Σημερα θα σου μαθω για την μοναξια.Μεσα στην ανθρωποθαλασσα του πλανητη μας,καθε ανθρωπινο πλασμα βαδιζει την δικη του ερημο.......Ησουν 3 χρονων,οταν μια μερα θελησες να δοκιμασεις ποσο αντεχαν τα τζαμια της μπαλκονοπορτας στο σπιτι μας.Και τα χτυπουσες,κραυγαζοντας απο ενθουσιασμο.Ωσπου να τρεξω ησουν ηδη αιμοφυρτο,σφηνωμενο πανω στα σπασμενα τζαμια.Σε πηρα στην αγκαλια μου σαν τρελλη και βγηκα στον δρομο,ετοιμη να μπω στο πρωτο αυτοκινητο που περνουσε,για να σε παω στις πρωτες βοηθειες.Ηταν ενας γειτονας,που εβαζε μπρος,εκεινη την στιγμη,,,<<Σας παρακαλω..>>,τους λεω και ανοιγω την πορτα.Ηταν μεσα η γυναικα του,μια μεσοκοπη κ μια πολυ ηλικιωμενη κυρια.<<Σας παρακαλω..>> τους ξαναλεω,σιγουρη πως αυτο θ ηταν ανθρωπινο.Κατι φυσικο.Μα γελαστηκα.Με κοιταξαν κ οι 3 με δυσφορια.Δεν καταλαβα.Η δεν μπορουσα εκεινη την στιγμη να καταλαβω κ να σκεφτω,πως αυτο σημαινε αρνηση.<<Σας παρακαλω τπυς ξαναλεω,παμε γρηγορα>>.Το νοσοκομειο ηταν μια αποσταση 10 λεπτων απο το σπιτι μας.Μα εκεινος δεν εβαζε μπρος.Μονο ανταλλαζαν κατι περιεργα βλεμματα.<<Σας ικετευω..παμε>>. Τοτε η γυναικα μου ειπε:<<Μα θα λερωσει το αυτοκινητο>>.Παγωσα..Μα κ ουτε ειχα αλλη εκλογη.Εβγαλα το ζακετακι που φορουσες και τυλιξα τα χερακια σου που αιμορραγουσαν ακατασχετα.Σ εσφιξα στην αγκαλια μου,να κυλα πανω μου το αιμα.<<Δεν θα λερωσει..>>τους ειπα.<<Το κραταω σφιχτα επανω μου>>.Εκεινος δεν εβαλε κ παλι μπρος.Η κυρια μας εκανε την παρατηρηση:<<Θα τρομαξει η θεια...>> Η ηλικιωμενη γυναικα που καθοταν διπλα μου μας περιεργαζοταν με βλεμμα ενοχλημενο.<<ΓΙΑ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΠΑΜΕ ΛΟΙΠΟΝ>> φωναξα τοτε.Ο κυριος ξεκινησε κ σ ολο τον δρομο η κυρια μας εκανε τις παρατηρησεις της,μη σταξει καμμια σταλα αιμα κ λερωσει το αυτοκινητο.Ενα παλιο Φολξ βαγκεν.Κ εσυ σ ολο τον δρομο να παραληρεις για εναν αετο.Αιμοφυρτο κ τρομαγμενο,φωναζες τον χρυσοπρασινο αετο.Ομως κ αυτο ενοχλουσε την κυρια..κ εγω σου κρατουσα το στομα,να πνιγω το παραληρημα σου......Ηταν νυχτα,οταν εμεινα μονη στο θαλαμο,με σενα να κοιμασαι βαθεια,υστερα απο την ναρκωση του χειρουργιου.Τοτε εκλαψα..Οχι για τα τραυματα σου.Μα γιατι εκεινη την ημερα ,ειχα συνειδητοποιησει ποσο ειμαστε μονοι αναμεσα στους ανθρωπους.Αναμεσα στους αδιαφορους κ πολιτισμενους συνανθρωπους της πολιτειας μας.Και βεβαια δεν προκειτε για μενα....Εγω εχω περασει τη δικη μου <<ερημο>> και το προσωπο μου εχει σκληρυνει η εχει απελευθερωθει,που ειναι το ιδιο.Μα Εκεινη την ημερα καταλαβα πως αρχιζα ξανα απο την αρχη,με σενα κ για σενα,μια νεα πορεια του πονου κ της μοναξιας,που ειναι η εγκοσμια περιπλανηση μας πανω στη γη,κ αναμεσα στους ανθρωπους...Εκλαψα γιατι κ εσυ θα περασεις απο τους ιδιους οδυνηρους δρομους,που μας οδηγουν σ αυτη την πικρη ωριμοτητα...Κ ευχομουν ,μ ολη μου την καρδια εκεινη την νυχτα,να ζησεις ΕΣΥ Σ ΕΝΑΝ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΚΟΣΜΟ.