Tziz έγραψε:Θα σας εξομολογηθώ λοιπόν το εξής

Πριν λίγες μέρες έκλαιγε πεισματικά.
Δεν πεινούσε, δε διψούσε, δε νύσταζε....
Κι όταν λέω "πεισματικά" εννοώ ότι τσίτωνε τόσο, που τέντωνε τα χεράκια της και κοκκίνιζε η μούρη της. Σχεδόν δεν έπαιρνε ανάσα.
Έπιασα τον εαυτό μου να φαντάζεται πως της χώνει μια σφαλιάρα που ήταν όλη δική της και ειλικρινά μπορεί να το είχα κάνει αν δεν ήταν μόλις 5 μηνών σκατούλι....

Δεν ξέρω αν είμαι κακούργα...
Δεν ξέρω αν αργότερα, μεγαλώνοντας το παιδί θα έχω την ίδια υπομονή, την ίδια όρεξη και την ίδια δύναμη να το μεγαλώσω σωστά (και χωρίς ξύλο) αλλά όντως μερικές φορές με βγάζει από τα ρούχα μου...

Η συμβουλή μου είναι, να απομακρύνεσαι για μερικά δευτερόλεπτα, πχ να πας σε άλλο δωμάτιο, να ηρεμείς και μετά να ξαναπηγαίνεις κοντά της, με άλλη διάθεση.... Προσπάθησε να το δεις αλλιώς, που λένε. Σε μένα πιάνει....

pantofla έγραψε:Δεν ξέρω αν είναι απορία όλων των καινούριων μαμάδων, αλλά εγώ νιώθω ότι δεν είμαι καλή μάνα. Έχω ένα κοριτάκι 2 μηνών. Κλαίει πολύ χωρίς να καταλαβαίων το γιατί, ακόμα και στα χέρια μουρμουράει συνέχεια, και από την κούραση σκέφτομαι "άντε πότε θα κοιμηθεί¨". Αισθάνομαι πολύ άσχημα που θυμώνω με το μωρό. Ακούω άλλες μαμάδες που έχουν τα μωρά όλη την ώρα αγκαλιά ενώ εγώ κουράζομαι και λέω ότι δεν είμαι αρκετά καλή τελικά

Αυτό κοπέλα μου να σταματήσεις να το σκέφτεσαι και πάψε να συγκρίνεις τον εαυτό σου με τις άλλες. Πρώτον το κάθε μωρό είναι διαφορετικό. Άλλα κλαίνε περισσότερο και άλλα λιγότερο. Δεύτερον το να έχεις ενοχές δεν σε βοηθάει πουθενά. Είσαι η καλύτερη μαμά του κόσμου γιατί προσπαθείς, ενδιαφέρεσαι και μαθαίνεις κι ας θυμώνεις ή απελπίζεσαι. Είναι φυσιολογικό και υγειές να αγχώνεσαι και να στεναχωριέσαι. Και είναι λογικό να σε στρασαρει το κλάμα του παιδιού σου. Νιώθεις την αγάπη και την ευθύνη. Πίστεψέ με σε αυτό που θα σου πω. Όσο μεγαλώνει το παιδί είναι καλύτερα. Τον επόμενο μήνα θα είναι πιο εύκολα τα πράγματα.

φωτεινουλα έγραψε:καλημερα φλες μου θα σας πω κ εγω τι χθεσινη μου ιστορια μπας κ ξελαφρωσω !!!!!!!!!Εχθες το μεσημερι που γυρισε ο αντρας μου απο την δουλεια ερχετε κ με βλεπει τουμπανο στο κλαμα με ρωταει τι εγινε κ εγω απο την συγχηση δεν μπορουσα ν"απαντησω !Ενω η μικρη μου κατα κυριω λογο ειναι υσηχο παιδακιαπο τοτε που εμεθα οτι ειμαι εγκυος λες κ το εχει καταλαβει κ εχει αλλαξει η συμπεροφορα τις (ειναι μολις 10 μηνων)με το που σηκωνωμαι απο τον καναπε δεν κλαει απλα ουρλιαζει με μια τσιριδα λες κ την σφαζεις ε μεχρι να βγαλω εξω τα παπλωματα να ανοιξω να αεριστει το σπιτι κ να κανω ενα φαγακι αυτη ουρλιαζε οποτε εκεινη την ωρα με επιασε το παραπονο γιατι κ εγω την εδωσα 1-2 στον κωλο μπας κ καταλαβει αλλα μετα ενιωσα χειροτερα κ λυγισα δεν ξερω αρχιζω κ πεφτω δεν ξερω τι φταει μηπως τελικα ειμαι κακη μανα?

φωτεινουλα έγραψε:καλημερα φλες μου θα σας πω κ εγω τι χθεσινη μου ιστορια μπας κ ξελαφρωσω !!!!!!!!!Εχθες το μεσημερι που γυρισε ο αντρας μου απο την δουλεια ερχετε κ με βλεπει τουμπανο στο κλαμα με ρωταει τι εγινε κ εγω απο την συγχηση δεν μπορουσα ν"απαντησω !Ενω η μικρη μου κατα κυριω λογο ειναι υσηχο παιδακιαπο τοτε που εμεθα οτι ειμαι εγκυος λες κ το εχει καταλαβει κ εχει αλλαξει η συμπεροφορα τις (ειναι μολις 10 μηνων)με το που σηκωνωμαι απο τον καναπε δεν κλαει απλα ουρλιαζει με μια τσιριδα λες κ την σφαζεις ε μεχρι να βγαλω εξω τα παπλωματα να ανοιξω να αεριστει το σπιτι κ να κανω ενα φαγακι αυτη ουρλιαζε οποτε εκεινη την ωρα με επιασε το παραπονο γιατι κ εγω την εδωσα 1-2 στον κωλο μπας κ καταλαβει αλλα μετα ενιωσα χειροτερα κ λυγισα δεν ξερω αρχιζω κ πεφτω δεν ξερω τι φταει μηπως τελικα ειμαι κακη μανα?

φωτεινουλα έγραψε:ναι αλικακι μου μπηκα στον τριτο μηνα !σας ευχαριστω κοριτσια για την συμπαρασταση ! Οταν γραφω εδω κ λεω αυτα που νιθω ξερω πως δεν θα με κατακρινει καμια κ δεν θα με παρεξηγησει γιατι νομιζω πως ολες λιγο πλυ περναμε τα ιδια!!!!!!!!!

Με το καλό,με το καλο!!!!!!!!!!!!!!!
Κι εγώ το ίδιο νιώθω...μια παρέα είμαστε όλες!!!!!!!!!!!!

bou-boukitsa έγραψε:θα συμφωνησω με ολες πως η κουραση καμια φορα ειναι τοση που δεν υπαρχουν αλλες αντοχες...και ο καθενας εχει και τα ορια του...
αλλα κοριτσια θα σας πω κατι και ισως συμφωνησουν και άλλες μανουλες...
η υπομονη ειναι κατι που κερδιζεται με τον καιρο!!!....και σιγουρα με τηνεμπειρια..θυμαμαι ποσο πιο ευκολα αισθανομουν ΄΄να αφριζω΄΄ στο πρωτο παιδι....ποσες φορες δεν ηξερα τι να κανω οταν φωναζει ..για να ηρεμησει όχι αυτο...αλλα εγώ!!!.στο δευτερο ηταν καλυτερα και τωρα στο τριτο ειμαι μερικες φορες(οχι παντα) τοσο΄΄αναισθητη που ο αντρας μου απορει με την υπομονη μου..φωναζουν και τα τρια και εγω cool....και ας βραζω μεσα μου...οταν καταφερω να κρατησω την ψυχραιμια μου αισθανομαι τελεια μετα..λες και εκανα κανα μεγαλω κατορθωμα...θα ακουγεται χαζο αλλα ειμαι περιφανη για τον εαυτο μου σε τετοιες στιγμες...
οποτε κουραγιο!!!εκτος ολων των αλλων καλων ,,τα μωρακια μας μας βοηθανε να αποκτησουμε την αρετη της υπομονης!!