vetaki..! έγραψε:

Lia21 έγραψε:ΟΤΑΝ ΓΡΑΦΕΙΣ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΣΟΥ ΜΗΝ ΑΦΗΝΕΙΣ ΑΛΛΟΥΣ ΝΑ ΚΡΑΤΑΝΕ ΤΗΝ ΠΕΝΑ ,,,,,,,,,,


ελπίζω να καταλαβαίνεις αυτο που σου γράφω άλλο η οικογένεια σου (εσύ ο άντρας σου τα παιδιά σας ))
Και άλλο οι γονείς μας/ του .διαχωρισετα

ειπες σε 2 σειρες οτι εγραψα σε ενα κατεβατο!!!!!!

ria έγραψε:μου θυμίζεις εμένα...και στο θέμα του άντρα σου αλλά και στο θέμα της μαμα σου.
αυτό το ζωντοχείρα το είχα νιώσει στο πετσί μου για 2 χρόνια...όπου πήγαινα ήμουν μόνη μου με τον μικρό η μόνη μου γενικώς.
εμείς βέβαια δεν είχαμε το γήπεδο είχαμε τις μηχανές τους φίλους τους καφέδες κτλ.
έπαθα κατάθλιψή όλη μέρα έκλαιγα του τα έλεγα με το καλό με το κακό τιποτα μου την έλεγε κιόλας που ολή μέρα κάθομαι και αυτός δουλεύει και θέλει χρόνο για τον εαυτό του.
οκ ξεκίνησα και εγώ να κάνω τα πάντα μόνη μου βόλτα με το παιδι με τις φιλες μου παντού...και σε αυτόν τίποτα σταμάτησα να γκρινιάζω και έδειχνα και χαρούμενη...
μέχρι που μι μέρα ακούω το εξής θέλεις να πάρουμε το παιδί να πάμε καμια βόλτα (νόμιζε οτι θα πετάξω απο την χαρά μου)και η απάντηση η δικιά μου μπά έχω κανονήσει να πάω για καφέ με τον μικρό και τις φίλες μου το κανονίζουμε για κάποιο άλλο απόγευμα...κόκκαλο αυτός.
ε λοιπόν το πείρε το μήνυμα...
πέρασσε πολύς καιρός η κόντρα δεν έβγαινε πουθενα η αδιαφορία όμως?
όταν λέω αδιαφορία για να μην παρεξηγηθώ ήταν όσο αφορά τον χρόνο μου μαζί του κατα τα άλλα κυρια το σπίτι μου άψωγο τα ρούχα του πεντακάθαρα απλά είχα κόψει την μουρμουρα που στην τελική τους δίνει και αξία!

ria έγραψε:μου θυμίζεις εμένα...και στο θέμα του άντρα σου αλλά και στο θέμα της μαμα σου.
αυτό το ζωντοχείρα το είχα νιώσει στο πετσί μου για 2 χρόνια...όπου πήγαινα ήμουν μόνη μου με τον μικρό η μόνη μου γενικώς.
εμείς βέβαια δεν είχαμε το γήπεδο είχαμε τις μηχανές τους φίλους τους καφέδες κτλ.
έπαθα κατάθλιψή όλη μέρα έκλαιγα του τα έλεγα με το καλό με το κακό τιποτα μου την έλεγε κιόλας που ολή μέρα κάθομαι και αυτός δουλεύει και θέλει χρόνο για τον εαυτό του.
οκ ξεκίνησα και εγώ να κάνω τα πάντα μόνη μου βόλτα με το παιδι με τις φιλες μου παντού...και σε αυτόν τίποτα σταμάτησα να γκρινιάζω και έδειχνα και χαρούμενη...
μέχρι που μι μέρα ακούω το εξής θέλεις να πάρουμε το παιδί να πάμε καμια βόλτα (νόμιζε οτι θα πετάξω απο την χαρά μου)και η απάντηση η δικιά μου μπά έχω κανονήσει να πάω για καφέ με τον μικρό και τις φίλες μου το κανονίζουμε για κάποιο άλλο απόγευμα...κόκκαλο αυτός.
ε λοιπόν το πείρε το μήνυμα...
πέρασσε πολύς καιρός η κόντρα δεν έβγαινε πουθενα η αδιαφορία όμως?
όταν λέω αδιαφορία για να μην παρεξηγηθώ ήταν όσο αφορά τον χρόνο μου μαζί του κατα τα άλλα κυρια το σπίτι μου άψωγο τα ρούχα του πεντακάθαρα απλά είχα κόψει την μουρμουρα που στην τελική τους δίνει και αξία!