Κορίτσια, καλημέρα.Σε ένα μήνα και κάτι θα κρατάω αγκαλιά το μπέμπη μου και είμαι πολύ ενθουσιασμένη!!!Ωστόσο έχει ξεκινήσει ένα πάρε-δώσε με κουβέντες που με αγχώνουν ΠΑΡΑ πολύ για το τι θα γίνει ειδικά τον πρώτο καιρό.Και για να γίνω πιο σαφής...Τα πεθερικά μου ζουν σε άλλη πόλη, περίπου 1 ώρα μακριά μας.Αντίθετα οι δικοί μου μένουν ακριβώς απέναντι από το σπίτι μας.Είναι και οι 2 πλευρές μέσα στην καλή χαρά καθώς είναι το πρώτο τους εγγόνι και ανυπομονούν όπως κι εμείς.Ομολογώ ότι νιώθω περισσότερο ασφαλής που έχω τη μαμά μου δίπλα μου, μιας και πιστεύω ότι θα με βοηθήσει πολύ ειδικά στην αρχή.Το πρόβλημα είναι ότι η πεθερά μου είναι υπέρβαρη, πράγμα που έχει καταπονήσει τα πόδια της και κινείται με πολύ δυσκολία. Για ψώνια στέλνει τον πεθερό μου ή τον κουνιάδο μου, τις δουλειές στο σπίτι τις κάνουν πάλι ο πεθερός κι ο κουνιάδος μου καθώς και η συννυφάδα μου, για να πάει οπουδήποτε πρέπει να την πάει κάποιος με το αυτοκίνητο κ.τ.λ.Τις τελευταίες μέρες λοιπόν (μιας και πλησιάζει ο καιρός να υποδεχτούμε το αντράκι μας) ο άντρας μου κάνει όνειρα ότι θα παίρνει το παιδί και θα το πηγαίνει στα πεθερικά μου για να το βλέπουν, ακόμη κι αν επιστρέψω στη δουλειά και δε μπορώ να τον ακολουθώ. Του έχω εξηγήσει ότι όσο το μωρό είναι ακόμη μωρό, δε μπορεί απλά να το "φορτώνει" στο αυτοκίνητο και να το πηγαίνει μόνος του, γιατί πρέπει κάποιος να το προσέχει στο αυτοκίνητο!!!Επίσης ονειρεύεται ότι όπως θα το αφήνουμε στη μαμά μου όταν δουλεύω, έτσι θα το αφήνουμε και στη δική του π.χ. το καλοκαίρι κι αφού μεγαλώσει κάπως...κι εγώ τον ρωτάω..."αφού ο πατέρας σου δουλεύει ακόμη, ποιος θα το προσέχει το μωρό;;;" και μου απαντάει ότι θα το προσέχει η μαμά του...ε 4 παιδιά μεγάλωσε!Κι εγώ αναρωτιέμαι...αν αρχίσει να τρέχει ο μικρός, ποιος θα τον κυνηγήσει;;;Αν πάει να πέσει, ποιος θα τον πιάσει;;;Η πεθερά μου;;;Αφού δε μπορεί!!!Του τα έχω εξηγήσει όλα αυτά αλλά εξακολουθεί να μου πετάει τα όνειρά του κάπου κάπου και ομολογώ ότι με τρομάζει.Και κάτι τελευταίο και πολύ πρόσφατο...ψάχναμε καναπέ για το βρεφικό δωμάτιο κυρίως για να το γεμίσουμε (είναι μεγάλο) και για πρακτικούς λόγους αλλά δεν αγχωθήκαμε και πολύ...έχουμε καιρό ακόμη μπροστά μας...ε, τις τελευταίες μέρες ο άντρας μου λέει ότι πρέπει να βιαστούμε για να τον παραλάβουμε πριν γεννήσω...μπορεί, λέει, να μας έρθει η μητέρα του τις πρώτες μέρες που θα γυρίσουμε στο σπίτι με το μωρό, για να με βοηθήσει!!!Μα πώς;;;Επειδή είχα προβλέψει ότι μπορεί να μου πετάξει κάτι τέτοιο,εδώ και καιρό έλεγα (μπροστά του) στη μάνα μου ότι θα είναι σπίτι της κι αν τη χρειάζομαι, θα την παίρνω τηλ να έρχεται και ότι οι πρώτες μέρες με το μωρό είναι πολύ σημαντικές για να δεθεί η οικογένεια και δεν πρέπει να είναι τρίτοι συνέχεια στο σπίτι μας κ.τ.λ.Ε...σα να τα έλεγα στον τοίχο!Ρε κορίτσια, δεν αντιλέγω...είναι γιαγιά κι αυτή και πολύ άξια μάνα που μεγάλωσε 4 πολύ καλά παιδιά!Και της βγάζω το καπέλο σε αυτό, όπως και όλοι, και τη σέβομαι απεριόριστα!Η κατάστασή της όμως δεν της επιτρέπει να βοηθήσει...και λυπάμαι που το λέω αλλά ούτε παιδί μπορώ να της εμπιστευτώ ούτε θα αντέξω να την έχω στο σπίτι τις πρώτες μέρες που θα προσπαθούμε να μπούμε σε μια σειρά με το μωρό!Ο άντρας μου από την άλλη λαχταράει να περνάνε οι δικοί του χρόνο με το μωρό και είναι λογικό!Πώς να το χειριστώ το θέμα;;;Θα με βοηθούσε πολύ η άποψή σας...Ευχαριστώ εκ των προτέρων και συγγνώμη για το μεγάλο post!!!