Anna - mana έγραψε:Για να διαβάζετε αυτές τις γραμμές, προφανώς θεωρείτε εαυτόν σοβαρό. Αν όμως το ανοίξατε με διάθεση να ξεφτιλίσετε και αυτό το θέμα, όπως τόσα και τόσα αυτές τις μέρες, να βρίσετε ή να εκφράσετε με άκοσμο τρόπο τις απόψεις σας, με λίγα λόγια, αν είστε από αυτούς που τις τελευταίες μέρες μπήκαν στο forum για κουτσομπολιό και ξεκατίνιασμα, επειδή εγώ δε σας θεωρώ σοβαρούς, παρακαλώ σταματήστε εδώ την ανάγνωση και ασχοληθείτε με κάτι άλλο. Δεν σας αφορά και μάλλον δεν θα καταλάβετε και πολλά από αυτά που γράφω. Τους υπόλοιπους τους ευχαριστώ για το χρόνο που θα αφιερώσουν για να διαβάσουν τις σκέψεις μου στις παρακάτω γραμμές.
Κατ’ αρχήν θα ήθελα να δώσω μια συμβουλή σε όσους απαντούν με περισσή σιγουριά σε παιδιατρικά θέματα. Επειδή κάθε μωρό δεν είναι το ίδιο, κάθε γονιός δεν σκέφτεται το ίδιο και κάθε σύμπτωμα μπορεί να οφείλεται σε χίλιες δυο αιτίες, καλό θα είναι, επειδή δεν γνωρίζετε πώς σκέφτεται ο γονιός που ρωτάει, η πρώτη οδηγία να είναι «μίλα με τον γιατρό». Κάποιοι άνθρωποι ψάχνονται από μόνοι τους πολύ και έχουν άποψη από μόνοι τους, κάποιοι άλλοι εφησυχάζονται εύκολα και αυτό μπορεί να αποβεί μοιραίο.
Μετά και από αυτό μπορώ να περάσω στο λόγο που αποφάσισα να κάνω αυτή την ανάρτηση.
Όπως πολύς κόσμος, έτσι και εγώ παρακολουθούσα από το Σάββατο, που τυχαία βρήκα σε δημοσίευμα για το θέμα link για το forum, σιωπηλά και με αγωνία τις εξελίξεις για το μωράκι που τελικά τόσο άδικα έφυγε από τον κόσμο μας. Ήμουν έτοιμη να συνδεθώ για να συγχαρώ τις κοπέλες που έσπευσαν σε βοήθεια και να εκφράσω τη λύπη μου για τον χαμό του μικρού αγγέλου (την άποψή μου την κρατάω για τον εαυτό μου, άλλωστε έχει επιληφθεί του θέματος η δικαιοσύνη), όταν το forum ματατράπηκε σε αρένα. Έπρεπε να προσπερνώ σελίδες επί σελίδων οχετών, βρισιών και λογύδριων αυτόκλητων ιατρών, δικαστών και δικηγόρων (σε καμία περίπτωση δεν αναφέρομαι στη δικηγόρο που έχει επιδείξει μια πολύ προσεκτική και σοβαρή στάση κατά τη γνώμη μου) προκειμένου να μάθω κάποια νέα για την υπόθεση. Κάθε θέμα που άνοιγε ξεφτιλιζόταν άμεσα. Διάβασα απόψεις που περίπου έλεγαν πως οι αγράμματοι δεν πρέπει να κάνουν παιδιά, απόψεις ατόμων που σε μεγάλη έξαψη (μου ήρθαν στο μυαλό οι ύαινες γύρω από το κουφάρι) περίμεναν το πόρισμα του ιατροδικαστή για να γίνει το μεγάλο κράξιμο, απόψεις ατόμων που θεωρούσαν δικαίωση (λες και ήταν προσωπικός τους αγώνας) το ότι είχαν από την αρχή υποδείξει τη μάνα σαν υπαίτια και περίμεναν να έρθουν τα μπράβο για τη διορατικότητά τους, ατόμων που περίμεναν να απολογηθούν όσες προσπάθησαν να βοηθήσουν τη μάνα, ακόμα και posts ατόμων που κατέληγαν να κάνουν πλακίτσα. Ως συνήθως στη Ελλάδα, πόσο εύκολα βγάζουν κάποιοι συμπεράσματα από τον καναπέ τους, θεωρώντας ότι οι απόψεις τους πρέπει να ενδιαφέρουν τους πάντες, όλο λόγια και μηδέν πράξεις. Έφριξα. Και αναρωτήθηκα, γιατί όλα αυτά; Θα γυρίσει πίσω το μωρό; Θα γίνει κάποιος καλύτερος άνθρωπος αν ακούσει μπράβο; Θα γίνει η κοινωνία μας καλύτερη αν κράξουμε αυτούς που φέρθηκαν ανθρώπινα σε κάτι που είδαν γύρω τους;
ΣΥΝΕΛΘΕΤΕ!
Ο καθένας έχει την άποψή του, οι αρμόδιοι έχουν επιληφθεί του θέματος και οι ευθύνες θα αποδοθούν από τη δικαιοσύνη όπου ανήκουν και στα ποσοστά που αναλογούν, αν αποδειχθεί πως υπάρχουν περισσότεροι του ενός υπεύθυνοι. Υπάρχουν ειδικοί για να αποφανθούν για το αν η μητέρα έπασχε από κάποια ψυχική διαταραχή, αν είναι αναίσθητη, αν είναι κοινός εγκληματίας, αν οι γιατροί θα μπορούσαν να έχουν προβλέψει και προλάβει το κακό, κλπ κλπ.
Ίσως τα πράγματα να ήταν πολύ διαφορετικά (αν όχι σε αυτήν την περίπτωση, σίγουρα σε άλλες) αν οι κρατικές δομές περιελάμβαναν επισκέπτες υγείας σε λεχώνες ή καλύτερη ενημέρωση των νέων μαμάδων και των οικείων τους στα μαιευτήρια. Μέχρι όμως να υπάρξουν τέτοιες δομές, ας αναλογιστούμε τι μπορεί να κάνει ο καθένας από εμάς για να μην ξανασυμβεί κάτι παρόμοιο (που δυστυχώς έχει συμβεί στο παρελθόν και θα ξανασυμβεί στο μέλλον), για να κάνουμε τον κόσμο μας καλύτερο ώστε να αξίζει λίγο περισσότερο στα παιδιά, όλα τα παιδιά, όχι μόνο τα δικά μας. Κάνω λοιπόν μια πρόταση – έκκληση σε όσους με σοβαρότητα παρακολουθούν το θέμα αυτές τις μέρες, ακόμα και σε όσους ξεκατινιάστηκαν και το μετάνιωσαν. Σε όσους αυτές τις μέρες προσευχήθηκαν, όπου πιστεύει ο καθένας, για να γίνει καλά το μικρό αγγελούδι, σε όσους έκλαψαν όταν έφυγε, σε όσους ξενύχτισαν αυτές τις μέρες πάνω από την κούνια του μωρού τους μετρώντας τις ανάσες του, σε όσους έσφιξαν τα παιδιά τους πιο δυνατά στην αγκαλιά τους, γεμάτοι δάκρυα ευγνωμοσύνης που είναι γερά. Παρατήστε τα πληκρολόγια και τον καναπέ σας και κοιτάξτε γύρω σας. Και στη μνήμη του μικρούλη που μας άφησε, κάντε κάτι καλό για κάποια άλλη ψυχή. Βρείτε κάποιον και προσφέρετε τη βοήθειά σας. Μια λεχώνα που δεν ξέρει να φροντίσει το παιδί της, ένα παιδί που κακοποιείται, έναν πατέρα που δεν μπορεί να πάρει ψωμί στα παιδιά του, ένα γέρο που είναι μόνος και χρειάζεται λίγη παρέα, ένα αδέσποτο πεινάει και κρυώνει, οτιδήποτε. Και αντιδράστε όταν βλέπετε κάτι άσχημο γύρω σας. Κάντε ότι μπορείτε για να μη ξανασυμβεί κακό (οποιοδήποτε κακό) σε κανένα παιδάκι. Το μωρό της Μαρίας που υπέφερε, μπορεί να είναι το μωράκι της διπλανής πόρτας που από χθες δεν σας ενοχλεί πια με το κλάμα του. Μπορεί να είναι το παιδί του απέναντι σπιτιού που ο πατέρας του το χτυπάει, (αλλά πού να μπλέκεις τώρα με τον αγροίκο). Μπορεί να είναι το δικό σας παιδί που φοβάται να μιλήσει για τη βία που υφίσταται στο σχολείο του.
Μπορεί να συμφωνείτε ή να διαφωνείτε με κάτι ή με όλα όσα γράφω.
Σε κάθε περίπτωση σας ευχαριστώ για την υπομονή σας αν φτάσατε στο τέλος της ανάρτησης.