Κοριτσάκι νομίζω πως αυτό που αντιμετωπίζεις είναι αναπόφευκτο όταν τα παιδάκια είναι τόσο κοντά στην ηλικία και η "μεγάλη" είναι αντικειμενικά ακόμα μικρή. Δεν ξέρω τι να σου πω. Υπομονή και βαθειές ανάσες

Ο αδερφός μου κι εγώ σταματήσαμε να τσακωνόμαστε όταν πήγαμε στο γυμνάσιο. Ξέρω, σου έκανα την καρδιά περιβόλι...

maro εχει μαλλιάσει η γλώσσα μου. Τιμωρία δεν παίζει για την μικρή, 14-15 μηνών είναι πολύ μωράκι ακόμα. Και δεν μπορείς να τιμωρείς μονο το ένα γιατί νιώθει αποδιωγμένο. Και το ένα δεν θέλει να παίζει με το άλλο - δεν μπορούν ακόμη να συνταυτιστούν.
Οπως λέει κι η αρετή, βαθειές ανάσες, μετράω ως το 10 και ξανά πάλι. Απλά ώρες ώρες φτάνω τα όρια μου και δεν θέλω να με βλέπουν να φωνάζω, να "σπάω". Η μαμά πρέπει να είναι βράχος, άκαμπτη. Γιατί αν μου πάρουν τον αέρα κάηκα. Θα κάνουν κι άλλα μόνο και μόνο για να με δουν να τσιρίζω. Και ασφαλώς θα βλέπουν εμένα και θα αντιγράφουν. Και θα γίνει το σπίτι μας μύλος.

Φιουυυ.... 1, 2, 3,.....10!

Σκέφτηκα χθες βράδι να προχωρήσω στην λύση των 2 δωματίων. Κάθε μία στο δωμάτιο της, θα χωρίσω τα παιχνίδια τους και θα τους πω πως ο κανόνας του σπιτιού λέει πως δεν θα παίζουν μαζί εφόσον τσακώνονται. Και η κάθε μία θα είναι στο δωμάτιο της. Και η μαμά θα μοιράζει την ώρα της.
Για να δούμε......

Ισως έτσι τα βρουν μόνο και μόνο για να παίζουν...

Πάντα υπάρχει ζήλια ανάμεσα στα αδελφάκια. Εμένα που έχουν 3 χρόνια διαφορά, του έχω δώσει την ικανοποίηση του μεγάλου ότι είναι ο 1ος & αυτός θα μάθει στον αδελφό του ποδήλατο,ποδόσφαιρο , να διαβάζει κλπ. & έτσι τον έχει υπο την προστασία του.

Αδέλφια: αντιζηλίες-καυγάδες-συμφιλίωση

"Η ζήλια είναι ένα αίσθημα όμορφο και υγιές. Γεννιέται από την αγάπη. Αν τα παιδιά ήταν ανίκανα να αγαπήσουν, δε θα ζήλευαν κιόλας"
Winnicot,C.W.

Οι καυγάδες ανάμσα στα αδέρφια είναι ένα φαινόμενο που απασχολεί κάθε οικογένεια. Φαίνεται πως ο τρόπος με τον οποίο τα αδέρφια επιλέγουν να επικοινωνούν μεταξύ τους διέπεται από έναν μυστικό κώδικα που είναι γνωστός μόνο σε εκείνα. Μπορεί την μία στιγμή να μαλώνουν με ατελείωτο μίσος και σε λίγα λεπτά να παίζουν πάλι σαν ο καυγάς να μην έγινε ποτέ.Η ζήλια είναι ένα φυσιολογικό συναίσθημα που βιώνουν τα παιδιά μεταξύ τους και είναι ανεξάρητη από το πόσο πολύ αγαπάει ένα παιδί τα αδέλφια του.
Οι γονείς στην προσπάθεια τους να αντιμετωπίσουν σημάδια ζήλιας προβαίνουν πολλές φορές σε αντιδράσεις που επιφέρουν τα αντίθετα από τα επιθυμητά αποτελέσματα.Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η περίπτωση που οι γονείς ζητούν από το μεγαλύτερο παιδί να αποτελεί το καλό παράδειγμα για τα μικρότερα.Μια τέτοια καθοδήγηση προκαλέι αρνητικά συναισθήματα και στις 2 πλευρές ( το μεγαλύτερο νιώθει υποχρεωμένο να αναλάβει έναν ρόλο και το μικρότερο πως υστερεί) και καλό είναι να αποφεύγεται.
Επιπλέον, δεν είναι καθόλου σπάνια η περίπτωση όποι οι γονείς επιλέγουν να αγοράζουν τα ίδια ανιτκείμενα, παιχνίδια, ροούχα στα παιδιά τους προκείμένου να αποφύγουν εκδηλώσεις ζήλιας. Παρόλα αυτά, η τακτική αυτή μάλλον οξύνει τη ζήλια καθώς τα παιδιά έχουν την ανάγκη να εξασφαλίσουν την ατομικότητα τους και να διαφοροποιηθούν ανάμεσα τους.Η ανάγκη τους για διαφοροποίηση είναι η αιτία που πολλές φορές οδηγεί στην ερώτηση "ποιον αγαπάς περισσότερο;" Η απάντηση καλό είναι να μην είναι αόριστη,"σας αγαπώ όλους το ίδιο", αλλά περισσότερο συγκεκριμένη όπου θα αναφέρεται ο λόγος και τα διαφορετικά εκείνα χαρακτηριστικά που σε κάνουν να αγαπάς κάθε άνθρωπο, "αγαπάω εσένα γιατί.."

Οι καυγάδες ανάμεσα στα αδέλφια είναι ένα φαινόμενο που αφορά κάθε οικογένεια. Οι γονείς αντιμετωπίζουν σκηνές βίας ανάμεσα στα παιδιά τους νιώθουν την ανάγκη να επέμβουν για να τα προστατέψουν. Ταυτόχρονα,αισθάνονται πως σαν ενήλικες ευθύνονται για αυτήν την κατάσταση και πως αν δε μπορούν να ελέγξουν την επιθετικότητα ανάμεσα στα παιδιά τους και να τους καλλιεργήσουν αίσθήματα αγάπης και ομόνοιας, τότε δεν έχουν πετύχει σαν γονείς.
Ωστόσο, οι καυγάδες εξυπηρετούν συγκεκριμένους στόχους στην ομαλή ανάπτυκη των παιδιών και η προσπάθεια των γονιών να πείσουν τα παιδιά τους να μη μαλώνουν είναι μάλλον μάταιη.Επιπλέον, η περίπτωση που ο γονέας θεωρεί πως ξέρει ποιος έχει δίκιο και ποιος έχει αδικηθεί και αποφασίζει να επέμβει για να τιμωρήσει τον θύτη είναι άσκοπη καθώς τις περισσότερες φορες προκαλεί αισθήματα αδικίας και έντονων διαμαρτυριών.Ο γονέας είναι προτιμότερο να διατηρήσει μια ουδέτερρη στάση στους καυγάδες και να τους επιτρέπει να καταφέρουν μόνοι τους να επιλύσουν τον καυγά.Στην περίπτωση που κινδυνέυει η σωματική ακεραιότητα των παιδιών, μπορεί ο γονέας να επέμβει για να τα χωρίσει και όχι για να δώσει λύση ή να επιβάλλει τιμωρία.Φράσεις του τύπου: "Δέχομαι ότι σε πόνεσε αλλά δεν μπορώ να ξέρω τι ακριβώς έγινε.Προσπάθησς να τα βρεις με τον αδερφό σου". "Ακούστε,ξέρετε πως σας αφήνω να παίζετα και να μαλώνετε αλλά έχετε ξεπεράσεις τα όρια και δεν μπορώ να το επιτρέψω.Αρκετά παίξατε,τώρα θα κάνουμε κάτι άλλο.." βοηθούν τον γονέα να διατηρήσει ουδέτερη αλλά όχι αμέτοχη στάση.
Στις περιπτώσεις που ο γονέας θεωρεί πως πρέπει να επέμβει σε έναν καυγά διότι διαισθάνεται πως θα εξελιχθεί άσχημα,στόχος είναι να επέμβει χωρίς όμως να αποφασίσει εκείνος για τη λύση..

ΕΠΕΜΒΑΙΝΩ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΑΠΟΦΑΣΙΖΩ
1)Δίνω έμφαση στο συναίσθημα (Νομίζω ότι είστε πολύ θυμωμένες)
2)Διευκρινίζω την απόψη του καθενός (Η Ελένη θέλει το παιχνίδι γιατί έπαιζε εκείνη πρώτη με αυτό και η Χαρά νομίζει ότι ήρθε η σειρά της για να παίξει)
3)Δεν υποβαθμίζω το πρόβλημα (Για ζαχομάρες μη μαλώνετε! Είναι ένα πρόβλημα για τα παιδιά!)
4)Εκφράζω εμπιστοσύνη στην ικανότητα τους να βρούν τη λύση(Είμαι σίγουρη ότι θα βρείτε μια λύση κοινά αποδεκτή ή Ωραία,πιστεύω ότι είστε έξυπνες και μπορέιτε να βρείτε κάοια λύση,σκεφτείτε το και ελάτε να μου το πείτε!)

Είνα φυσιολόγικο να μαλώνουν τα αδέρφια μεταξύ τους γιατί μέσα από αυτό μαθαίνουν πως να συναναστρέφονται (κοινωνικοποίηση).
Για τα παιδιά ,τα αδέρφια τους είναι μία μικρή κοινότητα ασφαλείας (δλδ,ξεσπάω εκεί που με παίρνει!)
Οι καυγάδες είναι μία διαδικασία που μαθαίνουν τα δικαιώματα & τα όριά τους!

Σημειώσεις από την παιδοψυχολόγο στη σχολή γονέων Αγ.Αναργύρων-Καματερό

Και τα δικα μου ζηλεον. και δεν νομιζω οτι παρχον παιδακια που δεν ζηλευοθν δηλαδη. Εγω εκανα το εξης. οχι οτι εχει τρομερη επιτχια παντα αλλα τα καταφερνουμε. Εχουν ακριβως τα ιδια παιχνιδια. του μικρο απο κατω εχουν ενα σημαδακι με στλο για να ξεχωριζουμε οτι ειναι το δικο του ή οχι. Δεν σμφωνων οτε να τα χωρισεςι αλλα ουτε να τα βαλεις τιμωρια .θα βαλεις τιμωρια για τα σναισθηματα τους? Δεν θα τα χωριζα γιατι δεν θα μαθαιναν ποτε να συνυπαρχουν. με τον καιρο θα συνηθισουν. Επισης ειμαι αρνητικη να εχει και η καθεμια την ωρα της. ολοι μαζι. Ειμαστε πλεον οικογενεια. κανεις δεν εχει χρονο προσωπικο . Για τον απλο λογο οτι και δεν θα το σεβαστει κανεις αλλα και εσυ θα εισαι ωρες ατελειωτες με τα παιδια και θα τρεχουν πισω οι δουλειες σου. κατι ακομα που εκανα. οταν καναμε καποιες δουλειες πχ μαγειρεμα. χωριζαμε τι θα ριξει και τι θα ακνει ο καθενας. Υπηρχε τοτε μια μικρη συννενοηση. οχι παντα αλλα μιλαω σε γενικες γραμμες. και διαφορες τετοιες χαζομαρε.Θα μεγαλωσουν θα κανουν και κομμα εναντιον σου και θα τα βρισκουν. Τα μαλλιοτραβηγματα υπαρχουν ακομα αλλα δεν ζει πλεον ο ενας χωρις τον αλλον.

κοκκινοσκουφιτσα έγραψε:Πάντα υπάρχει ζήλια ανάμεσα στα αδελφάκια. Εμένα που έχουν 3 χρόνια διαφορά, του έχω δώσει την ικανοποίηση του μεγάλου ότι είναι ο 1ος & αυτός θα μάθει στον αδελφό του ποδήλατο,ποδόσφαιρο , να διαβάζει κλπ. & έτσι τον έχει υπο την προστασία του.    

Gia mena ayto pou kanete den einai swsto? Epeidi to mathenete apo mikri ilikia nai einai O MEGALOS adelfos.KAI ETSI THA FERETE GIA PANTA,kai otan megalosei, me apotelesma o mikros tha niothei mia zwi anagh na prostateyete apo to megalo,kai o megalos na niothei thn anangh na prostateyei ,symfoulevei ,ntantevei ton mikro,(AKOMA kai diatazei)To exw zhsei ayto to pragma kai einai poly kourastiko kai adiko,gia mas pou eimaste ta mikra adelfakia! Mia zwh mikra,xaza,,anorima,...ktl

pusi έγραψε:

κοκκινοσκουφιτσα έγραψε:Πάντα υπάρχει ζήλια ανάμεσα στα αδελφάκια. Εμένα που έχουν 3 χρόνια διαφορά, του έχω δώσει την ικανοποίηση του μεγάλου ότι είναι ο 1ος & αυτός θα μάθει στον αδελφό του ποδήλατο,ποδόσφαιρο , να διαβάζει κλπ. & έτσι τον έχει υπο την προστασία του.    

Gia mena ayto pou kanete den einai swsto? Epeidi to mathenete apo mikri ilikia nai einai O MEGALOS adelfos.KAI ETSI THA FERETE GIA PANTA,kai otan megalosei, me apotelesma o mikros tha niothei mia zwi anagh na prostateyete apo to megalo,kai o megalos na niothei thn anangh na prostateyei ,symfoulevei ,ntantevei ton mikro,(AKOMA kai diatazei)To exw zhsei ayto to pragma kai einai poly kourastiko kai adiko,gia mas pou eimaste ta mikra adelfakia! Mia zwh mikra,xaza,,anorima,...ktl

Συμφωνω απολυτως. Συν οτι κουραζεται και το μεγαλο παιδι. Δεν ειναι δουλεια ουτε υποχρεωση του του να μαθει τιποτα στον μικρο. Αυτα θα του τα μαθετε εσεις οπως τα μαθατε καισ τον μεγαλο. και αν δεν το λεει δεν σημαινει οτι δεν το αισθανεται κιολας.

Κορίτσια, έχω διαβάσει τις ατέλειωτες ώρες αυτά που λένε οι ειδικοί. Και δύο βιβλία. Στην πράξη ειναι δύσκολο να εφαρμόζεις την θεωρία, παρόλα αυτά προσπαθώ.
Και όταν το σπίτι γίνεται πεδίο μάχης είναι πολύ δύσκολο να παραμείνεις θεατής και όχι κριτής. Πχ μπορεί το μωρό να παίζει και να πάει το μεγάλο να του πάρει το παιχνίδι του και να του βάλει και φωνές (το μαλώνει σαν κακιά πεθερά - γελάω που το θυμάμαι τώρα, αλλά η μικρή κλαίει πολύ γιατί τρομάζει). Ε, η μικρή το θυμάται για 2 μέρες: πάει και την πειράζει ενώ η μεγάλη είναι στις καλές της και την παρακαλάει να την αφήσει πχ να ξεφυλίσει ένα παραμύθι.

Βασικά αυτό που κάνω είναι να λέω διαρκώς τι πρέπει και τι δεν πρέπει "ο κανόνας του σπιτιού μας λέει ότι δεν χτυπάμε, δεν σπρώχνουμε, δεν τσιμπάμε, δεν δαγκώνουμε" και άλλα τέτοια ωραία. Κατά τα οποία με κοιτάζουν ίσως με μία τούφα μαλλιά στα χέρια και συνεχίζουν...

Τέλος πάντων, τους έφτιαξα τα χωριστά δωμάτια, πάει συνέχεια η μία και "κλέβει" τα παιχνίδια της άλλης αλλά παίζουν και μαζί. Η μεγάλη νιώθει πως η μικρή δεν διεκδικεί το δωμάτιο της και όλα καλά. Επιπλέον η μικρή έχει ένα δωμάτιο όλο δικό της και καμαρώνει σαν κοκοράκι.

Συμφωνώ πως δεν πρέπει να υποβιβάζουμε ή να εξυψώνουμε τα παιδιά, δεν είναι λύση.
Ομως δεν είναι μακριά το σωστό: Ονομάζεις απλά το μεγάλο "αρχηγό". Η λέξη αρχηγός είναι καλά γνωστή στα παιδιά και αγαπημένος ρόλος. Δεν κάνει καμία διαφορά, δεν το κάνω σε τίποτα καλύτερο απ' το αδελφάκι του. Απλά το λέμε για να νιώθει καλύτερα.
(τι ωραία όταν το διάβασα: σε εμάς δεν δούλεψε, είναι για αγόρια περισσότερο... )