Dim έγραψε:Λοιπόν σας βρίσκω πολύυυυυυυυυυ ήσυχους. Το πρόγραμμα μέχρι 3 – 4 μηνών ήταν το εξής. Ξυπνάγαμε πάντα με κλάμα και τσιρίδα, σε ριλάξ, κούνια ηλεκτρική, καρότσι, γυμναστήριο, κουβερτούλα δραστηριοτήτων δεν καθόταν πάνω από 10 λεπτά συνεχόμενα (εννοείται με κάποιον δίπλα) τα δε παιχνιδάκια στο ριλάξ πάντα την άφηναν αδιάφορη. Αγκαλιά και χέρια τα μοναδικά που δεν έκλαιγε και αυτό όχι συνέχεια, όταν καθάριζε το εντεράκι της αέρια και μη, κλάμα κακό. Το βράδυ για να κοιμηθεί αν δεν την έπαιρνε ο ύπνος στο στήθος απλά μαρτύραγα. Στο παραμικρό θόρυβο ξύπναγε. Δουλειά στο σπίτι δεν μπορούσα να κάνω με τίποτα, μέχρι και το μεσημέρι με βάρδιες τρώγαμε με τον άντρα μου. Στους μήνες αυτούς παιδί να αποκοιμιέται μόνο του δεν είδα ποτέ. Σιγά σιγά άρχισε να ηρεμεί, πιστεύω ότι ένιωθε τρελή ανασφάλεια την οποία την ξεπεράσαμε με πολλές πολλές αγκαλιές. Τώρα μπορώ να πω ότι είναι αρκετά ήρεμη, κοιμάται πολύ εύκολα και αρκετά, κάθεται με τιε ώρες στο πάρκο της και παίζει, αγκαλίτσα ζητάει με πολύ λίγη γκρίνια. Βέβαια τώρα χρειαζόμαστε τις ωτοασπίδες για άλλο λόγο, δοκιμάζει τις φωνητικές της χορδές και τραγουδάει. Πάντως διαπίστωσα και έμπρακτα ότι όσο ανταποκρίνεσαι στην ανάγκη του παιδιού για αγκαλιά, τόσο αυτό δεν γκρινιάζει και δεν απαιτεί.

Tziz έγραψε:Δεν ξανασυζητάω τίποτα, δεν ξαναλέω τίποτα, και δεν ξαναπαινεύω το παιδί μου, γιατί κάθε φορά που το κάνω μου έρχεται κατραπακιά!!!

Neni έγραψε:Α.. κάτι που ψιλοπιάνει στην δικιά μου (όχι πάντα φυσικά, τίποτα δεν είναι γκαραντί με τα μωρά) είναι ένας συνδυασμος. Λοιπόν.. την βάζω μπροστά μου, καθιστή με τον ποπό της στα χέρια μου, το πισω μέρος του κεφαλιού της και η πλάτη της στηρίζονται στο στήθος και στην κοιλια μου αντιστοιχα.. αυτη η στάση έχει τα εξής πλεονεκτήματα: 1ον Είναι ορθια (για την παλινδρομηση) 2ον Βλέπει αλλά σε νιώθει και κοντά της και 3ον Μπορεί να ψιλοκουνηθει (πρέπει να έχω όμως και το νου μου μην πέσει) και μπορεί και να κοιμηθεί αν θελει.
Στην συνεχεια βάζω μουσική ή τραγουδάω εγώ και περπατάω ψιλοχορευοντας! Όπως καταλαβαίνετε είναι ένας συνδυασμος αγκαλιάς, όρθιας στάσης, αντιπερισπασμου και λικνισματος....
... και αν δεν πιάνει, τουλαχιστον είναι όσο μακριά απο το τύμπανό σου, όσο μπορεί να είναι χωρίς όμως και να την αφήνεις (το "άστο να κλάψει" με βρησκει ΕΝΤΕΛΩΣ αντίθετη!!)

eleftherna έγραψε:... πριν κάνω παιδί, οι περισσότεροι γνωστοί και φίλοι με παιδιά περιγράφανε τα μωράκια τους με τα πιο ροδαλά χρώματα! Οι περισσότεροι λέγανε οτι τα βρέφη τους ήταν πολύ καλόβολα αγγελούδια!...
...η μαμά μου και η πεθερά μου λέγανε οτι εγώ και ο άντρας μου αντίστοιχα δεν κλαίγαμε ποτέ...

Χα! Δεν κλαίγατε ποτέ??? Και όταν πεινούσατε απλά ανοιγατε το ψυγείο???

Όλα τα μωρά κλαίνε γιατί έτσι επικοινωνούν, απλά άλλα κλαίνε "ουα-ουα" και άλλα κλαίνε "ΟΥΟΥΟΥΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ-ΟΥΟΥΟΥΑΑΑΑΑΑΑΑ".. Όσοι τα πέρασαν αυτά πριν από χρόνια, είναι φυσικό να τα έχουν ξεχάσει, γιατί στο τέλος μόνο τα καλά σου μένουν (άντε και καναδυό ζόρια, αλλά όχι όλα). Κι εγώ καμια φορά νομίζω ότι ο πρώτος μου γιος ήταν αγγελούδι, ότι δεν έκλαιγε, ότι ήταν ήσυχος και τέτοια, αλλά μερικές φορές μου έρχονται κάτι φλασιές με τον Αλέξανδρο να κλαίει και να ωρύεται και να χτυπάει το κεφάλι του στο πάτωμα, κι εγώ να τα εχω δει όλα και να είμαι έτοιμη να πατήσω τα κλάματα...

Επίσης τα παιδιά αλλάζουν. Ένα πολύ ανήσυχο μωρό μπορεί να γίνει ενα πολύ ήσυχο παιδί και το αντίθετο.. Ελπίζω δηλαδή γιατί αυτός ο Θοδωρής μας έχει βγάλει το λάδι. έχει και βροντερή φωνή...

eleftherna έγραψε:"Του παιδιού μου το παιδί είναι δυό φορές παιδί μου"! Μάλλον γι'αυτό οι γιαγιάδες είναι έτοιμες να βάλουν τα κλάματα όταν ακούν το εγγονάκι να κλαίει!