Αννα Κ. έγραψε: Τελικα τι γινεται ομως? Συμφιλιωση με τον χρονο που τρεχει ή μια ανακωχη προσωρινη? Ειναι αγχος αυτο το "περναει ο καιρος" που συχνα πυκνα λεμε? Η' μια προσπαθεια για να συνειδητοποιησουμε οτι ολα ειναι αλλιως πια? Ειμαστε ιδιοι? Χαμογελαμε λιγοτερο αλλα κανουμε πιο ουσιωδη πραγματα αλλα...θα ερθει ξανα πισω κατι απο αυτο το αρωμα της ξενοιασιας?
Just thinking...

vasoula έγραψε: Σήμερα σκέφτομαι και σκεφτομαι και πάλι σκέφτομαι......
Μόλις είδα το μωράκι μου στο λίκνο το πρωί που ξυπνησα να το ταίσω σκεφτόμουν αν ειναι δυνατόν αυτό το πλασματακι να βγηκε απο μεσα μου;;
Αναρωτιόμουν αν είναι θαύμα και ναι είναι θαυμα όλες οσες καναμε μωράκια, προσπαθω να το συνηδητοποιήσω μα είναι νωρίς και δυσκολεύομαι λίγο, κάποτε ήμουν σπίτι με την κοιλίτσα και τωρα είμαι με το μωράκι μου και είμαι τοσο μα τόσο ευτυχισμένη, το κοιτώ και χαμογελάει μέχρι και η ψυχή μου.
Αργότερα γυρισα το κεφάλι μου και κοιταξα τον άνδρα μου και ενιωσα περίεργα, μαζί το αποκτήσαμε και τον ευχαριστω που υπάρχει στη ζωή μου.
Πλέον εχω κατι δικό του και αυτός κάτι δικό μου, νιωθω πιο δεμένη πιο ερωτευμενη και πιο ευτυχισμένη μαζι του, τον αγγιζω και τον νιωθω βαθια μες στην ψυχή μου, τον ακουω καθως μιλάει και μαγευομαι απο την φωνη του και με κάθε του βλέμα μενω άναυδη και του χαμογελω και οταν με παιρνει στην αγκαλιά του εκεί αισθάνομαι κάτι μοναδικό και ιδιαιτερο, ποσο ακομα πιο πολυ μας εδεσε αυτο το πλασματάκι!!!
Οταν ειδα το βιντεο που περιμεναν όλοι εξω απο το χειριούργειο και είδα το τι έκανε εκλαιγα σαν μωρό παιδι, μολις του πήγαν το μωρο του εδωσε ενα φιλι στο μετωπο σηκωσε το κεφαλι και είπε στην νοσοκομα ¨δεσποινίς η γυναίκα μου;; που είναι πως είναι;; θέλω να την δώ!!
Μόλις με πήγαν στο δωματιο και με ειδε ήρθε κοντα μου με κοιταξε με δακρυσμένα ματια και μου ειπε Σε ευχαριστω καρδια μου!!!!
Ευχομαι να τον εχω για παντα στην ζωη μου, να μην μας χωρισει τιποτα και να με κοιτα παντα το ιδιο οπως τωρα!!!!!
..μετα απο ολες αυτες τις σκεψεις κατεληξα σε ενα συμπερασμα πως ειμαι ευτυχισμενη!!!!!!! Τι ομορφα συναισθημα να νιωθεις ευτυχια!!!!!

vasoula έγραψε: Πολυ ομορφα τα σκεφτεσαι κι αν οι περισσοτεροι σκεφτοταν ετσι αυτός ο κόσμος θα ηταν καλύτερος μα πολύ καλύτερος!!!

vasoula έγραψε: Σήμερα σκέφτομαι και σκεφτομαι και πάλι σκέφτομαι......
Μόλις είδα το μωράκι μου στο λίκνο το πρωί που ξυπνησα να το ταίσω σκεφτόμουν αν ειναι δυνατόν αυτό το πλασματακι να βγηκε απο μεσα μου;;
Αναρωτιόμουν αν είναι θαύμα και ναι είναι θαυμα όλες οσες καναμε μωράκια, προσπαθω να το συνηδητοποιήσω μα είναι νωρίς και δυσκολεύομαι λίγο, κάποτε ήμουν σπίτι με την κοιλίτσα και τωρα είμαι με το μωράκι μου και είμαι τοσο μα τόσο ευτυχισμένη, το κοιτώ και χαμογελάει μέχρι και η ψυχή μου.
Αργότερα γυρισα το κεφάλι μου και κοιταξα τον άνδρα μου και ενιωσα περίεργα, μαζί το αποκτήσαμε και τον ευχαριστω που υπάρχει στη ζωή μου.
Πλέον εχω κατι δικό του και αυτός κάτι δικό μου, νιωθω πιο δεμένη πιο ερωτευμενη και πιο ευτυχισμένη μαζι του, τον αγγιζω και τον νιωθω βαθια μες στην ψυχή μου, τον ακουω καθως μιλάει και μαγευομαι απο την φωνη του και με κάθε του βλέμα μενω άναυδη και του χαμογελω και οταν με παιρνει στην αγκαλιά του εκεί αισθάνομαι κάτι μοναδικό και ιδιαιτερο, ποσο ακομα πιο πολυ μας εδεσε αυτο το πλασματάκι!!!
Οταν ειδα το βιντεο που περιμεναν όλοι εξω απο το χειριούργειο και είδα το τι έκανε εκλαιγα σαν μωρό παιδι, μολις του πήγαν το μωρο του εδωσε ενα φιλι στο μετωπο σηκωσε το κεφαλι και είπε στην νοσοκομα ¨δεσποινίς η γυναίκα μου;; που είναι πως είναι;; θέλω να την δώ!!
Μόλις με πήγαν στο δωματιο και με ειδε ήρθε κοντα μου με κοιταξε με δακρυσμένα ματια και μου ειπε Σε ευχαριστω καρδια μου!!!!
Ευχομαι να τον εχω για παντα στην ζωη μου, να μην μας χωρισει τιποτα και να με κοιτα παντα το ιδιο οπως τωρα!!!!!
..μετα απο ολες αυτες τις σκεψεις κατεληξα σε ενα συμπερασμα πως ειμαι ευτυχισμενη!!!!!!! Τι ομορφα συναισθημα να νιωθεις ευτυχια!!!!!

Αννα Κ. έγραψε:Αναρωτιομουν εχτες τι σου ειναι το μυαλο και τι μπορει να ξεθαψει απο τα παλια. Εμενα προσωπικα ακομα και ενα αρωμα, μια τοποθεσια, ενα τραγουδι μπορει να μου αναπαραστησει στο μυαλο καποια εμπειρια προηγουμενων ετων και να την θυμηθω σα να την εχω μπροστα μου.
Η πιο γλυκια αναμνηση δεν ειναι μονο μια.Σιγουρα περα απο την γεννηση των παιδιων μας που ασυζητητι ειναι το τοπ και το αναλλοιωτο που φερνει ανατριχιλα και νοσταλγια στην καρδια μας, εχουμε και αλλα πραγματα στο μυαλο μας που θελουν μια αφορμη, μια σπιθα για να τα θυμηθουμε.
Εχω πιασει τον εαυτο μου να θυμαμαι τις καλοκαιρινες διακοπες που εκανα παιδακι μονο και μονο επειδη μυρισα πευκο και θαλασσα ή να αναπολω την φοιτητικη ζωη και τα βραδια του ατελειωτου ξενυχτιου οταν ακουω ενα ρεμπετικο τραγουδι ή βλεπω 20αρες να πηγαινουν "κοπαδια" στα μαγαζια και να γελανε δυνατα και να κοτσομπολευουν εχοντας το κινητο παραμασχαλα...
Δεν ξερω γιατι ανοιξα αυτο το θεμα - μαλλον γιατι η νοσταλγια υπαρχει ακομα και αν προχωρας μπροστα νιωθεις οτι κατι αφηνεις πισω. Δεν ξερω αν ειναι η φραση "μεγαλωσα πια" (τωρα κοντευω τα πρωτα -αντα)αλλα ειναι μια αισθηση πληροτητας σιγουρα. Λες εζησα καλα και γευτηκα πολλα και τωρα εχουν σειρα αλλα που μαλλον καποτε φανταζανε μακρινα. Ειμαι μαμα τωρα αλλα ναι...θα ξερω οτι στην κορη μου θα εχω πολλα να της διηγηθω οταν θα μεγαλωσει...
Τελικα τι γινεται ομως? Συμφιλιωση με τον χρονο που τρεχει ή μια ανακωχη προσωρινη? Ειναι αγχος αυτο το "περναει ο καιρος" που συχνα πυκνα λεμε? Η' μια προσπαθεια για να συνειδητοποιησουμε οτι ολα ειναι αλλιως πια? Ειμαστε ιδιοι? Χαμογελαμε λιγοτερο αλλα κανουμε πιο ουσιωδη πραγματα αλλα...θα ερθει ξανα πισω κατι απο αυτο το αρωμα της ξενοιασιας?
Just thinking...