1 Και έτσι πήρα την πρώτη μου ανάσα...! Δευ Νοε 22, 2010 10:46 pm
Kalokairini
Σιωπηλή δύναμη
Η Μανούλα μου ταλαιπωρήθηκε και την στεναχώρεσα όσο με είχε στην κοιλίτσα της. Αλλά δεν σας συστήθηκα... Με λένε Μπόμπιρα... έτσι τουλάχιστον θα με φωνάζουν μέχρι να με βαφτίσουν, και είμαι 5 μηνών και 6 ημερών. Ζυγίζω 6.450γρ και είμαι μόλις 67 πόντους. Είμαι το πιο Καυτό Αγόρι του 2010 ή παιδί του καύσωνα, θα καταλάβετε στην συνέχεια το γιατί!!!....
Όταν ο πατερούλης μου έκανε πρόταση γάμου στην μανούλα μου.. η μαμά μου έπαθε τραλαλά!!! όταν έμαθε μετά από 3 μέρες "Τρίτη και 13" ότι είναι έγγυος σε μένα.. εκεί έπαθε το εγκεφαλικό!!!
Τρέξανε γρήγορα για τις ετοιμασίες του σπίτιού... τις ετοιμασίες του Πολιτικού Γάμου και μετά από 2 μήνες... είχανε μπεί στο σπίτάκι μας...
Ένα πράγμα μόνο τους έκαιγε την καρδούλα... Τα αποτελέσματα μίας εξέτασης που ακούει στο όνομα Τροφοβλάστη... για να δουν αν είμαι καλά και χωρίς Μεσογειακή Αναιμία, διότι και οι δύο έφεραν το Στίγμα!!!!!
Και η απάντηση τους δόθηκε μία εβδομάδα πριν τα Χριστούγεννα!!!
"Το μωράκι σας... το οποίο είναι και Αγοράκι χέρει άκρας υγείας και έχει μόνο το στίγμα... τα χρωμοσώματα είναι τέλεια... η εγκυμοσύνη συνεχίζεται κανονικά!!"
Κλάμματα έτρεχαν απο τα ματάκια της μανούλας και του πατερούλη και έτσι πέρασαν τέλεια τις πρώτες τους γιορτές μαζί.
Αλλά ας μην τα πολυλογώ εγώ, καλύτερα να σας πει η μητέρα μου την εμπειρία της κατά τον τοκετό και μέχρι να πάρω εγώ την 1η μου ανάσα... Η ιστορία πάει ως εξής...........
Είναι Πέμπτη 17 Ιουνίου 2010, ώρα 3.30 π.μ. και με πονάει λίγο η κοιλίτσα μου. Είναι η μέρα που θα πήγαινα για τοκογράφημα στον γιατρό γιατι ήδη πέρασαν 2 μέρες από την πιθανή ημερομηνία τοκετού. Επειδή όμως είναι και ξημερώματα και όσο να ναι η υπνηλία πήγαινε σύννεφο σε όλη την διάρκεια της εγκυμοσύνης... δεν δίνω και πολύ σημασία και συνεχίζω να κοιμάμαι. Ο πόνος όμως αντί να με αφήσει στην ησυχία μου... επαναστατεί και γίνεται όλο και πιο συχνός. Τι να κάνω η καϋμένη.. αποφασίζω να ξυπνήσω με το ζόρι... για να παρακολουθήσω κάθε πότε συχνά μου κάνει παρέα. Έτσι παρέα με τον σύζυγο δίπλα να ροχαλίζει... και μη θέλοντας να του χαλάσουμε και τον ύπνο... ανοίγω την τηλεόραση να χαζεύω και αρχίζω να χρονομετρώ... 40 λεπτά, ξανά 40 λεπτά, 20 λεπτά... ξανά 20 ... 10..10.. και η ώρα έχει φτάσει 5.50π.μ..
Ήταν και η πρώτη εγκυμοσύνη βλέπετε... και μία το άγχος... μία οι πόνοι... .... όμορφα και γαλήνια λοιπόν... με το άγχος να με τρώει μέσα μου... αποφασίζω να ξυπνήσω τον σύζυγο...
"Αγαπούλα ξύπνα... είναι 6 η ώρα... πάω να κάνω ένα μπανάκι... να ετοιμαστούμε για το νοσοκομείο... Α!!! Και που είσαι??? Έχω κάτι πονάκια... μάλλον γεννάμε"... στο "μάλλον γεννάμε"... άνοιξε και τα μάτια του διάπλατα...
Ετοιμάζομαι λοιπόν... τον γιατρό όμως φοβόμουν να τον ειδοποιήσω... είναι λίγο φωνακλάς... αλλά αξιαγάπητος... δεν ήθελα να τον ξυπνήσω και απο τα χαράματα... αλλά τελικά αναγκάστηκα...
Λίγο πριν φύγω από το σπίτι... (ξέρετε για την συχνοουρία που έχουμε κατά την κύηση)... είδα λίγο αιματάκι... και αναγκαστηκά τηλεφώνησα στον γιατρό μου...
"Έλα Δεσποινάκι.. (έτσι με λένε... ξέχασα να σας συστηθώ πριν.. Χαίρω Πολύ )... για να έχεις πονάκια στο 10λεπτοκαι να μου λες ότι είδες και αίμα... γεννάμε... έλα στο νοσοκομείο και θα συναντηθούμε... εκεί και εκεί..."... και με αυτά τα λόγια βουρρρρρ για το Μαιευτήριο...
Μετά από μία ώρα ταλαιπωρίας στο δρόμο κι ενώ η ώρα είχε πάει 8π.μ., για μια απόσταση που την κάναμε κάθε φορά 10 λεπτά... (να είναι καλά η Πανελλαδική απεργία των Μ.Μ.Μ) .... φτάνουμε στο νοσοκομείο... και με βάζουν να κάνω τοκογράφημα...
Οι συσπάσεις να βαράνε 100ρια κάθε 3-4 λεπτά και η Δέσποινα διπλωμένη στην μέση... ΑΛΛΑ..... χωρίς διαστολή...
Με έβαλαν εισαγωγή λοιπόν 9π.μ. και από έξω να γίνεται ο κακός χαμός... οι γονείς, τα πεθερικά.. ο άντρας μου... όλοι σε τρελλή αγωνία.. η θερμοκρασία να βαράει 40αρι... και να βράζει ο τόπος... και να στεναχωριέμαι και εγώ που ήμουν στο A/C για τους απ'έξω που τηγάνιζαν αυγά στις καρέκλες
Οι πόνοι λοιπόν αφόρητοι... η ρημάδα η διαστολή να μην λέει να έρθει... και από τις 9π.μ. έως τις 15μ.μ. το Δεσποινάκι να σφαδάζει και να αφήνει τα νύχια της στον τοίχο του δωματίου... θα πρέπει να ακουγόμουν και 2 τετράγωνα πιο κάτω χαχαχα... και μετά τις 15μ.μ.... ήρθαν οι Άγγελοι μου!!!! Η μαία μου η Σμαράγδα με την αναισθησιολόγο την Μελίτα... (Να μην ξεχάσουν να τους φτιάξουν τις προτομές τους στο Μαιευτήριο )...
... ΝΙΡΒΑΝΑ μετά...
Τα συγχαρητήριά μου στον θαυματουργό αυτόν άνθρωπο που εφεύρεσε την επισκληρίδιο
Μετά όλα τέλεια.... γελάκια... κουτσομπολιά... και ταυτόχρονα.. το Δεσποινάκι να σηκώνει με τα χεράκια της τα πόδια και να σπρώχνει να βγει ο μπέμπης... ..............
Και έτσι Πέμπτη 17 Ιουνίου και ώρα 17:17 μ.μ. (το 17 όπως βλέπετε είναι το αγαπημένο μου νούμερο)... πήρα την πρώτη μου αναπνοή... κάπου στην Αθήνα.. με μία γλυκύτατη μαμά που με αγκάλιασε και με θήλασε μόλις με πήρε στα χέρια της....
.... και ζήσαμε εμείς καλά.... και όλοι εσείς σας εύχομαι καλύτερα.......
Σας φιλώ γλυκά.... Ο Μπόμπιρας
Όταν ο πατερούλης μου έκανε πρόταση γάμου στην μανούλα μου.. η μαμά μου έπαθε τραλαλά!!! όταν έμαθε μετά από 3 μέρες "Τρίτη και 13" ότι είναι έγγυος σε μένα.. εκεί έπαθε το εγκεφαλικό!!!
Τρέξανε γρήγορα για τις ετοιμασίες του σπίτιού... τις ετοιμασίες του Πολιτικού Γάμου και μετά από 2 μήνες... είχανε μπεί στο σπίτάκι μας...
Ένα πράγμα μόνο τους έκαιγε την καρδούλα... Τα αποτελέσματα μίας εξέτασης που ακούει στο όνομα Τροφοβλάστη... για να δουν αν είμαι καλά και χωρίς Μεσογειακή Αναιμία, διότι και οι δύο έφεραν το Στίγμα!!!!!
Και η απάντηση τους δόθηκε μία εβδομάδα πριν τα Χριστούγεννα!!!
"Το μωράκι σας... το οποίο είναι και Αγοράκι χέρει άκρας υγείας και έχει μόνο το στίγμα... τα χρωμοσώματα είναι τέλεια... η εγκυμοσύνη συνεχίζεται κανονικά!!"
Κλάμματα έτρεχαν απο τα ματάκια της μανούλας και του πατερούλη και έτσι πέρασαν τέλεια τις πρώτες τους γιορτές μαζί.
Αλλά ας μην τα πολυλογώ εγώ, καλύτερα να σας πει η μητέρα μου την εμπειρία της κατά τον τοκετό και μέχρι να πάρω εγώ την 1η μου ανάσα... Η ιστορία πάει ως εξής...........
Είναι Πέμπτη 17 Ιουνίου 2010, ώρα 3.30 π.μ. και με πονάει λίγο η κοιλίτσα μου. Είναι η μέρα που θα πήγαινα για τοκογράφημα στον γιατρό γιατι ήδη πέρασαν 2 μέρες από την πιθανή ημερομηνία τοκετού. Επειδή όμως είναι και ξημερώματα και όσο να ναι η υπνηλία πήγαινε σύννεφο σε όλη την διάρκεια της εγκυμοσύνης... δεν δίνω και πολύ σημασία και συνεχίζω να κοιμάμαι. Ο πόνος όμως αντί να με αφήσει στην ησυχία μου... επαναστατεί και γίνεται όλο και πιο συχνός. Τι να κάνω η καϋμένη.. αποφασίζω να ξυπνήσω με το ζόρι... για να παρακολουθήσω κάθε πότε συχνά μου κάνει παρέα. Έτσι παρέα με τον σύζυγο δίπλα να ροχαλίζει... και μη θέλοντας να του χαλάσουμε και τον ύπνο... ανοίγω την τηλεόραση να χαζεύω και αρχίζω να χρονομετρώ... 40 λεπτά, ξανά 40 λεπτά, 20 λεπτά... ξανά 20 ... 10..10.. και η ώρα έχει φτάσει 5.50π.μ..
Ήταν και η πρώτη εγκυμοσύνη βλέπετε... και μία το άγχος... μία οι πόνοι... .... όμορφα και γαλήνια λοιπόν... με το άγχος να με τρώει μέσα μου... αποφασίζω να ξυπνήσω τον σύζυγο...
"Αγαπούλα ξύπνα... είναι 6 η ώρα... πάω να κάνω ένα μπανάκι... να ετοιμαστούμε για το νοσοκομείο... Α!!! Και που είσαι??? Έχω κάτι πονάκια... μάλλον γεννάμε"... στο "μάλλον γεννάμε"... άνοιξε και τα μάτια του διάπλατα...
Ετοιμάζομαι λοιπόν... τον γιατρό όμως φοβόμουν να τον ειδοποιήσω... είναι λίγο φωνακλάς... αλλά αξιαγάπητος... δεν ήθελα να τον ξυπνήσω και απο τα χαράματα... αλλά τελικά αναγκάστηκα...
Λίγο πριν φύγω από το σπίτι... (ξέρετε για την συχνοουρία που έχουμε κατά την κύηση)... είδα λίγο αιματάκι... και αναγκαστηκά τηλεφώνησα στον γιατρό μου...
"Έλα Δεσποινάκι.. (έτσι με λένε... ξέχασα να σας συστηθώ πριν.. Χαίρω Πολύ )... για να έχεις πονάκια στο 10λεπτοκαι να μου λες ότι είδες και αίμα... γεννάμε... έλα στο νοσοκομείο και θα συναντηθούμε... εκεί και εκεί..."... και με αυτά τα λόγια βουρρρρρ για το Μαιευτήριο...
Μετά από μία ώρα ταλαιπωρίας στο δρόμο κι ενώ η ώρα είχε πάει 8π.μ., για μια απόσταση που την κάναμε κάθε φορά 10 λεπτά... (να είναι καλά η Πανελλαδική απεργία των Μ.Μ.Μ) .... φτάνουμε στο νοσοκομείο... και με βάζουν να κάνω τοκογράφημα...
Οι συσπάσεις να βαράνε 100ρια κάθε 3-4 λεπτά και η Δέσποινα διπλωμένη στην μέση... ΑΛΛΑ..... χωρίς διαστολή...
Με έβαλαν εισαγωγή λοιπόν 9π.μ. και από έξω να γίνεται ο κακός χαμός... οι γονείς, τα πεθερικά.. ο άντρας μου... όλοι σε τρελλή αγωνία.. η θερμοκρασία να βαράει 40αρι... και να βράζει ο τόπος... και να στεναχωριέμαι και εγώ που ήμουν στο A/C για τους απ'έξω που τηγάνιζαν αυγά στις καρέκλες
Οι πόνοι λοιπόν αφόρητοι... η ρημάδα η διαστολή να μην λέει να έρθει... και από τις 9π.μ. έως τις 15μ.μ. το Δεσποινάκι να σφαδάζει και να αφήνει τα νύχια της στον τοίχο του δωματίου... θα πρέπει να ακουγόμουν και 2 τετράγωνα πιο κάτω χαχαχα... και μετά τις 15μ.μ.... ήρθαν οι Άγγελοι μου!!!! Η μαία μου η Σμαράγδα με την αναισθησιολόγο την Μελίτα... (Να μην ξεχάσουν να τους φτιάξουν τις προτομές τους στο Μαιευτήριο )...
... ΝΙΡΒΑΝΑ μετά...
Τα συγχαρητήριά μου στον θαυματουργό αυτόν άνθρωπο που εφεύρεσε την επισκληρίδιο
Μετά όλα τέλεια.... γελάκια... κουτσομπολιά... και ταυτόχρονα.. το Δεσποινάκι να σηκώνει με τα χεράκια της τα πόδια και να σπρώχνει να βγει ο μπέμπης... ..............
Και έτσι Πέμπτη 17 Ιουνίου και ώρα 17:17 μ.μ. (το 17 όπως βλέπετε είναι το αγαπημένο μου νούμερο)... πήρα την πρώτη μου αναπνοή... κάπου στην Αθήνα.. με μία γλυκύτατη μαμά που με αγκάλιασε και με θήλασε μόλις με πήρε στα χέρια της....
.... και ζήσαμε εμείς καλά.... και όλοι εσείς σας εύχομαι καλύτερα.......
Σας φιλώ γλυκά.... Ο Μπόμπιρας