης..
Θα ήθελα πολύ να τα λέμε.Εγώ απλά θα σου έλεγα να σκεφτείς όλα τα παραπάνω και καλό θα ήταν να συζητάς με έναν ειδικό...
Εύχομαι να σου έρθει στη ζωή σου ότι επιθυμείς!!

Καλημέρα....Πέρασα κι εγώ κατάθλιψη, είμαι πάντα εν δυνάμει καταθλιπτική, είχα ένα σοβαρό επεισόδιο στα 17 (με απώλεια μνήμης), ένα στα 22 (επιλόχειος για 1μιση χρόνο) και ένα ελαφρύτερο στα 25 μου το οποίο ήταν συνδυασμένο με διαταραχή πανικού. Τα ξεπέρασα χωρίς φαρμακευτική αγωγή, έχω κάνει μόνο ψυχοθεραπεία και δόξα τω Θεώ από τότε είμαι καλά...

Η κατάθλιψη είναι μια κουβέντα που λέγεται πολύ εύκολα στις μέρες μας, μια που ειναι η ασθένεια της εποχής. Για μένα η κατάθλιψη ήταν ένα τέρας που έτρωγε από μέσα μου κάθε συναίσθημα. Κατάθλιψη σημαίνει να μη νιώθεις τίποτα. Ούτε χαρά, ούτε λύπη, ούτε ενδιαφέρον. Η λογική σου ξέρει ότι αγαπάς πχ τους γονείς σου ή τα αδέρφια σου ή τα παιδιά σου...Η καθημερινότητά σου όμως σε εγκλωβίζει πάρα πολύ στον εαυτό σου. Αναρωτιέσαι: γιατί μου συμβαίνει αυτό? Γιατί δε μπορώ να χαρώ όπως όλοι οι άνθρωποι? Πολλές φορές έκλαιγα με το που άνοιγα τα μάτια μου, όχι από λύπη, άλλα από απελπισία για την καινούρια μέρα που ξεκινά κι εγώ ήμουν ακόμα ένα αναίσθητο τέρας.

Υποφέρει κι ο άντρας μου από κατάθλιψη και από κρίσεις πανικού. Είναι ένας καθ'ολα φυσιολογικός άνθρωπος...μόνο που αν τον ρωτήσεις του λείπει η ξενοιασιά...το να αισθάνεται χαρά....αυτός το αντιμετωπίζει με αγωγή. Και έκανε για μένα ένα λάθος...Θέλησε να φτιάξει οικογένεια πριν λύσει τα θέματά του τα εσωτερικά. Ίσως γιατί υποσυνείδητα θεώρησε ότι μια μεγάλη αλλαγή ή ένα μωρό θα τον κάνει να βρει την ευτυχία. Κατά την γνώμη μου έκανε ένα τεράστιο λάθος που μας κόστισε πολύ στο γάμο μας...Παλεύουμε φυσικά γιαυτόν και για το παιδί μας...άλλα θα μου είχε κοστίσει λιγότερο σε κούραση, καυγάδες, αμφιβολία το να είχαν γίνει όλα πιο συνειδητοποιημένα.

Φυσικά δε θέλω να σε αποθαρρύνω από τα σχέδιά σου για απόκτηση μωρού. Να ξέρεις όμως (και πολύ σωστά έκανες για μένα που το σκέφτηκες να ανταλλάξεις απόψεις για κάτι τόσο σοβαρό) πως στην πορεία για το δεύτερό μου παιδί ( έχω ήδη ένα από άλλον πατέρα) έκανα συνεχώς σκέψεις για το μετά. Η επιλόχειος που πέρασα τότε ήταν απο τις χειρότερες φάσεις της ζωής μου. Και οι ορμόνες φυσικά στο δεύτερο δε με άφησαν ήσυχη, άλλα αυτή τη φορά είχα όλα τα όπλα για να τις διαχειριστώ.

Συμβουλέψου τον ψυχολόγο σου. Τι σου λέει επι του θέματος?

Καλησπέρα!
Καταρχάς σας ευχαριστώ όλες για το ενδιαφέρον σας και για το οτι μοιραστήκατε τις σκέψεις σας μαζί μου.

Το δικό μου πρόβλημα πρωτοπαρουσιάστηκε με μια πολύ ήπια μορφή, στα 17 μου όταν έδινα Πανελλήνιες και απλά τότε ο γιατρός μου εδινε λίγο σιρόπι Αταραξ για να ειμαι πιο ήρεμη, γιατι είχα πολύ στρες.

Οταν αργότερα πέρασα στο Παν/μιο, στα 21 μου, με ξαναχτύπησε αλλά σε πολύ άσχημη μορφή. Εκλαιγα κάθε μέρα, ένιωθα πολυ δυστυχία, έτρωγα ακατάσχετα και δεν έβγαινα από το σπίτι καθόλου. Με θεραπευτικη αγωγή, συνεδρίες και την βοηθεία της μητέρας μου, ξανασηκώθηκα στα πόδια μου ενα 6μηνο μετά.

Μέχρι τα 28 μου, είχα αλλα 2-3 επεισόδια ηπιότερης μορφής, μέχρι που στα 28 με διέλυσε. Συνετέλεσαν σε αυτό πολλά ασχημα περιστατικά που βίωσα συν του οτι διαγνώστηκα με μια νευρολογική πάθηση (Σ.Κ.Π.) Ξεκίνησα πάλι φαρμακευτική αγωγή και συνεδρίες και μετά από ένα χρονο ξανασηκώθηκα για πολλοστή φορά.

Οπως πολύ σωστά είπε μια κοπέλα παραπάνω, η κατάθλιψη δεν ειναι απλά το να κάθεσαι να κλαις. Αδυνατείς να νιώσεις γενικώς. Κι εγώ είμαι σε μία φάση ζεν που δεν καταλαβαίνω τιποτα πλέον. Δεν ειμαι ευτυχισμένη με το οτιδηποτε, δεν χαίρομαι ποτέ και με τίποτα. Από την άλλη όμως, δεν κλαίω πια. Ειμαι σαν φυτό. Το μόνο που σκέφτομαι είναι ένα κοριτσάκι με ροζ κορδέλες που θα το έχω σαν θεό μου.

Για να μην παρεξηγηθώ. Δεν πιστευω οτι το μωρό θα λύσει τα προβλήματά μου. Ειμαι όμως τόσο δυνατή με όσα έχω περάσει πλέον που το παιδί μου θα το κάνω το πιο ευτυχισμένο πλάσμα στον κόσμο. Ουτε είμαι από τις γυναίκες που είχανε πάντα σκοπό ζωής τους να γινουν μητέρες. Δεν ήτανε δηλαδή κάποια μανία που είχα πάντα στο μυαλό μου. Τουναντίον σε μικρότερη ηλικία 26-28, άκουγα για μωρά και με ΄πιανε η ψυχη μου, γιατί το θεωρουσα "μπελά". Και ξαφνικά τα τελευταία 3 χρονια έχει ωριμάσει μέσα μου με πολυ λογικό ρυθμό.

Επειδή όμως οι πραγματικές κατάστασεις σίγουρα δε θα ειναι όπως τις έχω στο μυαλό μου θα ήθελα να μάθω. Πώς καταφέρνεις τις ορμόνες τις επιλοχίου κατάθλιψης; Δεν προκαταβάλλομαι, αλλα επειδη ξέρω οτι έχω κλινικη κατάθλιψη, εμένα σίγουρα θα με χτυπήσει και η επιλοχειος. Πώς την περιοδο εκείνη καταφέρνεις να σηκώσεις το κουφάρι σου απο το κρεβάτι και να αλλάξεις το μωρό; Πώς όταν εκεινο κλαίει, δεν κλαις κι εσυ μαζί του; Κι αν κλάψεις, είναι κακό;

Τα έχω συζητήσει όλα αυτά με τον ψυχολόγο, αλλά μου ειπε οτι δεν εχει απάντηση γιατι ο ίδιος δεν έχει παιδιά και γιατί ειναι άντρας.

Ειναι ο μηχανισμός μας , ως γυναικες, τόσο δυνατός που παρά την κατάθλιψη, μπορουμε να ανταπεξέλθουμε στις ανάγκες του μωρού; Αυτό θα ήθελα να μάθω. :/

Σας ευχαριστώ και πάλι.

Όταν είχα επιλόχειο φρόντιζα κανονικά την κόρη μου...Δεν έπαθα αυτού του είδους την άρνηση που παθαίνουν μερικές μητέρες που δε θέλουν να δουν τα μωρά τους. Παρόλα αυτά όμως ένιωθα πάρα πολλές τύψεις γιατί δεν ένιωθα αυτό που λέμε μητρικό ένστικτο. Και είχα στήσει τον εαυτό μου στον τοίχο και τον κοπανούσα. Απίστευτες τύψεις. Μέχρι που μια μέρα με βρήκαν στο μπαλκόνι, έξω από τα κάγκελα. Με τη λογική μου ήξερα ότι αγαπάω το παιδί μου...ότι έπρεπε να το αγαπάω....άλλα η κατάθλιψη μου στερούσε τη χαρά να το πάρω αγκαλιά και να το κανακέψω με την ψυχή μου...να του πω τραγουδάκια...να κάνω όλα αυτά που κάνω τώρα με το γιο μου....Μόνο τύψεις και ενοχές γιατί δεν ήμουν καλή μητέρα. Η κατάθλιψη σε συνδυασμό με το θηλασμό και το ξενύχτι με είχαν κάνει κουρέλι.

Στη δεύτερή μου εγκυμοσύνη είχα αρκετά νεύρα...και όταν γεννήθηκε ο μικρός μέχρι να γίνει δύο μηνών περίπου σχεδόν κάθε φορά που τον κοιτούσα έκλαιγα....από συγκίνηση όμως (τι ανακούφιση! το να νιώθεις...) και μερικές φορές όταν θήλαζα κι όταν όλη μου η μέρα ήταν, ξύπνημα, ξεσκάτισμα, θηλασμός, και φτου κι απ την αρχή, μόλις τον έβαζα τον μικρό στο στήθος σκεφτόμουν "τώρα έτσι θα είναι συνεχώς η ζωή μου? Δε θα ξανακάνω τίποτα άλλο?" και έκλαιγα. Φυσικά όλα αυτά ήταν ορμονικά. Με βοήθησε πολύ που έβγαλα το μωρό από 3 εβδομάδων έξω. Ήταν και καλοκαίρι φυσικά. Τον φορούσα στο σλινγ και δρόμο....Και που δεν πήγαινα...σε φίλους, για μπυρίτσα, μέχρι 12, 1 το βράδυ....ο μικρός θήλαζε, κοιμόταν κι εγώ με τις παρέες μου. Την επιλόχειο στην κόρη μου έκανα ενάμιση χρόνο για να την ξεπεράσω και για να το κάνω χρειάστηκε να αυτοεξοριστώ....Για να βρεθώ με τον εαυτό μου και να ξεπεράσω τις ενοχές μου και να συγχωρήσω όσο μπορώ τον εαυτό μου έφυγα στο εξωτερικό....Δειλία? Εύκολη λύση? Μόνο εγώ ξέρω τι πέρασα....και πόσο τιμωρήθηκα. Πάντως αν κάποια κοπέλα είναι σε έξαρση της ασθένειας και μείνει έγκυος πρέπει οπωσδήποτε να έχει δίπλα της και ψυχολόγο μαζί με το γυναικολόγο....Προσοχή, λέω έξαρση, να μην παρεξηγηθώ ε?

Γεια σου κοπελιά, καλώς ήλθες! Διάβασα αυτά που γράφεις και ήθελα να ρωτήσω κάτι: η συντομογραφία που αναφέρεις (Σ.Κ.Π.) είναι αυτό που καταλαβαίνω μάλλον ε; Αν είναι έτσι, έπασχε απο αυτή ο πρώην σύντροφός μου, με τον οποίο ήμασταν μαζί 8 χρόνια, είχα λοιπόν την ευκαιρία να παρακολουθήσω την συμπεριφορά και την εξέλιξή της σε ένα αρκετά ευρύ χρονικό διάστημα και επίσης να ενημερωθώ για αρκετά πράγματα γύρω από τη νόσο.
Έχεις ακούσει ότι οι ορμόνες της εγκυμοσύνης και του τοκετού μπορούν να πυροδοτήσουν έξαρση της νόσου; Είσαι έτοιμη να το αντιμετωπίσεις κι αυτό συν τοις άλλοις, ούσα λεχώνα; Συγνώμη που σου κάνω την καρδιά περιβόλι, αλλά αισθάνομαι ότι το καλύτερο ήταν να σου πω αυτό ακριβώς που σκεφτόμουν. Από έννοια το λέω, όχι από κακία, το ξέρω όμως ότι διαβάζεται δύσκολα, συγνώμη για αυτό...
Γνώμη μου είναι ότι πρέπει πρώτα να ρυθμίσεις και την κατάθλιψη και τη ΣΚΠ προτού ξεκινήσεις τις προσπάθειες για παιδί. Η μία εξάλλου επηρεάζει και την αλλη, καλό είναι να είναι και οι δύο σε "ύπνο".

Μητσενα, (χιχιχι, ωραιο αυτο )

Εχεις δίκιο για την έξαρση της νόσου κατά τη διάρκεια του τοκετού. Φυσικά όλα αυτά ειναι πράγματα που γνωρίζω!!! Εχω διαγνωστεί εδώ και 6 χρονια (στα 26 μου) και ξέρω τα πάντα για τη νόσο. Ο νευρολόγος μου λεει οτι κατά τη διάρκεια της εγκυμοσυνης, το εμβρυο θα με προστατευει (το μανάρι μου <3 ) και δε θα έχω καμία ώση, αλλά υπάρχει πολύ μεγάλη περιπτωση να ε΄χω κατά τη διάρκεια του τοκετου. Ε και; Τι έγινε; Στις τόσες ώσεις, αν έχω και μια ακόμα για το μωρό μου, δε με νοιάζει καθόλου.

Η κατάθλιψη ειναι ο εχθρός μου και όχι η ΣΚΠ. Εξάλλου εγώ έχω την ηπια μορφη της ΣΚΠ. Αυτη δλδ που όταν μουδιάζεις, και χαλάει κάποιο χέρι, κάποιο πόδι κλπ, μολις περάσει το επεισοδιο, επανέρχεσαι πλήρως.
Η ΣΚΠ δεν ειναι κληρονομική, οπότε το μωρό μου δε θα έχει κανένα πρόβλημα, αρα αυτο που με τρώει τώρα ειναι μόνο το θέμα της κατάθλιψης.

Απ ότι διαβάζω από την Μαρκέλλα, και κλινική κατάθλιψη να μην είχα, η επιλόχεια καραδοκεί ούτως ή άλλως. Και η Μαρκέλλα λεει οτι τα κατάφερε. Χαιρομαι να διαβάσω θετική ιστορία περι αυτου. Από την άλλη αυτά που περιγράφει οτι πέρασε με φοβίζουν πάρα πολυ.

Και προσπαθώ να μεινω έγκυος 5 μηνες τώρα και δεν μπορώ. Στο παρελθόν είχα μεινει δυο φορές, ενώ έπαιρνα αντισυλληπτικά (!!!) και ο γιατρός είχε εκπλαγεί με το πόσο γόνιμη ήμουν. Τώρα τι έχω πάθει;;; 33 ετών ειμαι οχι 60! Τι συμβαινει δε ξέρω.

κοριτσια..πειτε μου κατι για να καταλαβω..οταν λετε καταθλιψη,τι εννοειτε με λιγα λογια?Γενικα δλδ νιωθετε οτι δν μπορειτε να χαρειτε με τπτ?Αυτο σημαινει οτι κλαιτε πολλες φορες ή δεν ειναι αναγκαιο?Απλα νιωθετε για διαφορους λογους (ισως οχι ιδιαιτερης σημασιας)χαλια?Σαν να μην μπορειτε να εκφραστειτε?Οταν εχεις καταθλιψη,μπορεις να σκεφτεις λογικα?Δλδ σκεφτεσαι λογικα απλα δεν μπορεις να ακολουθησεις τη λογικη σου και σε παιρνει απο κατω?Επισης..θα ακουστει χαζο....αλλα...γελατε?Δλδ εχετε διαθεση να βγειτε εξω με παρεα καποιες φορες(ακομα και αν δεν ειναι πολλες)?Κ αν βγειτε, θα περασετε καλα?'Η γενικα οταν λεμε καταθλιψη,εννουμε οτι ειμαστε χαλια ,δν εχουμε ορεξη γ τπτ και γενικα ΔΕΝ ΖΟΥΜΕ?

Από τον ψυχολόγο μου είχα ακούσει για μια περίπτωση πολύ σοβαρής κατάθλιψης με αυτοκτονικό επεισόδιο μάλιστα που έτυχε σε μέρα συνεδρίας και την είχε ακυρώσει για να είναι σε συνεχή επαφή με τη μητέρα της κοπέλας...την είχε πει "γελαστή κατάθλιψη" ...

Η κατάθλιψη δεν είναι απλή στεναχώρια, μελαγχολία, βαρεμάρα, αφηρημάδα. Είναι ΑΠΑΘΕΙΑ. Έλλειψη συναισθημάτων. Η λογική όμως υπάρχει...Δλδ δεν επηρρεάζεται η κρίση σου. Όχι από την κατάθλιψη τουλάχιστον. Η κρίση επηρρεάζεται από τις ενοχές για τη συμπεριφορά σου. Για το ότι δε νιώθεις όπως θα πρεπε. Για το τί περνάν οι δικοί σου εξαιτίας σου. Για το ότι η ζωή σου δεν είναι φυσιολογική και φταις εσύ. Είναι μια άβυσσος πραγματική. Μεγάλη απελπισία. Νικιέται βέβαια....Η πίστη βοηθάει. Εμένα με βοήθησε πολύ...Ο κόσμος τελευταία ξέρετε τι κάνει? Θεοποιεί τον εαυτό του. Θεωρεί ότι όλα μπορεί να τα παλέψει και να τα ξεπεράσει μόνος του...Οταν δεν τα καταφέρνει...ματαιώνεται...ο εγωισμός δεν το σηκώνει...και τότε αισθάνεται ανίκανος, ασήμαντος...και παίρνουν γαιτανάκι όλα τα ασχημα...Φυσικά παίζει ρόλο η κληρονομικότητα....Η κατάθλιψη είναι ιατρικά μια ανισσοροπία στη χημεία του εγκεφάλου....

Καλησπερα ηθελα να ρωτησω κ εγω γιατι εχω καποιες αποριες εχω παθει κ εγω κρισης πανικου κ φυσικα εχω παει σε πολλους γιατρους γιατι μου ειχε αφησει σαν "κουσουρη" ιλλιγους οι οποιοι απο ολους μου ειπαν οτι ηταν ψυχολογικο μετα απο καποια χρονια με χημικα χαπια κ χωρις πολλα αποτελεσματα το γυρισα στην ομοιπαθητικη που εκει βρηκα μια λυση κ τωρα ειμαι ολυ καλυτερα !Τα χρονια περασαν εχω κανει 2 παιδια αλλα εχω πολλες φοβιες κ μια απο αυτες που με τρωει καθημερινα ειναι (επειδη η δουλεια του αντρα μου ειναι πολυ πρωινη 6 ωρα) πως δεν μπορω να μεινω μονη φοβαμαι μην πανικοβληθω μη παθουν κατι τα παιδια μου κ εγω κολλησω μην παθω καποια κριση κ με δουν σε τετοια κατασταση .Παγματικα δνε ξερω τι να κανω πυστευετε οτι ο ψυχολογος θα ηταν μια λυση?

Ναι ναι ναι...Ο ψυχολόγος μου τη διαταραχή πανικού μου τη χαρακτήριζε "κρυολόγημα" σε σχέση με άλλες παθήσεις...
Οι κρίσεις πανικού θεραπεύονται πολύ ευκολότερα από μια κατάθλιψη...γιατί όπως ανέφερα παραπάνω η κατάθλιψη είναι μια χημική ανισορροπία, οι κρίσεις πανικού είναι λάθος αντίδραση σε φυσιολογικές καταστάσεις....Την κατάθλιψη δεν τη δημιουργούμε εμείς στον εαυτό μας, τις κρίσεις πανικού όμως ναι....Και εξηγώ...στην κρίση πανικού ο εγκέφαλος εσφαλμένα πιστεύει ότι υπάρχει κατάσταση ανάγκης και γιαυτό το λόγο εκρίνει αδρεναλίνη που με τη σειρά της έχει κάποια συμπτώματα όπως ταχυκαρδία, γρήγορη αναπνοή, ιδρώτας....που με τη σειρά τους μπορεί να φέρουν υπεροξυγόνωση, πόνους στο στήθος, μούδιασμα, αίσθηση απώλειας συνείδησης (λιποθυμία) και ελέγχου...αν μας υποδείξουν την τεχνική του να σταματάμε αρχικά αυτά τα συμπτώματα εν τη γεννέσει τους κι αργότερα να καταννοήσουμε για ποιο λόγο τα έχουμε κι ότι δεν μπορούν επ ουδενί να βλάψουν τη ζωή μας, έχουμε τελειώσει μια για πάντα με τις κρίσεις πανικού. Κι αυτά στα λέω εγώ που όταν με έπιανε κρίση κοιμόμουν με τη μάνα μου 27 χρονώ γομάρα τότε από το φόβο μην τυχόν και πάθω κάτι και είμαι μόνη...κι έτρεμα από το φόβο μου, κι έκλαιγα.... Τις κρίσεις πανικού απαξ και τις ξεπεράσεις μια φορά θα βρεις το κλειδι να τις ξεπερνάς πάντα....όχι όμως την κατάθλιψη, που μπορεί να πυροδοτηθεί από χίλιες δυο καταστάσεις....

Υπάρχουν μια ή δύο φορές το χρόνο πλέον, στιγμές που παθαίνω κρίση πανικού για 2 λεπτά το πολύ. Είναι ακόμα τρομακτικό. Ο γιατρός μου όταν τον ρώτησα στην αρχή της θεραπείας αν θα σταματήσω να φοβάμαι ή να αγχώνομαι μου είπε ότι επειδή είμαι έτσι σαν άτομο δε θα σταματήσω ποτέ. Απλά μου υποσχέθηκε ότι θα μου δώσει τον τρόπο να διαχειρίζομαι το άγχος και το φόβο. Και έτσι έγινε. Νομίζω ότι από τη στιγμή που ξεπέρασα αυτές τις καταστάσεις ότι δε θα ξαναπάθω ποτέ τίποτα....Τόσο πολύ με δυνάμωσε η βοήθεια...οι τεχνικές...η πληροφόρηση....η ενημέρωση των γύρω μου...αν υπάρχουν αυτά, χωρίς ντροπή, τότε είναι πολύ καλύτερα τα πράγματα....Πάντως επιμένω ότι καλύτερα είναι κάποιος με το ιστορικό αυτό να συμβουλευτεί ψυχολόγο πριν προχωρήσει σε τόσο μεγάλο βήμα όπως η απόκτηση μωρού. Όχι γιατί σώνει και καλά θα έχεις πρόβλημα....άλλα για το ενδεχόμενο ΑΝ έχεις πρόβλημα να μην ταλαιπωρηθείς ούτε εσύ ούτε οι δικοί σου....Γιαυτό και μόνο...

Για τις κοπέλες ή την κοπέλα που ρωτάει τι είναι ακριβώς ηα κατάθλιψη και τι συναισθήματα σε πλημμυρίζουν,θα σας περιγράψω την δική μου κατάσταση,αν και δεν θέλω να τα σκέφτομαι...
Το θέμα είναι πως δεν υπάρχουν συναισθήματα.Δηλαδή...ξυπνάς το πρωί...αν καταφέρεις να σηκωθείς απο το κρεβάτι,γιατί αισθάνεσαι πως σε πλακώνουν τόνοι τσιμέντο και σωματικά και ψυχικά.Και ξυπνας λοιπόν με ένα βάρος,λες...άλλη μια μέρα που δεν υπάρχει τίποτα το ενδιαφέρον,δεν νοιάζεσαι για τίποτα,ούτε για τη δουλειά,ούτε για το σπίτι,ούτε για την οικογένεια.Εγώ ότι έκανα,το έκανα μόνο μηχανικά.Αυτό που ήθελα ήταν να είμαι μόνη μου μέσα στο σπίτι(έψαχνα πάντα λόγους και αφορμές και έδιωχνα την κόρη μου και τον άντρα μου απο το σπίτι τα απογέυματα,να πάνε ας πούμε μια βόλτα,να πάνε στη γιαγια κ.τ.λ),να κλείνω πόρτες και παράθυρα,και να κάθομαι να κλάιω,να κλαίω χωρίς σταματημό.Πολλές φορές έκλαιγα χωρίς σκέψεις..κοιταζόμουν στον καθρέφτη,λυπόμουν τον εαυτό μου,και ξαναέκλαιγα.Δεν έβλεπα μέλλον,δεν υπήρχε τίποτα να με χαροποιήσει και δυστηχώς ούτε το ίδιο μου το παιδί.Μπροστά της έπαιζα θέατρο,δεν ξέρω που έβρισκα τη δύναμη.Αλλα΄όταν έφευγε για το σχολείο ήταν η λύτρωση μου.
΄Έτρωγα ακατάπαυστα,πήρα 20 κιλά.Δεν με ενδιέφερε η εξωτερική εμφάνιση,γυρνούσα παντού και πάντα με φόρμα και αθλητικά.
Όλα μου φαίνονταν βουνό.Ο άντρας μου με παρακαλούσε να βγώ απο το σπίτι,να πάμε έστω στην πλατεία τη μικρή αν κάνει ποδήλατο.Δεν ήθελα,δεν μπορούσα.Και όταν πήγα κάποια φορά φορόυσα συνεχώς τα γυαλια ηλίου γιατί τα μάτια μου δεν σταματούσαν να τρέχουν...Πνιγόμουν,ένοιωθα πως κάποιος μου κρατάει το λαιμό και δεν μπορώ να ανασάνω.
Μαγείρευα...ούτε και εγώ ξέρω πως...όποτε μαγείρευα,είχαμε κάνει τα ντελίβερι πλούσια.Δουλειές στο σπίτι...με απίστευτο ζόρι και τα πολύ βασικά,τα περοσσότερα τα έκανε ο άντρας μου.Και νεύρααααα,πολλά νεύρα...
Δεν ξέρω τι με βοήθησε τελικά και κάποια στιγμή αποφάσισα να δώ λίγο φώς στην άκρη του τούνελ...'Ισως ο 'άντρας μου που με πολύ κουβέντα και απεριόριστη υπομονή πες-πες με ταρακούνησε.Κάποια στιγμή το πήρα απόφαση και έκλεισα ραντεβού με ψυχολόγο.Στην αρχή δεν πήγα σε κάποιες συνεδρίες...δεν μπορούσα να δεχτώ την κατάσταση μου...ήταν δύσκολα.Πολύ δύσκολα..
Οι δικοί μου ήταν όλοι χαμένοι...κανείς δεν ήρθε,κανείς δεν νοιάστηκε...Ο άντρας μου τα πέρασε όλα...
Κανείς τους δεν κατάλαβε τι περνούσα...
Τέλος πάντων...σημασία έχει πως το ξεπέρασα..Φοβόμουν τώρα με την εγκυμοσύνη μήπως και γίνει τίποτα πάλι λόγω ορμονών,αλλά μέχρι στιγμής όλα καλά.
Ο ψυχολόγος μου είχε διαγνώσει και διπολική διαταραχή,η οποία υπήρχε απο πάντα...απλά αν δεν ασχοληθείς βαθια με τον εαυτό σου πολλά πράγματα δεν τα ανακαλύπτεις..
Χρειάζεται μεγάλη προσοχή κορίτσια.Και ειδικά όταν πρόκειται να μείνεις έγκυος...δεν πρέπει να το πέρνουμε αψήφιστα..Αν υπάρχει κάτι τέτοιο στο ιστορικό μας,θα πρέπει πάντα να είμαστε με την καθοδήγηση του ειδικού...πάντα!

Ζούμπι αυτή η περιγραφή σου με πήγε πολλά χρόνια πίσω... Πάντως κατά τη γνώμη μου είναι καλό να θυμάσαι. Στην περίπτωσή μου με βοηθάει για να μην αφεθώ να ξαναφτάσω ποτέ σε εκείνο το στάδιο...

Μαρκέλλα καλημέρα! Έχεις πμ.

Ροζ_κορδέλες έγραψε:Καλησπέρα κορίτσια.
Ειμαι 33 και προσπαθώ να μείνω έγκυος εδώ και μερικούς μηνες αλλα μάταια. Εχω κατάθλιψη οn/off εδω και μερικά χρόνια, αλλα επειδή πλέον έχει γινει κομμάτι του εαυτού μου, τη διαχειρίζομαι καλά χωρίς φαρμακευτική αγωγή.
Τα ερωτηματικά μου ειναι πολλά και όχι ιατρικής φυσης. Θα ήθελα να ανταλλάξω απόψεις με μανουλες που είτε είχαν κατάθλιψη στο παρελθόν είτε είχαν επιλόχια κατάθλιψη ή ακόμα και μετέπειτα, οταν το μωρό τους μεγάλωσε.
Να προσδιορίσω οτι κατάθλιψη δεν εννοώ την κακοκεφιά ουτε τον μαρασμό λόγω εξωτερικών παραγόντων ,όπως πολύς κόσμος τείνει να πιστευει οτι ειναι η κατάθλιψη. Αναφέρομαι στην κλινικη κατάθλιψη που δεν έχει σχέση με εξωγενείς παράγοντες.
Ευχαριστώ και περιμένω νέα σας

Καλημέρα μη κάνεις βήμα,χωρις κάποιον ειδικό στο πλάι σου!Μπορεί να είσαι τέλεια,μπορεί και όχι!!
Πολλές φορές μια εγκυμοσύνη πυροδοτεί παλιές καταθλίψεις σε ΠΟΛΥΥΥΥΥ μεγαλύτερο βαθμό!!!!!!!!!
Δε θέλω να σε τρομάξω και μακάρι εσύ να μην έχεις τίποτα,είναι κ ποσο θα επηρεαστείς από τις ορμόνες μιας κύησης!Αν ήσουν πάντως η αδερφή μου θα σου έλεγα πριν προχωρήσεις να μιλήσεις ΠΠΩΣΔΗΠΟΤΕ με κάποιον ειδικό!!

Εύχομαι ότι καλύτερο πραγματικά..

[quote="markella01"]Ναι ναι ναι...Ο ψυχολόγος μου τη διαταραχή πανικού μου τη χαρακτήριζε "κρυολόγημα" σε σχέση με άλλες παθήσεις...
Οι κρίσεις πανικού θεραπεύονται πολύ ευκολότερα από μια κατάθλιψη...γιατί όπως ανέφερα παραπάνω η κατάθλιψη είναι μια χημική ανισορροπία, οι κρίσεις πανικού είναι λάθος αντίδραση σε φυσιολογικές καταστάσεις....Την κατάθλιψη δεν τη δημιουργούμε εμείς στον εαυτό μας, τις κρίσεις πανικού όμως ναι....Και εξηγώ...στην κρίση πανικού ο εγκέφαλος εσφαλμένα πιστεύει ότι υπάρχει κατάσταση ανάγκης και γιαυτό το λόγο εκρίνει αδρεναλίνη που με τη σειρά της έχει κάποια συμπτώματα όπως ταχυκαρδία, γρήγορη αναπνοή, ιδρώτας....που με τη σειρά τους μπορεί να φέρουν υπεροξυγόνωση, πόνους στο στήθος, μούδιασμα, αίσθηση απώλειας συνείδησης (λιποθυμία) και ελέγχου...αν μας υποδείξουν την τεχνική του να σταματάμε αρχικά αυτά τα συμπτώματα εν τη γεννέσει τους κι αργότερα να καταννοήσουμε για ποιο λόγο τα έχουμε κι ότι δεν μπορούν επ ουδενί να βλάψουν τη ζωή μας, έχουμε τελειώσει μια για πάντα με τις κρίσεις πανικού. Κι αυτά στα λέω εγώ που όταν με έπιανε κρίση κοιμόμουν με τη μάνα μου 27 χρονώ γομάρα τότε από το φόβο μην τυχόν και πάθω κάτι και είμαι μόνη...κι έτρεμα από το φόβο μου, κι έκλαιγα.... Τις κρίσεις πανικού απαξ και τις ξεπεράσεις μια φορά θα βρεις το κλειδι να τις ξεπερνάς πάντα....όχι όμως την κατάθλιψη, που μπορεί να πυροδοτηθεί από χίλιες δυο καταστάσεις....

oe] σ"ευχαριστω πολυ για την απαντηση !Μακαρι να βρω εν ακαλο ψυχολογο κ να παω γιατι κοριτσια αυτη η κατασταση με παει πισω δεν αφηνει να ζησω μια φυσιολογικη ζωη.Φοβαμαι να μεινω μονη (αν κ αναγκαζομαι κ μενω κ πιεζω υπερβολικα τον εαυτο μου σε σημειο να κλεινω τα αυτια μου κ τα μαιτια μου μετο ζορι για να μην ακουω θορυβο πριν φυγει ο αντρας μου) για μενα που ημουν ενα τελειως διαφορετικο ατομο με φοβιζει ολο αυτο δεν μπορω να ζησω οπως θελω!Δεν μπορω να κανω πραγματα με τα παιδια μου που οσο θα μεγαλωνουν θα ζηταν κ αυτα πραγματα!παραδειγμα δεν μπορω να παρω το αμαξι γιατι φοβαμαι μην πανικοβληθω κ εχω μεσα τα παιδια .αφου μου λετε οτι ειναι θεραπευσιμο θα το παλεψω!

kira έγραψε:Μαρκέλλα καλημέρα! Έχεις πμ.

Κίρα μου κάτι θα συνέβη γιατί δεν έχω!

φωτεινουλα έγραψε:
oe] σ"ευχαριστω πολυ για την απαντηση !Μακαρι να βρω εν ακαλο ψυχολογο κ να παω γιατι κοριτσια αυτη η κατασταση με παει πισω δεν αφηνει να ζησω μια φυσιολογικη ζωη.Φοβαμαι να μεινω μονη (αν κ αναγκαζομαι κ μενω κ πιεζω υπερβολικα τον εαυτο μου σε σημειο να κλεινω τα αυτια μου κ τα μαιτια μου μετο ζορι για να μην ακουω θορυβο πριν φυγει ο αντρας μου) για μενα που ημουν ενα τελειως διαφορετικο ατομο με φοβιζει ολο αυτο δεν μπορω να ζησω οπως θελω!Δεν μπορω να κανω πραγματα με τα παιδια μου που οσο θα μεγαλωνουν θα ζηταν κ αυτα πραγματα!παραδειγμα δεν μπορω να παρω το αμαξι γιατι φοβαμαι μην πανικοβληθω κ εχω μεσα τα παιδια .αφου μου λετε οτι ειναι θεραπευσιμο θα το παλεψω!

Εδώ που βρίσκομαι υπάρχει κέντρο ψυχικής υγείας (δημόσιο) και μπορείς να κλείσεις ραντεβού να σε δει ψυχολογος ή ψυχίατρος πληρώνοντας μόνο ένα παράβολο των πέντε ευρω! Ψάξε λίγο στην πόλη σου, γιατί οι υπηρεσίες των ιδιωτικών ειναι δυσβασταχτες οικονομικά...

ζουμπι έγραψε: Για τις κοπέλες ή την κοπέλα που ρωτάει τι είναι ακριβώς ηα κατάθλιψη και τι συναισθήματα σε πλημμυρίζουν,θα σας περιγράψω την δική μου κατάσταση,αν και δεν θέλω να τα σκέφτομαι...
Το θέμα είναι πως δεν υπάρχουν συναισθήματα.Δηλαδή...ξυπνάς το πρωί...αν καταφέρεις να σηκωθείς απο το κρεβάτι,γιατί αισθάνεσαι πως σε πλακώνουν τόνοι τσιμέντο και σωματικά και ψυχικά.Και ξυπνας λοιπόν με ένα βάρος,λες...άλλη μια μέρα που δεν υπάρχει τίποτα το ενδιαφέρον,δεν νοιάζεσαι για τίποτα,ούτε για τη δουλειά,ούτε για το σπίτι,ούτε για την οικογένεια.Εγώ ότι έκανα,το έκανα μόνο μηχανικά.Αυτό που ήθελα ήταν να είμαι μόνη μου μέσα στο σπίτι(έψαχνα πάντα λόγους και αφορμές και έδιωχνα την κόρη μου και τον άντρα μου απο το σπίτι τα απογέυματα,να πάνε ας πούμε μια βόλτα,να πάνε στη γιαγια κ.τ.λ),να κλείνω πόρτες και παράθυρα,και να κάθομαι να κλάιω,να κλαίω χωρίς σταματημό.Πολλές φορές έκλαιγα χωρίς σκέψεις..κοιταζόμουν στον καθρέφτη,λυπόμουν τον εαυτό μου,και ξαναέκλαιγα.Δεν έβλεπα μέλλον,δεν υπήρχε τίποτα να με χαροποιήσει και δυστηχώς ούτε το ίδιο μου το παιδί.Μπροστά της έπαιζα θέατρο,δεν ξέρω που έβρισκα τη δύναμη.Αλλα΄όταν έφευγε για το σχολείο ήταν η λύτρωση μου.
΄Έτρωγα ακατάπαυστα,πήρα 20 κιλά.Δεν με ενδιέφερε η εξωτερική εμφάνιση,γυρνούσα παντού και πάντα με φόρμα και αθλητικά.
Όλα μου φαίνονταν βουνό.Ο άντρας μου με παρακαλούσε να βγώ απο το σπίτι,να πάμε έστω στην πλατεία τη μικρή αν κάνει ποδήλατο.Δεν ήθελα,δεν μπορούσα.Και όταν πήγα κάποια φορά φορόυσα συνεχώς τα γυαλια ηλίου γιατί τα μάτια μου δεν σταματούσαν να τρέχουν...Πνιγόμουν,ένοιωθα πως κάποιος μου κρατάει το λαιμό και δεν μπορώ να ανασάνω.
Μαγείρευα...ούτε και εγώ ξέρω πως...όποτε μαγείρευα,είχαμε κάνει τα ντελίβερι πλούσια.Δουλειές στο σπίτι...με απίστευτο ζόρι και τα πολύ βασικά,τα περοσσότερα τα έκανε ο άντρας μου.Και νεύρααααα,πολλά νεύρα...
Δεν ξέρω τι με βοήθησε τελικά και κάποια στιγμή αποφάσισα να δώ λίγο φώς στην άκρη του τούνελ...'Ισως ο 'άντρας μου που με πολύ κουβέντα και απεριόριστη υπομονή πες-πες με ταρακούνησε.Κάποια στιγμή το πήρα απόφαση και έκλεισα ραντεβού με ψυχολόγο.Στην αρχή δεν πήγα σε κάποιες συνεδρίες...δεν μπορούσα να δεχτώ την κατάσταση μου...ήταν δύσκολα.Πολύ δύσκολα..
Οι δικοί μου ήταν όλοι χαμένοι...κανείς δεν ήρθε,κανείς δεν νοιάστηκε...Ο άντρας μου τα πέρασε όλα...
Κανείς τους δεν κατάλαβε τι περνούσα...
Τέλος πάντων...σημασία έχει πως το ξεπέρασα..Φοβόμουν τώρα με την εγκυμοσύνη μήπως και γίνει τίποτα πάλι λόγω ορμονών,αλλά μέχρι στιγμής όλα καλά.
Ο ψυχολόγος μου είχε διαγνώσει και διπολική διαταραχή,η οποία υπήρχε απο πάντα...απλά αν δεν ασχοληθείς βαθια με τον εαυτό σου πολλά πράγματα δεν τα ανακαλύπτεις..
Χρειάζεται μεγάλη προσοχή κορίτσια.Και ειδικά όταν πρόκειται να μείνεις έγκυος...δεν πρέπει να το πέρνουμε αψήφιστα..Αν υπάρχει κάτι τέτοιο στο ιστορικό μας,θα πρέπει πάντα να είμαστε με την καθοδήγηση του ειδικού...πάντα!

Αυτά που περιγράφει η Ζούμπι πέρασα εγώ στα πρώτα δυο σοβαρά καταθλιπτικά μου επεισόδια. Σα να ακουω τον εαυτό μου να κάνει την περιγραφή.
Ειδα κάτι που ειπώθηκε όμως με το οποιο θα ψιλοδιαφωνήσω. Δεν υπάρχει λογική όταν είσαι σε κατάθλιψη. Εάν υπήρχε θα ρωτούσες τον εαυτό σου απλά τι ειναι αυτό που σε προβληματίζει και θα προσπαθούσες να το φτιάξεις. Εαν δεν υπήρχε τίποτα να φτιάξεις, απλά βρισκόσουν με πολύ χαμηλά επίπεδα σεροτονίνης και ντοπαμίνης, που εινα οι δυο ορμόνες, ονομαζόμενες και ως feel good factors.
Εγώ δε μπορούσα να σκεφτώ λογικά. Εαν μπορούσα θα έκοβα τη μασαμπούκα. Θα σηκωνόμουνα να καθαρίσω το σπίτι μου που ήτανε αχούρι. Θα έδιωχνα απο κοντά μου οποιον με ενοχλούσε. Ευτυχώς το ένστικτο αυτοσυντήρησης με έστειλε αμέσως σε ψυχολόγο.

Σχετικά με την εγκυμοσύνη όμως,δε νομίζω να ειναι καν σωστό να κινείσαι συνέχεια με τον ψυχολόγο στο πλάι σου. Ειναι σα να προκαταβάλλεις τον εαυτό σου.Εκεί θα στραφείς εάν κατά τη διάρκειά της , ή μετέπειτα δεν νιωσεις καλά. Μα η κατάθλιψη δεν ειναι διαφορετική από τις άλλες αρρώστιες. Αναζητάς βοήθεια όταν νοσείς και όχι πριν νοσήσεις.

Το βασικό μου ερώτημα ειναι (στο οποιο μου απάντησε η Μαρκέλλα) αν το ένστικτο της μητρότητας, παρ΄ολο τον ψυχολογικό σου γολγοθά σου επιτρέπει να νοιαστείς για το παιδί σου. Ασχέτως από το πώς νιώθεις. Κι αυτό βέβαια δεν το ρωτάω σα να ειναι μια η σωστή απάντηση, αλλά περισσότερο για να πάρω μια ιδέα για το πόσα διαφορετικά σενάρια παίζουν και ποιο (ισως) ειναι το δημοφιλέστερο. Η μητέρα μου για παράδειγμα και η κολλητή μου φιλενάδα είχανε και οι δυο επιλόχειο κατάθλιψη με την διαφορά οτι η μητέρα μου δεν ήθελε ουτε να με δει ενω η φιλενάδα μου παρ΄ολο που έκλαιγε απο το πρωι μεχρι το βράδυ, κατάφερνε και το άλλαζε το μωρό της και το τάιζε.

Και νομίζω οτι μεσα σε όλα, πολύ πολυ σημαντικό ρολό παίζει ο σύντροφος. Διότι αλλιώς ειναι να τα περάσεις όλα αυτά μόνη (η φιλενάδα μου μεγάλωσε μονη της το μωρό της) και άλλο με το να έχεις έναν καλό σύντροφο στο πλάι σου.

Το αν θα μπορεις να ανταπεξελθεις η οχι,αποψη μου ειναι ότι έχει να κάνει με την ένταση της κατάστασης!Ξέρω κοπέλα που ενώ λάτρευε και λαχταρούσε όσο τίποτα το παιδί της δεν είχε τη δύναμη να ασχοληθεί μαζί του!!
Μπορεί να ακούγεται παράλογο,αλλά η κατάθλιψη τα κάνει αυτά!
Και για να μην παρεξηγηθώ μιλάω για διεγνωσμένη κλινική κατάθλιψη και όχι απλή δυσθυμία ή την μελαγχολία που λένε ότι μπορεί να νιώσεις μετά τον τοκετό και που φεύγει από μόνη της σε λίγες μέρες!

Όταν είπα ότι η λογική μου λειτουργούσε, εννοούσα ότι ήξερα πχ ότι πρέπει να χαίρομαι που είχα ένα πανέμορφο και υγιές μωράκι, άλλα δεν μπορούσα να βρω τη δύναμη μέσα μου να χαρώ...Ή πχ. ήξερα ότι δεν είναι λογικό να κλαίω συνέχεια, άλλα μόνο να κλαίω ήθελα...Ήξερα ότι παρόλο που τα νεύρα μου ήταν τρελλαμένα από την έλλειψη ύπνου και το μόνο που ήθελα ήταν να κοιμάμαι ολόκληρα 24ωρα , ότι έπρεπε να σηκωθώ τη νύχτα να θηλάσω το μωρο.Από αυτή την άποψη μίλησα για λογική.

Και Κίρα, στο πρώτο μου παιδί ήμουν ανύπαντρη...με επιβάρυνε και αυτό ψυχολογικά....με το μπαμπά της μικρής ήμουν ερωτευμένη τότε και είχαμε πολλές ιστορίες...βίωνα και απόρριψη μέσα σε όλα....Τώρα ο πατέρας του δεύτερου μωρού μου είναι μαζί μας...δεν είναι τρομερά ενεργός στο μεγάλωμά του άλλα το να τον ΄βλέπω να παίζει με το μωρό από μόνο του με γεμίζει χαρά.

Κοριτσια,ευχαριστω για τις απαντησεις σας...Λυπαμαι παρα πολυ για τις καταστασεις που εχετε ζησει...Μακαρι τωρα τα πραγματα να ειναι καλυτερα για ολες σας...Σας ρωτησα γιατι εγω γενικα ειμαι ανθρωπος που πιεζω τον εαυτο μου παααρα πολυ για ολους και για ολα, ξεπερναω τα ορια μου παντα και τρελαινομαι ακομα και για το πιο απλο.Απο μικρη ημουν ετσι...ειχα και κρισεις πανικου...Ολα αυτα σε σχεση παντα και μονο με το σχολειο-πολυτεχνειο-διαβασμα.Ενω δλδ σε ολους τους τομεις της ζωης μου ημουν ηρεμη και λογικη,σε αυτους τους τομεις, υπηρχε ενα μονιμο αγχος και κρισεις πανικου οταν δν μπορουσα να διαχειριστω τις καταστασεις.Στα διαγωνισματα στο σχολειο,αφηνα κενες κολλες,ετρεχα απο την ταξη να φυγω ,με επιαναν τα κλαματα και κρυος ιδρωτας,ετρεμα και δν μπορουσα να με ηρεμησω..Ο ψυχολογος του σχολειου δυστυχως δεν μπορεσε να κανει τπτ και αποδειχτηκε ''βλακακος''...Θεωρουσα οτι πιο πολυ με ηρεμουσε η οικογενεια μου παρα αυτος...Τελικα,προσπαθωντας να χαλιναγωγησω ολο αυτο,καταφερα και εδωσα και πανελληνιες εις διπλουν μαλιστα!Στη σχολη ολο αυτο μειωθηκε καπως..τουλαχιστον οι κρισεις πανικου..μεχρι που πριν απο ενα χρονο ξαναεμφανιστηκαν.Εχω μαθει να τις διαχειριζομαι τις περισσοτερες φορες βεβαια,αλλα υπαρχουν και φορες που δεν τα καταφερνω και χρειαζεται να βγω απο την αιθουσα γ ν ηρεμησω ή απλα δεν τις αντιμετωπιζω και ετσι δεν γραφω και δεν περναω το μαθημα.Εδω και ενα χρονο λοιπον νιωθω μια γενικη πιεση (που προερχεται ΜΟΝΟ απο τον εαυτο μου και οχι απο την οικογενεια μου)να τελειωσω τη σχολη για να φυγω εξωτερικο και να πιασω δουλεια γτ δν μπορω αλλο την κατασταση στην Ελλαδα.Εβαλα λοιπον τον εαυτο μου σε αυτο το τρυπακι και εκ τοτε ξαναγυρισαν οι ''αγαπημενες ''μου κρισεις που ηταν λες και τις ειχα βαλει στο χρονοντουλαπο!Περισι λοιπον,και ενω το αγορι μου ηταν στρατο και η καλυτερη μου φιλη μετακομισε σε αλλη πολη,με ολη αυτην την πιεση, ενιωθα να χανω τον εαυτο μου..Αποτελεσμα?Κοιμομουν και ξυπνουσα με μια λεξη:ΔΙΑΒΑΣΜΑ!Δεν ειχα ορεξη γ τπτ...Δεν εβγαινα..ηθελα μονο να κλαιω απο την πιεση που ενιωθα!Ουτε μπανιο δεν ηθελα να κανω.Μιλωντας με το αγορι μου απτο τηλ.αρχισε να μου λεει πως ανησυχει και να το προσεξω.Αρχισα τοτε να καταλαβαινω οτι κατι δεν παει καλα...Ειχα κανα μηνα που δεν ελεγα να φτιαξω τη διαθεση μου.Το καταλαβε και η μανα μου και με πιεζε και αυτη να βγω εξω.Βαζοντας και γω τη λογικη μου να δουλεψει,με τα 1000 ζορια,επαιρνα τα ποδια μου και πηγαινα εξω...Ετσι σιγα σιγα βελτιωθηκε η κατασταση μου και ενιωθα και παλι καλα...Το θεμα ειναι πως η πιεση δεν εχει τελειωσει κα νιωθω πολυ ευαλωτη.Αυτο το διαστημα παλι δεν ειμαι καλα και ευτυχως τωρα το αγορι μου ειναι εδω και κοιταει να με συνεφερνει...και αυτος και η οικογενεια μου.Παλι την περασμενη βδομαδα δεν μιλιομουνα.Ειχα πολυ ασχημα ξεσπασματα...μεχρι που ηθελα να μου κανω κακο γιατι με απογοητευσα...Ευτυχως πλεον τοσο η οικογενεια μου οσο και το αγορι μου με εχουν μαθει και με το που βλεπουν τετοιες καταστασεις,κατευθειαν κοιταν να με συνεφερουν..Ακομα δεν νιωθω τελεια..αλλα ευτυχως οχι οπως πριν μια βδομαδα..Δεν ξερω αν ολα αυτα ειναι στο οριο του φυσιολογικου για εναν ανθρωπο με αγχος..Ομως ρωταω και τη δικια σας γνωμη που εχετε περασει δυσκολες καταστασεις.Πιστευετε πως χρειαζομαι τη βοηθεια ειδικου?Κατα τα αλλα ειμαι ενας πολυ φυσιολογικος ανθρωπος...Απλα οταν επικρατει το αγχος...χανω τα λογικα μου.Σας ρωταω γτ την ιδια ερωτηση μου εκανε και χθες το αγορι μου?''Ρε,συ, μηπως πρεπει να πας σε καποιον ψυχολογο?''....Μηπως πρεπει και δεν το καταλαβαινω?Εσεις τι λετε?
Χιλια συγγνωμη για το μεγαλο ποστ.Δεν ηξερα αν επρεπε σε αυτο το θεμα να τα γαψω ολα αυτα,αλλα θεωρησα πως μαλλον εσεις θα ξερετε να μου απαντησετε.Ζητω συγγνωμη αν σας χαλασα την αναρτηση γτ αυτο το θεμα δημιουργηθηκε για να δωσουμε απαντησεις στην ''ροζ κορδελες'' και οχι για αυτο που ρωταω εγω.Αν ειναι πειτε μου τον τροπο να το μετακινησω αλλου.Ευχαριστω!

καλησπέρα και από μένα... άρε κορίτσι άνοιξες μεγάλο θέμα.. είναι κάτι που με βασανίζει πολλά χρόνια.. ξεκίνησε στα 17 μου με καθημερινές κρησάρες πανικού η μια πίσω από την άλλη όλη μέρα ώμος αυτό κατησε 4 χρόνια... όσο περίεργο και αν σας φανεί μετά τα 4 χρόνια έμαθα για κρίσης πανικού και άρχισα να το ψάχνω αλλά όπως καταλαβαίνετε ήταν λίγο αργά γιατί ο οργανισμός μου ξέσπασε σε αγκυλωτικη αρθρίτιδα,ανχωδη διαταραχή, κατάθλιψη και αγοραφοβια!!! η θεραπείες πολλές χωρίς αποτέλεσμα ώμος... μετά από ψάξιμο κατέληξα στην ομοιοπαθητική και όντως ένιωσα πολύ καλύτερα ξεκίνησα να δουλεύω να βγαίνω και όλος αυτός ο εφιάλτης είχε χαθεί για 3 χρόνια.. είχα πάντα βέβαια τον φόβο μέσα μου μη το ξαναπαθω και ήμουν διστακτική σε πολλά πράγματα!!! δυστυχώς ώμος λίγο πριν το καλοκαίρι που μας πέρασε έπαθα την πρώτη κρίση πανικού... αυτό ήταν... από τη τρομάρα που πήρα ξανά μανά από την αρχή και αυτή τη φορά με ψυχοσωματικά όπως ζαλάδες αστάθειες και άλλα πολλά... πάλι θεραπείες.. έχω κουραστεί πάρα πολύ... κάθε μήνα βλέπω μια μικρή βελτίωση κάτι είναι και αυτό!!! έχω στεναχωρηθεί πολύ γιατί πάνω που είχαμε πει να προσπαθήσουμε για μωράκι έτυχε αυτό.. αν και η γιατρός μου δεν είναι αρνητική...το θέλω τόσο πολύ αλλά κάτι με φρενάρει κάθε φορά!!! συγνώμη αν σας κούρασα απλά ένιωσα την ανάγκη
να το μοιραστώ!!!


ροζ κορδέλες σου εύχομαι να έχεις πολύ σύντομα αυτό που τόσο πολύ θέλεις...