Γεια σας κορίτσια. Τον τελευταίο καιρό αντιμετωπίζω ένα ζήτημα και ήθελα τα φώτα σας.
Από την αρχή της σχολικής χρονιάς είχα διάφορα ζητήματα με τον παιδικό σταθμό, το παιδί άλλαζε τάξεις γιατί ήταν υπεράριθμο και τελικά κατέληξε σε κάποια, αλλά σε λίγο καιρό θα αλλάξουν πάλι κτίριο. Γενικά είναι ένα παιδί πολύ προσαρμοστικό και τα καταφέραμε καλά ως τώρα. Αλλά επειδή τα καινούρια παιδάκια περνάνε τώρα φάση προσαρμογής (εμείς είμαστε για δεύτερη χρονιά εκεί), ο δικός μου μου μεταφέρει από το σχολείο του ότι τα παιδάκια κλαίνε και ζητάνε τη μαμά τους. Από τότε που άρχισε να μου φέρνει αυτές τις πληροφορίες βλέπω μια αλλαγή στη συμπεριφορά του.
1) Κλαίει πολύ εύκολα και για το παραμικρό. (προφανώς επηρεασμένος από τα μικρά που κλαίν)
2) Όποτε τον μαλώνω με ρωτάει "Δηλαδή τώρα δε με αγαπάς;" παρά τις επανηλειμένες εξηγήσεις μου ότι το μάλωμα και η αγάπη είναι δυο πράγματα ξεχωριστά και τον αγαπάω πάντα.
3) Μου λέει πολύ συχνά τη λέξη "υπόσχομαι" και ποτέ δεν κρατάει την υπόσχεσή του.
4) Απαιτεί την αποκλειστική προσοχή μας και δε μας αφήνει να μιλήσουμε ή π.χ. να αλλάξουμε κανάλι στην τηλεόραση και να δούμε κάτι άλλο εκτός από παιδικά.

Γνωρίζω ότι για κάποια παιδάκια αυτά που αναφέρω είναι συνηθισμένα, αλλά για τον δικό μου είναι μεγάλη και απότομη αλλαγή και μου έχουν έρθει μαζεμένα! Δεν ξέρω πώς να αντιδράσω. Στην αρχή έκανα υπομονή, γιατί καταλαβαινω και ότι οι συνεχείς αλλαγές στο "σχολικό" του περιβάλλον χρειάζονται κατανόηση και υπομονή. Αλλά τώρα το έχει παρατραβήξει.
Εγώ, από την άλλη, βλέπω ότι δεν έχω την απαιτούμενη υπομονή και συνέχεια φωνάζω. Δεν ξέρω αν φταίει το γεγονός ότι είμαι εκπαιδευτικός σε δημοτικό σχολείο και τα παιδιά εκει μου ρουφάν όλη την ενέργεια. Νομίζω πως όποια δουλειά και να εκανα το ίδιο θα ήταν. Γενικά αντιλαμβάνομαι τις αντοχές μου να μειώνονται μέρα με τη μέρα. Δεν ξέρω τι να κάνω. Σε τέτοια κατάσταση πώς θα κάνω δεύτερο;;;
Αν ξέρετε κανένα άλλο κολπάκι εκτός απο τον διάλογο (που σε αυτή την φάση δεν πιάνει) και την τιμωρία (στέρηση αγαπημένου πράγματος) για να αντιμετωπίσω το -πρόσφατα δημιουργημένο- ιδιαίτερα ιδιότροπο παιδί μου, ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ, θα ήθελα να τον μάθω!

φαινεται οτι εχεις πολυ γλυκο και ευαισθητο παιδακι.να σου ζησει!
νομιζω οτι επαθε ανασφαλεια βλεποντας τοσα παιδια να κλαινε καθε μερα και γι'αυτο θελει να ειναι σιγουρος για την αγαπη σας και σας θελει συνεχεια διπλα του.ισως νομισε οτι ειναι "κακο" τελικα που οι γονεις στελνουν τα παιδια σχολειο <βλεποντας την αντιδραση των αλλων παιδιων> ,οτι απλως δεν τα θελουν διπλα τους,και γι αυτο σας αποζητα περισσοτερο.
δεν νομιζω οτι θα σου πω κατι που δεν ξερεις ηδη.εγω στη θεση σου θα του εξηγουσα το πως νιωθουν τα αλλα παιδακια,οτι δεν σημαινει πως οι γονεις τους δεν τα αγαπουν.
προσπαθησε να εδραιωσεις τις φιλιες του,καλεσε παιδακια σπιτι σας ωστε να δεθει πιο πολυ μαζι τους.
και περαστε πολυ χρονο μαζι του!
αν τα εχεις δοκιμασει αυτα ή αν δεις οτι συνεχιζεται,θα σου ελεγα να παρεις μια συμβουλη απο παιδοψυχολογο για το πως να του φερθεις.
αλλα φανταζομαι οτι ειναι μονο μια φαση.οταν εγκλιματιστει και κανει παρεουλες θα το ξεπερασει!

Λία μου αυτό που χρειάζεται νομίζω ότι είναι... υπομονή! Μπορεί το παιδάκι σου να προσαρμόζεται εύκολα αλλά σε κάθε περίπτωση τα παιδιά αναστατώνονται με αλλαγές πόσο μάλλον όταν είναι συχνές. Δώσε του λίγο χρόνο και προσπάθησε να μην τον πιέσεις. Εγώ όταν βλέπω ότι στην Αναστασία δεν πιάνει ο διάλογος ή η τιμωρία, κάνω λίγο πίσω, αδιαφορώ καμιά φορά και βλέπω ότι από μόνη της μετά εφαρμόζει αυτά που της είχα πει (όταν δοκίμαζα τον διάλογο). Είμαι σίγουρη ότι αν του δώσεις λίγο χρόνο θα ηρεμήσει και ο ίδιος

Η αληθεια ειναι οτι ακουγονται φυσιολογικα ολα οσα γραφεις για ενα παιδακι στην ηλικια του και με τις παρουσες συνθηκες στο σχολειο.
Εμενα μου φαινονται φυσιολογικες οι αντιδρασεις του, απλα νομιζω οτι σε κουραζουν γιατι ειναι μια αλλαγη που ισως δεν περιμενες.

Σαν πρωτακι στο σταθμο και ο δικος μου εχει αναπτυξει περιεργες συμπεριφορες.
πχ. οταν θελει κατι τσιριζει με ολη του την δυναμη μεχρι να του το δωσουμε. Δεν το εκανε ποτε παρα μονο απ'οταν πηγε σχολειο. Κι εγω φωναζω, ε ποση υπομονη να εχει κανεις και συνηθως δεν του δινω αυτο που θελει και τον αφηνω μονο του μεχρι να του περασει.

Κλαιει ασταματητα και αν τον βαλω τιμωρια λεει συνεχεια η μαμα δεν μ'αγαπαει. Καθομαι και του μιλαω με τις ωρες και του εξηγω οτι μπορω. Εχει μαλλιασει η γλωσσα μου αλλα ολο και κατι του μενει.

Απαιτει την προσοχη μας συνεχεια κι αν τολμησουμε να κανουμε κατι πχ να μιλαμε χωρις να συμμετεχει, αμεσως παιρνει τον λογο και λεει οτι του κατεβει στο κεφαλι, αν δουμε τηλεοραση θελει να βαλουμε το δικο του προγραμμα!

Νομιζω οτι ειναι λογικα ολα αυτα, αρκει να βαλουμε ορια και να καταλαβει μεχρι που τον "παιρνει".
Επειδη ομως βιωνουν μεγαλες αλλαγες και δεν ξερουν πως να αντιμετωπισουν και να χειριστουν καταστασεις κανουν ολα αυτα.
ΥΠΟΜΟΝΗ αλλα που να την βρεις κι εσυ κι εγω και ολες μας!
Και κουβεντα...πολυυυυ!

Αλλα δεν πρεπει να αγχωνεσαι, περνανε τις φασεις τους κι αυτα και μονο εμεις μπορουμε να ειμαστε κοντα τους πραγματικα.