χαιρεται!πριν εξι μηνες περιπου εγινα κ εγω μανουλα κ θα ηθελα πολυ να μοιραστω μαζι σας αυτη την στιγμη.εγω π λετε ειχα ραντεβου για να γεννησω στης 10 μαιου.το σαββατο το πρωι(9 μαιου)π ξυπνησα ενιωθα καθε μιση ωρα περιπου ενα πολυ ελαφρυ πονακι.το μεσημερι λοιπον αποφασισα να παω στο νοσοκομοειο(ανυπομονουσα!!!).ετοιμαστηκαμε με τη μαμα μ κ τον αντρα μ κ πηγαμε.με κοιταξανε κ μ ειπαν οτι ειχα διαστολη 1,με στειλανε σπιτι μ κ μ ειπαν να ξαναπαω οταν θα ποναω καθε 5 λεπτα.απο την ωρα π φυγαμε ημουν με το ρολοι στο χερι.οι πονοι ειχαν αρχισει ηδη να γινονται πιο εντονοι κ πιο συχνοι κ οσο περνουσε η ωρα ολο κ πιο πολυ.τλκ πηγαμε παλι στο νοσοκομειο κατα τησ 12 το βραδυ κ μ ειπαν οτι εχω διαστολη 3 κ οτι θα με κρατησουν(μες τη τρελη χαρα εγω,αλλα π να'ξερα τι με περιμενει).αλλαξα,μ κανανε κλισμα(!!!!!!!!!!!),με ξυρισαν κ μ ειπαν να παρπατησω οσο μπορω.ελα ομως π δε μπορουσα λογω τ οτι οι πονοι αρχισαν να γινονται ανυποφοροι κ ετσι μετα απο καμια ωρα με πηραν στν αιθουσα τοκετου.με βαλανε σε ενα κρεβατι κ στην αρχη ημουν αρκετα χαλαρη μετα ομως τα πραγματα χειροτερεψαν,σε σημειο π φωναζα κ τσιριζα,παρακαλουσα να μ κανουν καισαρικη η επισκληριδιο αλλα τπτ.προσπαθουσα να κανω αναπνοες αλλα παλι τπτ.καθε 5 λεπτα ερχοταν κ απο ενας κ με ελεγχε απο κατω...νομιζα οτι δε θα τελειωνε ποτε αυτο το μαρτυριο,αφου ειχα φτασει σε σημειο να σκεφτομαι να σηκωθω να παρω καμια ενεση κ να αυτοκτονησω.ειμαι σιγουρη οτι οι μαιες ειχαν τρελαθει μαζι μ.τλκ εφτασα η ωρα μ να γεννησω.μ ειπαν να κλεισω τα ματια μ,να μη φωναζω κ να σφιγγομαι μεχρι να σκασω,εγω αν κ δεν ειχα δυναμη πεισμωσα κ τα καταφερα....στης 10 μαιου(ακριβως την ημερομηνια π μ ειχαν δωσει)14.30 γεννηθηκε το μωρακι μ 2740 κ 52ποντους.εκεινη την ωρα ελεγα δε θα το ξανακανω ΠΟΤΕ αλλα τωρα θελω παλι παλι παλι,αν κ λεμε για μετα απο καμια πενταετια γιατι ειμαστε κ λιγο μικρουλια αλλα αυτη η εμπειρια ηταν κατι το ανεπαναληπτο.γενικα,η εγκυμοσυνη,ο τοκετος κ η ζωη με το μωρο ειναι οτι πιο ομορφο μπορει να ζησει μια γυναικα....σας το ευχομαι μεσα απ'τη καρδια μ