Όταν ήμουν έγκυος στην Ανδριάνα ήταν καλοκαίρι του 2007, η Αθήνα και η Ελλάδα μας βάλλονταν από τις πιο καταστροφικές πυρκαγιές των τελευταίων 30 χρόνων…και είχε προηγηθεί και η πυρκαγιά στην Πάρνηθα.

Περπατούσα σε μία πόλη και έκανα όνειρα πολλά, όνειρα παιχνιδιού και χαράς και αγάπης όπως κάθε μέλλουσα μαμά κάνει, όταν νιώθει στην κοιλιά της να σκιρτάει η ζωή…

Και η πόλη ήταν καυτή σαν καμίνι…Και έπεφταν στάχτες από τον ουρανό, μια βροχή αλλιώτικη…Έκλαιγε, τότε, ο ουρανός για το μαγικό δάσος και την πόλη που την κάναμε αυλή των θαυμάτων.

Έβαλα ένα πανί στο στόμα μου για να μπορέσω να αναπνεύσω. Και ένιωθα μέσα από την κοιλιά μου τους χτύπους της καρδιάς της…όλο ζωή και παιχνίδι…Δεν άντεχα άλλο, δεν μπορούσα να αναπνεύσω…Και, σήμερα, πολλές φορές έτσι νιώθω...να ασφυκτιώ με όλα όσα συνβαίνουν γύρω μου...

Και τότε ο μπαμπάς μου, ο Αντρέας, μου είπε «Μέσα από την στάχτη γεννιέται η ζωή» και η μαμά μου, η Λία, μου έσφιξε το χέρι. Κάνε κουράγιο.

Αν θα μπορούσα κάτι στον κόσμο να άλλαζα θα ξανάφερνα πίσω τα όνειρα για έναν κόσμο ανθρώπινο, για μια ματιά καθαρή και πρόσωπα παιδικά, γεμάτα χαμόγελα από το πολύ παιχνίδι…

Η χώρα μας πιο πολύ από κάθε άλλη φορά είναι σε δεινή κατάσταση, σε όλα τα επίπεδα...Μα ποιος ενδιαφέρεται για έναν κόσμο που φλέγεται...
Αν θα μπορούσα τον κόσμο να άλλαζα...θα ξαναέβαφα γαλάζια την θάλασσα..τα δέντρα πράσινα και κόκκινες τις καρδιές των ανθρώπων...
Ονειρεύομαι έναν καλύτερο κόσμο..Τον δημιουργούμε για τα παιδιά μας;Τα παιδιά στέκονται, εκεί σαν φάροι αγάπης και φωτίζουν την ζωή...μας κάνουν να δούμε...Είναι το λιγότερο που μπορούμε να τους χαρίσουμε....
http://paizoumemazi.blogspot.com/2011/05/blog-post_15.html