mariloy έγραψε:Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΠΟΥ ΘΑ ΚΑΝΕΙ ΠΑΙΔΙ ΑΡΧΙΖΕΙ ΚΑΙ ΚΑΝΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΗΣ .ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΜΑΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΚΑΘΕ ΛΕΠΤΟ ΣΚΕΦΤΕΤΕ ΟΤΙ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΗΣ,ΝΑ ΤΟΥ ΔΙΝΕΙ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΘΑΡΡΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΝΕΙ ΜΕ ΣΙΓΟΥΡΙΑ ΤΗΝ ΜΑΝΟΥΛΑ ΤΟΥ !!!!!

Maraki_D έγραψε:Για μένα ο πρώτος ενάμισης χρόνος ήταν τραγικός κορίτσια, είχα φτάσει σε σημείο να κοιμάται κι εγώ να πηγαίνω από πάνω του για να δω αν αναπνέει. Άφησα τη δουλειά μου γιατί δεν άντεχα να μην είμαι μαζί του, είχα φτάσει να έχω την χειρότερη απόδοση στο τμήμα μου ενώ κάποτε έπααιρνα μπόνους. Και να μην σας πω καλύτερα τί πάθαινα όταν σκεφτόμουν ότι μπορεί κάποιος να μου τον πειράξει... Έβλεπα εφιάλτες ότι τον έχανα μέσα σε κόσμο, ότι μου πέθαινε, ότι μου τον έκλεβαν... Κάποια στιγμή κατάλαβα ότι ο χρόνος μου μαζί του είναι πολύ περιορισμένος και πρέπει να τον κάνω αρκετά δυνατό για να μπορεί να τα βγάλει πέρα μόνος του. Ζω μόνο για την κάθε μέρα, την κάθε ώρα μαζί του και τον αφήνω ελεύθερο να επιλέγει, ακόμη κι αν δεν μ' αρέσει η επιλογή. Τον γέννησα, αλλά έπαψε να είναι κομμάτι μου εκείνη τη στιγμή. Από μένα έχει ανάγκη μόνο τη βοήθεια, τη φροντίδα, την αγάπη μου κι όχι τα ψυχολογικά μου άλυτα θέματα....


Υ.Γ. Αυτά τα λέω τώρα, να δω αν θα λέω τα ίδια σε καμιά εικοσαριά χρόνια έτσι και μου φέρει καμιά τσουτσούρδω που θα τον έχει στο βρακί της...!!!

ΔώραΝι25 έγραψε:

Maraki_D έγραψε:Για μένα ο πρώτος ενάμισης χρόνος ήταν τραγικός κορίτσια, είχα φτάσει σε σημείο να κοιμάται κι εγώ να πηγαίνω από πάνω του για να δω αν αναπνέει. Άφησα τη δουλειά μου γιατί δεν άντεχα να μην είμαι μαζί του, είχα φτάσει να έχω την χειρότερη απόδοση στο τμήμα μου ενώ κάποτε έπααιρνα μπόνους. Και να μην σας πω καλύτερα τί πάθαινα όταν σκεφτόμουν ότι μπορεί κάποιος να μου τον πειράξει... Έβλεπα εφιάλτες ότι τον έχανα μέσα σε κόσμο, ότι μου πέθαινε, ότι μου τον έκλεβαν... Κάποια στιγμή κατάλαβα ότι ο χρόνος μου μαζί του είναι πολύ περιορισμένος και πρέπει να τον κάνω αρκετά δυνατό για να μπορεί να τα βγάλει πέρα μόνος του. Ζω μόνο για την κάθε μέρα, την κάθε ώρα μαζί του και τον αφήνω ελεύθερο να επιλέγει, ακόμη κι αν δεν μ' αρέσει η επιλογή. Τον γέννησα, αλλά έπαψε να είναι κομμάτι μου εκείνη τη στιγμή. Από μένα έχει ανάγκη μόνο τη βοήθεια, τη φροντίδα, την αγάπη μου κι όχι τα ψυχολογικά μου άλυτα θέματα....


Υ.Γ. Αυτά τα λέω τώρα, να δω αν θα λέω τα ίδια σε καμιά εικοσαριά χρόνια έτσι και μου φέρει καμιά τσουτσούρδω που θα τον έχει στο βρακί της...!!!

Σαφώς και όλα τα μωράκια του κόσμου έχουν την ανάγκη για φροντίδα, αγάπη, υποστήριξη, καθοδήγηση κτλ αλλά σίγουρα δεν χωράνε τα ψυχολογικά μας (αν αυτά υπάρχουν) θέματα... Αλλά με όλο το θάρρος τα ψυχολογικά που κολλάνε με το παιδί και τους φόβους μιας νέας μάνας?? Είμαι νέα μαμά και απλά αναρωτιέμαι!!

Καλή μου Δώρα, απλώς στην πορεία συνειδητοποίησα ότι έβγαζα τις ανασφάλειές μου στους εφιάλτες. Είναι απόλυτα βέβαιο ότι κάποιος θα βρεθεί που θα πληγώσει το παιδί μου. Εγώ δεν είχα συνειδητοποιήσει εξαρχής ότι δεν μπορώ να τον προφυλάξω απ' όλες αυτές τις πιθανότητες (και αυτό προσπαθούσα να κάνω)παρά μόνο να του μάθω πως να ανταπεξέρχεται. Είχα αρχίσει να γίνομαι καταπιεστική και το μωρό δεν ήταν ούτε ενός έτους ακόμη. Απ' όταν έμαθα να χαλαρώνω είμαστε και οι δυο καλύτερα. Ήταν επομένως τα δικά μου θέματα που το προκαλούσαν και όχι όλοι οι πιθανοί κίνδυνοι. Αυτοί συνεχίζουν να υπάρχουν αλλά στις σωστές τους διαστάσεις.

Maraki_D έγραψε:

ΔώραΝι25 έγραψε:

Maraki_D έγραψε:Για μένα ο πρώτος ενάμισης χρόνος ήταν τραγικός κορίτσια, είχα φτάσει σε σημείο να κοιμάται κι εγώ να πηγαίνω από πάνω του για να δω αν αναπνέει. Άφησα τη δουλειά μου γιατί δεν άντεχα να μην είμαι μαζί του, είχα φτάσει να έχω την χειρότερη απόδοση στο τμήμα μου ενώ κάποτε έπααιρνα μπόνους. Και να μην σας πω καλύτερα τί πάθαινα όταν σκεφτόμουν ότι μπορεί κάποιος να μου τον πειράξει... Έβλεπα εφιάλτες ότι τον έχανα μέσα σε κόσμο, ότι μου πέθαινε, ότι μου τον έκλεβαν... Κάποια στιγμή κατάλαβα ότι ο χρόνος μου μαζί του είναι πολύ περιορισμένος και πρέπει να τον κάνω αρκετά δυνατό για να μπορεί να τα βγάλει πέρα μόνος του. Ζω μόνο για την κάθε μέρα, την κάθε ώρα μαζί του και τον αφήνω ελεύθερο να επιλέγει, ακόμη κι αν δεν μ' αρέσει η επιλογή. Τον γέννησα, αλλά έπαψε να είναι κομμάτι μου εκείνη τη στιγμή. Από μένα έχει ανάγκη μόνο τη βοήθεια, τη φροντίδα, την αγάπη μου κι όχι τα ψυχολογικά μου άλυτα θέματα....


Υ.Γ. Αυτά τα λέω τώρα, να δω αν θα λέω τα ίδια σε καμιά εικοσαριά χρόνια έτσι και μου φέρει καμιά τσουτσούρδω που θα τον έχει στο βρακί της...!!!

Σαφώς και όλα τα μωράκια του κόσμου έχουν την ανάγκη για φροντίδα, αγάπη, υποστήριξη, καθοδήγηση κτλ αλλά σίγουρα δεν χωράνε τα ψυχολογικά μας (αν αυτά υπάρχουν) θέματα... Αλλά με όλο το θάρρος τα ψυχολογικά που κολλάνε με το παιδί και τους φόβους μιας νέας μάνας?? Είμαι νέα μαμά και απλά αναρωτιέμαι!!

Καλή μου Δώρα, απλώς στην πορεία συνειδητοποίησα ότι έβγαζα τις ανασφάλειές μου στους εφιάλτες. Είναι απόλυτα βέβαιο ότι κάποιος θα βρεθεί που θα πληγώσει το παιδί μου. Εγώ δεν είχα συνειδητοποιήσει εξαρχής ότι δεν μπορώ να τον προφυλάξω απ' όλες αυτές τις πιθανότητες (και αυτό προσπαθούσα να κάνω)παρά μόνο να του μάθω πως να ανταπεξέρχεται. Είχα αρχίσει να γίνομαι καταπιεστική και το μωρό δεν ήταν ούτε ενός έτους ακόμη. Απ' όταν έμαθα να χαλαρώνω είμαστε και οι δυο καλύτερα. Ήταν επομένως τα δικά μου θέματα που το προκαλούσαν και όχι όλοι οι πιθανοί κίνδυνοι. Αυτοί συνεχίζουν να υπάρχουν αλλά στις σωστές τους διαστάσεις.

Maraki_D έγραψε:Ένα τελευταίο Δώρα για να γελάσεις. Προ καιρό μιλούσα με μια φίλη και πρώην συνάδελφο και κοίτα τί μου είπε. Ήταν στη δουλειά, πήρε τηλ στο σπίτι της που ήταν η 3 χρονών κόρη της με τη γυναίκα που την φροντίζει, και της λέει η μικρή: Μαμά, γιατί είσαι εκεί και δεν είσαι εδώ να κάτσουμε αγκαλίτσα; (Και μόνο που μου το είπε πήγα να βάλω τα κλάμματα - ω, ναι, είμαι από τις μαμάδες που κλαίνε κοιτώντας τις φωτό του παιδιού τους). Το λέει λοιπόν στις άλλες συναδέλφους και τί της απάντησαν; Αν ήταν εδώ η Μαρία, θα είχε ήδη φύγει για το σπίτι από τις τύψεις και τη στενοχώρια... Μύθος είχα γίνει, για να μην πω αστείο... Κάθε μανούλα είναι διαφορετική. Ένα πράγμα δεν αλλάζει ποτέ και νομίζω θα το δεις κι εσύ στην πορεία. Ο δεσμός που έχεις με το παιδί σου δεν θα σπάσει ποτέ. Όσο κι αν το μαλώσεις, αν έρθει κι ακουμπήσει στο στήθος σου θα κοιμηθεί με τον ήχο της καρδιάς σου. Κι αυτό είναι μια ικανοποίηση από μόνο του, όσο εγωιστικό κι αν ακούγεται τώρα...